Αρχείο ετικέτας Γιώργος Καραμπελιάς

Το ΚΚΕ και το Πολυτεχνείο – Η εξέγερση ως «προβοκάτσια»

Του ΓΙΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ

Σήμερα, το ΚΚΕ εμφανίζεται ως ο πιο ακραιφνής υπερασπιστής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και διεκδικεί, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού, να πραγματοποιήσει διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, παρά τους εκατοντάδες θανάτους των τελευταίων ημερών και την προσπάθεια όλων των υπεύθυνων Ελλήνων πολιτών να διασώσουν όχι μόνο τις ζωές και την υγεία των συνανθρώπων τους αλλά και ένα σύστημα υγείας που βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης.

Βεβαίως, δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου πριν 20 ημέρες, και ενώ ή πανδημία δεν είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα, όταν καταργήθηκαν όλες οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου ή, παλαιότερα, οι εορτασμοί για την 25η Μαρτίου ή όταν, στη διάρκεια του Πάσχα, αποκλείστηκαν όλες οι θρησκευτικές λειτουργίες. Αλλά το αυτί των «αντικαπιταλιστών», που εσχάτως έχουν αποκαταστήσει τον πατερούλη Στάλιν, δεν ιδρώνει για «εθνικές επετείους»· άλλωστε και την 28η Οκτωβρίου την έχουν ήδη επιμελώς διαστρέψει αποκρύπτοντας τον παλλαϊκό πατριωτικό χαρακτήρα της και βαφτίζοντάς την «αντιφασιστική». Εντούτοις, τα «πατριωτικά» πάντα τους ενοχλούσαν διότι όζουν «ταξική συνεργασία». Αντίθετα, η «17η Νοέμβρη», με την μπαχαλοποίηση που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται ως «ταξικός εορτασμός» – ίσως ενάντια στους καπιταλιστές μικρομαγαζάτορες που κατεβάζουν τα ρολά των μαγαζιών τους για να μη τους τα σπάσουν οι ταξικοί επαναστάτες, όχι βέβαια οι οπαδοί του ΚΚΕ αλλά πάντως συνοδοιπορούντες «αγωνιστές».

Πρόκειται για μια σκανδαλώδη διεκδίκηση του δικαιώματος στην παρανομία, παρά και ενάντια στη δημοκρατική τάξη της χώρας, για μια κυριολεκτική ύβρη απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, θύματα του κορωνοϊού, και τα εκατομμύρια των οικονομικά πληττόμενων και περιοριζόμενων Ελλήνων.

Όμως αυτή ύβρις γίνεται ακόμα περισσότερο προκλητική στον βαθμό που το ΚΚΕ είναι το τελευταίο που θα δικαιούνταν να διεκδικεί την κληρονομιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μια και τότε το ΚΚΕ και η νεολαία του είχαν κάνει τα πάντα για να την εμποδίσουν!

Και επειδή οι νεότεροι αγνοούν τα σχετικά γεγονότα και οι παλαιότεροι κινδυνεύουν να τα ξεχάσουν, καλό είναι, μέρες που είναι, να θυμίσουμε μερικά από αυτά.

Το ΚΚΕ, μέσω της νεολαίας του, έκανε τότε ό,τι μπορούσε για να καταγγείλει την εξέγερση ως προβοκατόρικη και να την εμποδίσει. Διαβάζουμε στο περιβόητο φύλλο Νο 8 της Πανσπουδαστικής, του οργάνου του κόμματος στη φοιτητική νεολαία, τον Φεβρουάριο του 1974:

«Σαν υπεύθυνη Συντονιστικού Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου» (μια πρώτη παραχάραξη, μια και οι Κνίτες είχαν δική τους Συντονιστική Επιτροπή, διαφορετική από την εκλεγμένη των φοιτητών) «καταγγέλλουμε… τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πραχτόρων της να διαστρέψουν… την πορεία και το περιεχόμενό της». «Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA…»

Και συνεχίζουν στον ίδιο τόνο και ύφος: «Το σχέδιο όμως των Ρουφογάλη, Καραγιαννόπουλου, Παπαδόπουλου, CIA απέτυχε παταγωδώς. Το οργανωμένο φοιτητικό μας κίνημα… απομόνωσε και συνέτριψε τους προβοκάτορες. Η επίθεση του συρφετού των χαφιέδων και των ψευτοεπαναστατών που σαν τα κοράκια πολιορκούν χρόνια τώρα να διαβρώσουν τις αντιδικτατορικές, φοιτητικές ιδιαίτερα, δυνάμεις (όχι χωρίς επιτυχία πρέπει να ομολογήσουμε εκεί όπου η απειρία, ο ανυπόμονος υπερενθουσιασμός και ο κάλπικος υπερεπαναστατισμός τούς ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες), βρήκε αντιμέτωπο το σπουδαστικό κόσμο…». Για όσους νεότερους δεν γνωρίζουν τα γεγονότα, η αναφερόμενη «προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ», που καταγγέλλουν οι Κνίτες, αποτέλεσε το έναυσμα της κατάληψης του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές που ήλθαν σε πορεία από το Χημείο στο Πολυτεχνείο. Τριακόσιοι πενήντα πράκτορες ξεκίνησαν την εξέγερση! 

Έκτοτε, το ΚΚΕ προσπαθεί με διάφορα επιχειρήματα να αμφισβητήσει και να στρογγυλέψει τις επονείδιστες θέσεις του, κάποτε ακόμα και την ύπαρξη του συγκεκριμένου φύλου της εφημερίδας. Ωστόσο, τρία χρόνια μετά, στις αποφάσεις της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τον Ιούλιο του 1976, στην Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973·(Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα 1983), διαβάζουμε σχετικά:

«…τονιζόταν, και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό), ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος –και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων… Τονιζόταν (σωστά): “όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις….”…η κατάληψη (του Πολυτεχνείου) αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. (…) μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο…»… «Το Γραφείο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί…. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης…» «.. εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων…» κ.λπ. κ.λπ. [Όλα τα σχετικά αποσπάσματα μπορεί κανείς να αναζητήσει στα άρθρα του Γιάννη Χάρη στα ΝΕΑ, «Πολυτεχνείο και “Πανσπουδαστική, νούμερο 8” της 14 Νοεμβρίου 2009», και «Παραχάραξη και οικειοποίηση», 28 Νοεμβρίου 2009]

Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα λωτοφάγων, όπου συχνά το άσπρο γίνεται μαύρο και τανάπαλιν και όπως έλεγε ο αείμνηστος Τσαρούχης «είσαι ότι δηλώσεις»… Τόσο λοιπόν «στήριζε» το ΚΚΕ και η νεολαία του την εξέγερση για την οποία σήμερα δεν σηκώνει κορωνοϊό στο σπαθί του, ώστε την χαρακτήριζε προβοκάτσια. Για να εξιλεωθεί προφανώς επιχειρεί σήμερα μια πραγματική προβοκάτσια.

Υ.Γ. Όσο για τον καραφλό επαναστάτη, φίλο του Τζωρτζ Σόρος, που θα προτάξει τα στήθη του είναι μάλλον ανάξιο λόγου να ασχολούμαστε.

ΠΗΓΗ

Άρδην

Διάλεξη π. Γ. Δ. Μεταλληνού: «Παράδοση και Ανακαίνιση: Η Ορθοδοξοπατερική εκδοχή»

Ο πόλεμος των πολιτισμών και η Ελλάδα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ

Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον πριν εικοσιπέντε χρόνια μιλούσε ήδη για έναν «πόλεμο των πολιτισμών», που τείνει να διαιρέσει ακόμα και με ποταμούς αίματος τον σύγχρονο κόσμο, υποκαθιστώντας εν μέρει ή εν όλω τις ιδεολογικές ή τις πολιτικο-κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο του Χάντιγκτον κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ειρηνιστική αυταπάτη του Φουκουγιάμα για το «Τέλος της Ιστορίας» ως ο αντίποδάς του. Ο Φουκουγιάμα υμνούσε τον ενιαίο μονοπολικό κόσμο που αναδυόταν μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού στρατοπέδου,  και την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο αντι-πολυπολιτισμικός Χάντιγκτον διέβλεπε την τεράστια σημασία των πολιτισμικών συγκρούσεων, που απειλούν με ρηγματώσεις την παγκοσμιοποίηση.

Τότε λοιπόν σηκώθηκε μια τεράστια κατακραυγή εναντίον του, τόσο στις χώρες της Δύσης όσο και στην Ελλάδα.

Ο Χάντιγκτον, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός συστημικός Αμερικανός συγγραφέας, επικρίθηκε έντονα τόσο από τους γνωστούς διανοουμένους της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, κατ’ εξοχήν της μπλερικής και της γαλλικής «χαβιαροαριστεράς», όσο και  από την ελληνική διανόηση. Και αυτό, διότι, για να δικαιολογήσει και την επίθεση της Δύσης εναντίον της Σερβίας, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι τον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο με τον… ορθόδοξο. Η Ελλάδα η Σερβία  και η Ρωσία, για τον Χάντιγκτον δεν ανήκουν στην Ευρώπη, και συνιστούν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον ορθόδοξο, όπως και ο ισλαμικός. Κατά συνέπεια η Δύση πρέπει να οργανωθεί αποκλείοντας τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο, όσο και τον μουσουλμανικό.

Μάλιστα επειδή εκείνη την περίοδο η επίθεση κατά της ορθόδοξης Σερβίας γινόταν σε συμμαχία με τους μουσουλμάνους ενώ και στο Αφγανιστάν ήταν πρόσφατη η συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών και Αμερικανών εναντίον των Ρώσων, γι’ αυτό και το κέντρο βάρος έμπαινε στην Ορθοδοξία και όχι στο Ισλάμ!

Η μοιραία υποτίμηση της αντίθεσης με το Ισλάμ φάνηκε την ίδια περίοδο με την ευκολία με την οποία ο Μπους ο πρεσβύτερος  επιτέθηκε στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, διαλύοντας ένα ισχυρό κοσμικό αραβικό κράτος, εμπόδιο στον φονταμενταλισμό. Οι Ισραηλινοί έκαναν το ίδιο στην Παλαιστίνη ενισχύοντας τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τη Χαμάς εναντίον του Αραφάτ και της Φατάχ.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, καταδείχτηκε περίτρανα ποιο ήταν το βασικό διακύβευμα. Η σύγκρουση του σουνιτικού Ισλάμ, κατ’ εξοχήν με τη Δύση, αλλά όχι μόνο με αυτή, αλλά με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου (τους Σέρβους, τους Ρώσους, κ.λπ.), ακόμα και με τους ετερόδοξους μουσουλμάνους (τους σιϊτες) ήταν το αντικείμενο αυτού του πολέμου.  Και η Δύση απάντησε και αυτή με τα όπλα ενός πολέμου των πολιτισμών. Εξόντωση του Σαντάμ, εισβολή στο Αφγανιστάν, διάλυση της Συρίας και της Λιβύης, και κατά συνεπεία πλήρης απελευθέρωση του βαθύτερου ισλαμικού υποβάθρου των μουσουλμανικών λαών, ως έσχατο ταυτοτικό καταφύγιο τους.

Έκτοτε, χρόνο τον χρόνο, αυτός ο πόλεμος διεξάγεται σε όλο και περισσότερα πεδία. Από την Αλ Κάϊντα, στον Ισλαμικό Στρατό, και από την σύγκρουση μηχανισμών στη ανοικτή σύγκρουση πολιτισμών. ΟΙ τρομοκράτες που ανατίναξαν τους δίδυμους πύργους ανήκαν σε μια συνωμοτική οργάνωση και είχαν εκπαιδευτεί για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ακόμα και στο Μπατακλάν ή τις Βρυξέλλες επρόκειτο για οργανωμένους πυρήνες, σε άμεση διασύνδεση με το Ισλαμικό Κράτος. Όμως στη Γερμανία ή ακόμα περισσότερο στη Γαλλία, τόσο στη Νίκαια όσο  και στη Ρουέν, πλέον η άμεση σχέση με το Ισλαμικό Κράτος είναι όλο και πιο μακρινή και οι τρομοκράτες δρουν χωρίς εξοπλισμό και εκπαίδευση και χτυπούν πλέον και τα θρησκευτικά σύμβολα του «αντιπάλου», εκκλησίες και ιερείς.

Δηλαδή η ισλαμική τρομοκρατία τείνει να αποκτήσει ως δυνητική βάση στρατολογίας, τους μουσουλμάνους που ζουν στις δυτικές κοινωνίες και αντλεί από αυτούς στοιχεία περιθωριακά, προβληματικά ή παρανοϊκά, τα οποία στρατεύονται στις πιο αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες. Και στον βαθμό που μόνο στη δυτική Ευρώπη ζουν δεκαπέντε ή είκοσι εκατομμύρια μουσουλμάνων, και στη Ρωσία άλλα τόσα, γίνεται κατανοητό πως το αδιέξοδο θα τείνει να επεκταθεί. Διότι προφανώς στην Ευρώπη θα ενισχυθεί ο γενικευμένος φόβος και ή δυσπιστία έναντι των μουσουλμάνων γενικά, θα γενικευθούν οι ξενοφοβικές συμπεριφορές, και θα εκτιναχτούν τα ακροδεξιά κόμματα. Οι μουσουλμάνοι θα  κλειστούν περισσότερο στο θρησκευτικό καβούκι τους και κατά συνέπεια  η σύγκρουση θα διαιωνιστεί.  Η πρόβλεψη του Χάντιγκτον θα γνωρίσει μια εφιαλτική επαλήθευση.

Μπορεί να υπάρξει απάντηση σε αυτό τον πόλεμο;

Είναι προφανές πως οι λύσεις αποτελούν ένα σύνολο και θα πρέπει να εκτυλιχθούν σε βάθος χρόνου. Η καταστολή και η αστυνόμευση της λεγόμενης «ριζοσπαστικοποίησης» των νεαρών μουσουλμάνων, και των ανεξέλεγκτων τζαμιών είναι μεν αναγκαία αλλά όχι αρκετή. Πριν από όλα οι δυτικές δυνάμεις θα πρέπει να πάψουν να επεμβαίνουν στις μουσουλμανικές χώρες, αφού πρώτα βέβαια απολυμάνουν όλο το πύον που άφησαν σε αυτές, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος. Αντί να συνεχίζουν να μεταφέρουν πληθυσμούς προς εκμετάλλευση στα εργοστάσια και τις πόλεις τους, όπως έκανε η «πονόψυχη» κυρία Μέρκελ, να ενισχύσουν τις παραγωγικές δομές στις χώρες από όπου έρχονται οι μετανάστες.

Όσο για τους μουσουλμάνους, θα πρέπει με τη σειρά τους να «απαγορεύσουν» τη μεταβολή της θρησκευτικής πίστης σε πρωταρχικό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητάς τους, δηλαδή σε ισλαμισμό. Θα πρέπει να βαδίσουν στον αντίποδα του δρόμου που ακολουθεί… η Τουρκία με τον Ερντογάν. Μετά το κύμα της μεγάλης ισλαμοποίησης, μπροστά στα αδιέξοδά της, που οδηγεί σε αλληλοσφαγή μεταξύ των ίδιων (π. χ., μεταξύ σουνιτών και σιϊτών) θα πρέπει  να θέσουν τέλος σε αυτή την αδιέξοδη επιλογή.

Τέλος, ως προς τα οίκου μας. Είναι προφανές πως η ασύγγνωστη ελαφρότητα με την οποία  η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική αριστερά σχεδόν στο σύνολό της, αντιμετωπίζει το προφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα κινδυνεύει να μεταφέρει και στην Ελλάδα – μια χώρα των συνόρων μεταξύ των πολιτισμών – μια σύγκρουση πλανητικών διαστάσεων, στην οποία εμείς δεν έχουμε οποιαδήποτε ανάμιξη.

Η αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευτικών πληθυσμών σε συνθήκες –υποχρεωτικά– αποξένωσης και ταλαιπωρίας, δημιουργεί αναπόφευκτα –έστω και σε λίγους από αυτούς– αισθήματα μίσους και διαχωρισμού με τους ντόπιους. Αυτό δε συνοδεύεται με την παρουσία μιας μουσουλμανικής μειονότητας, την οποία υποδαυλίζει συστηματικά η Τουρκία, εναντίον της Ελλάδας.

Κατά συνέπεια είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να εμφανιστεί, ακόμα και υποκινούμενος από τον νέο-οθωμανισμό, ή ακόμα και από άλλους μικρότερους άσπονδους γείτονές μας, ένας εγχώριος φονταμενταλισμός. Επιπλέον, η δημιουργία τζαμιού στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από σαουδαραβική διαχείριση(!), με τις εντάσεις και τις συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα επιφέρει, αποτελεί την καλύτερη συνταγή για τη μεταβολή του σε χώρο θρησκευτικού και πολιτισμικού μίσους.

Προφανώς, λοιπόν, πρέπει να λύσουμε το ταχύτερο δυνατό το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα, με την  άμεση επιστροφή των παράτυπων μεταναστών στις χώρες τους, την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, (οι προσπάθειες να αποτραπεί η είσοδος πολιτικών φυγάδων από την Τουρκία το αποδεικνύει ότι είναι εφικτή)  – και την άμεση αποστολή των προσφύγων στις χώρες που έχουν συμφωνήσει να τους δεχτούν. Αν αρχίσει να οξύνεται και στη χώρα μας ο «πόλεμος των πολιτισμών» δεν υπάρχει επιστροφή.

ΠΗΓΕΣ

Άρδην

«Γενιτσαραγάδες»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ

Οι «γενιτσαραγάδες» ή η διαλεκτική της αποστασίας

Καὶ ἡ γ-αἰτία εἶστε σεῖς, οἱ γὶ-ἄνομοι Πασάδες,

π’ ἀφῆνετ’ ἀχαλίνωτους τσὶ γιαννιτσαραγάδες·[  ]

Το Τραγούδι του Δασκαλογιάννη

Ο Ιωάννης Βλάχος, ο θρυλικός Δασκαλογιάννης, που επιχείρησε την πρώτη επανάσταση των Κρητών ενάντια στην τουρκική κατοχή, το 1770, σύμφωνα με το μακρύ άσμα που συνέθεσε, δεκαέξι χρόνια μετά, ο μπαρμπα Μπατζελιός, το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη», σε 1032 στίχους, είχε μια στιχομυθία με τον Τούρκο πασά, αμέσως πριν τον τραγικό θάνατό του με γδάρσιμο. Σύμφωνα με το τραγούδι, όταν ο πασάς τον ρώτησε για ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι Σφακιανοί, ενώ απολάμβαναν τόσα προνόμια, ο Δασκαλογιάννης του απάντησε πως επαναστάτησαν για την πατρίδα, την πίστη και για την Κρήτη ολόκληρη που στέναζε κάτω από την καταπίεση των γενιτσαραγάδων: «Ἀλήθεια λές, οἱ Σφακιανοὶ δωσίματα δὲ δίδου»,/ αλλά εγώ «’ποφάσισα τὴν Κρήτη νὰ σηκώσω/κι ἀποὺ τ’ ἀνύχια τῶν Τουρκῶ νὰ τῆνε λευτερώσω·/ πρῶτο γιὰ τὴν πατρίδα μου, δεύτερο γιὰ τὴν πίστη,/ τρίτο γιὰ τσ’ ἄλλους χρισθιανοὺς ποὺ κάθουνται στὴν Κρήτη·/γιατί, κι ἂν εἶμαι Σφακιανός, παιδὶ τσὴ Κρήτης εἶμαι/ καὶ νὰ θωρῶ τσὶ Κρητικοὺς στὰ βάσανα πονεῖ με».

Ο βασικός όμως λόγος που ξεσηκώθηκαν οι Κρητικοί ήταν η καταπίεση των «γιανιτσαραγάδων», δηλαδή των εξισλαμισθέντων Κρητικών, των Τουρκοκρητικών, που τους άφηναν αχαλίνωτους οι πασάδες.

Οι γενιτσαραγάδες, οι γενίτσαροι, ήταν οι πλέον λυσσαλέοι αντίπαλοι των όμαιμών τους Κρητικών – και αυτό δεν συνέβαινε μόνο στην Κρήτη, παντού πρωτοστατούσαν στις καταπιέσεις και τις σφαγές των  Ελλήνων. Το ίδιο, κατ’ αναλογία, συνέβη και στην Κατοχή με τους δωσιλόγους, που ξεπερνούσαν και τους Γερμανούς σε αγριότητα. Και οι λόγοι είναι προφανείς. Οι γενίτσαροι/δωσίλογοι έχουν κόψει τους δεσμούς με τους συμπατριώτες τους και πρέπει να επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο στα αφεντικά τους. Στη μετάβαση από την προηγούμενη ταυτότητά τους στη νέα, πρέπει να αποδείξουν πως όντως έχουν αλλάξει στρατόπεδο. Γι’ αυτό και οι κατακτητές πάντα τους προτιμούσαν, ακόμα και για τα πιο υψηλά αξιώματα. Οι εξωμότες θα καταλαμβάνουν συστηματικά τη θέση του βεζίρη – όμως ποτέ εκείνη του Σουλτάνου. Οι αποστάτες είναι πάντα χειρότεροι.

Γι’ αυτό και οι Συριζαίοι νεομνημονιακοί αποστάτες είναι χειρότεροι από τους παλαιομνημονιακούς της Δεξιάς ή του ΠΑΣΟΚ. Για πολλούς λόγους.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να αποδείξουν στ’ αφεντικά τους πως είναι αποτελεσματικοί και μπορούν να κάνουν τη δουλειά καλύτερα από τους «άλλους», χωρίς μάλιστα να υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις, επειδή οι ίδιοι υπήρξαν «αντιμνημονιακοί». Γι’ αυτό και θα υπογράψουν τα πάντα, αυτά που οι άλλοι δεν ήταν διατεθειμένοι ή δεν τολμούσαν να κάνουν. Αυτά που δεν έκανε ο Άδωνις θα τα κάνει ο γενιτσαραγάς Πολάκης, θα υποθηκεύσουν ολόκληρη την περιουσία της χώρας, θα διαλύσουν την οικονομία των νησιών, θα πουλήσουν όλες τις ελληνικές τράπεζες στα ξένα κοράκια, θα δώσουν τα κόκκινα δάνεια στα hedge funds, θα φέρουν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, θα εγκαινιάσουν την ισλαμοποίηση της χώρας.

Δεύτερον, από τη στιγμή που πέρασαν τον Ρουβίκωνα, πέρυσι το καλοκαίρι, έχουν αποκτήσει ανοικτά την ψυχολογία του αποστάτη και του εξωνημένου. Ξέρουν πως δεν μπορούν «να επιστρέψουν» στην παλιά τους ταυτότητα και στους παλιούς τους φίλους, ενώ ακόμα αγωνίζονται για να σταθεροποιήσουν την καινούργια. Η άθλια Βαγενά θα επαίρεται «αγωνιστικά», γιατί το κόμμα της μας υποδούλωσε μόνο επί 99 χρόνια –αντέξαμε και τετρακόσια–, ο αθλιότερος Κυρίτσης θα κάνει «ταξικό πόλεμο» κατά των «μένουμε Ευρώπη» όταν αυτός και η παρέα του δεν έμειναν απλώς στην (Δυτική) Ευρώπη αλλά μας υποδούλωσαν στον Σόιμπλε. Ο «διανοούμενος» Σεβαστάκης θα χαρακτηρίζει τις «off shore» εταιρείες «αφήγημα» του νεοφιλελευθερισμού και ο άλλοτε  μακεδονομάχος, υπερασπιστής της ελληνικής γλώσσας και πρώην σύντροφος, Κώστας Ζουράρης, θα συνεχίζει να ψηφίζει ανενδοίαστα μαζί με τη Σία Αναγνωστοπούλου και τον Νίκο Φίλη.

Τρίτον, διότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αυτό που ο λαός αποκαλεί «λιγούρηδες» ή «ξεπλένηδες». Έτσι εξηγείται και το πώς και γιατί δεν αντιδρούν ή δεν εξεγείρονται οι Συριζανέλ βουλευτές. Είναι προφανές: μία φορά τους έπεσε το «λαχείο» και δεν είναι διατεθειμένοι να το χάσουν. Πότε άλλοτε ο Τσίπρας θα γίνει πρωθυπουργός, πότε άλλοτε ο Φίλης θα γίνει υπουργός Παιδείας, πότε άλλοτε ο Καμμένος θα κορδακίζεται με στολές παραλλαγής, πότε άλλοτε η Χρυσοβελώνη και η Αυλωνίτου θα μοστράρουν στα κανάλια, πότε άλλοτε…; Μια παρέα τυχάρπαστων, τυχοδιωκτών, ανεπρόκοπων, ρεταλιών, πώς θα μπορούσε να ξαναβρεθεί στην εξουσία; Ήταν μια «ζαριά», και γι’ αυτό δεν είναι διατεθειμένοι να ξεκολλήσουν με τίποτε.

Γι’ αυτό εξάλλου και «βιάστηκαν» να αναρριχηθούν τη χειρότερη στιγμή στην κυβέρνηση, παρά τις παραινέσεις μας να περιμένουν μέχρι το Φθινόπωρο του 2015. Αυτοί μάλλον γνώριζαν καλύτερα από εμάς πως «ή τώρα ή ποτέ», όσο για τη χώρα και τον λαό της, στα παλιά τους τα παπούτσια. Γι’ αυτή την πολυπόθητη εξουσία θα έκαναν και θα κάνουν τα πάντα, κυριολεκτικώς. Οι νεοδημοκράτες και οι Πασόκοι, έχοντας μια στενή και μακρά σχέση με την εξουσία, έχουν εν τέλει μικρότερο άγχος, στην πλειοψηφία τους. Γιατί έχουν την αίσθηση, ακόμα, πως, και αν χάσουν τις εκλογές τώρα, θα τις ξανακερδίσουν, πιθανώς αύριο. Επί πλέον, πολλοί από αυτούς κατάγονται από πολιτικά τζάκια και είναι δεμένοι με ισχυρά τοπικά πολιτικά δίκτυα. Γι’ αυτό και πολύ πιο συχνά αρνούνταν –κάποιοι από αυτούς– να ψηφίσουν ορισμένα νομοσχέδια, ακόμα και για το γάλα, γεγονός που οδήγησε τόσες φορές στην πτώση των μνημονιακών κυβερνήσεων ή στη συρρίκνωση της δύναμής τους, ή, ακόμα-ακόμα, και στην άρνηση να αποδεχτούν κάποιες από τις απαιτήσεις των δανειστών. Ο Σόιμπλε, από το 2011, προσπαθούσε να επιτύχει τη δημιουργία του υπερταμείου που θα εκποιήσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Δεν το πέτυχε με τον ΓΑΠ –ακόμα και με αυτόν!–, δεν το πέτυχε με τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το κατόρθωσε, και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, με τον Τσίπρα και τον «μαρξιστή» Τσακαλώτο. Εδώ, οι Συριζαίοι και οι Ανέλ, «μπετόν αρμέ», ψηφίζουν τα πάντα. «Σήμερα έχει, αύριο δεν έχει», γι’ αυτούς. Εξάλλου, όσοι είχαν τσίπα επάνω τους αποχώρησαν το καλοκαίρι από τον θίασο – ο Δαμαβολίτης, ο Λαφαζάνης, η Ζωή– και έμειναν μόνο τα «πουλημένα τομάρια».

Και δεν παίρνουν πια και από «βρίσιμο». Μάλιστα, όσο περισσότερο τους καταριέται ο κόσμος, όσο περισσότερο τους καθυβρίζει και τους στηλιτεύει ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γλέζος, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος –που τους χαρακτήρισε χειρότερους από τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο–, οι οποίοι υπήρξαν και παλιοί τους σύντροφοι, πόσο μάλλον ο διαχρονικός «εχθρός» Καραμπελιάς, τόσο πιο πολύ βυθίζονται στον δρόμο και την ψυχολογία του δωσιλογισμού. Γιατί γνωρίζουν πως πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Πέρασαν «απέναντι» και επομένως θα πουλήσουν όσο πιο ακριβά γίνεται το τομάρι τους. Δηλαδή, θα επιδιώξουν να αγκιστρωθούν στην εξουσία μέχρι το τέλος, και όσο αντέξουν. Γι’ αυτό εξάλλου και δεν ανησυχεί ιδιαίτερα ο Τσίπρας στις ψηφοφορίες στη Βουλή. Απλώς φροντίζει να τους προσφέρει πάντα ένα φύλλο συκής. Μια μέρα προτού ψηφίσουν τα νέα προαπαιτούμενα στη Βουλή, έπαιξαν την παράσταση του διεφθαρμένου που γίνεται αδιάφθορος· ακόμα και στην πιο κακόγουστη παράσταση, δεν ιδρώνει πια το αυτί τους: «γενιτσαραγάδες».

ΠΗΓΗ

ΑΡΔΗΝ

Ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς στο Πειραματικό ΓΕ. Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ / ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Το Πειραματικό Γενικό Λύκειο Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο πλαίσιο εορτασμού της Ελληνικής Επανάστασης 1821 και της συμπλήρωσης των 195 χρόνων απ’ αυτήν, οργανώνει εκδήλωση μνήμης, με ομιλητή τον συγγραφέα και πολιτικό αναλυτή ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ και θέμα: «1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας και οι αποδομητές της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού».

Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016, ώρα 19:30, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πειραματικού ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ