Αρχείο ετικέτας Πανελλαδικές Εξετάσεις

Τα κεφτεδάκια της αξιολόγησης

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Στέφανος Μάνος, έμπειρος πολιτικός παλαιάς κοπής, σε άρθρο του στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, πρότεινε μια ανέξοδη λύση για την αξιολόγηση των λυκείων. Μ’ έναν απλό λογαριασμό, η κάθε σχολική μονάδα να αξιολογείται βάσει των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Λύση οικονομική, αφού δεν απαιτεί παρά ελάχιστες εργατοώρες – όσο για να βγει ο λογαριασμός. Λύση χωρίς πολιτικό κόστος αφού οι Πανελλαδικές είναι «αδιάβλητος» θεσμός. Κανείς δεν αμφισβητεί τα αποτελέσματά τους. Γλιτώνουμε απεργίες, ΟΛΜΕ και λοιπά ζαρζαβατικά. Ας αφήσουμε το προφανές, την παράμετρο «φροντιστήριο», θεσμός ο οποίος μπορεί να μην είναι αδιάβλητος, όμως είναι απαραίτητος για όσους επιθυμούν να επιτύχουν στις Πανελλαδικές. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα τελευταία δύο χρόνια του λυκείου το απογευματινό φροντιστήριο έχει μεγαλύτερη αξία από το πρωινό λύκειο. Μπορεί να μην αμφισβητούνται τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών, όμως θα μου επιτρέψετε να πω ότι αμφισβητείται η εκπαιδευτική τους αξία. Βάση τους η αριστεία της παπαγαλίας. Οι σχολικές μονάδες θα αξιολογούνται βάσει των επιδόσεών τους στον τομέα της παπαγαλίας. Ό,τι γίνεται ατύπως έως σήμερα, όπου η αξία του σχολείου κρίνεται από το ποσοστό επιτυχίας του στις Πανελλαδικές. Κι ας περνούν παιδιά στη Φιλοσοφική χωρίς να ξέρουν ορθογραφία, ή εκείνος ο εύελπις που ρώτησε τον καθηγητή του τι θα πει η λέξη «απόβαση».

Και ας πούμε ότι μια σχολική μονάδα παίρνει κακό βαθμό διότι παρουσίασε χαμηλό ποσοστό επιτυχίας. Πώς θα βοηθήσει αυτού του τύπου η αξιολόγηση στη βελτίωσή της; Ίσως με περισσότερη προπόνηση στο άθλημα της αποστήθισης και της απομνημόνευσης σελίδων από κακογραμμένα βιβλία. Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς υποθέτω ότι θα πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα εκτός διδακτέας ύλης. Όπως, ας πούμε, το επίπεδο της πειθαρχίας – λέω τώρα. Δίνει επίσης και την εικόνα του πώς αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί το έργο τους. Κι αυτό νομίζω έχει τεράστια σημασία για οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης. Πάντως, αν κατάλαβα καλά, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί συμφωνούν με την αξιολόγηση που τους προτείνει το υπουργείο και γυρνούν την πλάτη τους στους αγκυλωμένους συνδικαλιστές.

Το ελληνικό λύκειο πάσχει. Γιατί έχει μετατραπεί σε μια μηχανή παραγωγής υποψηφίων για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Οποιαδήποτε θεραπεία του πρέπει να στοχεύει στην απελευθέρωσή του απ’ αυτή τη δουλεία. Δεν ξέρω αν η αξιολόγηση που προτείνει η κ. Κεραμέως είναι η καλύτερη δυνατή. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το να προτείνεις ως κριτήριο αξιολόγησης τις Πανελλαδικές είναι σαν να λες ότι δεν χρειάζεται να γίνει τίποτε. Θα συνεχίσουμε να αξιολογούμε την κρεατομηχανή από την ποιότητα του κιμά για τα κεφτεδάκια μας, απολυτήρια, πτυχία, γενικώς χαρτιά.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πανελλαδικές Εξετάσεις 2020: Γαλλία – Κροατία 4-2

Του π. Δ. ΜΠΟΚΟΥ

Η πίεση στα καρέ της Κροατίας ανέβηκε επικίνδυνα, καθώς η συντονισμένη επίθεση της γαλλικής ομάδας σήμανε συναγερμό στην κροατική άμυνα. Ο μεγάλος τελικός του Μουντιάλ έχει μόλις αρχίσει. Τα βλέμματα της υφηλίου είναι προσηλωμένα στη Ρωσία, που φιλοξενεί το κορυφαίο γεγονός της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Στο μεγάλο στάδιο Λουζνικί της Μόσχας, μεσοκαλόκαιρο (15 Ιουλίου) του 2018, οι δυο ομάδες που είχαν το προνόμιο να φτάσουν ως το τέλος, βρίσκονται στην πιο δυναμική τους αναμέτρηση. Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα οι κρίσιμες φάσεις έχουν καθηλώσει τους θεατές.

Η γαλλική επίθεση αναγκάζει τους αμυντικούς της Κροατίας να παραχωρήσουν φάουλ σε πολύ επικίνδυνο σημείο, λίγο έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή. Η Γαλλία ετοιμάζεται για την εκτέλεση, οι παίκτες συνωστίζονται στο ύψος του πέναλτυ, η κροατική ομάδα σχηματίζει τείχος, έχουν επιστρέψει ακόμα και οι πιο προωθημένοι της Κροατίας για να βοηθήσουν στην άμυνα. Η Γαλλία εκτελεί, η μπάλα φεύγει ψηλά, το αμυντικό τείχος μετακινείται κοντά και παράλληλα προς τη γραμμή της μικρής περιοχής, πηδούν πολλοί για να πιάσουν την κεφαλιά, αλλά τους ξεπερνάει όλους ο επιθετικός άσσος της Κροατίας. Με υπεράνθρωπο άλμα ξεπερνάει τα κεφάλια των αντιπάλων του, παίρνει την κρίσιμη κεφαλιά και χάνοντας απ’ τον συνωστισμό την ισορροπία του, προσγειώνεται φαρδύς πλατύς στο γρασίδι.

Μα όταν με ύφος θριάμβου ο δυναμικός σέντερ φορ ξανασηκώνει το βλέμμα του, παγώνει ολόκληρος. Και μαζί του, ο κόσμος όλος της Κροατίας. Η προσπάθειά του δεν είχε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Η κεφαλιά του, υπό ασφυκτική πίεση, δεν έδωσε στη μπάλα τη σωστή κατεύθυνση. Αντί να τη διώξει μακριά, την έστειλε προς τα πίσω, την κάρφωσε από πολύ κοντά στα δίχτυα της εστίας του. Αυτογκόλ! Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί! Ο άτυχος φορ σκόραρε εις βάρος της ομάδας του. Η αντίδραση του ξαφνιασμένου τερματοφύλακα υπήρξε καθυστερημένη και ατελέσφορη. Τί ατυχία!

Η Γαλλία πανηγύρισε ξέφρενα το 1-0. Καλώς ήλθατε στον χειρότερο εφιάλτη της κροατικής ομάδας! Ήταν η αρχή του τέλους της φιλόδοξης διαδρομής της για το μεγάλο τρόπαιο, που αποδείχτηκε τελικά όνειρο άπιαστο, καθώς ένα βαρύ σκορ 4-2 εις βάρος της σφράγισε την τιτάνια αναμέτρηση.

Τώρα όμως μπήκες και συ στον αγωνιστικό στίβο. Διεκδικείς φιλόδοξα τη δική σου νίκη. Διάβασες, ασκήθηκες, προπονήθηκες, πέρασες τις προκριματικές φάσεις, έφτασες στον μεγάλο τελικό των εξετάσεων.

Ασφαλώς και προσπαθείς για την επιτυχία. Ποιος δεν παλεύει γι’ αυτήν; Όλοι θέλουν να πετύχουν σε κάτι. Μικροί και μεγάλοι έχουν τα όνειρά τους. Άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, που δεν βάζει στόχους, που δεν έχει επιδιώξεις, είναι τελειωμένος. Αν δεν περιμένεις τίποτε, έχεις πεθάνει πριν την ώρα σου. Το όνειρο της επιτυχίας είναι το κίνητρο για όλα. Ο κινητήριος μοχλός της ανθρώπινης δημιουργίας. Όλοι θα ήθελαν να πανηγυρίσουν κάποιο μικρό ή μεγάλο θρίαμβο στη ζωή τους.

Γι’ αυτό και δεν επιθυμεί κανείς το αντίθετο. Είναι πάντα απευκταία η αποτυχία. Αυτό που δεν θέλεις να συναντήσεις ποτέ μπροστά σου. Γιατί σου σπάζει τα φτερά. Σου κόβει τα πόδια. Συντρίβει τις ελπίδες σου. Βυθίζει στην απόγνωση, αποθαρρύνει, απογοητεύει. Είναι πάντοτε οδυνηρή αίσθηση, τραυματικό βίωμα η αποτυχία.

Μα πόσο τραγικότερο είναι να συμβαίνει αυτό τη στιγμή που νομίζεις ότι έχεις πιάσει την καλή! Φαντάστηκες ποτέ να νοιώθεις πως κρατάς την επιτυχία στα χέρια σου και να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Να ετοιμάζεσαι για θρίαμβο και να οδηγείσαι στον όλεθρο; Να πιστεύεις ότι πέτυχες, σαν τον άτυχο επιθετικό της Κροατίας, και να βρίσκεσαι στη χειρότερη αποτυχία σου; Ποιος θα ’θελε να βρεθεί σε τέτοια θέση;

Μπορείς να είσαι όμως σίγουρος ότι η δική σου προσπάθεια θα στέφεται πάντα από επιτυχία; Είναι άραγε δυνατόν να διασφαλίσεις το επιθυμητό αποτέλεσμα σε καθετί που επιχειρείς; Όχι βέβαια! Είναι κάτι πέρα από τη δύναμή σου αυτό. Ο τρομερά φιλόδοξος πολιτισμός μας, αν και γαυριά για τα θαυμάσια επιτεύγματά του, δεν κατάφερε ακόμα να κάνει θεό τον άνθρωπο. Γιατί δεν μπόρεσε να εξαλείψει μια μικρή λεπτομέρεια: Το ενδεχόμενο της βλάβης, του ατυχήματος, της αποτυχίας που καραδοκεί παντού.

Τα σχέδια και οι προσπάθειές σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να αποτύχουν. Η πιθανότητα της βλάβης ή του ατυχήματος συνοδεύει ακόμα και το τελειότερο μηχάνημα που θα μπορούσε να κατασκευάσει σήμερα η επιστήμη. Και το χειρότερο, η ίδια η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι ποτέ δεδομένη. Ενέχει μέσα της πάντα το απρόβλεπτο. Το σωστό ή το λάθος.

Και τότε, τί κάνουμε; Γινόμαστε, απλούστατα, ρεαλιστές και ταπεινότεροι. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε απόλυτα στις δικές μας προσπάθειες. Δεν το παίζουμε αυτοχειροτόνητοι θεοί. Αναγνωρίζουμε τα όριά μας, το πεπερασμένο, την αδυναμία μας. Σηκώνουμε τα μάτια μας ψηλά. Αναζητάμε Αυτόν για τον οποίο δεν υπάρχουν ατυχήματα. Για τον οποίο τα πάντα είναι όντως υπό έλεγχο. Όπου δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ατυχία ή τύχη. Τον αληθινό Θεό.

Κάλεσέ τον να μπει στη ζωή σου. Χωρίς τη δική σου πρόσκληση, εκείνος είναι μόνιμα stand by. Σε αναμονή. Δεν παραβιάζει ποτέ το άδυτό σου. Μπαίνει μόνο, όταν του ανοίγεις εσύ. Άνοιξέ του λοιπόν και ζήτησέ του να ευλογήσει τις προσπάθειές σου. Δώσε του τα ηνία της ζωής σου. Είναι δοκιμασμένος καθοδηγητής. Είναι όντως «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».

Κινήσου ταυτόχρονα με δύο τρόπους, φαινομενικά αλληλοαναιρούμενους. Από τη μια, εσύ κάνε τα πάντα, ό,τι ανθρωπίνως είναι δυνατόν, ό,τι περνάει από το χέρι σου, σαν να εξαρτώνται τα πάντα από σένα. Μα από την άλλη, εναπόθεσε την όλη σου προσπάθεια στα χέρια του Θεού, σαν να εξαρτώνται τα πάντα από Εκείνον. Καρποφορεί μόνο ό,τι έχει τη δική του ευλογία. Χωρίς αυτήν δεν πάει τίποτε μπροστά. Όσο κι αν θέλεις, όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν ευλογήσει ο Θεός τον κόπο σου, αργά ή γρήγορα θα πάνε όλα στράφι.

Η σχέση σου μαζί του είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή σου. Και με τη δική του ευλογία θα πετύχεις πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι ακόμα και στα πιο τολμηρά όνειρά σου. Αν και όχι πάντα αυτά που επιθυμείς εσύ, αλλά σίγουρα εκείνα που έχεις περισσότερο ανάγκη. Πράγμα που το γνωρίζει μόνο Εκείνος με την πιο απόλυτη σιγουριά. Με τη δική του ευλογία, ακόμα και η αποτυχία μεταποιείται σε οικοδομητικό, δημιουργικό, καθοριστικά θετικό παράγοντα στην πορεία σου. Κάτω απ’ τη δική του καθοδήγηση, ό,τι κι αν σου συμβαίνει, επιτυχία ή αποτυχία, θα είναι πάντα για το καλό σου. Όχι για την ευχαρίστηση της στιγμής, εκεί μπορεί να σε στενοχωρήσει καμμιά φορά, αλλά για το πραγματικό σου συμφέρον. Δεν έχεις παρά μόνο να τον εμπιστευθείς.

Και σε μια σχέση βαθειάς εμπιστοσύνης και ανυπόκριτης αγάπης μαζί του, παρά τις προσωρινές και παροδικές, αναπόφευκτες άλλωστε, αποτυχίες, όχι μόνο οι εξετάσεις σου τώρα, αλλά και ολόκληρη η ζωή σου, μπορεί και εύχομαι να είναι μια σπουδαία, ονειρεμένη,

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

ΠΗΓΗ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα…

Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για nulla spes δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα

Πανελλαδικώς εξεταζόμενη η Γ΄ Λυκείου σε λίγο καιρό… εξαφανισμένη από το σχολειό. Καθημερινά την ώρα που λειτουργεί το σχολειό κάμει «προσκυνηματική εκδρομή» στο φροντιστήριο. Τρόπος ζωής αυτό χρόνια τώρα, με κύριους υπεύθυνους εμάς τους δασκάλους αλλά και τους γονείς. Με θύματα τους ίδιους τους μαθητές, αφού η παραπαιδεία κατά κράτος έχει εκτοπίσει την Παιδεία και μεγαλοπρεπώς έχει θρονιαστεί στην έδρα· και μάλιστα με επίσημα διεπιστευτήρια.  Όλοι κι όλα πια, κατά τους μήνες Απρίλιο και Μάιο, κάθε χρόνο, κινούνται στην αιχμή του δόρατος, που άλλη δεν είναι από τις γοργώπιδες Πανελλαδικές Εξετάσεις, με κύριο όμως πρωταγωνιστή όχι το σχολειό αλλά το φροντιστήριο. Ποιος, όμως, θα σώσει την αξιοπρέπεια του σχολείου; Ποιος θα πει και θα ξαναπεί τους στίχους της κορυφαίας σήμερα εν ζωή ποιήτριας Κικής Δημουλά; «Όταν μιλάει η αταξία, η τάξη να σωπαίνει / – έχει μεγάλη πείρα ο χαμός». «Κονιάκ μηδέν αστέρων», στο: Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα  1998.

Στο έλεος των ανέμων οι δεκαεφτάρηδες· έρχονται οι Πανελλαδικές Εξετάσεις

Σχολιάζει ο Α. Ι. Καλαμάτας

«Ένα όμως ερώτημα αναδύεται σπαρακτικό, πολλά χρόνια τώρα, και με ένταση αυξανόμενη: πως φτάσαμε εκεί; Εννοώ, στα πράγματα της Παιδείας, πως φτάσαμε εκεί; Υπήρξαν μεταρρυθμίσεις και νόμοι, βελτιώσεις και μέτρα, συλλαλητήρια και συζητήσεις. Και θα ήταν άδικο να ειπωθεί ότι έλειψαν οι ενσυνείδητες προσπάθειες, ούτε ότι δεν κτίσθηκαν σχολεία και πανεπιστημιακές αίθουσες. Εκεί όμως που έχει φτάσει η Παιδεία, κανείς μας από όσους πράγματι πονούν για τον τόπο δεν το δέχεται εύκολα. Μήτε ίσως το φανταζόταν. Λίγη σημασία έχει αν μια μεταρρύθμιση είναι καλύτερη από τις προηγούμενες, αν αυτός ή ο άλλος υπουργός έκανε όσα έπρεπε, αν όλοι εμείς που κινούμαστε στο χώρο της παιδείας πράττομε το σωστό. Πέρα και πάνω από αυτά, το ερώτημα παραμένει: πως φτάσαμε εκεί; Διότι, ενώ όλοι ομνύουν στο ρόλο και τη σημασία της Παιδείας, τώρα, τόσα χρόνια μετά, οι βασικοί της άξονες, η λειτουργία και το κύρος της, παραμένουν πληγωμένοι και διάτρητοι.

Πως φτάσαμε λοιπόν εκεί; Πως έφτασαν τα παιδιά, στα πιο ξέγνοιαστα ίσως χρόνια τους, να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, πως φτάσαμε στην υστερία που συνοδεύει τις εισαγωγικές εξετάσεις, πως δεν επαναστάτησε η ψυχή μας όταν η λαχτάρα και η απόγνωση οδηγούσε χιλιάδες νέους μας στις ξένες χώρες; Ακόμα όμως και όταν έχει αποκτηθεί, εδώ ή στην ξενιτειά, το περιπόθητο πτυχίο – ή και το “διδακτορικό” αργότερα – υπάρχει ένας εφιάλτης που γίνεται ολοένα και απειλητικότερος: η ανεργία που θερίζει τα όνειρα και τις νεανικές ψυχές, και σφραγίζει την πικρή τους καθημερινότητα […]

[…] Έτσι, το ερώτημα “πως φτάσαμε εκεί” παραμένει πάντοτε μετέωρο και αιχμηρό. Ύστερα από μερικές δεκαετίες, γενιές ίσως, ελπίζω πάντα ότι η Ελλάδα και οι άνθρωποί της θα γεύονται την πρόοδο και την ευημερία. Είθε τότε να έχουν αποκτήσει πραγματική αγάπη και συνείδηση για τον τόπο τους και αξίες άλλες από τις σημερινές. Τότε, το ερώτημα “πως  έφτασαν εκείνοι εκεί;”  θα κυριαρχεί. Και αν έχω μια βεβαιότητα, είναι ότι αναπάντητο ερώτημα θα αφορά κυρίως δύο όψεις οδυνηρές της σημερινής Ελλάδας. Μια Παιδεία που παραπαίει και κάθε χρόνο μετρά τις αγωνίες της· και ένα περιβάλλον, μοναδικό και ανεκτίμητο, των νησιών και της ελληνικής γης, που όσο περνά ο καιρός κακοποιείται και αλλοιώνεται. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια με κατατρύχει η σκέψη – σκέψη βασανιστική, αλλά επίμονη – ότι αυτά τα δύο συνδέονται. Ίσως λοιπόν οδηγήσουν κάποτε σε μιαν απάντηση που εμείς οι σημερινοί δεν βρίσκουμε εύκολα τα λόγια ή την τόλμη να εκφράσουμε».

Αποτέλεσμα εικόνας για πανελλάδικές εξετάσεις σκίτσα

ΣΧΟΛΙΟ: Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις πλησιάζουν, για κόμη μια χρονιά, με την αγωνία όσων εμπλέκονται σ’ αυτές, μαθητών, γονιών και δασκάλων να κορυφώνεται. Πόσοι όμως από εμάς αναρωτηθήκαμε ποτέ το καίριο κατά τη γνώμη μου ερώτημα που θέτει ο πολύς Γιώργος Γραμματικάκης: «πως φτάσαμε εκεί;» Σε μια συζήτηση που είχα προχθες, ημέρα Λαμπρής, στο γιορτινό πασχαλινό τραπέζι, με μια δασκάλα που δεν είναι πια σε σχολική τάξη, στην ερώτησή της γιατί εδώ και χρόνια δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα στο χώρο της εκπαίδευσης, της απάντησα πως εκείνοι που κυρίως φέρουν την ευθύνη είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί που δεν λέμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να στοχαστούμε ζητήματα Παιδείας όπως ο Γιώργος Γραμματικάκης. Και να σκεφτεί κανείς ότι το παραπάνω απόσπασμα με τίτλο: «Το αναπάντητο ερώτημα» είναι από το βιβλίο του Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής, (42013 ), Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σσ. 275-281. Το έγραψε όταν παλαιότερο κείμενό του, από τα Κοσμογραφήματα είχε πέσει ως θέμα της Έκθεσης στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 1999, (το απόσπασμα για τον «πολιτισμό της καθημερινότητας» στα: Κοσμογραφήματα, Αθήνα 41997: Πόλις, σ. 156).