Με ρωτούν κατά καιρούς αρκετοί «πώς γνωρίζουμε ότι αληθινή πίστη είναι η δική μας και όχι οι άλλες;». Τους απαντώ, βέβαια, ότι δεν υπάρχει αντικειμενική απόδειξη, αφού τότε δεν θα επρόκειτο για πίστη, αλλά για επιστήμη ή ιδεολογία. Η βεβαιότητα είναι ψυχική, βιωματική. Δεν αποφεύγω, όμως, τον πειρασμό να τους υπενθυμίζω ότι μόνο στον Χριστιανισμό ο Θεός ήλθε από την πλευρά του ανθρώπου. Έλαβε ανθρώπινη φύση, ταλαιπωρήθηκε μαζί μας, μπήκε σε μπελάδες για χατίρι μας, μισήθηκε, πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους και εγκατάλειψη. Έκανε τις καταστάσεις μας και τα συναισθήματά μας δικό Του τόπο, έτσι ώστε να γίνει στη συνέχεια και ο δικός Του τόπος δικός μας.
Η παμφάγα συνήθεια μάς έχει στερήσει την ονειροπόληση: Άραγε, τι σημαίνει ένας Θεός να γίνεται βρέφος; Να θηλάζει; Να είναι εξαρτώμενος από τη μητέρα Του; Να υπακούει; Να έχει ανάγκη από φαγητό και νερό;
Ο Θεός μας έχει πολλή υπομονή, ξέρει να περιμένει. Μεγαλώνει μαζί μας, μέχρι να γίνουμε κι εμείς πνευματικά ενήλικοι.
Τον Θεό μας δεν Τον ενοχλούν οι άσχημες μυρωδιές των πράξεών μας. Μπαίνει στην καρδιά μας και την μετατρέπει σε αρωματοπωλείο.
Τον Θεό μας δεν Τον ενδιαφέρει αν φαίνεται αδύναμος, επειδή είναι Αυτός που άλλαξε την έννοια της δύναμης. Τώρα δυνατός είναι όποιος αγαπά.
π. Βασίλειος Θερμός
Παιδοψυχίατρος