Κι ότι σκεφτόμουν την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης στον τομέα ‘πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου’, έτυχε να δω την αναδημοσίευση στο ιστολόγιο giannisTsblog με τίτλο ‘Πλουσιώτατον του ελαχίστου’ με σκέψεις και εμπειρίες του ηθοποιού Στέλιου Μάινα από το aixmi.gr.

Γράφει λοιπόν ο Μάινας: ‘Οι άνθρωποι είμαστε «τα συστατικά» του περιβάλλοντός μας. Αντλούμε απ’ αυτό, μαθαίνουμε, αφομοιώνουμε, το περνάμε στη συμπεριφορά μας, στα χαρακτηριστικά μας, στη φωνή μας, στο είναι μας. Είμαστε ευτυχείς, και φαινόμαστε, όταν το περιβάλλον ευδοκιμεί -δυστυχείς και αρνητικοί, όταν μας πιέζει και μας αποκλείει.’ Και ναι, ενσωματώνει τη σύγχρονη αντίληψη για το πώς διαμορφώνεται η σκέψη μας (με ή χωρίς τον συναισθηματικό τόνο) και, επομένως, κι εμείς, μέσα από τη διάδραση μας με το περιβάλλον, την οικολογική δηλαδή προσέγγιση της νόησης. Αυτή είναι που βρίσκεται στην άλλη όχθη της καρτεσιανής αντίληψης που λέει πως ο νους και ο κόσμος είναι οντότητες σαφώς ξεχωριστές. Η μια λειτουργεί ανεξάρτητα από την άλλη με το νου να παράγει σκέψη μέσα από την απο-κωδικοποίηση συμβόλων και μέσα από ‘υψηλού’ βεληνεκούς λειτουργίες. Που καμιά σχέση φυσικά δεν έχουν με τις ‘κατώτερες’ των συναισθημάτων. Έτσι, ο εγκέφαλος μας μοιάζει, λένε οι νεότεροι της γνωστικής επιστήμης, με υπολογιστικό σύστημα επεξεργασίας πληροφοριών.

Τι έγινε λοιπόν τώρα; Αλλάξαμε τόσο από τον 17ο αι. και μετά που περάσαμε από τον ένα τρόπο ύπαρξης στον άλλο; Μπα, μάλλον με τον καιρό η προοπτική μας άλλαξε και βλέπουμε με ‘άλλο μάτι’ τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς, φαίνεται, πως η νόησή μας είναι αυτή που άλλαξε. Και, λένε, θ’ αλλάξει κι άλλο όσο αναπτύσσεται αυτή η καινούρια διάσταση, ο κυβερνο(cyborg-)-εαυτός μας.

O Noel Gough*, εκπαιδευτικός φυσικών επιστημών, περιβαλλοντολόγος, ειδικός για αναλυτικά προγράμματα και Καθηγητής στο Deakin University, Αυστραλία, γράφει: ‘Now, the idea of rhizomANTically becoming-cyborg signifies my desire to imagine teaching and learning as material-semiotic assemblages of sociotechnical relations embedded in and performed by shifting connections and interactions among a variety of organic, technical, ‘natural’, and textual materials.’

Και συνεχίζει: ‘To put it another way, if curriculum is, as Madeleine Grumet (1981) writes, ‘the collective story we tell our children about our past, our present, and our future’ (p. 115), then what are the ethical and material possibilities for becoming-cyborg in that story? Becoming-cyborg is not a matter of reducing the gap between the cyborg concept and the material cyborg body (which would be a mode of transcendent posthumanism) but, rather, affirms the perpetual immanence of the gap between the materialisation of the concept and its possibilities of future development.

*Gough, N. (2004). RhizomANTically Becoming-Cyborg: Performing posthuman pedagogies. Educational Philosophy and Theory, Vol. 36, No. 3, pp. 253-265. Oxford, UK: Blackwell Publishing.