Αρχείο μηνός Αύγουστος 2016

Με αφορμή την «εισβολή» αντιεξουσιαστών στον Ιερό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

«Συγκλονιστική και συνάμα ανατριχιαστική η επιθετική αυτονομία του Κακού. Ο διάλογος του Χριστού με τον Σατανά είναι ο πιο συνταρακτικός της Καινής Διαθήκης – μοιάζει με τραγικό προοίμιο των αλησμόνητων για την ψυχή μας διαλόγων των Αγίων Παθών.

Ο Θεός δεν συντρίβει το Κακό, δεν εξουθενώνει τον Σατανά: συνδιαλέγεται και τον αναθεματίζει. Το “ύπαγε οπίσω μου” μήπως σημαίνει ότι τον δέχεται ως διαλεκτική ακολουθία του Καλού; Ωστόσο, ο τρομερός αυτός διάλογος – Πρόλογος σημαδιακός του δημόσιου βίου του Κυρίου – αναπτύσσεται στη ίδια ρίζα της Δημιουργίας όλης, ως διαλεκτικής δόμησης του κόσμου, αλλά και του Ανθρώπου.

Το Κακό δεν εξουδετερώνεται. Προς στιγμήν, περιθωριοποιείται, αλλά αγρυπνεί. Τολμά τα πάντα, ακόμη και να πειράξει τον Θεό. Για τούτο παραμένει τελείως απερινόητη και η αναγκαιότητα της δημιουργίας του Ανθρώπου και η λειτουργία του μέσα στον κόσμο όπου υψώνεται ως τί; Τί είναι, τελικά, ο Άνθρωπος και ενώπιον του Θεού και μπροστά στο Διάβολο, στο Κακό; Γιατί πλάστηκε να συνειδητοποιεί αυτό το δίλημμα, αυτή τη συγκλονιστικά εξουθενωτική ένταση ανάμεσά τους; Γιατί η αναγκαιότητα του Κακού;

Απομένει μονάχα η απάρνηση: το καθήκον της απελευθέρωσης του Ανθρώπου από την κατάστασή του, η λειτουργία του “αφέντες τα δίκτυα” των αγίων Αποστόλων. Ιερή η ελευθερία του ν’ αφήνεις, ν’ απαρνείσαι, να αναζητείς την ακεραιότητά σου σε όσα αρνείσαι – ποτέ σε όσα αποδέχεσαι και προσθέτεις. Η ύπαρξή σου συνειδητοποιεί τον εαυτό της με απαρνήσεις, με διαδοχικές απελευθερώσεις, ώσπου να φτάσει στο κατώφλι εκείνο από όπου ο κόσμος χάνεται πλήρως. Χρειάζεται ιερό θάρρος».

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, (2007), Ανάγνωση του Κατά Ματθαίον Ιερού Ευαγγελίου, Αθήνα: Ο Μικρός Αστρολάβος, 18-20.

ΣΧΟΛΙΟ: Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για την «εισβολή» των αντιεξουσιαστών στον Ιερό Ναό Αγίου Γρηγορίου Παλαμά της Μητέρας Θεσσαλονίκης. Όλα σχεδόν κινούνται στη λογική της καταδίκης, και δικαίως, αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά, εκείνη η αθέατη πλευρά που φέρνει στο προσκήνιο έναν διαφορετικό εκκλησιαστικό και θεολογικό λόγο αντιμετώπισης τέτοιων γεγονότων. Ακούγοντας και διαβάζοντας όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν γι’ αυτήν την «εισβολή», εκτός του παραπάνω κειμένου, το οποίο είναι άκρως διδακτικό και αφοπλιστικό, ήρθαν στο νου μου και δύο παραπλήσιες ιστορίες.

Ευθύς αμέσως τις αναφέρω. Η πρώτη έχει ως εξής: ο αλησμόνητος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Νησιώτης στα 1984, κάνοντας ένα σχόλιο σε μια ομιλία του π. Ιωάννη Μέγιεντορφ στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Χαλανδρίου με θέμα: «Ο Χριστός Σωτήρας σήμερα», είχε αναφέρει το παρακάτω περιστατικό: «ήμουνα έξω από το Σαν Φραντσίσκο με τον π. Μύλλερ, τον πολύ γνωστό Καθολικό θεολόγο, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας άλλος Καθολικός ιερέας. Πηγαίναμε σ’ ένα συνέδριο και πέρασε δίπλα μας ένα φορτηγό γεμάτο νέους. Ένας από αυτούς είδε τους κληρικούς, καθώς τα αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα – δίπλα στον κόκκινο σηματοδότη και φώναξε από το φορτηγό: “Πάτερ, σου δίνω ένα μήλο, εσύ τί έχεις να μου δώσεις;”. Βρεθήκαμε σε αμηχανία. Ήταν τραγικές στιγμές. Όλος ο αγώνας μας σκέπτομαι ότι είναι πως εμείς οι Χριστιανοί θα μπορέσουμε να ζήσουμε αληθινά το Χριστό ως Σωτήρα και να τον προσφέρουμε ως Σωτήρα στο σημερινό κόσμο, που έστω και ζαλισμένος σαν κι αυτά τα παιδιά, πάντως μας Τον ζητάει». Το παραπάνω κείμενο, κυκλοφορεί ευρύτατα σε πολλά blogs. Εδώ είναι αντλημένο από το blog αγαπητού φίλου και συναδέλφου, του Ανδρέα Αργυρόπουλου: Ορθοδοξία και περιθωριακά κινήματα. Ορθόδοξη προσέγγιση στο κίνημα των punks

Η δεύτερη ιστορία μοιάζει λίγο με την προχθεσινή «εισβολή» των αντιεξουσιαστών. Μοιάζει, όμως, δεν είναι ταυτόσημη. Η εικόνα της είναι ποιητική. Δεν είναι εικόνα μπάχαλου, όπως αυτή των «εισβολέων» αντιεξουσιαστών. Αντλημένη από την ιστοσελίδα ενός ξεχωριστού συναδέλφου, του Χρυσόστομου Σταμούλη, Καθηγητή στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, αξίζει ιδιαίτερα να προσεχθεί: Ένα κορίτσι με μαγιό/ μπήκε στην εκκλησία. Ένα ανέκδοτο ποίημα – αναστεναγμός υπαινικτικός – του Κυριάκου Χαραλαμπίδη και η ουσία της θεολογίας

Όλα τα παραπάνω γράφονται ως αντίσταση στις συνήθεις κραυγές πολλών «χριστιανομαθημένων» συμπολιτών μας. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ιδιαιτέρα αξιόλογο βιβλίο

Οι βίοι του Ιώβ

Ο Ιώβ είναι ένα από τα πιο γοητευτικά και συγχρόνως πιο αινιγματικά πρόσωπα της Βίβλου. Πεσμένος πάνω σε έναν σωρό από στάχτες, με το γυμνό του σώμα γεμάτο πληγές, έχοντας χάσει τους δικούς του ανθρώπους και την περιουσία του, γίνεται το σύμβολο του ανθρώπου που καταδικάστηκε αυθαίρετα και αντιτάσσεται μόνος στη θεϊκή δικαιοσύνη.

Από τότε που γράφτηκε το Βιβλίο του Ιώβ, αυτή η ιστορία συναρπάζει και προκαλεί το ενδιαφέρον περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Γιατί άραγε; Αναζητώντας την απάντηση, ο Assouline ακολουθεί τα ίχνη του Ιώβ ανατρέχοντας στις πηγές αυτού του κειμένου που αγνοούμε τον συγγραφέα του, κάπου είκοσι πέντε αιώνες πίσω, κι ακόμα εξετάζει τα αναρίθμητα σχόλια και τις απεικονίσεις που έχει εμπνεύσει.

Ο δρόμος του ήταν μακρύς και τον οδήγησε σε βιβλιοθήκες και μουσεία σε όλο τον κόσμο, τον έφερε κοντά σε ανθρώπους συνηθισμένους και σπάνιους, κι από την περιήγησή του αυτή γεννήθηκε ένα βιβλίο, ούτε βιογραφία ούτε μυθιστόρημα, κάτι ανάμεσα στα δυο. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει το πλήθος των προσώπων του Ιώβ, ο Assouline αναδεικνύει τη σημασία τους για τον πολιτισμό μας σήμερα και, κυρίως, αποκαλύπτει με ποιον τρόπο η ιστορία του Ιώβ έρχεται αρωγός στη δική μας ζωή.

Οι “Βίοι του Ιώβ” μπορούν να διαβαστούν ακόμα ως αφήγηση μιας εσωτερικής αναζήτησης. Ακολουθώντας έναν συγγραφέα που ο ήρωάς του τον κατοικεί και τον στοιχειώνει.