«Όσοι θυσίασαν και θυσιάστηκαν για τις κοινωνικές και οικονομικές θεωρίες που αναστάτωσαν τον αιώνα μας – και τις διάφορες φιλοσοφίες ή παραφιλοσοφίες απάνω στις οποίες οι θεωρίες αυτές στηρίχθηκαν (από τον αντίχριστο Νίτσε και άλλους ίσαμε το Μαρξ και το Λένιν) – κάθισαν ποτέ να λογαριάσουν αυτό που γίνηκε, το Σεπτέμβριο του 1932, ο Mahatma Gandhi, μέσα από τη φυλακή της Yeranda, ξεκίνησε την απεργία πείνας (ως το θάνατο) που υποχρέωνε τους Ινδούς να ανοίξουν τις πύλες των ναών στους παρίες για πρώτη φορά ύστερα από αμέτρητες χιλιάδες χρόνια μέσα στην πανάρχαια ιστορία των Ινδιών; Κάθισαν ποτέ να λογαριάσουν ποιά στάθηκε η δύναμη εκείνη που στήριξε το μοναχικό άνθρωπο, και να μετρήσουν το αποτέλεσμα της απεργίας με τα μέτρα της φωνής που φωνάζει πω η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται; Τα βιβλία που διάβαζαν τα περισπούδαστα δεν έγραφαν μέσα τέτοια. Και όμως δίπλα τους – δίπλα μας – έζησε στις μέρες μας ο άνθρωπος αυτός…

Τελειώνοντας τώρα ο 20ος αιώνας, και με τον ανελέητο πόλεμο που βλέπομε να έχει σηκώσει από παντού σήμερα το φανατισμένο Ισλάμ, δεν είναι να απορεί κανένας πως ένας τέτοιον άνθρωπο τον δολοφόνησε αντιμουσουλμάνος, την αποφράδα εκείνη ημέρα, το Γενάρη του 1948. “Voici le temps des ASSASSINS”, χρησμολογούσε ο Rimbaud (assassins με τις δύο σημασίες)».

Collectanea, εκδ. Δόμος 2009, 501, (878).