Τελικά, ή το ʽχεις ρε παιδί μου, ή, δεν το ʽχεις. Δεν πιστεύω πως άλλη ομάδα στην Ευρώπη θα επέστρεφε στον «Παράδεισο» της κούπας, αν βρισκότανε με την πλάτη στον τοίχο τόσες φορές. Εξάλλου, το 58-45 του Πρίντεζη και το 66-57 του Κέσελ, έβαλε σε καθεστώς πρόωρης άρσης κούπας τους «ερυθρόλευκους».
Αμ δε! Ο Παναθηναϊκός είχε τον τρόπο, είχε τη ψυχή και το τσαγανό να σηκώσει το 13ο! Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς. Στην τάπα του Μάικ Μπατίστ στον εξαιρετικό Πρίντεζη στα 38 δεύτερα; Στον αειθαλή και συγκλονιστικό Γιασικεβίτσιους; Στον καταλυτικό Τσαρτσαρή; Στην άμυνα των Σάτο, Διαμαντίδη και Καλάθη; Που;
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε περίφημα με τον Ντόρσεϊ να βγαίνει νοκ άουτ με το «καλημέρα» (ακόμη δεν έχει καταλάβει τι έγινε στο ζωγραφιστό, εξαιρετικός ο Μάριτς στο πρώτο μέρος). Εν συνεχεία, Άντιτς και Πρίντεζης έκαναν τα πάντα, ωστόσο, η μπάλα έπρεπε να πάει στον Σπανούλη! Ο Θεσσαλός, όμως, ήταν εγκλωβισμένος από αυτούς που τον ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Με 4/14 σουτ, το θεωρητικό του πλεονέκτημα, γύρισε μπούμερανγκ για την ομάδα του και έτσι η κούπα βάφτηκε «πράσινη». Ένας τίτλος που είχε τεράστια αξία για παραπάνω από έναν λόγους, όπως έχουμε πει πολλάκις! Ούτως ή, άλλως όταν έρχεται με τέτοια ανατροπή, η γλύκα είναι 13 φορές πιο μεγάλη!
Πριν κλείσουμε δεν γίνεται να μην κάνουμε ειδική μνεία στους φίλους του «τριφυλλιού». Έμοιαζε με τρελό, αλλά όταν η ομάδα ήταν πίσω με 13 πόντους, εκείνοι ακούγονταν λες και είχαν πάρει ήδη το τρόπαιο. Κάτι θα ήξεραν. Γιατί με τέτοια πίστη και αγάπη από τον λαό σου, δε γίνεται να το χάσεις. Επί προσθέτως, το ξέσπασμα όλων όσων βρίσκονται στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, απέδειξε πόσο το είχαν ανάγκη. Από το ουρλιαχτό του Διαμαντίδη, μέχρι τον Ζοτς που έσπευσε να δωρίσει στον γιο του το μετάλλιο που πήρε στο Ελληνικό! Τέλος, οι αφανείς ήρωες του Κυπέλλου, έπαιξαν ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο! Για να δούμε στο παρκέ τους Μπατίστ και Περπέρογλου κάποια «χρυσά χέρια» έδωσαν και τη ψυχή τους!