Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Την ώρα που στο χώρο της εκπαίδευσης, οι ιθύνοντες προσπαθούν να στεριώσουν έναν καινούργιο θεσμό, αυτόν των Συντονιστών Εκπαιδευτικού Έργου, οι ίδιοι που διατείνονται ότι επιχειρούν ακόμη μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» στην ταλαίπωρη ελληνική Παιδεία, με κάλπικο τρόπο τον απαξιώνουν και τον καταδικάζουν σε αποτυχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των Συντονιστών Εκπαιδευτικού Έργου. Στα περιβόητα Συμβούλια Επιλογής, πέραν του ότι στα περισσότερα λείπουν οι αξιολογητές που έπρεπε να προέρχονται από τα πανεπιστημιακά παιδαγωγικά τμήματα, εντάχθηκαν και οι αιρετοί, οι γνωστοί δηλαδή κομματάνθρωποι, οι οποίοι χρόνια τώρα είναι οι «συνδικαλιστές» των «σκοτεινών διαδρόμων», που ξεβγάζουν στα διευθυντήρια των κάθε λογής συστημάτων και της οποιαδήποτε εξουσίας, όλες εκείνες τις μετριότητες που διοικούν την εκπαίδευση. Προς Θεού, για να μην παρεξηγηθώ, όσους διοικούν την εκπαίδευση, δεν τους βάζω όλους σ’ ένα τσουβάλι: σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που, βέβαια, είναι ελάχιστες.

Στους παραπάνω συνδικαλιστές των «σκοτεινών διαδρόμων», τα ψέλνει ο αξέχαστος Μάνος Χατζηδάκης, σε ήχο πλάγιο, ιωνικό: «Βεβαίως οι διάδρομοι, έχουν απαίτηση μιας ιδιαιτέρας τεχνικής που να περιέχει, ολοκληρωτική απουσία θέσεων και απόψεων, φανατική προσήλωση στην οριζόντια ραθυμία, αντίσταση καμία, καθώς επίσης χαμηλή φωνή, βλέμμα κενόν, και ηλεκτρισμό κάπου στη βάση, ανυποψίαστο. Ώσπου ο κυκλοφορών, να γίνει μια χαλκογραφία πράσινη επί των τοιχωμάτων της εταιρίας, δίχως πάθος, δίχως έρωτα και δίχως προοπτική αναστάσεως. Γιατί θ’ αποτελέσει εσαεί, βάση, θεμέλιο μιας διοικητικής μηχανής, υπερηφάνεια πολιτιστική εντοιχισμένη δια παντός στα μνημεία και εις τα κοιμητήρια. Κατόπιν τούτου, ο χρονογράφος εθνικής εφημερίδος, θεατρογράφος και διανοητής, καθώς πιστεύει ο ίδιος φυσικά, θα γράψει με περίσσια ένταση, περίπου τα εξής:

Είμαι λαβράκι / Είμαι λοξός σαν αδελφούλα / Είμαι λουλούδι δίχως όνομα που ολοένα μεγαλώνει / Είμαι και κοριτσάκι – όταν θυμώνω

Δεν δέχομαι οτ’ είμαι πεταλούδα / Είμ’ αυτοδιορισμένος κι ο έχων χρίσμα του Κυρίου / Και εννοώ να ουρλιάζω…», ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ. (²1981). «Τα κόκκινα παπούτσια και η τεχνική των σκοτεινών διαδρόμων», στο: Τα σχόλια του Τρίτου. Μια νεοελληνική μυθολογία, Αθήνα: Εξάντας, σσ.  150-151.

Το μόνο που μένει μετά την επιλογή των Συντονιστών Εκπαιδευτικού Έργου είναι η αναφώνηση: «Άξιος!». Μα για όλους; Είναι ένα ερώτημα.

ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ, “Τσίκι – τσίκι”, Τέμπερα σε μελάνι και χαρτί· 49-65 εκ.