https://blogs.sch.gr/akalamatas/files/2018/09/Ο-Θεός-γεωμέτρης-ή-ο-γεωμέτρης-Θεός.pdf
Αρχείο μηνός Σεπτέμβριος 2018
Νεκροφιλίας διαιώνιση
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ
«Τα παιδιά να πηγαίνουν μία ώρα αργότερα το πρωί στο σχολείο»! Ποιος να τολμήσει αντίρρηση ή κριτική στον λαϊκισμό της «διευκόλυνσης»; Πρόκειται για «εύρημα» ιδιοφυές, προεκλογικό μπουναμά άκρως εντυπωσιακόν. Δεν στοιχίζει τίποτα στο κράτος, ενώ φαντάζει σαν «προοδευτική ανοιχτομυαλιά».
Αν κάποιος ψελλίσει αμφισβήτηση της «λογικής» του «ευρήματος», αν θυμίσει τη μακροβιότατη πείρα παιδαγωγίας που αρνείται τις «διευκολύνσεις» (πείρα κοινωνιών που ονειρευόμαστε οι τριτοκοσμικοί να μπορούσαν τα παιδιά μας να σπουδάσουν εκεί), αν τολμούσε κάποιος να υπομνήσει τον «ασκητικό» χαρακτήρα της σπουδής, θα εισπράξει μόνο χλεύη και ρετσινιές. Η κορυφαία ελευθερία της αυτοκυριαρχίας, η ασκητική των εθελούσιων αυτοπεριορισμών, δεν συνταιριάζει με την ηδονική κολακεία της ενστικτώδους ροπής προς τη ραστώνη.
Ο λαϊκισμός των «διευκολύνσεων» έχει ρημάξει το ελληνικό σχολειό τα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια. Προσφέρει: άλλοτε λιγότερο χρόνο παραμονής στο σχολείο, άλλοτε κατάργηση κάθε αξιολόγησης ή σχετικοποίηση της βαθμολογίας. Κατασυκοφάντηση της αριστείας – άμιλλας ή υποκατάσταση του διαγωνίζεσθαι με παιγνιώδεις επιλογές: ποιο το σωστό – ποιο το λάθος. Άμετρη αύξηση (κωμική) των «επιτρεπόμενων» απουσιών ή και κατάργηση κάθε εποπτείας και κριτικής αξιολόγησης των διδασκόντων. Τέτοιου είδους «διευκολύνσεις» και άπειρες ανάλογες είναι ο «κοινός τόπος» εκπαιδευτικής πολιτικής όλων, μα όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση της πολιτικής, όταν πρόκειται για την Παιδεία. Οι «διευκολύνσεις» συνιστούν την «προοδευτική» εκπαιδευτική πολιτική.
«Προοδευτική» πολιτική χαρακτηρίζεται στην Ελλάδα, τελεσίδικα, αυτή που διαμορφώνεται από την ιδεολογία του Ιστορικού Υλισμού – των μαρξιστών ή των «Αγορών». Ετσι, από το νηπιαγωγείο ώς και το διδακτορικό, η παιδεία στην Ελλάδα είναι χρηστική: Η ελλαδική οικογένεια στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο, όχι για να έχουν είσοδο στην έμπρακτη κοινωνία της ζωής και της γνώσης, όχι για να μάθουν τη χαρά της συνύπαρξης, της φιλίας, τη χαρά να μοιράζονται, να γοητεύονται από το καινούργιο, να ψάχνουν το άγνωστο, να ανακαλύπτουν το μοναδικό. Τίποτε από αυτά. Το ελληνόπουλο πηγαίνει στο σχολείο για να εξασφαλίσει «εφόδια», «χρήσιμη μάθηση», τον «εξοπλισμό» με γνώση που εξασφαλίζει χρήματα, ευζωία. Να πάρει το παιδί, τελικά, ένα «χαρτί» που θα το γλιτώσει από τη χειρωναξία.
Ο Ιστορικός Υλισμός (των μαρξιστών ή των «Αγορών», το ίδιο κάνει) είναι, στο σημερινό Ελλαδιστάν, εκπαιδευτικός μονόδρομος. Ίσως στη διαχείριση της Οικονομίας να παραλλάζουν (σπανιότατα) οι πρακτικές και να ξαφνιάζουν – κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες του πρεσβύτερου Καραμανλή είχαν ξενίσει σαν «σοσιαλμανία»! Στην Παιδεία δεν παραλλάζει τίποτα, ποτέ – δεν τολμάει κανένας απόκλιση από τον μονόδρομο της χρηστικότητας και ωφελιμοθηρίας. Γι’ αυτό και δεν διέφεραν στην πολιτική τους η Γιαννάκου από τον Κακλαμάνη, ο Σουφλιάς από τον Αρσένη, ο Στυλιανίδης από τον Ευθυμίου. Όλοι ίδιο λάβαρο: τη χρησιμοθηρία.
Είναι η αιτία που παραμένουν ίδια πάντοτε και ανεπίλυτα τα εξευτελιστικά του εκπαιδευτικού μας «συστήματος» αδιέξοδα: Παγκόσμια αποκλειστικότητα, το φροντιστήριο να είναι το έργο και το σχολείο το πάρεργο. Η στείρα απομνημόνευση να υποκαθιστά την κριτική σκέψη. Στα πανεπιστήμια να στρατωνίζονται οι κομματικές νεολαίες, η χυδαιότητα των κομματικών συμφερόντων.
Παγιδευμένα στον ιστορικο-υλιστικό μονόδρομο της χρηστικότητας τα κόμματα, όλα, δεν σοκάρονται ούτε από το γεγονός ότι, εξόφθαλμα και προκλητικά, το σχολείο στην Ελλάδα ετοιμάζει βανδάλους. Με τον σουγιά, με το σπρέι, τον μαρκαδόρο, τη βαριοπούλα, το ελληνόπουλο καταστρέφει το σχολειό του, το πανεπιστήμιό του, τον αστικό περίγυρο, ανδριάντες, προτομές, ορθομαρμαρώσεις – κάθε τι «δημόσιο» που έμαθε να το θεωρεί εχθρικό, μισητό. Σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και κανένας ποτέ υπουργός Παιδείας, κανένα προεκλογικό πρόγραμμα κόμματος, κανένα κανάλι κρατικό ή ιδιωτικό δεν τόλμησε ποτέ το ερώτημα: Γιατί αυτή η ωμή βαρβαρότητα, γιατί, σε τόσο παρατεταμένο χρονικό διάστημα, τόσος αυτοκαταστροφικός μηδενισμός;
Τις πιο μακάβριες επιδόσεις νεκροφορίας τις διεκδικεί σήμερα ο Κώστας Γαβρόγλου. Η περίπτωσή του δεν συζητιέται, έχει αυτοεξαιρεθεί ακόμα και από το πεδίο τού από πεποίθηση ιστορικο-υλιστή ιδεολόγου, μοιάζει, όπως και ο Τσίπρας, ο εν ψυχρώ εκτελεστής εντολών. Η απίστευτη «κωλοτούμπα» που τους τίναξε από τη «ριζοσπαστική» (όχι οποιανδήποτε) «Αριστερά» στο ανθρωπολογικό είδος του λακέ των «Αγορών», με μοναδικό αντίδοτο λίγο διαρκέστερη ηδονή της εξουσίας, αυτή η μεταστροφή τούς έχει τελειώσει. Αν συντηρηθεί η αναφορά στο όνομά τους, θα είναι μόνο για να εικονογραφείται η εμπειρική πιστοποίηση ότι ο Ιστορικός Υλισμός είναι Ιανός διπρόσωπος.
Τελικά, το πιο απελπιστικό από όλα είναι ότι αυτή την πραγματικότητα καταδίκης σε πνιγμό της ελληνικής κοινωνίας ετοιμάζεται να τη διαιωνίσει νομοτελειακά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν έχει καμία αντιπρόταση για την Παιδεία ούτε τολμάει να ψελλίσει ποιον, τελευταία στιγμή, θα ορίσει υπουργό.
ΠΗΓΗ
2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Θεολόγων με Διεθνή Συμμετοχή· Θεολογική Σχολή ΑΠΘ (14-16 Σεπτεμβρίου 2016): “Προκλήσεις καιι προοπτικές της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης στο σύγχρονο σχολείο”
https://blogs.sch.gr/akalamatas/files/2018/09/Πρόγραμμα-2ου-Πανελλήνιου-Συνεδρίου-Θεολόγων.pdf
Σε ρόλο «διορθωσιμανών» χριστιανών – πόσο καλός είναι ο «γλυκερός» Χριστιανισμός που αφειδώλευτα διδάσκεται από ουκ ολίγους χριστιανομαθημένους – ή σε ρόλο χριστιανών της θυσίας;
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ· Ποιείν άμα και θεολογείν. (Αυτοσχόλιο)
https://blogs.sch.gr/akalamatas/files/2018/09/Κυριάκος-Χαραλαμπίδης.-Ποιείν-άμα-και-θεολογείν.-Αυτοσχόλιο.pdf
Πογκρόμ κατά των κλασικών
Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η διδασκαλία τους υπήρξε πάντα προσχηματική. Ακόμη και στην εποχή μου που κάναμε, ελέω δικτατορίας, αρχαία ελληνικά από την Α΄ Γυμνασίου, λατινικά διδασκόμασταν στα δύο τελευταία χρόνια του λυκείου, στο «κλασικό». Κλίσεις, χρονικές αντικαταστάσεις, στοιχεία συντακτικού και, το χειρότερο, κείμενα σύγχρονα, γραμμένα ειδικά για να μας διδάσκουν γραμματική. Καμία επαφή με τη λατινική γραμματεία, Βιργίλιο ή Κικέρωνα. Και ελάχιστη επαφή με τον μεγάλο ρωμαϊκό πολιτισμό. Ο ρωμαϊκός πολιτισμός ήταν το μεγάλο απωθημένο της νεοελληνικής ιδεολογίας. Μαθαίναμε πάνω – κάτω πως ό,τι άξιζε από τόσους αιώνες Ιστορίας ήταν ό,τι μπόρεσαν να μιμηθούν και να αντιγράψουν από τους Έλληνες. Ακόμη και η μεγάλη ελληνική λογοτεχνία που δημιουργήθηκε κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο μάς ήταν άγνωστη. Πολύβιος, Πλούταρχος, Λουκιανός, αλλά και Μάρκος Αυρήλιος δεν υπήρχαν. Τα λατινικά και η Ρωμαϊκή περίοδος θάμπωναν την εικόνα του εθνικού ναρκισσισμού μας στον καθρέφτη και η σιωπή που τα περιέβαλλε υπηρετούσε την ανάγκη να μη θεωρηθεί το Βυζάντιο συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το σχίσμα των Εκκλησιών δεν επηρέασε μόνον τον τρόπο που κάνουμε τον σταυρό μας. Επηρέασε και την παιδεία μας. Τα λατινικά χρειάζονταν μόνον για τις εξετάσεις στη Νομική. Κυρίως τους χρησίμευαν για να τα ξεχάσουν μόλις άρχιζαν να ασκούν το επάγγελμα. Τίποτε δεν άλλαξε έκτοτε.
Η κατάργηση της διδασκαλίας τους είναι συμβολική. Εντάσσεται στη γενικότερη τάση αποψίλωσης της εκπαίδευσης από τις κλασικές αξίες. Μόνον και μόνον ο χαρακτηρισμός των ελληνικών και των λατινικών, των δύο κλασικών γλωσσών του πολιτισμού μας, ως νεκρών, δείχνει την αδιαφορία αλλά και τον φόβο των ιδεοληπτικών, ακαλλιέργητων διπλωματούχων πανεπιστημιακών της πολιτικής. Έσβησαν την «Αντιγόνη», διέγραψαν τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και τώρα καταργούν την, έστω προσχηματική, διδασκαλία των λατινικών. Για να την αντικαταστήσουν με την περίφημη κοινωνιολογία. Διότι προφανώς θεωρούν ότι το τελευταίο, κατά προτίμηση κακογραμμένο, πόνημα αποφοίτου του Παντείου με θέμα τη σχέση ταξικής πάλης και εκπαίδευσης είναι σημαντικότερο. Ο δε συγγραφέας του, ως απόφοιτος του Παντείου, ξέρει σίγουρα πολύ περισσότερα από τον Σοφοκλή, ο οποίος, καλός και άξιος, αλλά δεν είχε ιδέα από μαρξισμούς και μετανεωτερικότητες. Άσε που ο Ευριπίδης ήταν σεξιστής, οι δε Έλληνες, συλλήβδην ρατσιστές. Περιμένω μετά τη δικαστική απαγόρευση της λέξης «λαθρομετανάστης» να καταργηθεί και η λέξη «βάρβαρος» και το κείμενο του Ηροδότου να υποστεί τη σχετική επεξεργασία.
Το πογκρόμ εναντίον της κλασικής καλλιέργειας έχει και ψυχολογικά ερείσματα: τη φοβούνται διότι αυτή αναδεικνύει τις αναπηρίες της δικής τους σκέψης.
ΠΗΓΗ