Απορίες

Πόσο αληθεύει η εκτίμηση οτι οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ηγετικό ρόλο είναι ανασφαλείς;
Με αποτέλεσμα να είναι μπροστάρηδες όχι για “το καλό του ανθρώπου” αλλά υπηρέτες των ταπεινών και κρυφών τους αδυναμιών τις οποίες φροντίζουν να κρύβουν μέσα από τις τεχνικές της επικονωνίας.
Τι ωφελεί να αξίζεις μόνο και μόνο για να καλύπτεις τις αδυναμίες και όχι την αξία σου να την διοχετεύεις για το καλό όλων όσων μπορείς να επηρεάσεις;
Βέβαια ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι, τι πρεσβεύεις για να επηρεάσεις προς το καλό όσο πρόσκαιρο και αν είναι . Φυσιογνωμίες από τη ιστορία χρήζουν ενδελεχούς μελέτης μήπως και καταλάβουμε κάτι.