Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Στα χρόνια των «αγανακτισμένων» το ελληνόμετρο ήταν το μοναδικό κριτήριο της δημόσιας ζωής. Όσοι δεν συμμερίζονταν τον ηρωισμό της πλατείας, όσοι δεν ήθελαν να καεί η Βουλή και δεν έβλεπαν τη Μέρκελ ντυμένη γκεσταπίτισσα, έμεναν στην ίδια τάξη ως γερμανοτσολιάδες, προδότες και λοιπά απόβλητα. Το ελληνόμετρο λειτούργησε ως εμβρυουλκό στον τοκετό των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ως δυναμωτικό της Χρυσής Αυγής και ως πολυβιταμινούχο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ελληνόμετρο επέτρεψε την υβριδική συγκυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με το εθνικιστικό κομματίδιο. Ας μην ξεχνάμε ότι στο Υπουργικό Συμβούλιο συνυπάρχει ο άνθρωπος που έχει στο γραφείο του το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη με τον άλλον που κάνει τρισάγιο για τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και επιβάλλει καρφίτσες με τον προστάτη άγιο του όπλου στις στρατιωτικές στολές. Ολα αυτά, ως γνωστόν, είναι δυνατά και εφικτά μόνον αν πονάς τον ελληνικό λαό και διαθέτεις υψηλό ελληνόμετρο.
Προσοχή! Δεν πρέπει να συγχέουμε το ελληνόμετρο με το εθνόμετρο. Το πρώτο ανήκει στο οπλοστάσιο των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Είναι σαν εκπομπή του Λαζόπουλου. Το δεύτερο είναι στενός κορσές, μια διαστροφή που βασανίζει τα μυαλά των συντηρητικών του κόσμου τούτου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Όσοι διαθέτουν υψηλό εθνόμετρο υποστηρίζουν πως ήταν μια τραγική στιγμή στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αφού ξερίζωσε τον ελληνισμό της Ιωνίας και συρρίκνωσε το έθνος στα όρια του ελλαδικού κράτους. Όσοι έχουν απελευθερωθεί από τις εθνικές τοξίνες υποστηρίζουν, όπως η κ. Σία Αναγνωστοπούλου, πως είναι μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή «το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία».
Η κατάργηση του «εθνόμετρου» στα βιβλία της Ιστορίας είναι το σλόγκαν της νέας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Τα βιβλία της Ιστορίας είναι, ως επί το πλείστον, κακογραμμένα και διδάσκονται από φιλολόγους ή καθηγητές ξένων γλωσσών, από ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να κρίνουν αυτό που διδάσκουν και αναγκαστικά το επαναλαμβάνουν βαριεστημένοι. Είναι εθνοκεντρική η αντίληψή τους; Είναι. Θα μπορούσε να τροποποιηθεί; Θα ώφειλε. Θα ώφειλαν να δώσουν ευρωπαϊκή προοπτική στη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουν τα εθνικά της χαρακτηριστικά.
Ο κ. Λιάκος, εν τη σοφία του ως πρόεδρος της επιτροπής σοφών για τη μεταρρύθμιση, γνωρίζει πως στην Ιστορία μετράει και το υποκείμενο της αφήγησης. Εκτός αν θέλει να μας πει πως, αν είσαι αντικειμενικός, δεν έχει σημασία αν μιλάς ελληνικά ή την κινεζικήν. Εδώ μετράει στη φυσική το υποκείμενο του πειράματος. Οταν λοιπόν ισχυρίζεται ότι θα αντικαταστήσει την «εθνική συνείδηση» με την «ιστορική συνείδηση», πουλάει χάντρες στους ιθαγενείς. Και ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του φορέα αυτής της «ιστορικής συνείδησης»; Κάποιο υποκείμενο που θα μιλάει εσπεράντο και θα είναι απαλλαγμένο από τα εθνικά συμπλέγματα. Πώς θα διδάσκεται η Ιστορία του τελευταίου εμφυλίου; Νικητής υπήρξε ο εθνικός στρατός ή κάποιος στρατός;
Ας μην κοροϊδευόμαστε, αδελφοί μου ιθαγενείς. Η πιο γυαλιστερή από τις χάντρες είναι το αριστερόμετρο.