Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Σε ηλικία 90 ετών, πλήρης μουσικών ημερών, πριν λίγο καιρό πέθανε ένας από τους θρύλους της blues μουσικής, ο B. B. King. Μαζί με τον Muddy Waters και τον John Lee Hooker συμπληρώνει την αγία τριάδα στην αιωνιότητα. Στα πολλά μουσικά «σκουπίδια» που καθημερινά εισπράττουμε, είτε από την τηλεόραση, είτε από το Διαδίκτυο, είτε από το ραδιόφωνο (αν βέβαια, αυτό υπάρχει), με τραγουδιστές και τραγουδίστριες της κακιάς ώρας, η μουσική του B. B. King ήταν, είναι και θα εξακολουθεί να είναι μια όαση, για όσους τουλάχιστον ξέρουν να ακούνε μουσική. Κι αυτό γιατί με τον B. B. King η μουσική γίνεται τέχνη, τελετή. Ο απόλυτος συνδυασμός και των δύο. Για να στήνει στην ψυχή κατάρτι. Να σε ταξιδεύει στο άπειρο.

Ο βασιλιάς της blues, είναι γεγονός ότι ενέπνευσε πολλούς μουσικούς. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Eric Clapton, άλλος ένας rocker, μάγος της κιθάρας. Η αγάπη του B. B. King για τη μουσική, σε νεαρή ηλικία, οφείλεται στη διδασκαλία που είχε από τον ιεροκήρυκα θείο του, όταν στον αμερικανικό νότο, στη γενέτειρά του, το Δέλτα του Μισισιπή, τον έφερε σε επαφή με Αφροαμερικανούς καλλιτέχνες, όπως ο Lonnie Johnson. Έκτοτε η πορεία του υπήρξε εκπληκτική. Μια σειρά από δίσκους, από εμφανίσεις και συνεργασίες, δείχνει όχι μόνο το μουσικό ταλέντο αλλά και την απήχηση που είχε στους λάτρεις της blues και γενικότερα της rock μουσικής.

Από τον 1968 που έκαμε την πρώτη ευρωπαϊκή περιοδεία του και μέχρι σήμερα ο B. B. King ταξίδευε ασταμάτητα. Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός του ως ο απόλυτος και ακούραστος μουσικός σόουμαν. Δεκαπέντε βραβεία Grammy, 40 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων του, σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stones, το κατατάσσουν στους τρείς καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο. Μαζί του ο J. Hendrix και ο D. Allman.

Χαρακτηριστική παρουσία στα χέρια του, η μαύρη αγαπημένη του κιθάρα, η Λουσίλ, που ακουμπισμένη στην πλατιά κοιλιά του, θα μαγεύει για πάντα. Το όνομά της, σύμφωνα με τον ίδιο, το πήρε από μια συμπλοκή δύο ανδρών για μια γυναίκα με το όνομα Λουσίλ, σ’ ένα πανδοχείο όπου έμεινε ο κορυφαίος bluesman. Ο καβγάς ήταν τέτοιος, που το πανδοχείο πήρε φωτιά και ο B. B. King όρμησε στο εσωτερικό του φλεγόμενου πανδοχείου για να σώσει την αγαπημένη του κιθάρα. Από τότε, όταν μιλούσε γι’ αυτήν, μιλούσε λες κι επρόκειτο για άνθρωπο. Σε πολλά μάλιστα τραγούδια του αναφέρεται στη Λουσίλ.

Στα 1992 οι Times της Νέας Υόρκης είχαν γράψει χαρακτηριστικά ότι η ηλεκτρική του κιθάρα κεντούσε «περίτεχνες μελωδίες», που παρέσερναν ακροατή και θεατή σε «ακραία όρια».

Στη μακρά προσφορά του στη μουσική, αξίζει να αναφερθεί το γεγονός της δωρεάς του, στο πανεπιστήμιο του Μισισιπή των 8.οοο ηχογραφήσεών του, αποτελώντας κύρια ερευνητική πηγή της blues μουσικής για κάθε μουσικό επιστήμονα.

Με τον B. B. King είμαστε πράγματι στα δυτικά της μουσικής. Σήμερα ειδικά, σε καιρούς μουσικής βαρβαρότητας, αλλά και πολιτιστικής εν γένει κακογουστιάς, ακούγοντας τον μεγάλο αυτόν bluesman, καλό είναι κάπου – κάπου να ανταμώνουμε στα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Ο B. B. King υπήρξε ένα μεγάλο εργαστήρι. Οφείλουμε, τουλάχιστον, προς τους νέους μας, να τους δείχνουμε τέτοιους δρόμους, με σαλπίσματα ενάντια στα καθιερωμένα. Αν και μιλώ από τη γενιά των πενηντάρηδων πια, τραγούδια σαν το «The Thrill Is Gone», παραμένουν αξεπέραστα και διαχρονικά. Στης αιωνιότητας, λοιπόν, το γαλαξία, με το αέρινο φωτοστέφανο ο μεγάλος bluesman B. B. King.