Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Αν και δεν κατέχομαι από καμιά διάθεση πολεμικής, τα ολίγα που ακολουθούν παρακάτω γράφτηκαν με αφορμή όσα είπε χθες ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Ν. Φίλης, για το μάθημα των Θρησκευτικών, σε μια εκδήλωση που συμμετείχε στο κλεινόν άστυ των Αθηνών· (το βιντεάκι με το «διάλογο» του Υπουργού μας με τη «συντρόφισσα» γιαγιάκα είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και διασκεδαστικό θα ‘λεγα: http://www.esos.gr/arthra/44309/ypoyrgos-ta-thriskeytika-einai-i-ora-toy-paidioy-den-yparhei-ellinorthodoxia-yparhei) Σ’ αυτή μάλιστα την εκδήλωση, απ’ ότι είδα στα ΜΜΕ, ουκ ολίγοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί του επιφύλαξαν θερμότατη υποδοχή: το γιουχάισμα είχε την τιμητική του. Λυπηρό μεν ως γεγονός, αναμενόμενο δε, μιας εδώ και μήνες, όσα από τους περιβόητους ηγετίσκους εκεί στο Υπουργείο Παιδείας ακούγονται και γράφονται είναι αρλούμπες και μπούρδες. Νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά: καθώς δείχνουν τα γεγονότα, η ασχετοσύνη για ακόμη μια φορά θριαμβεύει.
Παραιτούμενος, λοιπόν, από κάθε προσπάθεια να υπερασπίσω τον εαυτό μου και τους συναδέλφους θεολόγους, και αρνούμενος να μπω στην αντιμαχία με ένα ισνάφι πολιτικάντηδων που ο λαός τους έταξε να διοικούν το Υπουργείο Παιδείας, και για να μη θεωρηθεί από κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια εκείνο το γνωστό «κρατάω πισινή», όχι με την ταυτότητα του οπαδού (αυτή μου είναι παντελώς άγνωστη), αλλά με την ιδιότητα του δασκάλου τολμώ να πω ότι, το Υπουργείο Παιδείας το διοικούν ασπάλακες.
Επειδή πιστεύω ακράδαντα ό,τι υπάρχει η γνώση που ζωοποιεί, αλλά και η γνώση που σκοτώνει, τα όσα τις τελευταίες ημέρες ακούγονται ξανά και ξανά για το μάθημα των Θρησκευτικών, τα μαθήματα των Αρχαίων και Νέων Ελληνικών και την εκπαίδευση εν γένει, σε καμιά περίπτωση δεν συνιστούν ευθύνη και σοβαρότητα, τουναντίον μάλιστα συνιστούν ιδεοληψία και φόβο. Η ευθύνη και η σοβαρότητα είναι γέννημα αγάπης, ενώ η ιδεοληψία και ο φόβος κατά κανόνα είναι καρπός ασχετοσύνης, απέχθειας, ακόμη και μίσους, που στην περίπτωση των ηγετίσκων του Υπουργείου Παιδείας πηγάζει από άγνοια.
Έχω την αίσθηση ότι εδώ και κάποιες δεκαετίες έχουμε αφήσει τις τύχες της Παιδείας μας σε χέρια μετριοτήτων. Κι αυτή η μετριότητα, η οποία ξεκινά από την κορυφή, το Υπουργείο Παιδείας, διαπερνά ένα μεγάλο μέρος της κάτω απ’ αυτό διοίκησης (περιφερειακές διευθύνσεις, διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), και φτάνει μέχρι τα σπλάχνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δηλαδή εμάς τους εκπαιδευτικούς, δυστυχώς δεν μπορεί πια να γιατρευτεί. Λείπει το όραμα, λείπει η διάθεση για μια αλλαγή εκ βάθρων σ’ αυτήν την πολύπαθη Παιδεία. Ποιος άραγε φταίει; Ο κακός μας εαυτός. Άλλη απάντηση δεν υπάρχει. Είναι η πιο τίμια και η πιο ειλικρινής. Τελεία και παύλα.-
