ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΔΑΣΚΑΛΟΣ 29ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΒΟΛΟΥ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΣΚΗΝΗ1
Ένα παιδί μπαίνει στη σκηνή ΧΟΡΕΎΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΏΝΤΑΣ και λέει.
– Θέλω να παίζω και να τραγουδώ
όποτε μου κάνει κέφι:
– Θέλω να παίζω και να τραγουδώ
όποτε μου αρέσει:
– Θέλω να παίζω και να τραγουδώ….
[σταματά και γυρίζει προς τα παιδιά]
– Μήπως κατά λάθος ξέρει κανείς από εσάς πως λέμε με μια λέξη- Θέλω να παίζω και να τραγουδώ όποτε μου κάνει κέφι;
Δεύτερο παιδί
Μπαίνει μέσα κρατώντας ένα μεγάλο κομπολόι
-Γεια χαρά ! Μάγκες μου, το να λέω και να κάνω ό,τι θέλω, κι άμα γουστάρω να ρίχνω και καμιά ζεμπεκιά, πώς το σπικάρετε με μια λέξη;
Τρίτο παιδί
Κρατώντας βιβλία πλησιάζει την άκρη της σκηνής ενώ τα άλλα το κοιτούν περίεργα.
– Επί τη ευκαιρία που παρίσταμαι εδώ μαζί σας κι έχω απέναντί μου τόσο έξυπνα παιδιά σας ρωτώ ευθέως. Πώς λέμε με μια λέξη την ελευθερία, την ισοδικία, την ελευθεροτυπία την ατομική ελευθερία, τα δικαιώματα του…
– Στοπ! Τι ακαταλαβίστικα είναι αυτά;
– Αν σας κάνουν, αν δε σας κάνουν δε με νοιάζει.
– Δε με κάνουν και να πας να τα αλλάξεις
– Άκουσε με σε παρακαλώ πρώτα
– Καλά σ΄ ακούω αλλά σβέλτα.
Τέταρτο παιδί
– Να αυτό το άκουσέ με, να σου πω αυτό που θέλω χωρίς να φοβάμαι πώς λέγεται με μια λέξη;
-Να σας το πω εγώ μάγκες μου. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!!!!
-Να τραγουδάς!
-Να ζοχαδιάζεσαι!
-Να σκέπτεσαι!
-Να κουβεντιάζεις.!
Όλα αυτά είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
-Υπέροχα
-Θαυμάσια
-Μόρτικα
-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ
Ξαφνικά μπαίνει στη σκηνή ένας κουστουμαρισμένος και αρχίζει να μιλά. Όσο μιλά τα παιδιά που είναι στη σκηνή, τρομαγμένα μαζεύονται σε μια γωνιά
– Αποφασίζομε και διατάσομε. Για το καλό του τόπου ο οποίος εξήλθε της πορείας του και εκτροχιάστει συνεπεία των ελευθεριών του λαού τας οποίας δεν εδηνήθει να χειριστεί είμεθα αναγκασμένοι να καταλύσομε το μιαρό πολίτευμα της δημοκρατίας και να εγκαθιδρύσομε ΔΙΚΤΑΤΟΡΊΑ. Από σήμερον και στο εξής απαγορεύονται τα τραγούδια, οι χοροί ,οι ελευθερίες, οι δικαιοσύνες ,οι παρέες και οι ζεμπεκιές. Και μη ξανακούσω κανέναν να μιλά για ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ.
Τηνώρα που ακούγεται το διάγγελμα ένα μαύρο πέπλο σκεπάζει τα παιδιά που είναι στη σκηνή.
ΣΚΗΝΗ 2η
Σε μια ταβέρνα μια παρέα τρώνε και συζητάν Σηκώνουν τα ποτήρια ενώ στο ραδιόφωνο ακούγονται τραγούδια.
-Άντε στην υγειά μας. Νάμαστε καλά
-Να ΄μαστε γιατί να μην είμαστε, αλλά έτσι που είμαστε.
-Άρχισες πάλι τις εξυπνάδες
-Γιατί παρακαλώ;
-Τι γιατί, ούτε ένα ποτήρι κρασί δεν μας αφήνεις να πιούμε με την ησυχία μας!
-΄Ολο γκρινιάζεις βρε Γιάννη.
-Καλά ,εσάς σας αρέσει, έτσι που μας έχουνε να ζούμε οι χουντικοί;
-Τι δεν σου αρέσει πάλι!
-Α δεν μπορώ να πώ. Τη λογοκρισία μας την έχουμε, τη Δημοκρατία μας, δεν την έχουμε, αν τολμήσουμε να φέρουμε αντίρρηση τη φυλακούλα μας την έχουμε….
-Να δεις που θα μας χαλάσει τη βραδιά!
-Γιατί, δίκιο έχει. Είναι ζωή αυτή που κάνουμε;. Άλλα θέλεις να πεις άλλα αναγκάζεσαι να λες.
-Άσε που φοβάσαι να μη σ΄ ακούσει κανένας και σε καρφώσει στην ασφάλεια.
-Και όλοι μας μωρέ κάνουμε τη πάπια.
-Δε γεννηθήκαμε όλοι ήρωες.
– Δε χρειάζεται να είσαι ήρωας για να υπερασπιστείς την ελευθερία σου.
-Σωπάστε – σωπάστε κάτι περίεργο ακούγεται στο ραδιόφωνο…
Στο ραδιόφωνο ακούγεται ο σταθμός των φοιτητών
– Άναψε για τα καλά ο αγώνας στο Πολυτεχνείο !
– Σας το έλεγα εγώ.
-Οι φοιτητές τον τελευταίο καιρό φαίνονταν αποφασισμένοι.
Ακούγονται φωνές απ΄ έξω σα να κυνηγούν κάποιον.
ένα παλικάρι μπαίνει μέσα τρομαγμένο.
-Σας παρακαλώ κρύψτε με με κυνηγούν.
-Εδώ εδώ κάτω από το τραπέζι.
Μπαίνει μέσα κάποιος και ρωτά επίμονα και δυνατά.
-Που είναι που τον κρύβεται;
– Ποιος, πού, πότε!
– Μη μου κάνετε εμένα το κορόιδο, πέστε μου πού είναι.
-Να χαρείς άνθρωπέ μου φαινόμαστε εμείς για ανθρώπους που θα κρύβαμε κάτι;
-Τώρα που σας βλέπω μάλλον όχι.
-Άντε λοιπόν στη δουλειά σου να μας αφήσεις να πιούμε το κρασάκι με την ησυχία μας.
Φεύγει.
-Για βγες εσύ από κει κάτω .
-Τι είσαι του λόγου σου.
-Πήγαινα στο Πολυτεχνείο, όλοι μαζεύονται εκεί, αυτή τη φορά θα νικήσουμε . Η Δημοκρατία δεν πεθαίνει έτσι εύκολα. έξω η χούντα!!!
-Σιγά παιδάκι μου θα μας κάψεις.
– Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς;
Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;
– Τι περίεργα είναι αυτά που λες παιδάκι μου;
– Ένα ποίημα.
– Ναζίμ Χικμέτ, αυτός το έγραψε.
– Και επειδή το είπε αυτός ο Ναααα ζζ δεν ξέρω πως τον λεν, πρέπει να καώ και γω Εγώ δε φταίω σε τίποτα.
-Ο αγώνας είναι για όλους Θωμά. Για σένα για μένα για την Ελλάδα
-Ωραία ! εγώ όμως δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Δε με νοιάζει.
-Τι θες να πεις, να παλέψουν αυτοί για να χαρείς εσύ;.
– Δεν τους το ζήτησα.
-Μα εσύ χθες δεν συμφωνούσες μαζί μας; Εσύ δεν έλεγες ότι αν βρεις έστω και ένα κομματάκι Δημοκρατίας στην Ελλάδα να μου τρυπήσεις τη μύτη;
– Κι ακόμα το πιστεύω, αλλά φοβάμαι να μπλεχτώ . Άσε καλύτερα.
-Άσε ο ένας, παράτα μας ο άλλος, γι αυτό φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
-Γι αυτό και μας παράτησε και η Δημοκρατία. Έφυγε και άντε βρες την τώρα.
-Άντε γεια σας μας είπε, δεν είστε άξιοι.
-Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις ,εκεί που πάει να σκύψει
Με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο.
Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
-Αυτός έχει κώλυμα με τα ποιήματα!
-Και με Τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!
-Θάρρος μωρέ!
-Θάρρος θάρρος αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και μεις!
-Λοιπόν ή τώρα ή ποτέ! Το πήρα απόφαση, σήμερα το βράδυ θα πάω και γω στο Πολυτεχνείο. Κάτω η Χούντα
-Εκεί πρέπει να είμαστε όλοι σήμερα.
-Εκεί πρέπει να βρίσκεται η καρδιά μας.
-Με τη νεολαία !
– Με το δίκιο.
Πως θα αντικρίσουμε τα παιδιά μας αύριο; Τι θα τους πούμε; Ότι εμείς οι μεγάλοι φοβηθήκαμε;
-Στο Πολυτεχνείο! Εκεί είναι η θέση μας.
Σταματούν γυρίζουν και κοιτάζουν το Θωμά
Τον ρωτούν όλοι μαζί
-Εσύ;
– Τι εγώ;
-Θαρθείς Θωμά;
-Πού
-Έλα Θωμά ξέρεις.
-Ναι ξέρω μα δειλιάζω.
-Τι διαλέγεις βρε Θωμά. Τη δειλία ή την Ελευθερία;
-Την Ελευθερία βέβαια.
-Ε τότε έλα μαζί μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος Θωμά.
-Μόνο αγώνας.
-Έρχομαι κι εγώ εντάξει μα να ήμαστε ξηγημένοι ,σας το λέω φοβάμαι.
Ελπίζω να σας άρεσε. Αν αποφασίσετε να το παίξετε καλή επιτυχία!!