Eυτυχώς που υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι ζωής για όλα τα παιδιά των ανθρώπων
Ο Πειραιάς στη πιο γλυκιά του καμπύλη νερού και στεριάς σε αγκάλιασμα. Ακτή Μητσοπούλου. Απόγευμα απ αυτά με το διάφανο φως, τ ανοιξιάτικα που σε πιάνουν σαν αναστεναγμός απ την ομορφιά ενός κόσμους που κυνηγά και κυνηγιέται. Το Ίδρυμα Λασκαρίδη είναι ένα κομψοτέχνημα αστικής αρχιτεκτονικής. Στέκεται λευκό στο κέντρο της αγκαλιάς του κολπίσκου, αυτάρεσκο για την δεδομένη ομορφιά του, αλλά συνάμα τόσο προσιτό, ώστε να σαγηνεύει τους περαστικούς. Στον κήπο του, που μοιάζει σα να πετάει πάνω απ την ήρεμη, εσπερινή, μπλε – ασημί θάλασσα μοσχοβολάνε τα δεντράκια αγγελικές ολάνθιστες και πλανεύτρες. Και μέσα; Ο παράδεισος! Βιβλία! Απ τα πιο σπάνια! Απ τα πιο υπέροχα των ελληνικών γραμμάτων την ίδια χρονιά που υπήρξε η τυπογραφία.
Σπάνιες συλλογές! Μοναδικοί τόμοι! Σα ψίθυροι σοφών σε μαγικό τόπο, θροΐζουν θαρρείς οι ψυχές των αιωρούμενων λέξεων από χαρτί και χρόνο! Στον πάνω όροφο, ο συλλέκτης και θαυμαστής του θρυλικού Βρετανού ναυάρχου Νέλσον, Κωσταντίνος Λαζαρίδης, έχει συγκεντρώσει πλήθος κομμάτια που αφορούν στο ιστορικό άνδρα, αλλά και στην εποχή του. Οι εφημερίδες που διάβαζε, τα γράμματα του, εκείνα που έγραψε μόλις έχασε το δεξί του χέρι, με τα αριστερό πια, καράβια από κόκκαλα φαγητού που έφτιαχναν οι Γάλλοι κρατούμενοι του, θαυμάσιες ελαιογραφίες με ναυμαχίες ιστορικές. Πιο κει, βιτρίνες με δόντια φάλαινας που ζωγράφιζαν και χάραζαν οι άγγλοι ναυτικοί πριν απαγορευτεί η φαλαινοθηρία. Το λευκό υπέροχο κτήριο αναδύει σα να ανασαίνει ναυτοσύνη και λατρεία των βιβλίων. Αριστοτέλης και Πλάτωνας και Σπαφώ και όλοι οι σπουδαίοι αρχαίοι λόγοι και δωρεές από σπάνιες βιβλιοθήκες, όπως αυτή της Ελένης Αρβελέρ και κάπου το μεγαλύτερο βιβλίο όλων και δίπλα το πιο μικροσκοπικό, σε μέγεθος δαχτυλήθρας! Ώσπου να απολαύσουμε αυτό το κόσμημα και τους θησαυρούς τους, αρχίζει άλλη μια εκδήλωση του Ιδρύματος…
… «Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ ταξιδεύουν στον χρόνο»! Δυο παιδιά σημερινά, με τρόπο μαγικό, από μια μηλιά φορτωμένη γνώση μεταφέρονται στην Κυκλαδική εποχή. Τα ειδώλια και πως φτιάχνονταν, η μητριαρχία, η οργάνωση της ζωής, η ναυτιλία, το εμπόριο, η μεταπρατική οικονομία, τα παιδιά που έπαιζαν και τότε «τυφλόμυγα», τα σπίτια! Και αυτό είναι πολύτιμο βιβλίο, στα αλήθεια! Γιατί γράφτηκε για παιδιά που δεν βλέπουν, τυφλά σε σύστημα μπράιγ. Ακόμα και οι εικόνες αφής της μηλιάς, ή των διάσημων κυκλαδικών ειδωλίων είναι έργα τέχνης, φτιαγμένα από χέρια έμπειρα που οδηγούν στην αναγνώριση! Η συγγραφέας, δασκάλα Αναστασία Κατσούγκρη (κεντρική φωτό), με τους μεταπτυχιακούς τίτλους και την συγγραφική αφοσίωση σε θέμα παιδιών με αναπηρία αλλά και μαθησιακές δυσκολίες, πολύ συγκινημένη, μίλησε για το γιατί αυτό το θέμα, οι συγκεκριμένοι ήρωες και πως!
Η Αναστασία τα βάζει με δράκους, παλεύει με τους ανεμόμυλους που έχουν σκιά γιγάντων, αναμετριέται με κακά συστήματα και συνήθειες. Και μόνο που μιλά με τα παιδιά ή για τα παιδιά γίνεται η ίδια πάθος και αθωότητα, όπως συμβαίνει στο δικό τους σύμπαν. Αποκωδικοποιεί τρόπους, κινήσεις, λεξούλες και γίνεται δασκάλα – παιδί, για παιχνίδι πρώτα απ όλα, παραμύθι, φαντασία, γνώση και κυρίως ευτυχία. Η Αναστασία είναι με το μέρος των παιδιών! Ιππότης, πολεμίστρια, μαχήτρια και κηπουρός: Γιατί το τελευταίο; Διότι φτιάχνει ένα λουλουδόκηπο έμψυχο. Τον ορίζει με το νοητό σύνορο τη εκπαίδευσης και του σχολείου. Απομακρύνει τον χαλασμό μιας σκληρής εποχής, φτιάχνει άσυλο και καταφύγιο στις τάξεις. Ξεριζώνει τα ζιζάνια και τα διαβολόχορτα της προκατάληψης και της άγνοιας από τα λουλούδια της. Ποτίζει με γάργαρη γνώση τις ρίζες. Βάζει στην άκρη τις δικές της έγνοιες και ασκητικά σχεδόν αφιερώνεται στις νέες γενιές, όπου όλα τα παιδιά είναι για αυτήν υπέροχα και ευωδιαστά. Είναι τα παιδιά των ανθρώπων… Είναι υπόθεση της Αναστασίας όλα! Ακούραστη, πάντα γελαστή, μάχιμη, θηρίο ανήμερο αν υποψιαστεί αδικία εναντίον παιδιών, όλων των παιδιών του κόσμου. Που διαφορές δεν έχουν. Δεν χωρίζονται σε κατηγορίες. Δε ανήκουν σε κάστες ανώτερες και κατώτερες, ούτε σε κοινωνικές τάξεις, ούτε σε εθνότητες, ούτε σε χρώματα, ούτε σε θρησκείες, ούτε σε διαχωρισμούς ικανοτήτων και δυνατοτήτων. Για αυτό γεννήθηκε και η Καλυψώ της και ο Οδυσσέας της. Και το ταξίδι στο χρόνο. Από αγάπη…
Αμέσως μετά μίλησε ο Φίλιππος Κατσούλης που φιλοτέχνησε το βιβλίο και το οδήγησε στην άκρη των δαχτύλων των αναγνωσόφιλων τυφλών παιδιών, μίλησε για το πώς προσεγγίζεται αυτό το τόσο απαιτητικό και ιδιαίτερα αισθητικό κοινό.
Ο Μάνος Κοντολέων, επίσης ήταν εκεί για το βιβλίο, αλλά όσον αφορά αυτόν τον συγγραφέα, τον λογοτέχνη αλλά και κριτικό τι να περιγράψεις επιγραμματικά από τα όσα είπε. Τον ακούς μόνο και νιώθεις την ευτυχία του ότι υπάρχουν ακόμα ανάμεσα μας τέτοιας ποιότητας άνθρωποι, ικανοί να μας ψηλώνουν.
Η υπόθεση όλη παίχτηκε στην διαλογική ανάγνωση της παιχνιδιάρας και όλο νάζι Μαρίας, που πάει Τρίτη δημοτικού και του ευγενή, τζεντλεμαν Γιάννη, που πάει στην Εκτη. Ο Γιάννης που δεν βλέπει, είναι άριστος μαθητής, σημαιοφόρος στο δημόσιο σχολείο που φοιτά, όπως όλα τα παιδιά τα γειτονιάς του, μουσικός που συμμετέχει στην Λυρική σκηνή μάλιστα και εξαίρετος αναγνώστης. Η Μαρία πάλι, όπως μας ενημέρωσε είναι ευτυχής που πάει ακόμα Τρίτη και δεν έχει να λύσει ασκήσεις φυσικής, ενώ θαυμάζει την Αλίκη Βουγιουκλάκη –αλίμονο! Μετά στο βήμα ανέβηκαν και οι δυο δίδυμες αδελφούλες του Γιάννη και φυσικά σφύριξε λήξη για κάθε άλλη ανάλυση, ενώ όλοι οι ενήλικες ψέλλιζαν «αχού τα» και «καρδιά μου» και «τι παιδί είσαι εσύ», υπό το όλο κατανόηση βλέμμα των σοφών παιδιών, που έμοιαζαν κατά πολύ ωριμότερα ημών. Το προσωπικό του Ιδρύματος, φιλικό, καταρτισμένο, ευγενέστατο είναι πρότυπο λεμε, στελέχωσης εργασιών και διαχείρισης δυναμικού. Μπράβο τους…