Η αγέραστη γλώσσα των νέων στη δεκαετία του ’80 και η γερασμένη των ενηλίκων σήμερα

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΡΟΥΤΣΟΥ

Εφόσον το πεδίο αναφοράς μας ορίζεται από το θαύμα μιας μη άνευρης ζωής, ζωή όταν δεν σήπεται στο άνυδρο έδαφος μονομερούς κοσμοειδώλου, βλαστάνει θαρραλέος ο μίσχος της γλώσσας. Κάθε άλλωστε, κοσμοείδωλο και η ιστορική περίοδός του εκφράζεται με το αντίστοιχο γλωσσικό υπόβαθρο. Η διακύβευση ενός κοσμοειδώλου είναι να μην «μας τη δίνει» αλλά να προσφέρει γόνιμες συνθήκες, αίσθηση ίσων ευκαιριών σε προσωπική και κοινωνική ανέλιξη επιτυγχάνοντας το διάλογο ανάμεσα σε προηγούμενες γενιές και τη νεότερη. Και βασικό μεθοδολογικό εργαλείο για το διάλογο μεταξύ γενεών, ενεργών ή σε διάπλαση πολιτών, σε ετερόκλιτες κατηγορίες είναι η γλώσσα, μάγμα όχι μόνο στο διαπερατό φλοιό της καθημερινότητας αλλά σε βαθύτερες ιστορικές διεργασίες. Ο πυρήνας αντίθεσης αλλά και αυτορρύθμισης ενδεχομένης απόκλισης στα προτάγματα ενός κοσμοειδώλου γλωσσικά, εντοπίζεται στο απροσδιόριστο τοπίο του αυθορμητισμού όπως εκφράζεται κατά κανόνα σε νεότερους, σε αντίθεση με τη γλωσσική νόρμα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Αντίφωνο

Για τον Χρήστο Κατρούτσο διαβάστε εδώ