Η ιδέα ότι υπάρχει κάτι αόρατο με το όνομα αέρας, το οποίο σχετίζεται και με την ανθρώπινη πνοή, είναι πανάρχαια. Μαζί της  η «συνομήλικη ιδέα» ότι καθώς φυσάει αυτό που συμβαίνει είναι η ΚΙΝΗΣΗ του αόρατου κάτι.

Ο αόρατος αέρας στέλνει μηνύματα και ένα από αυτά, ιδιαίτερα σοβαρό, μολονότι οι άνθρωποι δυσκολεύτηκαν να το διακρίνουν, είναι το ότι «ΣΠΡΩΧΝΕΙ» ακόμα κι αν είναι ακίνητος. Σπρώχνει το τζάμι του παράθυρου προς τα έξω, το ταβάνι προς τα πάνω, το πάτωμα προς τα κάτω, σπρώχνει οτιδήποτε βρει μπροστά του ακόμα και το σώμα μας.

Στη γλώσσα των φυσικών το αόρατο αυτό «κάτι» – ακόμα κι αν είναι ακίνητο

– έχει ΠΙΕΣΗ. Το μήνυμα ήταν δυσανάγνωστο γιατί στην επιφάνεια του πλανήτη μας ο αόρατος αέρας υπάρχει παντού και κάθε τι όπως το τζάμι το σπρώχνει και από μέσα και απ’ έξω, έτσι που αποτέλεσμα δεν εκδηλώνεται.  Ένας τρόπος για να διαπιστώσουμε ότι πράγματι σπρώχνει  είναι να δημιουργήσουμε «χώρο δίχως αέρα’ και να φροντίσουμε ώστε από τη μια πλευρά ενός αντικειμένου να υπάρχει ακίνητος αέρας που να σπρώχνει και από την άλλη να υπάρχει κενό. Τότε θα εκδηλωθεί το αποτέλεσμα της ώθησης.

Με άλλα λόγια, ένας τρόπος για να διαπιστώσουμε ότι κάποιο πράγμα όπως ο ακίνητος αόρατος αέρας «υπάρχει» είναι να  ερευνήσουμε το εάν υφίσταται  «χώρος δίχως αέρα»,  να  συναντηθούμε δηλαδή με την άρνησή της έννοιας ΑΕΡΑΣ, να φτιάξουμε, με άλλα λόγια, μια μηχανή που να δημιουργεί κενό αέρα.  Για πολλούς αιώνες αυτό ήταν ένα είδος αδιανόητου αλλά οι στοχαστές της εποχής μετά την Αναγέννηση, είχαν αρχίσει να υποθέτουν ότι « μπορεί να γίνει» .