Αρχείο ετικέτας Οικουμενικό Πατριαρχείο

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Διακόσια χρόνια από τον απαγχονισμό του

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ· Θεολόγου Καθηγητή

Στις 10 Απριλίου 1821 ήταν Κυριακή του Πάσχα. Μετά από τη Θεία Λειτουργία, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ συνελήφθη από τους Οθωμανούς. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας τον κρέμασαν στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου. Έκτοτε, η πύλη αυτή βάφτηκε σε μαύρο χρώμα και δεν έχει ανοίξει ξανά σε ένδειξη πένθους.

Ακόμη και σήμερα η προσωπικότητα και το έργο του Γρηγορίου (κυρίως ο “αφορισμός” του Υψηλάντη και των άλλων επαναστατών) δέχεται κριτική (ως εδώ καλά) και αρκετά συχνά κακόπιστη και παραθεωρώντας πηγές και μαρτυρίες (λέγε με “ιστορική αναθεώρηση”, επειδή έτσι το θέλει η ιδεολογία μου). Εδώ όχι καλά.

Τα “δήγματα” εναντίον του Γρηγορίου είχαν αρχίσει από την εποχή του. Είναι γνωστή η φαρμακερή ατάκα του Κοραή (σημαντική η δράση του, αλλά έως ενός σημείου). Πολυαγαπημένο παιδί των σημερινών ιστορικών αναθεωρητών, κυρίως επειδή τα “έχωνε” στην Εκκλησία. Λίγες ημέρες μετά τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, ο Κοραής (παλιός γνώριμος του Γρηγορίου από την εποχή της Σμύρνης) έγραψε σε επιστολή του: “Ω, τον ηλίθιον Σουλτάνον. Τους φίλους του σφάζει, αντί να τους φορέσει καυτάνι”.

Το ότι βέβαια ο Κοραής ζούσε στην ασφάλεια του σαλονιού του στο Παρίσι και όχι στην καυτή ανάσα του Σουλτάνου, όπως ο Γρηγόριος, θα το συνυπολογίσουμε;

Το ότι ο Κοραής ήταν ένας διανοητής και φιλόλογος και ο Γρηγόριος (ως Πατριάρχης των Ρουμ) υπεύθυνος για όλους τους Χριστιανούς, τους οποίους ο Σουλτάνος απειλούσε με γενική σφαγή, θα το υπολογίσουμε;

Εμείς οι σύγχρονοι (γνωστοί για …τον ηρωισμό μας) τι θα κάναμε εάν είχαμε τη θέση του Γρηγορίου; Θα πηγαίναμε με θάρρος στο Σουλτάνο (από τους πιο αιμοβόρους σε όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και θα του λέγαμε “η Επανάσταση θα γίνει, θες δεν θες”; Υπό το βάρος μάλιστα τόσων σφαγών για προηγούμενες Επαναστάσεις, που είχαν καταπνιγεί στο αίμα; Θα ανοίγαμε και την Αγιά Σοφιά να κάνουμε την πρώτη Θεία Λειτουργία και να εκπληρώσουμε τις λαϊκές προφητείες; Τσάμπα ερμηνείες “ηρωισμού”, αφού ήδη γνωρίζουμε τα αποτελέσματα; Και τελικά οι Τούρκοι γιατί κρέμασαν τον Γρηγόριο στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, αφού ήταν “δικός τους άνθρωπος”; Για πλάκα ή επειδή κατάλαβαν το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο αφορισμός ήταν υπεκφυγή και διπλωματικός ελιγμός για να αποσοβηθεί η γενική σφαγή του λαού στην Κωνσταντινούπολη ως αντίποινα; Και γιατί κανείς (αν και Ορθόδοξοι Χριστιανοί) δεν πήρε στα σοβαρά τον αφορισμό; Ούτε καν οι “αφορισμένοι”;

Η τραγική (όντως) ειρωνεία του θέματος είναι ότι οι Οθωμανοί κατάλαβαν περισσότερα από όσα κάποιοι καταλαβαίνουν ακόμη και σήμερα. Στη διαταγή για τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, την οποία κρέμασαν στο λαιμό του, έγραφαν μεταξύ των άλλων: “διέπραξε ξεκάθαρα μια πράξη προδοσίας και όντας Μοραϊτης στην καταγωγή, συμμετείχε στη στάση που ξέσπασε ανάμεσα στο ποίμνιό του”. Προδότης ο Γρηγόριος για τους Οθωμανούς, προδότης και για τους ιστορικούς αναθεωρητές!!

Ας δούμε και τον αφορισμό του Υψηλάντη, όπως ακριβώς είναι: ένα εκκλησιαστικό κείμενο με θεολογικές αναφορές. Και όταν εξετάζουμε ένα ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ κείμενο, θα πρέπει να το μελετάμε με τις προδιαγραφές του. Όπως συμβαίνει με τα Νομικά, Ιατρικά και τα λοιπά. Αλλιώς τα κακοποιούμε.

Μεγάλη συζήτηση για την οποιαδήποτε σχέση (αν υπάρχει) ιστορικών και ιστοριολογούντων με τα εκκλησιαστικά κείμενα, τη θεολογική γλώσσα και τις θεολογικές και ποιμαντικές προϋποθέσεις σύνταξης και ερμηνείας τους. Αρκετά συχνά διαβάζουμε και ακούμε τα απίστευτα, σε σημείο να τραβάμε τα μαλλιά μας (και κάποιοι έχουμε πολλά…).

Μεγάλη συζήτηση και: 

α) για το “πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω” (προς Ρωμαίους, κεφ. 13,1) του Αποστόλου Παύλου (ας μην ξεχνάμε ότι και ο Χριστός απογοήτευσε τους Ιουδαίους ζηλωτές, που ως Μεσσίας δεν κίνησε εξέγερση εναντίον των κατακτητών και απίστων Ρωμαίων),

β) για τους χαρακτηρισμούς “προδότης”, “ήρωας”, όταν αποδίδονται σε εκκλησιαστικά πρόσωπα κατά τη διάρκεια ενόπλων εξεγέρσεων, 

γ) για τα σύνορα και για την προάσπισή τους και 

δ) γενικότερα για την απώλεια οποιασδήποτε ζωής και για οποιοδήποτε λόγο με βάση την ορθόδοξη θεολογία. 

Μεγάλα θέματα που κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξουν.

Ας επιστρέψουμε στον αφορισμό του Υψηλάντη από τον Γρηγόριο. Εκκλησιαστικός αφορισμός λοιπόν με ενεργητική διάθεση δεν υπάρχει. Μόνο με παθητική. Στη διάρκεια του Βυζαντίου όμως και κυρίως κατ΄επίδραση της Δύσης υπάρχουν κι άλλοι “αφορισμοί”, κυρίως για πολιτικούς, αλλά και προσωπικούς λόγους. Στην Τουρκοκρατία ακόμη και πρωτοπαπάδες “αφόριζαν” για να αποτρέπουν τους Χριστιανούς να λύνουν τις διαφορές του στους Τούρκους καδήδες. Ο “αφορισμός” του Υψηλάντη (για την ιστορική ακρίβεια ήταν δυο οι “αφορισμοί”) είχε πολλές ασάφειες και διατυπώσεις, που για τους γνώστες (πλην των Οθωμανών) ήταν ευκρινείς. Ο Σουλτάνος μάλιστα δεν εμπιστευόταν τον Πατριάρχη και γι’ αυτό έστειλε και δικούς του Τουρκοκρητικούς, που γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, για να παρακολουθούν τις δυο συνόδους.

Περί της εγκυρότητας (από εκκλησιαστικής και κανονικής πλευράς) του “αφορισμού” του Υψηλάντη έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο ο Πέτρος Γεωργαντζής. (Ο “αφορισμός” του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκδ. Παρουσία, Καβάλα 1988). Εξαιρετικά σύντομα αναφέρω το συμπέρασμα της παραπάνω μελέτης ότι ένας αφορισμός για να έχει εγκυρότητα αναφέρεται κυρίως σε αιρετικούς που διαδίδουν αιρετικές απόψεις σε θεολογικά ζητήματα. Απαιτείται κλήτευση του αιρετικού σε Σύνοδο, όπου οι Συνοδικοί ενεργούν ελεύθερα και με το θάρρος της γνώμης. Επίσης, το κείμενο του αφορισμού “πρέπει να είναι οπωσδήποτε διατυπωμένο σε έγκλιση οριστική απλή και όχι δυνητική ή ευχετική, χρόνο δε ενεστώτα παροντικό ή άχρονο και όχι αποπειρατικό, και σε β’ πρόσωπο”.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι όλα αυτά δεν ίσχυσαν στην περίπτωση του Υψηλάντη και των άλλων επαναστατών με το πρόσθετο στοιχείο ότι η Πατριαρχική Σύνοδος, εκτός του ότι δεν ήταν ανεπηρέαστη, επίτηδες δεν είχε και απαρτία.

Δυο μικρά σχόλια για τις άλλες δυο αφοριστικές εγκυκλίους του Γρηγορίου: τη μία το 1798 κατά των Γάλλων του Ναπολέοντα, που είχαν καταλάβει τα Επτάνησα και την άλλη το 1819 κατά των Μαθηματικών και της Φυσικής.

Με τον Ναπολέοντα είχε θορυβηθεί όλος ο ευρωπαϊκός κόσμος και κυρίως η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν μάλιστα συμφωνήσει και για κοινή στρατιωτική δράση στα Επτάνησα και στη Δυτική Στερεά Ελλάδα, προκειμένου να εκδιώξουν τους Γάλλους. Τι εγκύκλιο έπρεπε να στείλει ο Πατριάρχης; Καλώς τον Ελευθερωτή; Επίσης, από ποιούς να ελευθερωθούν οι Επτανήσιοι (και τους απέτρεπε ο Γρηγόριος); Από τους Οθωμανούς; Έλεος πια! Σε όσους έχω διαβάσει για την εγκύκλιο του 1798 αποκρύπτουν (εντέχνως και πονηρώς) ότι στα Επτάνησα ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ οθωμανική κατοχή. Επίσης, αποκρύπτουν ότι η εγκύκλιος του Γρηγορίου και οι μετέπειτα κινήσεις του απέτρεψαν την παρουσία Οθωμανικού Στρατού στην περιοχή για κατάπνιξη τυχόν εξεγέρσεων. Βρε, τι προδότης είναι αυτός!! Να σημειωθεί επίσης ότι οι Γάλλοι ήταν φορείς αθεϊστικών και κατά του κλήρου ιδεών (κατά του Ρωμαιοκαθολικισμού βέβαια, αφού αυτή την εμπειρία είχαν και όχι της Ορθόδοξης Εκκλησίας). Ας θυμηθούμε επίσης ότι ο Γρηγόριος ήταν Πατριάρχης των Ορθοδόξων Χριστιανών και όχι στρατιωτικός διοικητής (αν και η δράση του στα Επτάνησα είχε στρατηγική).

Σχετικά με την εγκύκλιο του 1819: Η συνήθης τακτική των ιστορικών αναθεωρητών είναι να αναφέρονται γενικώς στο Διαφωτισμό. Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός (ως μετακένωση του υστεροβυζαντινού – τα περιγράφει άψογα ο καθηγητής του Παντείου Γ. Κοντογιώργης) είχε ουσιώδεις διαφορές με τον λεγόμενο Νεοελληνικό, κυρίως σε επίπεδο προσώπων, αλλά και ιδεών. Οι Ευρωπαίοι Διαφωτιστές ήταν στην πλειοψηφία τους άθεοι και κατά του κλήρου (έχοντας την εμπειρία του Ρωμαιοκαθολικισμού – επαναλαμβάνω), ενώ οι Έλληνες Διαφωτιστές ήταν κυρίως ορθόδοξοι και οι περισσότεροι κληρικοί.

Παρόλα αυτά, η διδασκαλία των θετικών επιστημών εκείνα τα χρόνια είχε έναν ακόμη “κίνδυνο” για τους Ορθοδόξους. Ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπαν στο Φανάρι. Να αποτελέσει έναν ακόμη Δούρειο Ίππο για την επέκταση του προτεσταντικού μισσιοναρισμού (κυρίως) και για την Ρωμαιοκαθολική (κυρίως ουνιτική) εισβολή στους ορθοδόξους πληθυσμούς. Ο Γρηγόριος Ε΄ ήταν Πατριάρχης των Ρωμιών, όχι καθηγητής Πανεπιστημίου. Το ποίμνιό του ήθελε να διαφυλάξει από τον “κίνδυνο” (με τα τότε δεδομένα).

Οι διώξεις κατά κάποιων Διαφωτιστών δεν είχαν καμιά σχέση με το σχέδιο του γενικού ξεσηκωμού. Έγιναν για την προάσπιση του ορθοδόξου δόγματος (καλώς ή κακώς) και σύμφωνα με τα δεδομένα της εκκλησιαστικής παιδείας της εποχής. Για παράδειγμα, ο ιερέας Θεόφιλος Καϊρης ανακάτευε την ορθόδοξη θεολογία με το θεοσοφισμό. Ήταν λοιπόν αυτονόητο  ότι θα τον εγκαλέσει η ανωτέρα προϊσταμένη του αρχή. Επίσης, δεν έγιναν για να κρατούν τον κόσμο σε γενική αμάθεια. Ένα απλό γκουγκλάρισμα “Ο Γρηγόριος Ε΄ και η παιδεία” θα δώσει άφθονο υλικό σε κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη.

Αρκεί (και σε αυτό και σε όλα τα παραπάνω) να συνεκτιμά τρεις συντεταγμένες: τις πηγές, τα δεδομένα της εποχής και την ιδιότητα του Γρηγορίου.

ΠΗΓΗ

Εκπαιδευτικές και Θεολογικές Αταξίες

Πασχαλινό επιμύθιο

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Πάσχα, η λέξη σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Από τη γη της αιχμαλωσίας στη γη της επαγγελίας, από την απολυταρχία του μηδενισμού στην έμπειρη ελπίδα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω». Η επαγγελία δεν έχει οπαδούς, έχει γιορταστές – όσους έχουν ψηλαφήσει ή πολύ διψάσει το θαύμα.

Το θαύμα είναι άσχετο με φαντασιώσεις για το «υπερφυσικό», την αλχημική μετασκευή της επιθυμίας σε ψυχολογική «βεβαιότητα». Άλλο η βιωμένη εμπειρία και άλλο η πληροφορία που την προσπορίζει η κατανόηση ή και η συναισθηματική ετοιμότητα. Το θαύμα της κυοφορίας και της γέννας, λ.χ., είναι γνώση αποκλειστική, μόνο για τη μάνα. Ο άνδρας, έστω και ο άριστος των μαιευτήρων, έχει πληρότατη πληροφόρηση, όχι γνώση της γέννας.

Στις κοινωνίες, τις ίδιες τις δικές μας, πριν τη Νεωτερικότητα, αλήθεια ήταν η βεβαιότητα, γεννημένη όπως το βλαστάρι, από σπόρο. Ξεχώριζε η γνώση από την πληροφορία, από τη συσκευασμένη για να πουληθεί είδηση. Σήμερα οι γνώσεις μας προϋποθέτουν τον συμβιβασμό με τη χρηστικότητα. Μας αρκεί η κατανόηση, περιττεύει η διακινδύνευση της εμπειρίας. Προσπερνάμε τη σχέση, μας εξασφαλίζουν οι «αυθεντίες». Προέχει ή συμβαδίζει με τη γνώση η απλή «ενημέρωση» ή η ψυχολογική μας συναίνεση.

Το Πάσχα του 2020 οδηγήθηκε να συρρικνωθεί στις εντυπώσεις. Καθόλου σχέση, καθόλου μετοχή, επομένως ούτε υποψία για Γιορτή – μόνο θέαμα τηλεοπτικό και ακρόαμα τηλεακουστικό. Στη θέση σώματος λαϊκού που γιορτάζει νίκη καταπάνω στον θάνατο, στήθηκε η solo ψαλμωδία. Ο λειτουργός να ευλογεί ένα κενό απουσίας πιστών, και στη γωνιά της μικρής οθόνης η τέλεια αρλούμπα: μεταφορά ιλιγγιώδους ποίησης και δραματουργίας σε «γλώσσα νοηματική»!

Όλοι οι ναοί κατάκλειστοι, βουβοί, τάφοι σφραγισμένοι «μετά κουστωδίας» (το περιπολικό της Αμεσης Δράσης στην πόρτα) – εξασφαλισμένος ο αποκλεισμός του θαύματος. Έρημοι δρόμοι συμπλήρωναν την εικόνα γενικευμένης συμφοράς ή πολέμου. Ασφαλώς και έπρεπε να ληφθούν μέτρα, να αναχαιτιστεί με κάθε τρόπο το θανατικό. Αλλά με τρόπο τίμιο, ευθύ, λ.χ. με τον εκκλησιαστικό ρεαλισμό του «πένθους», της θυσιαστικής έμπονης στέρησης. Να δηλώνουν πένθος οι κλειστές εκκλησιές, όχι πειθάρχηση σε «προοδευτικές» μηδενιστικές πολιτικές. Η ραδιοτηλεοπτική αναμετάδοση μιας στημένης παντομίμας σίγουρα είναι παρηγοριά για τον άρρωστο, τον κατάκειτο, τον υπερήλικα. Όμως η εικόνα της οθόνης γυμνώνει το αίνιγμα: Αν είναι έγνοια για τους αναγκεμένους ή φτηνιάρικη πολιτική επίδειξη «μέριμνας».

Μοιάζει παρακμιακός εκφυλισμός να παίρνει η εξουσία μέτρα «για την αποφυγή συνωστισμού», πιο βάναυσα στις εκκλησιές από αυτά που καθόρισε για τα σούπερ μάρκετ. Δυο μέτρα η απόσταση ανάμεσα στους πελάτες των υπεραγορών, αποκλεισμός ολοκληρωτικός των πιστών από την εκκλησιά τους. Στο φετινό Πάσχα ψηλαφήσαμε, χειροπιαστά, τι σημαίνει η τερατώδης αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού στην Ελλάδα σώματος σε «επικρατούσαν εν Ελλάδι θρησκείαν»: Επίσκοποι και πρεσβύτεροι ήταν οι απλοί διεκπεραιωτές των κρατικών εντολών, υπάλληλοι της εξουσιαστικής γραφειοκρατίας.

Το κράτος έκανε τη δουλειά του, εξυπηρέτησε τους στόχους του, η Εκκλησία ήταν, άλλη μια φορά, ανύπαρκτη, αλλοτριωμένη, εκούσια θρησκειοποιημένη. Αυτό είμαστε, μια αποτυχία – η νίκη καταπάνω στον θάνατο «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως, ουδέ ερούσιν ιδού ώδε ή ιδού εκεί». Πορευόμαστε με ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα κοινωνούμε τον πόνο μας. Λέμε: θα μπορούσε να μαρτυρηθεί το «κάτι άλλο», το διαφορετικό που είναι η Εκκλησία, η ελευθερία της από τη θρησκευτική τυπολατρεία και τον νομικισμό. Για παράδειγμα:

Να πουν κάποιοι επίσκοποι με συνείδηση ρεαλιστικής, όχι αλληγορικής «πατρότητας»: Σεβόμαστε τον τρόμο του αδύναμου ανθρώπου για τον κορωνοϊό, για βασανιστικό θάνατο από πνιγμό. Γι’ αυτό επιστρέφουμε (προσωρινά ή μόνιμα) στο αρχαίο λειτουργικό τυπικό: Οι πιστοί να δέχονται τη «μερίδα των αγιασμάτων» στην παλάμη και όχι με κοχλιάριο από το κοινό ποτήριο. Αλλά είναι φανερό, είμαστε πολύ, πάρα πολύ μακριά από την αγάπη που ελευθερώνει.

Το Πάσχα του 2020 συρρικνώθηκε στις εντυπώσεις. Ωστόσο, έστω και στο γήπεδο των εντυπώσεων, η σύγκριση του υποταγμένου στην επαρχιωτική μειονεξία κρατικού Ελλαδισμού με την κοσμοπολίτικη αρχοντιά του μαρτυρικού Φαναρίου ήταν ζωηφόρα αποκάλυψη. Η τηλεοπτική εικόνα επέτρεπε τη σύγκριση και γεννούσε την οδύνη. Από το 1862, που εγκαινιάστηκε το αρχιτεκτονικό ανοσιούργημα του Γάλλου Boulanger, με σχέδια του Γερμανού Hansen, δεν βρέθηκε ένας (μα ούτε ένας) Έλληνας αρχιεπίσκοπος που να απαιτήσει την εξάλειψη – απόσβεση τουλάχιστον της ζωγραφικής θρησκευτικής παιδαριωδίας που «διακοσμεί» τον μητροπολιτικό ναό (έργα του Γερμανού Alexander Seitz).

Η τηλεοπτική αναμετάδοση προκαλούσε τη σύγκριση: της αρχοντιάς στο Φανάρι με την επαρχιωτίλα της Αθήνας. Εικόνες, λειτουργικά σκεύη, άμφια, ιεροτελεστικό τυπικό. Οι Ελλαδίτες με στολές σαν από καλογυαλισμένες φανταχτερές λαμαρίνες, οι Φαναριώτες με φινέτσα αισθητικής καλλιέργειας σε κάθε λεπτομέρεια.

Τι έχασε ο Έλληνας, τι έχει, τι του πρέπει.

ΠΗΓΗ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τίμησε τον Χρήστο Γιανναρά με το Οφφίκιο του Άρχοντος Mεγάλου Ρήτορος

Με το Οφφίκιο του Άρχοντος Μεγάλου Ρήτορος τίμησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον διακεκριμένο ομότιμο καθηγητή πανεπιστημίου, συγγραφέα και αρθρογράφο της «Κ» Χρήστο Γιανναρά, μετά το πέρας του Εσπερινού, κατά τον οποίο χοροστάτησε, χθες το απόγευμα, παραμονή της εορτής της Ινδίκτου, στην Ι.Μ. Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή, παρουσία πλήθους Ιεραρχών, Αρχόντων Οφφικιαλίων, του γενικού προξένου της Ουκρανίας στην Πόλη, Ολεκσάντρ Γκαμάν, και πιστού λαού.

Διαβάστε τη συνέχεια  εδώ και εδώ

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το ζήτημα της Ουκρανίας

Αυτοκέφαλη Ουκρανία ίσον δικέφαλη Ορθοδοξία

Του ΜΑΡΙΟΥ Π. ΜΠΕΓΖΟΥ· Προκοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Τρίγωνο του Διαβόλου» («Τρίγωνο των Βερμούδων») θυμίζει η εκκλησιαστική κρίση στην Ουκρανία με τρεις πλευρές.
1. Η πολιτικοποίηση των ορθοδόξων προκαθημένων της Μόσχας στη Ρωσία του Πούτιν και της Κ/Πολης στις ΗΠΑ του Τραμπ. Ανέκαθεν τα δύο πρωτοκορυφαία πατριαρχεία των ελληνόφωνων και των μη ελληνόφωνων (κυρίως σλαβόφωνων) ορθοδόξων είχαν προσάρτηση και εξάρτηση από τις δύο Υπερδυνάμεις.
Η Αμερική στήριζε και υποστήριζε το Φανάρι στην ψυχροπολεμική εποχή. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής μετέβη στην Κ/Πόλη με το προεδρικό αεροσκάφος του Τρούμαν. Ο νυν «Πράσινος» Πατριάρχης ευοδώνεται στις περιβαλλοντικές του πρωτοβουλίες επί 25ετία από τις ΗΠΑ, οι οποίες ανεπιτυχώς ρητορεύουν υπέρ της επαναλειτουργίας τής από το 1971 κλειστής Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Με την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας ευνοείται η πολιτική των ΗΠΑ να πληγεί το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας, ο σιτοβολώνας της Ουκρανίας. Ετσι βαθαίνει το ρήγμα δυτικόφιλων – ρωσόφιλων Ουκρανών και παγιώνεται ο άτυπος διχασμός της πολύπαθης χώρας σε ανατολική ρωσόφιλη (Ντόνετς) και σε δυτική «φιλευρωπαϊκή» Ουκρανία (Κίεβο).
Ένα αυτοκέφαλο Πατριαρχείο του Κιέβου συμβολίζει συνειδησιακά μέσα στον πιστό λαό και τον φανατισμένο όχλο την ουκρανική αντιπολίτευση στη Μόσχα και τη συναφή πρόσδεση της χώρας σε ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ με ορατή την πολεμική περικύκλωση της Ρωσίας.
Το πολιτικό πρόβλημα Ρωσίας – Αμερικής στην Ουκρανία γίνεται θρησκευτικό ζήτημα αναμοχλεύοντας την οργίλη λαϊκή συνείδηση και αναδεύοντας απαίσιες ιστορικές μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με την πολιτικοποίηση του ουκρανικού «γόρδιου δεσμού» διά της εκκλησιαστικής Αυτοκεφαλίας μετασχηματίζεται το πολιτικό σε θρησκευτικό, σαν την πρώην Γιουγκοσλαβία του 1990 (Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Κροατία, Κόσοβο: ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι). Αντί του κατευνασμού επέρχεται διέγερση και έμμεση αλλά σαφής προτροπή σε βιαιοπραγίες και αιματοχυσία.
2. Ο ρωσικός πανσλαβισμός της Μόσχας από τον 19ο αιώνα και ενωρίτερα μάλιστα αναβιώνει μετασοβιετικά με τον «νεοβυζαντινισμό» του Πούτιν και τη θεοκρατική ιδεολογία του μοναστηριακού Κύκλου Στρεζένσκι. Η θεωρία περί Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης» μετά τη «φραγκοκρατούμενη» Πρώτη / Πρεσβυτέρα Ρώμη και την «τουρκοκρατούμενη» Νέα Ρώμη / Κ/Πολη πρυτάνευσε μέσα στην τσαρική θεοκρατία.
Προβλήθηκε επί σοβιετικής αθεΐας από την εξόριστη ρωσική Διασπορά σε Ευρώπη (Αγ. Σέργιος στο Παρίσι) και Αμερική (αυτοκέφαλη «Αμερικανική Ορθοδοξία»: «Μετροπόλια»). Μετασοβιετικά υιοθετήθηκε από τον «νεοβυζαντινισμό» του Πούτιν με την περιβόητη «Ρωσική Ιδέα» ως τη «Νέα Αυτοκρατορία» παγκοσμίως, σαν θεοκρατία του 21ου αιώνα χωρίς τσάρο, αλλά με απομίμηση του Μ. Κωνσταντίνου στο Βυζάντιο.
Ο πολιτικός πανσλαβισμός ταλάνισε τον Αγιον Ορος με απόπειρα ρωσικής διείσδυσης από τον 19ο αιώνα. Επίσης ταλαιπώρησε τους Αγίους Τόπους με τη διαβόητη «Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Εταιρεία της Παλαιστίνης» ως το θρησκευτικό πρακτορείο της ρωσικής κρατικής πολιτικής στο εξωτερικό από τον τσάρο μέχρι και τον Πούτιν.
Το Βατοπαίδι με ρωσόφιλους κύπριους μοναχούς θεοκρατικών ιδεολογημάτων, προπαγανδιστικά πρακτορεία ειδήσεων και εθνικιστικές θρησκευτικές εφημερίδες στην Ελλάδα, πλουσιοπάροχες πολιτιστικές εκδηλώσεις, υποτροφίες σε νέους ερευνητές και ο θρησκευτικός τουρισμός είναι οι ιμάντες του πανσλαβισμού στη χώρα μας πρόσφατα.
Η Ουκρανία με την προσάρτησή της στη Μόσχα εκκλησιαστικώς συμβολίζει την εξάρτησή της από τη Ρωσία πολιτικά και πολιτιστικά. Άλλωστε ο εκχριστιανισμός των Ρώσων έλαβε χώρα στην Ουκρανία, τη «Μικρή Ρωσία», σε αντιδιαστολή προς τη «Λευκή Ρωσία» (Λευκορωσία) και τη «Μεγάλη Ρωσία» ή «Μητέρα Ρωσία».
Η σχέση Ελλάδας – Κύπρου αντικατοπτρίζεται στη συνάφεια Ρωσίας – Ουκρανίας ιστορικά, γλωσσικά, εθνικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά. Αν η Κύπρος είναι το διεθνές βαρόμετρο της χώρας μας (Κυπριακό 1950-1960, Διχοτόμηση 1974), η Ουκρανία διαδραματίζει ανάλογο ρόλο για τη Ρωσία.
Χάνοντας την Ουκρανία εκκλησιαστικώς η Μόσχα, με την Αυτοκεφαλία του Φαναρίου, θα χάσει την «Τρίτη Ρώμη» και τη «Ρωσική Ιδέα». Εμμένοντας για την εξάρτηση της Ουκρανίας από τη Μόσχα αναδεικνύει τον εαυτό της ως το «αντίπαλον δέος» της ελληνόφωνης Ορθοδοξίας, σαν δήθεν τον πρόμαχο «γνησίων ορθοδόξων» του παλαιού ημερολογίου και τον τάχα ηγήτορα της παγκόσμιας θεοκρατίας των ορθοδόξων.
3. Ο συγκεντρωτισμός του Φαναρίου, ο αυταρχισμός αντί της συνοδικότητας, η «βατικανοποίηση» της Κ/Πολης με τη σταδιακή απομάκρυνση της «πράσινης πατριαρχίας» από τη συναινετική πατριαρχία ενός Αθηναγόρα και την ταπεινόφρονα πατριαρχία του διαδόχου του Δημητρίου οδήγησαν στην όξυνση του ουκρανικού ζητήματος. Η διαβόητη φράση «η Κ/Πολη δεν απειλεί, ούτε απειλείται» είναι πολιτικάντικη κορόνα και όχι εκκλησιαστικός λόγος, που ευτυχώς δεν ελέχθη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη αλλά από αυλικούς που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως των πάντοτε!
Η Αυτοκεφαλία κυοφορεί Σχίσμα! Αυτό είναι το ύπατο διακύβευμα στην Ουκρανία. Μετά το Σχίσμα Ανατολικής – Δυτικής Εκκλησίας (1054) που δίχασε τον ελληνόφωνο και τον λατινόγλωσσο χριστιανισμό, επαπειλείται στον 21ο αιώνα το Σχίσμα Ελληνοφώνων – Σλαβοφώνων Εκκλησιών. Η Σύνοδος της Κρήτης (2016) ήταν Αγία αλλά όχι Μεγάλη με την απουσία του 1/3 (4 εκ των 14) των ορθοδόξων.
Δεν επιτρέπεται η «πολυτέλεια» ενός σχίσματος ελληνοφώνων και μη ελληνοφώνων (σλαβοφώνων και αραβοφώνων) ορθοδόξων σήμερα πια. Αφορμή είναι ποιος προκαθήμενος υπογράφει την Αυτοκεφαλία: ένας, μόνος και πρώτος ή μαζί με άλλον / άλλους! Για μια υπογραφή αξίζει ένα σχίσμα;
Με παγκόσμια ανθρωπιστική κρίση (γενικευμένη «φτωχοποίηση»), οικολογική απειλή (κλιματική αλλαγή) και ψυχροπολεμικό κλίμα (αμερικανικός απομονωτισμός, βρετανικός ευρωσκεπτικισμός, ευρωπαϊκός εθνικολαϊκισμός) απαγορεύεται ένα σχίσμα ορθοδόξων συνειδήσεων.
Μια αυτοκέφαλη Ουκρανία θα σημάνει μια ακέφαλη Ορθοδοξία με «δικέφαλη» ηγεσία (Κ/Πόλεως και Μόσχας).

Διάλεξη π. Γ. Δ. Μεταλληνού: «Παράδοση και Ανακαίνιση: Η Ορθοδοξοπατερική εκδοχή»

Εκοιμήθη ένας καλός διδάσκαλος των φοιτητικών χρόνων, ο Βασίλειος Σταυρίδης

Του ΓΙΑΝΝΗ ΓΙΓΟΥΡΤΣΗ, Φιλολόγου της Μεγάλης του Γένους Σχολής

 

Ο θάνατος του καθηγητή Βασιλείου Σταυρίδη στις 19 Φεβρουαρίου 2016, σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για την ιστορία της ορθόδοξης Θεολογίας και ειδικότερα για την Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

Ο Βασίλειος Σταυρίδης υπήρξε ο τελευταίος εν ζωή των μεγάλων καθηγητών της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, στην οποία δίδαξε επί μία εικοσαετία από το 1951-1971, οπότε η Σχολή έκλεισε. Υπήρξε δάσκαλος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και δεκάδων άλλων κληρικών και λαϊκών θεολόγων και έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμής από την παγκόσμια κοινότητα των θεολόγων και όχι μόνο, τιμήθηκε από πολλούς φορείς και από το Πατριαρχείο ειδικότερα. Άλλωστε, μετά τη Χάλκη δίδαξε στις σημαντικότερες ορθόδοξες Θεολογικές Σχολές του κόσμο, στην Βοστώνη, στο Μπαλαμάν (Λίβανος), στην Θεσσαλονίκη, στο Σίδνεϋ και άλλου. Πολυγραφότατος και εργατικός μέχρι το τέλος της ζωή του, δημοσίευσε πάμπολλες μελέτες, ενώ κάποια από τα βιβλία τους, ειδικά σε σχέση με την Ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου θεωρούνται έργα αναφοράς.

Γεννήθηκε στον Γαλατά της Πόλης το 1925 πήγε Δημοτικό στο Βαφεοχώρι, Γυμνάσιο στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και ολοκλήρωσε το σχολείο στην Χάλκη. Εκεί συνέχισε και τις σπουδές του στην Θεολογική σχολή για να κάνει τα μεταπτυχιακά και το διδακτορικό του στην Αμερική με την βοήθεια και την παρότρυνση του μετέπειτα πατριάρχη Αθηναγόρα.

Στη Σχολή της Χάλκης θα διδάξει Εκκλησιαστική Ιστορία και θα σφραγίζει το μάθημα με την παρουσία του. Ακάματος, ευγενής και αγαπητός ο Βασίλειος Σταυρίδης συνέχισε να προσφέρει έργο στο Πατριαρχείο και στην θεολογία ως το τέλος της ζωής του, συμμετέχοντας σε συνοδικές επιτροπές, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, αλλά και σε σειρά συνεδρίων και προγραμμάτων. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον τίμησε από νωρίς απονέμοντάς του, δυο μήνες αφού ανέβηκε στο θρόνο, το τιμητικό οφίκιο του Άρχοντα Διδασκάλου του Ευαγγελίου. Στην απονομή εκείνη (1-1-1992) έλεγε τότε ο Πατριάρχης: «Τον Καθηγητήν Σταυρίδην διακρίνει βαθεία πίστις και ευσέβεια, ταπείνωσις, ευγένεια χαρακτήρος, τιμιότης, εργατικότης. Εις τους μαθητάς του εκτός των ξηρών γνώσεων προσπαθεί να μεταδώση κάτι από τον πλούσιον εσωτερικόν του κόσμον. Δι’ αυτούς αποτελεί πρότυπον χριστιανού επιστήμονας. Και εάν δεν έχετε σήμερον μαθητάς, Εντιμολογιώτατε, έχετε όμως τας ιδίας αρετάς, τας οποίας τότε εξεθειάζομεν, και έτι περισσοτέρως, αι οποίαι όντως σας καθιστούν πρότυπον χριστιανού επιστήμονος και δια των οποίων πιστώς διακονείτε τη Μητρί Εκκλησία και τοις Ιεροίς αυτής σκοποίς επί μακράν σειράν ήδη ετών, μετά ζήλου και αφοσιώσεως και προθυμίας, αγογγύστως και επί πλέον αποδοτικώς και καρποφόρως. Ιδού διατί, εκφράζοντες την συνείδησιν της Εκκλησίας περί υμών, τιμητικώς κατετάξαμεν υμάς σήμερον μεταξύ των οφφικιάλων αυτής, ήτοι εις επιβράβευσιν της προς αυτήν πιστότητας και μακροχρονίου προσφοράς υμών». 

Πέρα από το έργο του που θα μελετάμε για χρόνια ακόμα, μου μένει προσωπικά η ανάμνηση ενός εμφανώς εργατικού, ανυπόκριτα σεμνού και εξαιρετικά ευγενικού ανθρώπου, καθώς και η εικόνα του στο στασίδι του στον πατριαρχικό ναό, απέναντι από τον πατριαρχικό θρόνο να παρακολουθεί με ιερή προσήλωση και κατάνυξη τις ακολουθίες. Ας είναι η μνήμη του αιωνία και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Η φωτογραφία του είναι από τη σελίδα της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Μέσα στο ναό της Αγίας Τριάδος τοποθετήθηκε αυτός ο πίνακας που απεικονίζει τον Βασίλειο Σταυρίδη, και ο ηγούμενος, Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος έψαλε τρισάγιο στη μνήμη του.

 

ΠΗΓΗ

ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΚΥΔΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΣΧΟΝΗΣΙΩΝ (19ος αι. – 1922)

Σχολιάστε

ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΚΥΔΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΣΧΟΝΗΣΙΩΝ (19ος αι. – 1922)[1]

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Summary

Based on the existing bibliography, I outline the two Metropolis of the Asia Minor Hellenism Kydonies and Moshonisia in the last two centuries. To be more specific I examine the formation of the ecclesiastic condition of these Metropolis from the beginning of the 19th century up to 1922.  I also try to present the ecclesiastic and ethnic work of following Metropolites (tans) Dionysios A, Bartholomeos A, Kallinikos A, Meletios A, Kyrillos B, Paisios B, Iakovos A and Amvrosios Plianthidis at the Metropolis of Moschonisia and of Gregorios the so called Watchmaker (Orologas) in Kydonies. As we well know, after the Asia Minor disaster, these Metropolis lost their followers, but they were still considered active and belonged to the Ecumenical Patriarchate and still exist as far as the practice of the Metropolis are concerned. The Metropolites (-tans) who are chosen are considered active members of the Mother Church.

Εισαγωγικά

Η εκκλησιαστική ιστορία των Μητροπόλεων του Μικρασιατικού Ελληνισμού συνιστά λίαν ενδιαφέρον κεφαλαίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και ειδικότερα της Ιστορίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εν πολλοίς μέχρι σήμερα παραμένει ανεξερεύνητο. Και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι η διαμορφωθείσα διοικητική εκκλησιαστική κατάστασή τους, κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες, πέρασε από πολλές διακυμάνσεις. Και δεύτερον, διότι κάποιες πτυχές έρευνάς τους, αν και κατά το παρελθόν διερευνήθηκαν με σημαντικές μελέτες, η συνολική ανάλυση και έκθεση της εκκλησιαστικής τους κατάστασης, μέχρι σήμερα λείπει εισέτι. Συνέχεια →