Η θεσμική Εκκλησία και το μάθημα των Θρησκευτικών (μτΘ)

Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ο “εχθρός” θα σφαγιασθεί και σε λίγο όλοι θα πούμε “ζήτω τα Θρησκευτικά”.

Ενώ η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος συνεδριάζει, δεν ξέρω αν έχει λάβει υπόψη την αγωνία πολλών θεολόγων που λένε το αυτονόητο: για να βγει η Ορθοδοξία από το περιθώριο της κοινωνίας μας στο οποίο δραματικά έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια – αυτό είναι μια πικρή αλήθεια κι ας κάνουν μερικοί ότι δεν καταλαβαίνουν –  οφείλει και πρέπει να επαναπροσδιορισθεί στη βάση της εκκλησιολογικής της ταυτότητας.

Παράκληση, λοιπόν, προς όλους τους ιεράρχες μας: το μάθημα των Θρησκευτικών δεν προσφέρεται για τους μικροεκκλησιαστικούς και μικροπολιτικούς σκοπούς τους.

Παρά ταύτα, στην τόσο θολή και άκρως θλιβερή περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, με αναπαύουν κείμενα σαν το παρακάτω, το οποίο προφανώς είναι “ψιλά γράμματα” για αρτηριοσκληρωτικούς συναδέλφους θεολόγους και, βέβαια, ιεράρχες:

«Δεν την ξέραμε την Εκκλησία της Αγάπης; Δεν έχομε την παράδοσή μας; Πότε τη χάσαμε; Πως αναρωτιόμαστε ή φωνάζουμε (ακόμα και ο πρόσφυγας ποιητής):

Αγάπη, που ‘ναι η εκκλησιά σου / Βαρέθηκα τα μετόχια. 

Δεν ξέραμε πως μείζων δε τούτων η αγάπη; Ποιος μας είπε να τη χάσομε και τώρα να “βαριόμαστε” στα μετόχια; Ανεξήγητος, ανεξήγητος ο σημερινός Έλληνας δέκα φορές».

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ, Collectanea, εκδ. Δόμος, Αθήνα 2009, σ. 147, [314].

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, Ο Φτωχοπρόδρομος, 1933· αυγοτέμπερα σε ξύλο