Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Το παρακάτω κείμενο σε εικόνα προέρχεται από το blog «εθελουσία λήθη ένας χώρος για να (μη) ξεχνιόμαστε», του αγαπητού συναδέλφου Γιώργου Καπετανάκη: http://gkapetanakis.blogspot.gr/
Διαβάζοντας το κείμενο σκέφτηκα: να σχολιάσω ετούτο το αρθρίδιο ή να μην το σχολιάσω; Ομολογώ ότι τα γραφόμενα του αξιότιμου κ. Παναγιώτη Ν. Γκουρβέλου (που παρακαλώ;) στον Ορθόδοξο Τύπο δεν μου ανοίγουν την όρεξη να γράψω μακροσκελές σχόλιο. Και εξηγούμαι γιατί. Η αντιπαραβολή και μόνον: από τη μια η Σύναξη· Τριμηνιαία Έκδοση Σπουδής στην Ορθοδοξία και από την άλλη ο Ορθόδοξος Τύπος· Εβδομαδιαία Έκδοσις της Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως (γνωστή και ως ΠΟΕ) – υπάρχει και η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων (γνωστή και ως ΠΕΘ, μην το ξεχνάμε κι αυτό, μιας και «θεολογικά» είναι παράλληλες) – κατά την ταπεινή μου γνώμη συνιστά βεβήλωση της έννοιας διαβάζω, ενημερώνομαι δηλαδή, για κάτι που με ενδιαφέρει σ’ ότι αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών (μτΘ). Από τη μια, λοιπόν, η Σύναξη, τραπέζι λιτό με εδέσματα ανάλογα του Μυστικού Δείπνου. Κι από την άλλη ο Ορθόδοξος Τύπος, τραπέζι παραφορτωμένο με εδέσματα μπαγιάτικα που σου χαλούν την όρεξη να συμφάγεις με αυτόν που σε προσκαλεί· για το μτΘ ομιλώ. Το παρακάτω λογοπαίγνιο, αντλημένο από το βιβλίο του Γαβριήλ Νικολάου Πεντζίκη, υιού του αξέχαστου Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, πιστότατου τέκνου της Εκκλησίας, «Το Βυζάντιο έχει ρεπό», ειλικρινά δεν γνωρίζω αν θα το κατανοήσει ο αξιότιμος κατήγορος των ΝΠΣ του μτΘ κ. Παναγιώτης Ν. Γκουρβέλος (για να μην παρεξηγηθώ, σεβαστές οι απόψεις του, όμως διαφωνώ σφόδρα): «Μπαμπά, είχαν οι Βυζαντινοί βεγγαλικά και πυροτεχνήματα, όπως εμείς;»· «Όχι, παιδί μου, είχαν την υμνογραφία τους».
Ψαλτήριο του Egbert. Περγαμηνή, γ΄τέταρτο 10ου αιώνος, 233 φύλλα, 23,9χ17,8 εκ. Μονή Reichenau Cividale del Friuli, Museo Archeologico Nazionale