Σκέψεις από ένα «απίστευτο» βίντεο…
Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβα το παρακάτω κείμενο στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο
«
Καταπληκτικό. Δείτε το, είναι πραγματικά εντυπωσιακό!
Το συγκρότημα OK Go, ο σκηνοθέτης James Frost και τα Syyn Labs έφτιαξαν ένα από τα πιο πολύπλοκα και εντυπωσιακά video clip, για το τραγούδι “This too Shall Pass”. Για να φτιάξουν αυτό που θα δείτε δούλευαν για 7 ολόκληρους μήνες. Το αποτέλεσμα έχει γίνει ήδη επιτυχία στο internet…
»
Φυσικά, πάτησα πάνω στον σύνδεσμο για να δω το βίντεο στο διαδίκτυο. Είναι, πράγματι, εντυπωσιακό. Αφού το είδα, το προώθησα αμέσως σε μια από τις «λίστες» των φίλων μου για «ενημέρωσή τους».
Από τότε μέχρι σήμερα έχω λάβει την παραπάνω διεύθυνση, με την ίδια ή και λίγο διαφορετική διατύπωση, μερικές φορές ακόμα. Μου το έχουν προωθήσει άτομα με τελείως διαφορετικό προφίλ. Το είδα ξανά. Έχει ενδιαφέρον, αλλά … είναι σημαντικό για όλους εμάς που το είδαμε;
Ναι, το διαδίκτυο είναι δημοκρατικό. Δεν υπάρχει ιεραρχία. Όλες οι συνδέσεις έχουν τον ίδιο βαθμό σημαντικότητας. Δεν υπάρχους συνδέσεις με περιεχόμενο τόσο πολύ “τετριμμένο” που να μην ληφθεί υπόψη ούτε τόσο πολύ σπουδαίο που να ξεχωρίζει από τα άλλα….
Αρκετές φορές, όμως, περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας για να πλοηγηθούμε σε «απίστευτα» και «καταπληκτικά» βίντεο και γενικά ιστοσελίδες στο διαδίκτυο -απόλαυση του σερφαρίσματος μέχρι τελικής “πλήξης”. Το θέμα είναι, πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά για τον καθένα από εμάς που τα βλέπει; Υπάρχει ενδεχόμενο, με την επίσκεψη σελίδων και των υπερσυνδέσεων που συχνά περιέχουν, να χάσουμε, χωρίς καν να το καταλάβουμε, την ικανότητα να αναγνωρίζουμε τι είναι σημαντικό για εμάς και τι όχι;
Σε ένα βιβλίο, που είχα διαβάσει παλιά αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο του, είχε αναρωτηθεί ο συγγραφέας αν, ζώντας μεγάλο χρόνο της ζωής μας στο διαδίκτυο, θα γίνουμε υπάνθρωποι ή υπεράνθρωποι -κάνοντας, μεταξύ άλλων, αναφορές στον εξωτροποπικό Μαξ Μορ και στον Νίτσε.
Δεν γνωρίζω τις απαντήσεις. Τα παραπάνω είναι ερωτήματα που δημιουργήθηκαν βλέποντας τα κινητά των παιδιών που έδωσαν πανελλαδικές καθώς και των μαθητών μου που γράφουν εξετάσεις αυτήν την περίοδο (σχεδόν όλα τα κινητά είναι εξοπλισμένα με δυνατότητα πλοήγησης στο διαδίκτυο ώστε οι χρήστες τους να βλέπουν, ανά πάσα στιγμή, «απίθανα» βίντεο και να βρίσκονται σε έναν κόσμο όπου δεν ζουν τα σώματα παρά μόνο δεδομένα). Άραγε, πόσο χρόνο “σπαταλάμε” στο Διαδίκτυο και ποια είναι η σχέση του εικονικού με το πραγματικό στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και το περιβάλλον μας;
