Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Για άλλη μια φορά η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων «άστραψε και βρόντηξε» με τα γραφόμενά της: ΠΕΘ προς Φίλη, για τη μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα Δημοτικά Σχολεία

Παγιδευμένη στη λογική του αντιπάλου της, του Υπουργού Παιδείας – ο οποίος με μια ακατανόητη απόφαση επιθυμεί τη μείωση των διδακτικών ωρών του Μαθήματος των Θρησκευτικών (ΜτΘ) στην Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού – προσπαθεί να υπερασπιστεί την αναγκαιότητα ύπαρξης του ΜτΘ στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με έναν «ιδεολογικό ορθοδοξισμό».

Το χειρότερο, βέβαια, στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός ότι ορισμένα από τα μέλη του Δ. Σ., της ΠΕΘ – αδυνατώ να πιστέψω ότι μερικά εξ αυτών υιοθετούν τις πρακτικές της ηγεσίας τους – από τη στιγμή που εξελέγησαν, έχουν κάμει αυτοσκοπό της «θεολογικής» δράσης και ύπαρξής τους, τον σκανδαλώδη διασυρμό όσων με πόνο ψυχής νηφάλια έχουν δουλέψει για να γίνουν διδακτική πράξη τα Νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών, τα οποία δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμη η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ δεν τολμά να εφαρμόσει. Όμως, δεν είναι μόνον ο παραπάνω διασυρμός συναδέλφων, στα πεπραγμένα της ΠΕΘ εντάσσονται ακόμη πιο θλιβερές εικόνες, όπως οι μνημειώδεις ερμηνευτικές της αυθαιρεσίες, όχι μόνο παιδαγωγικών αλλά και θεολογικών ζητημάτων.

Τί θα μπορούσε να γίνει με το συγκεκριμένο πρόβλημα; Είναι πολλοί – κυρίως από το θεολογικό χώρο – που κάμουν την παραπάνω ερώτηση. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο θεολογικός κόσμος είναι διχασμένος, κι αυτό γιατί κάποιοι κρατώντας το «ορθοδοξόμετρο» στο χέρι νομίζουν ότι μπορούν να διασώσουν το ΜτΘ από την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση που βρίσκεται, δηλαδή να πάψει κάποτε να υπάρχει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Με την ευσεβίστικη νοοτροπία που κουβαλούν δεν είναι διατεθειμένοι να κατανοήσουν απλά παιδαγωγικά ζητήματα που θέτουν τα Νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών.

Σ’ αυτόν, βέβαια, τον παραταξιακό πόλεμο ο αντίπαλος, όσο κι αν φαίνεται γυμνός, έχει την τιμητική του. Κι αυτός ανήκει στην αντίπερα όχθη και διακατέχεται από ιδεοληψίες του τύπου ότι το ΜτΘ διδάσκει μια μακαριότητα του υπερπέραν, ένα Θεό, δηλαδή, που κάποτε κούρδισε το ρολόι του κόσμου κι έκτοτε τον άφησε στην τύχη του.

Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι η εξής. Σ’ όλες τις πόλεις να οργανωθούν ανοικτές συζητήσεις, όπου με νηφάλιο τρόπο και λόγο να ακουστούν αλήθειες για το ΜτΘ· με προσκεκλημένους γονείς και μαθητές, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο.  Είναι αδιανόητο μια μικρή μερίδα θεολόγων, που η τύχη τούς έφερε να διοικούν ένα επιστημονικό σωματείο (ΠΕΘ), να έχουν «καβαλήσει το καλάμι» – έτσι επί λέξει μου είπε συνάδελφος που ανήκει σ’ αυτό – και να νομίζουν ότι αυτοί μόνον κατέχουν την αλήθεια για το ΜτΘ. Έναντι του ιδεολογικοποιημένου ατομοκεντρικού τους Χριστιανισμού, είναι ευτύχημα που υπάρχουν νηφάλιες φωνές που νοιάζονται για ένα ΜτΘ, λυτρωμένο από τις πέδες μιας κακέκτυπης κατήχησης.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Γιώργος Βαρλάμος, Παπαρούνες, (1978).