Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ποιός Άγιος Βαλεντίνος, ποιά πίστη, ποιός Χριστός και ποιοί κάτω απ’ την ομπρέλα, με την επωνυμία: Ένωση Θεολόγων Λέσβου; Στο ερώτημα αυτό, θα πάρω θέση επωμιζόμενος τη γοητεία της ποίησης, κρατώντας όχι φραγγέλιο, αλλά λέξεις ελληνικές, από το ποίημα του συντοπίτη μας φιλολόγου και ποιητή Γιάννη Κωνσταντέλλη, από την ποιητική του συλλογή Το Φωτώνυμο, εκδ. Διογένης, Αθήνα, 1982. Στο ποίημά του: «Η Λιτανεία Α΄», σ. 23, γράφει τα εξής καταπληκτικά:

«Με παρεπίκραναν οι άνθρωποι θα φύγω·

θ’ ανέβω να συναντήσω την ερημιά των βουνών

-ξέρω ένα σπήλαιο ίδιο στόμα θανάτου-

εκεί θα θάψω την πίκρα μου

εσθίοντας άρτον οδύνης.

 

Στο σκοτεινό βυθό του ύπνου μου

τρέχουν πράσινα ποτάμια

σαν ίσκιοι που φεύγουν πίσ’ από τον ήλιο·

η φύτρα μου είναι σκοτεινή.

Με παρεπίκραναν οι άνθρωποι θα φύγω·

θ’ ανέβω στη γαλήνη των βουνών

κάτω απ’ το Θεό.

Εκεί θ’ ανοίξω τη βίβλο της γενεαλογίας μου

(απ‘ τις γενεές των ανθρώπων, τί άραγε

περίσσεψε σε μένα;)

Εκεί θα βοσκήσω την αγωνία μου

-το βδέλυγμα της ερημώσεως-

Στη σκιά της αγριελιάς θα μείνω

γυμνός, γυμνός, γυμνός

Κύριε

Και θα κλάψω».

Α. Τάσσος, Ένα περιστέρι, (χαρακτικό), Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας.