Αρχείο ετικέτας Σχολείο σημαίνει Φως
Πανελλαδικές Εξετάσεις 2020: Γαλλία – Κροατία 4-2
Του π. Δ. ΜΠΟΚΟΥ
Η πίεση στα καρέ της Κροατίας ανέβηκε επικίνδυνα, καθώς η συντονισμένη επίθεση της γαλλικής ομάδας σήμανε συναγερμό στην κροατική άμυνα. Ο μεγάλος τελικός του Μουντιάλ έχει μόλις αρχίσει. Τα βλέμματα της υφηλίου είναι προσηλωμένα στη Ρωσία, που φιλοξενεί το κορυφαίο γεγονός της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Στο μεγάλο στάδιο Λουζνικί της Μόσχας, μεσοκαλόκαιρο (15 Ιουλίου) του 2018, οι δυο ομάδες που είχαν το προνόμιο να φτάσουν ως το τέλος, βρίσκονται στην πιο δυναμική τους αναμέτρηση. Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα οι κρίσιμες φάσεις έχουν καθηλώσει τους θεατές.
Η γαλλική επίθεση αναγκάζει τους αμυντικούς της Κροατίας να παραχωρήσουν φάουλ σε πολύ επικίνδυνο σημείο, λίγο έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή. Η Γαλλία ετοιμάζεται για την εκτέλεση, οι παίκτες συνωστίζονται στο ύψος του πέναλτυ, η κροατική ομάδα σχηματίζει τείχος, έχουν επιστρέψει ακόμα και οι πιο προωθημένοι της Κροατίας για να βοηθήσουν στην άμυνα. Η Γαλλία εκτελεί, η μπάλα φεύγει ψηλά, το αμυντικό τείχος μετακινείται κοντά και παράλληλα προς τη γραμμή της μικρής περιοχής, πηδούν πολλοί για να πιάσουν την κεφαλιά, αλλά τους ξεπερνάει όλους ο επιθετικός άσσος της Κροατίας. Με υπεράνθρωπο άλμα ξεπερνάει τα κεφάλια των αντιπάλων του, παίρνει την κρίσιμη κεφαλιά και χάνοντας απ’ τον συνωστισμό την ισορροπία του, προσγειώνεται φαρδύς πλατύς στο γρασίδι.
Μα όταν με ύφος θριάμβου ο δυναμικός σέντερ φορ ξανασηκώνει το βλέμμα του, παγώνει ολόκληρος. Και μαζί του, ο κόσμος όλος της Κροατίας. Η προσπάθειά του δεν είχε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Η κεφαλιά του, υπό ασφυκτική πίεση, δεν έδωσε στη μπάλα τη σωστή κατεύθυνση. Αντί να τη διώξει μακριά, την έστειλε προς τα πίσω, την κάρφωσε από πολύ κοντά στα δίχτυα της εστίας του. Αυτογκόλ! Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί! Ο άτυχος φορ σκόραρε εις βάρος της ομάδας του. Η αντίδραση του ξαφνιασμένου τερματοφύλακα υπήρξε καθυστερημένη και ατελέσφορη. Τί ατυχία!
Η Γαλλία πανηγύρισε ξέφρενα το 1-0. Καλώς ήλθατε στον χειρότερο εφιάλτη της κροατικής ομάδας! Ήταν η αρχή του τέλους της φιλόδοξης διαδρομής της για το μεγάλο τρόπαιο, που αποδείχτηκε τελικά όνειρο άπιαστο, καθώς ένα βαρύ σκορ 4-2 εις βάρος της σφράγισε την τιτάνια αναμέτρηση.
Τώρα όμως μπήκες και συ στον αγωνιστικό στίβο. Διεκδικείς φιλόδοξα τη δική σου νίκη. Διάβασες, ασκήθηκες, προπονήθηκες, πέρασες τις προκριματικές φάσεις, έφτασες στον μεγάλο τελικό των εξετάσεων.
Ασφαλώς και προσπαθείς για την επιτυχία. Ποιος δεν παλεύει γι’ αυτήν; Όλοι θέλουν να πετύχουν σε κάτι. Μικροί και μεγάλοι έχουν τα όνειρά τους. Άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, που δεν βάζει στόχους, που δεν έχει επιδιώξεις, είναι τελειωμένος. Αν δεν περιμένεις τίποτε, έχεις πεθάνει πριν την ώρα σου. Το όνειρο της επιτυχίας είναι το κίνητρο για όλα. Ο κινητήριος μοχλός της ανθρώπινης δημιουργίας. Όλοι θα ήθελαν να πανηγυρίσουν κάποιο μικρό ή μεγάλο θρίαμβο στη ζωή τους.
Γι’ αυτό και δεν επιθυμεί κανείς το αντίθετο. Είναι πάντα απευκταία η αποτυχία. Αυτό που δεν θέλεις να συναντήσεις ποτέ μπροστά σου. Γιατί σου σπάζει τα φτερά. Σου κόβει τα πόδια. Συντρίβει τις ελπίδες σου. Βυθίζει στην απόγνωση, αποθαρρύνει, απογοητεύει. Είναι πάντοτε οδυνηρή αίσθηση, τραυματικό βίωμα η αποτυχία.
Μα πόσο τραγικότερο είναι να συμβαίνει αυτό τη στιγμή που νομίζεις ότι έχεις πιάσει την καλή! Φαντάστηκες ποτέ να νοιώθεις πως κρατάς την επιτυχία στα χέρια σου και να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Να ετοιμάζεσαι για θρίαμβο και να οδηγείσαι στον όλεθρο; Να πιστεύεις ότι πέτυχες, σαν τον άτυχο επιθετικό της Κροατίας, και να βρίσκεσαι στη χειρότερη αποτυχία σου; Ποιος θα ’θελε να βρεθεί σε τέτοια θέση;
Μπορείς να είσαι όμως σίγουρος ότι η δική σου προσπάθεια θα στέφεται πάντα από επιτυχία; Είναι άραγε δυνατόν να διασφαλίσεις το επιθυμητό αποτέλεσμα σε καθετί που επιχειρείς; Όχι βέβαια! Είναι κάτι πέρα από τη δύναμή σου αυτό. Ο τρομερά φιλόδοξος πολιτισμός μας, αν και γαυριά για τα θαυμάσια επιτεύγματά του, δεν κατάφερε ακόμα να κάνει θεό τον άνθρωπο. Γιατί δεν μπόρεσε να εξαλείψει μια μικρή λεπτομέρεια: Το ενδεχόμενο της βλάβης, του ατυχήματος, της αποτυχίας που καραδοκεί παντού.
Τα σχέδια και οι προσπάθειές σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να αποτύχουν. Η πιθανότητα της βλάβης ή του ατυχήματος συνοδεύει ακόμα και το τελειότερο μηχάνημα που θα μπορούσε να κατασκευάσει σήμερα η επιστήμη. Και το χειρότερο, η ίδια η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι ποτέ δεδομένη. Ενέχει μέσα της πάντα το απρόβλεπτο. Το σωστό ή το λάθος.
Και τότε, τί κάνουμε; Γινόμαστε, απλούστατα, ρεαλιστές και ταπεινότεροι. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε απόλυτα στις δικές μας προσπάθειες. Δεν το παίζουμε αυτοχειροτόνητοι θεοί. Αναγνωρίζουμε τα όριά μας, το πεπερασμένο, την αδυναμία μας. Σηκώνουμε τα μάτια μας ψηλά. Αναζητάμε Αυτόν για τον οποίο δεν υπάρχουν ατυχήματα. Για τον οποίο τα πάντα είναι όντως υπό έλεγχο. Όπου δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ατυχία ή τύχη. Τον αληθινό Θεό.
Κάλεσέ τον να μπει στη ζωή σου. Χωρίς τη δική σου πρόσκληση, εκείνος είναι μόνιμα stand by. Σε αναμονή. Δεν παραβιάζει ποτέ το άδυτό σου. Μπαίνει μόνο, όταν του ανοίγεις εσύ. Άνοιξέ του λοιπόν και ζήτησέ του να ευλογήσει τις προσπάθειές σου. Δώσε του τα ηνία της ζωής σου. Είναι δοκιμασμένος καθοδηγητής. Είναι όντως «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».
Κινήσου ταυτόχρονα με δύο τρόπους, φαινομενικά αλληλοαναιρούμενους. Από τη μια, εσύ κάνε τα πάντα, ό,τι ανθρωπίνως είναι δυνατόν, ό,τι περνάει από το χέρι σου, σαν να εξαρτώνται τα πάντα από σένα. Μα από την άλλη, εναπόθεσε την όλη σου προσπάθεια στα χέρια του Θεού, σαν να εξαρτώνται τα πάντα από Εκείνον. Καρποφορεί μόνο ό,τι έχει τη δική του ευλογία. Χωρίς αυτήν δεν πάει τίποτε μπροστά. Όσο κι αν θέλεις, όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν ευλογήσει ο Θεός τον κόπο σου, αργά ή γρήγορα θα πάνε όλα στράφι.
Η σχέση σου μαζί του είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή σου. Και με τη δική του ευλογία θα πετύχεις πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι ακόμα και στα πιο τολμηρά όνειρά σου. Αν και όχι πάντα αυτά που επιθυμείς εσύ, αλλά σίγουρα εκείνα που έχεις περισσότερο ανάγκη. Πράγμα που το γνωρίζει μόνο Εκείνος με την πιο απόλυτη σιγουριά. Με τη δική του ευλογία, ακόμα και η αποτυχία μεταποιείται σε οικοδομητικό, δημιουργικό, καθοριστικά θετικό παράγοντα στην πορεία σου. Κάτω απ’ τη δική του καθοδήγηση, ό,τι κι αν σου συμβαίνει, επιτυχία ή αποτυχία, θα είναι πάντα για το καλό σου. Όχι για την ευχαρίστηση της στιγμής, εκεί μπορεί να σε στενοχωρήσει καμμιά φορά, αλλά για το πραγματικό σου συμφέρον. Δεν έχεις παρά μόνο να τον εμπιστευθείς.
Και σε μια σχέση βαθειάς εμπιστοσύνης και ανυπόκριτης αγάπης μαζί του, παρά τις προσωρινές και παροδικές, αναπόφευκτες άλλωστε, αποτυχίες, όχι μόνο οι εξετάσεις σου τώρα, αλλά και ολόκληρη η ζωή σου, μπορεί και εύχομαι να είναι μια σπουδαία, ονειρεμένη,
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
ΠΗΓΗ
Γιατί άλυτο το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα σήμερα;
Αναλφαβητισμός, δηλαδή αυτοχειρία
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ
Η «Κ» δημοσίευσε, στις 13.09.2019, την έκθεση της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), για το 2019. Ο δημοσιογράφος που παρουσίασε την έκθεση, κ. Απόστολος Λακασάς, συνόψισε εισαγωγικά το συμπέρασμα των δραματικών πιστοποιήσεών της: «Μεγάλη μερίδα μαθητών κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη σχολική εκπαίδευση, Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια, παραμένοντας λειτουργικώς αναλφάβητη».
Συζητάμε στις συντροφιές, αν η γενική κατάσταση της χώρας είναι «καλύτερη» με την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, προτιμότερη από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μάταιη αδολεσχία, όταν οι στατιστικές μετρήσεις Ανεξάρτητης Αρχής βεβαιώνουν ότι η πλειονότητα των Ελληνωνύμων σήμερα μπαίνουν στη δημιουργική (και ευθυνών) φάση της ζωής τους λειτουργικώς αναλφάβητοι. Που σημαίνει: ανίκανοι να κατανοήσουν – κρίνουν – ελέγξουν τις πληροφορίες που δέχονται, επομένως ανίκανοι να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους. Αδύνατο να μορφώσουν σε νόημα (λεκτικό σχήμα) την ανάγκη, επιθυμία, προτίμησή τους.
«Λειτουργικώς αναλφάβητος» θα πει: δεν ξέρει να σκεφτεί και να κρίνει, ξέρει μόνο να προσλαμβάνει εικόνες – αποκόβεται από την πραγματικότητα και ζει στον τεχνητό κόσμο των εντυπώσεων. Ο κοινός βίος στη σημερινή Ελλάδα, σε κάθε παραμικρή πτυχή του (μάθησης, σπουδής, επιλογής επαγγέλματος και βιοπορισμού, πολιτικής ευθύνης, ενδιαφερόντων και ψυχαγωγίας) έχει μοναδική αφετηρία και μοναδικό στόχο τις ευάρεστες «εντυπώσεις». Παρακάμπτεται αυθόρμητα η σκέψη, η κρίση, η σύγκριση, η εγκυρότητα της πληροφόρησης, η αξιοπιστία του πληροφοριοδότη, ο έλεγχος ρεαλισμού της ανάγκης, η κριτική αξιολόγηση του στόχου.
«Γιατί είσαι Παναθηναϊκός; Γιατί ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ; Γιατί ψωνίζεις από το Lidl; Γιατί σπουδάζεις τη Νομική;» – η ρεαλιστικότερη και αυθεντικότερη απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήσεις θα ήταν: «γιατί έτσι μου αρέσει». Τυχαία και συμπτωματικά, συνέπεσε, οι πρώτες εντυπώσεις μου για τον Παναθηναϊκό, το ΠΑΣΟΚ, το Lidl, τα Νομικά να είναι ευάρεστες, να κολακεύουν (ασυνείδητα) τo εγώ μου. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κατασκευαστές εντυπώσεων και οι έμποροι εντυπώσεων. Γι’ αυτό ηγεμονεύουν σε όλα τα πεδία: της πληροφόρησης, της «ψυχαγωγίας», της αγοράς, των ιδεολογιών, της τεχνοκρισίας και βιβλιοκρισίας, της εξουσίας.
Στο ερώτημα, λοιπόν, αν είναι «καλύτερη» η κατάσταση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι απαντήσεις συνεχίζουν να διαμορφώνονται και να κρίνονται από την αυθαιρεσία των ατομικών εντυπώσεων. Δηλαδή, συντηρείται ακόμα το καθεστώς αυθαιρεσίας (δικτατορίας) των εντυπώσεων.
Οι εντυπώσεις μάς χειραγωγούν να «αισθανόμαστε» ότι αποκαταστάθηκε κάποια «ευπρέπεια» σε δύο πτυχές του δημόσιου βίου: στην εμφανή προστατευτική αστυνόμευση και στη μηχανοργάνωση επικοινωνίας μεταξύ αλληλοεπικαλυπτόμενων πλοκάμων του κυβερνητικού Λεβιάθαν.
Κάποιες στιγμές φωτίζεται, με διάρκεια πυροτεχνήματος, ένα από τα θανατηφόρα (στην κυριολεξία) κοινωνικά αδιέξοδα, χωρίς την παραμικρή συνέπεια πολιτικής αφύπνισης και επέμβασης. Πιστοποιεί, λ.χ., η ΑΔΙΠΠΔΕ ότι Δημοτικό και Γυμνάσιο στέλνουν στο Λύκειο κυρίως λειτουργικά αναλφάβητους, παιδιά που τα κατέστησε ανάπηρα το σχολείο, όμως η Κυρία Κεραμέως, παρά το βαρύ οικογενειακό της όνομα, ασχολείται με τις εντυπώσεις που θα μας πείσουν ότι οι ελλείψεις σε δασκάλους και καθηγητές, επί των ημερών της, είναι λιγότερες και οι χώροι διδασκαλίας επαρκέστεροι. Ανίατη η φτηνή εντυπωσιοθηρία.
Η χειροπιαστή και μετρητή πραγματικότητα της χώρας μας βοά (όχι δίνει την εντύπωση) πως δεν χρειάζεται έναν ευφυή, χαμογελαστό και τσαχπίνη πολιτικό ηγέτη που να κερδίζει τις εντυπώσεις, χρειάζεται έναν κοινωνικό αναμορφωτή. Που σημαίνει: χρειάζεται η χώρα όχι διαχείριση εντυπωσιακών «λύσεων» των προβλημάτων της, αλλά τολμηρές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα γεννήσουν λύσεις των προβλημάτων. Οι βιώσιμες και αποτελεσματικές λύσεις γεννώνται, δεν επιβάλλονται.
Πώς να στηθούν και να λειτουργήσουν υπηρεσίες και οργανισμοί του Δημοσίου, όταν «προοδευτικοί» χαρακτηρίζονται στην Ελλάδα οι πολιτικοί ενσαρκωτές του μηδενισμού και αμοραλισμού; Μηδενισμός και αμοραλισμός είναι τα τυπικά προϊόντα της πολιτικής καταξίωσης του ατομοκεντρισμού, υποκατάστασης του κοινωνικού αθλήματος από τον πρωτογονισμό προτεραιότητας του εγωτικού συμφέροντος.
Τέτοιες μικρονοϊκές αρνήσεις της κοινωνικής συνοχής, περιφρόνηση της πλουτισμένης από διαδρομή αιώνων γλώσσας, ατίμωση της αρχοντιάς των αγώνων για την ελευθερία, απαξίωση του κάλλους και της σοφίας που συγκεφαλαιώνει η λαϊκή παράδοση, δεν αντιμετωπίζονται, βέβαια, με αστυνομικές απαγορεύσεις ή με προπαγάνδα.
Ο πνιγερός απελπισμός για το μέλλον του Ελληνισμού γεννιέται, κυρίως, από το γεγονός της ανυπαρξίας αντιστάσεων στον πανίσχυρο ολοκληρωτισμό της απολυταρχίας των εντυπώσεων. Δεν υπάρχει ένα ελάχιστο έστω κόμμα, που να πιστεύει σε ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Στην απόλυτη προτεραιότητα της αλλαγής του σχολειού – από το νηπιαγωγείο ώς το πανεπιστήμιο. Της επιστροφής στην αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Στην ανάκτηση αξιοπρέπειας και ραχοκοκαλιάς στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.
«Όλα τα θηρία τρώγουν από μας» επειδή είμαστε το «μπαίγνιο» της Ευρώπης. Ακόμα σήμερα, ύστερα από τόση πείρα της συμπεριφοράς των Ευρωπαίων, περιμένουμε τους «συμμάχους» να διώξουν τους Τούρκους από τις γεωτρήσεις στις θάλασσές μας. Μωροί και τυφλοί. Ξεχνάμε ότι η «Ευρώπη» χάρισε τη Μικρασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη στον Κεμάλ, τη μισή Κύπρο στους διαδόχους του, τη Βόρεια Ήπειρο στους Αλβανούς, την Ανατολική Ρωμυλία στους Βουλγάρους, τη Μακεδονία στους αργοφτασμένους Σκοπιανούς. Θέλει την Ελλάδα εδαφικά ελάχιστη, γραφικό προτεκτοράτο, αρχαιολογικού ντιλεταντισμού.
Ποια η κατανόηση της λέξης «εθελοδουλεία»;
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΒΗΜΑ· Το περιοδικό του Πειραματικού ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η Επιστημονική Ημερίδα με θέμα: «Θρησκευτική Εκπαίδευση και Σύνταγμα – Συγκλίσεις και Πολώσεις»
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Συνάντηση με θέμα «Θρησκευτική Εκπαίδευση και Σύνταγμα – Συγκλίσεις και Πολώσεις» διοργάνωσε ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος ‘Καιρός’ σε συνεργασία με το Τμήμα Θεολογίας, το Κέντρο Αριστείας ‘Jean Monnet’ της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο Α’ Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το απόγευμα της Τρίτης 9 Απριλίου 2019. Την Επιστημονική ημερίδα χαιρέτισαν ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου Θεόδωρος Γιάγκου, ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας καθηγητής Λειτουργικής Παναγιώτης Σκαλτσής και η Αντιπρόεδρος του ‘Καιρού’, θεολόγος-εκπαιδευτικός Αικατερίνη Πενιρτζή-Ζαχαράκη.
Η εκδήλωση άρχισε με τις τοποθετήσεις ειδικών, επί του θέματος, προσκεκλημένων. Πρώτη μίλησε η αν. καθηγήτρια Θρησκειολογίας του Τμήματος Θεολογίας (ΑΠΘ) Αγγελική Ζιάκα, με θέμα: «Η κατανόηση της πολλαπλότητας του θρησκευτικού φαινομένου στα Νέα Προγράμματα του Μαθήματος των Θρησκευτικών», κατά την οποία υποστήριξε την πολλαπλή ωφελιμότητα του μαθήματος για το ελληνικό σχολείο και την ελληνική κοινωνία, ενός μαθήματος συμπεριληπτικού χωρίς διακρίσεις θρησκευτικού και ομολογιακού χαρακτήρα, και με διάθεση συμφιλιωτική μεταξύ των μαθητών και των διαφορετικών πολιτισμικών και λοιπών ‘ταυτοτικών’ τους αναφορών. Ακολούθησε η τοποθέτηση της αν. καθηγήτριας Συγκριτικής Εκπαίδευσης (ΕΚΠΑ) Εύης Ζαμπέτα, με θέμα «Ο χαρακτήρας του Μαθήματος των Θρησκευτικών μετά τις πρόσφατες αλλαγές: κοσμικός ή ομολογιακός;», κατά την οποία ισχυρίσθηκε ότι ο χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών παραμένει κατά κύριο λόγο ομολογιακός και με τα Νέα Προγράμματα Σπουδών. Η αν. καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου (ΑΠΘ) Λίνα Παπαδοπούλου, στην εισήγησή της με θέμα «Η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος», υποστήριξε τον σεβασμό της θρησκευτικής συνείδησης καθώς και τις επιφυλάξεις της κατά πόσο στο μάθημα των Θρησκευτικών οι εκπαιδευτικοί θεολόγοι σέβονται την προσωπικότητα και τη διαφορετικότητα του κάθε μαθητή, χωρίς ιδεολογικές εξουσιαστικές τάσεις και συμπεριφορές. Υποστήριξε δε το δικαίωμα των απαλλαγών και του μη κρατικού παρεμβατισμού. Ο Δρ. Νομικής και Πρωτοδίκης Διοικητικών Δικαστηρίων Στέργιος Κοφίνης, με θέμα «Το μάθημα των θρησκευτικών ενώπιον του δικαστή», αποτύπωσε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το μάθημα των θρησκευτικών ενώπιον του δικαστή με τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, αλλά και τις προσφυγές εναντίον του από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικά ομάδες, τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) και γονείς από τη μια και την Ένωση Αθέων και γονείς από την άλλη. Περισσότερες επεξηγήσεις επί του θέματος για την δικαστική περιπέτεια και τη φύση των αγωγών κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών έδωσε ο επίκ. καθηγητής Αστικού Δικαίου (ΕΚΠΑ) και Δικηγόρος του ‘Καιρού’ Παναγιώτης Νικολόπουλος, με την παρέμβαση του οποίου έκλεισε ο κύκλος των τοποθετήσεων. Ο κ. Νικολόπουλος υποστήριξε σθεναρά τη θέση ότι αν και φαινομενικά οι δύο ομάδες που κινούνται κατά των Ν. Φακέλων του ΜτΘ αλλά και το θέμα των απαλλαγών, εκκινούν από τελείως διαφορετικά ιδεολογικά κριτήρια και πεποιθήσεις, στην ουσία συγκλίνουν ως προς τους στόχους, που είναι η αποδυνάμωση ή η κατάργηση του μαθήματος στο ελληνικό δημόσιο σχολείο.
Ακολούθησε ζωηρή συζήτηση την οποία διηύθυνε, όπως και το σύνολο της εκδήλωσης, ο αν. καθηγητής Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου του Τμήματος Θεολογίας (ΑΠΘ) Νίκος Μαγγιώρος. Κατά τη συζήτηση τοποθετήθηκαν πολλοί συνάδελφοι θεολόγοι της Β΄βάθμιας και Γ΄βάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και ένα μέρος νομικών που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, η οποία ολοκληρώθηκε γύρω στις 9μμ. Οι τοποθετήσεις εστίαζαν κυρίως στον τρόπο που ο σύγχρονος κόσμος διαλέγεται με παλαιές θεολογικές ιδέες και πολώσεις γύρω από τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών αλλά και της θεολογίας. Η συζήτηση έκλεισε με την τελευταία τοποθέτηση από το ακροατήριο ενός νομικού και θεολόγου, ο οποίος αφού συνεχάρη τον ‘Καιρό’ για το άνοιγμα και την ικανότητα συζήτησης με πολλούς διαφορετικούς χώρους, κάτι το οποίο είναι μάλλον αδύνατον για τον «σκληρό» πυρήνα των εκφραστών της ΠΕΘ, όπως χαρακτηριστικά είπε, υπεραμύνθηκε της διαφύλαξης του ατομικού δικαιώματος απέναντι στο κράτος και του δικαιώματος των απαλλαγών.
ΠΗΓΗ
Συνάντηση με θέμα: «Ο Χριστιανισμός στο Σύγχρονο Κόσμο»
Ο
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «ΚΑΙΡΟΣ» και το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. διοργανώνουν συνάντηση με θέμα: «Ο Χριστιανισμός στο Σύγχρονο Κόσμο» την Παρασκευή 5 Απριλίου 2019 στις 17.00 στο αμφιθέατρο Α΄ της Θεολογικής Σχολής.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
17.00. Έναρξη – Προσέλευση Συναδέλφων
17:1.5 Χαιρετισμοί:
Θεόδωρος Γιάγκου, Καθηγητής Κανονικού Δικαίου, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
Παναγιώτης Σκαλτσής, Καθηγητής Λειτουργικής, Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ
Χρήστος Καρακόλης, Καθηγητής Καινής Διαθήκης ΕΚΠΑ, Πρόεδρος Καιρού
Παρεμβαίνουν:
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Καθηγητής Παλαιάς Διαθήκης ΑΠΘ, Η ευθύνη των μελών της Εκκλησίας για Οικουμενική προσέγγιση στην Ελλάδα.
Στυλιανός Τσομπανίδης, Καθηγητής Οικουμενικής Κίνησης ΑΠΘ, Ο ανοικτός Ορίζοντας των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών του Μαθήματος των Θρησκευτικών προς την πολύμορφη Οικουμένη.
Φώτιος Διαμαντής, Δάσκαλος, Θεολόγος και Συντονιστής Εκπαίδευσης, Η συνεισφορά του Μαθήματος των Θρησκευτικών στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής.
18:30. Συζήτηση
Συντονίζει η Μαρία Συργιάνη, Δρ Θεολογίας, πρ. Σχολική Σύμβουλος Θεολόγων.
Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ για την αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης. 2η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Η Ορθόδοξη Θεολογία μέσα στη νεωτερική πολιτική θεωρία και πράξη» (Αθήνα, 9-11 Νοέμβριου 2018)
Προσεγγίζοντας την πολυπλοκότητα ενός πάντοτε επίκαιρου ζητήματος
Του ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ· Καθηγητού Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, τέως Κοσμήτορα
Η παρουσίαση των διαφορών ενός νέου προγράμματος σπουδών σε σχέση με παρόμοια παλαιότερα φαίνεται σε πρώτη προσέγγιση να είναι μια σχετικά απλή και εύκολη διαδικασία. Αρκεί να παραλληλίσει κανείς το περιεχόμενο του νέου προγράμματος με εκείνο των παλαιοτέρων, να παρουσιάσει τις τυχόν ομοιότητες ή τις διαφορές τους και να επιχειρήσει μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη αξιολόγησή τους. Αυτή η φαινομενικά απλή διαδικασία, όμως, δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τα προγράμματα του μαθήματος των Θρησκευτικών, καθώς η αξιολόγηση δεν έχει συνήθως να κάνει με την επισήμανση κάποιων ίσως λαθών ή με την ανάδειξη κάποιων θετικών στοιχείων, αλλά κάθε θετική εκτίμηση ορισμένων σημείων ενός προγράμματος εκλαμβάνεται συχνά και ως δήλωση προτίμησης προς μια συγκεκριμένη θεολογική τάση ή, αντίθετα, κάθε αρνητική κρίση αντιμετωπίζεται με ανάλογη κακοπιστία ως απαξίωση κάποιας άλλης τάσης. Παρά τη δυσκολία αυτή, όμως, υπάρχουν κάποια κριτήρια αξιολόγησης που θα μπορούσαν να θεωρηθούν “αντικειμενικά” και αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση της προσέγγισης του ζητήματος.
Κριτήρια αξιολόγησης
Ένα ασφαλές, σύμφωνα με τα παραπάνω, κριτήριο αξιολόγησης για κάποιο πρόγραμμα είναι το κατά πόσον αυτό λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα του σύγχρονου σχολείου, στο οποίο φοιτούν πλέον πολλοί μαθητές που είτε στερούνται θρησκευτικών παραστάσεων είτε είναι και αλλόθρησκοι ή αλλόδοξοι, αλλά ενδεχομένως παρακολουθούν το μάθημα των Θρησκευτικών. Δυστυχώς στο σημείο αυτό το παλιό πρόγραμμα υστερεί σημαντικά, καθώς δεν κατορθώνει να αποφύγει τον κατηχητικό και ηθικιστικό τόνο.
Ένα δεύτερο κριτήριο είναι το παιδαγωγικό. Σήμερα αναγνωρίζεται από όλους σχεδόν η σημασία της ενεργητικής συμμετοχής των μαθητών στο μάθημα. Αυτό σημαίνει ότι τα εγχειρίδια του μαθήματος θα πρέπει να αποτελούν για τον μαθητή εργαλεία δουλειάς και όχι δοκίμια που απλώς πρέπει κανείς να τα διαβάσει και ενδεχομένως να τα αποστηθίσει. Ασφαλές, κατά συνέπεια, κριτήριο για την αξιολόγηση ενός προγράμματος είναι το κατά πόσον αυτό παρέχει στον μαθητή τη δυνατότητα να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που του προσφέρονται, και κυρίως να αντιληφθεί τη σχέση του περιεχομένου του με τον πολιτισμό και τη σύγχρονη ζωή.
Αυτό το τελευταίο συνιστά ένα γενικότερο πρόβλημα για το μάθημα των Θρησκευτικών, καθώς με τον τρόπο που συχνά διδάσκονται δημιουργείται η εντύπωση στους μαθητές, και δυστυχώς η αρχική αυτή εντύπωση μετατρέπεται σταδιακά σε πεποίθηση, ότι τα Θρησκευτικά αναφέρονται σε κάποιες αφελείς ιστορίες του παρελθόντος ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποιες αλήθειες για τον Θεό, που όμως, είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, καμιά σχέση δεν έχουν με την καθημερινή ζωή και πραγματικότητα.
Η εκκλησία ως φορέας πραγματικού πολιτισμού
Ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει από την πρακτική που ακολουθείται στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα σε ό,τι αφορά το μάθημα των Θρησκευτικών αποτελεί η εντύπωση που συνειρμικά δημιουργείται στους περισσότερους ότι το συγκεκριμένο μάθημα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην Εκκλησία και στο Κράτος. Είναι όμως προφανές και σήμερα αναγνωρίζεται αυτό από όλο και περισσότερους ανθρώπους καλής θέλησης ότι το σχολικό θρησκευτικό μάθημα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κατήχηση των χριστιανών νέων που γίνεται ή πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο της ενορίας και που αποσκοπεί στην καλλιέργεια χριστιανικής συνείδησης και στην παροχή χριστιανικής παιδείας. Ένα ομολογιακό μάθημα προϋποθέτει αυτόματα την απαλλαγή των μη ορθοδόξων μαθητών από την παρακολούθησή του, πράγμα που σημαίνει ότι μια μεγάλη μερίδα των μαθητών του δημόσιου σχολείου θα στερηθεί την πρόσβαση στη γνώση της ουσιαστικότερης πολιτισμικής παράδοσης του χώρου στον οποίο ζουν, καθώς δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ορθόδοξη παράδοση εκφράζει πολιτισμικά το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού, πιστών και απίστων.
Έτσι, η Εκκλησία, ως φορέας πραγματικού πολιτισμού, στηριζόμενη στη μακραίωνη παράδοσή της, στις Γραφές της και στην πίστη της, μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα εκείνον που θα κινητοποιήσει τον πνευματικό κόσμο να βρει το θάρρος, ώστε να προβάλλει, μέσα σε μια εποχή απόλυτου ευτελισμού και απαξίωσης του ανθρώπινου προσώπου, τις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες της αγάπης του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης. Όμως η θρησκευτική εκπαίδευση των νεαρών μελών μιας κοινωνίας παραμένει αποκλειστική υποχρέωση του Κράτους. Σε μια εποχή απόλυτου αποπροσανατολισμού και πνευματικής αποχαύνωσης το μάθημα των Θρησκευτικών, απαλλαγμένο από τα κατηχητικά χαρακτηριστικά του, μπορεί να λειτουργήσει ως μια φωνή ελπίδας που θα αντιπαραθέσει στα σημερινά αδιέξοδα το όραμα μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς που θα αναζητήσει μια έντιμη διέξοδο ανάμεσα από τις παγίδες της απόλυτης ατομοκρατίας του “create your own myth” από τη μια μεριά και του ολοκληρωτισμού στον οποίο οδηγεί ο φονταμενταλισμός από την άλλη.
ΠΗΓΗ
Πολυγνώμονες και δοξόσοφοι
Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Του Ευστρατίου, χάρισμα
Η συζήτηση που είχα χθες με ένα φίλο και συνάδελφο, από τους ελάχιστους που όταν συναντιόμαστε, με πόνο ψυχής συζητάμε για τα εκπαιδευτικά μας πράγματα, κινήθηκε γύρω από τις πανελλαδικές εξετάσεις. Στα πολλά που είπαμε, σταθήκαμε και στο γεγονός της κατάτμησης της παρεχόμενης γνώσης στο σχολείο. Γνώσης, βέβαια, που ο κύριος όγκος της είναι άχρηστος και το χειρότερο, σε πολλά γνωστικά αντικείμενα γίνεται μονολιθικός, αφού ο καθένας από εμάς τους εκπαιδευτικούς που διδάσκει σ’ ένα σχολείο νοιάζεται μόνο για το δικό του μάθημα και δεν ενδιαφέρεται για άλλα γνωστικά αντικείμενα. Εκείνη η περίφημη διαθεματικότητα, διεπιστημονικότητα, που το παλαιότερα γνωστό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κόπτονταν για να γίνει διδακτική πράξη, όχι μόνον πήγε περίπατο, αλλά πολλοί εκ των συναδέλφων μας στα σχολεία, όχι μόνο δεν γνωρίζουν τα απαραίτητα γι’ αυτήν, αλλά ούτε που επιθυμούν να ακούσουν ό,τι από κοινού θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλους συναδέλφους για να κάμουν ένα μάθημα ανοικτών επιστημονικών οριζόντων.
Ετούτη, λοιπόν, η κατάτμηση της γνώσης σε πολλαπλούς τομείς καταστρέφει την ομορφιά της αληθινής έρευνας. Αυτός ο τεμαχισμός του επιστητού στο σχολείο, κυρίως στο Λύκειο, τεμαχισμός του φυσικού και πνευματικού κόσμου σε επιμέρους τομείς και ακόμη παραπέρα σε κατευθύνσεις, νοοτροπία που πολλές φορές με ζήλο καλλιεργούμε όλοι μας – έτσι μας βολεύει – κάμει την παιδεία μας συνεχώς να βρίσκεται σ’ έναν επιθανάτιο ρόγχο. Λέγω βολεύει διότι έτσι γίνεται χρόνια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση· λόγοι μεθοδολογικοί διαμορφώνουν αυτό το θολό τοπίο, με αποτέλεσμα ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές να καλύπτονται πίσω απ’ αυτό, με εκείνη την τραγικότητα ότι μόνον τα μαθήματα που μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων θα τους οδηγήσουν σ’ αυτό που θέλουν να σπουδάσουν έχουν αξία, ενώ τα υπόλοιπα, συνεχώς θα είναι υποβαθμισμένα στη σκέψη τους, καθόλου δεν θα τους ενδιαφέρουν· με κείνη τη θλιβερή πολλές φορές εικόνα μέσα στην τάξη, όταν για παράδειγμα ένας φιλόλογος θα μπαίνει να διδάξει Ιστορία γενικής παιδείας, όλοι σχεδόν οι μαθητές θα έχουν ξεχασμένο το βιβλίο τους μονίμως κάτω από το θρανίο.
Στα παραπάνω αξίζει να προστεθεί και τούτο: ο καθένας μας σήμερα γνωρίζει πόσο δαιδαλώδης έχει γίνει η διαμόρφωση ειδικοτήτων, με μέτριους σε αρκετές περιπτώσεις ειδικούς επιστήμονες. Στις μέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Το ερώτημα είναι καίριο: άραγε θα σπάσει ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος; Μάλλον όχι. Λυπηρό μεν αυτό, είναι δε η σκληρή πραγματικότητα. Οι διαπιστώσεις, ωστόσο, είναι οδυνηρές· ο κόσμος και η ζωή θα συνεχίσουν να κομματίζονται περισσότερο σε επιμέρους ενότητες, κι όσοι θα αρέσκονται σ’ αυτό το κομμάτιασμα πάντοτε θα είναι μετριότητες. Απεναντίας όσοι θα παλεύουν για καθολική κατάκτηση της γνώσης, όσοι δάσκαλοι και καθηγητές θα μεταβάλλουν ολάκερη τη ζωή τους σε κονίστρα αγώνων για να συγκροτηθεί μια ενότητα για τον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, θα είναι οι ελάχιστοι και ίσως οι πιο τίμιοι γι’ αυτό που κλήθηκαν να διακονήσουν και να διδάξουν σε μια σχολική τάξη. Και η εικόνα θα παραμένει η ίδια. Ένας απολιθωμένος σωρός άχρηστων αρκετές φορές γνώσεων, χωρίς καμιά εσωτερική ενότητα, που θα συντελεί σ’ ένα είδος «μολύνσεως του εγκεφάλου». Ο σωρός αυτός των γνώσεων πάντα θα μοιάζει με σωριασμένα οικοδομικά υλικά, χώμα, πέτρες, τούβλα, ασβέστη, τσιμέντο, σίδερα κι άλλα, χωρίς αρχιτεκτονικά σχέδια και χωρίς δημιουργικά χέρια για οικοδόμηση.
Και ο μεγαλοφυής θείος Πλάτων πάντα θα είναι επίκαιρος. Η παρακάτω ιστορία από τον Φαίδρο αξίζει συνοπτικά να την καταγράψω: μετά την ανακάλυψη του αλφαβήτου από τον θεό Θεύθ, οι πολλές κι αναφομοίωτες γνώσεις που αποκτούσε ο καθένας με την ανάγνωση των βιβλίων, χωρίς αυτοσυγκέντρωση και άσκηση της μνήμης, μετέβαλλε τους ανθρώπους από σοφούς σε «πολυγνώμονες και δοξόσοφους», (Φαίδρος, 274-275). Νομίζω ό,τι δεν χρειάζονται σχόλια…