«[…] Ύστερα σκύβει στο αυτί του Αλέξαντρου. Αν τον δάνειζε κι αυτόν, παρακαλάει, κανένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που να γράφει για όλα αυτά. Μα δεν έχει  βιβλία αυτός, λέει. Δεν έχει κανένα βιβλίο. Μες στο Ευαγγέλιο θα τα βρει όλα. Στο Ευαγγέλιο; Παράξενο. Κ’ έχει περάσει και τους τέσσερεις ευαγγελιστάς. Με δε θυμάται τίποτε απ’ αυτά τα ωραία, για τον αρχέκακο εχθρό. Και τη λεπτή αύρα. Πάλι, μπορεί να μην πρόσεξε. Θα ξανακυττάξει.

Καλυνυχτίζει και φεύγει. Οι άλλοι του κάνουν καθιστοί από μιαν υπόκλιση. Και ξαναρχίζουν γουλιά – γουλιά τη ρετσίνα τους, σωπαίνοντας.

• Οι προλήψεις, ξαναλέει ο Αλέξαντρος σα να συγκεφαλαιώνει, μπορούν να οδηγήσουν σε σφαλερές ιδέες. Ας δοξάζομε το θεό όπως αυτός είναι κι όχι όπως εμείς τον θέλομε.

• Ο Χριστοφίλης τραβάει την καρέκλα του σιμότερα και σκύβει φοβισμένος σα να ντρέπεται που θα ρωτήσει.

• Κύρ Αλέξαντρε. Όταν βρίζομε τους αντιθέτους με το θεό, είναι αμαρτία;

• Η ύβρις είναι πάντοτε αμαρτία. Με ύβριν ενέδυσαν και τον Χριστό. “Ενεδύσω στέφανον ύβρεως…”.

• Σου το λέω, γιατί ο παπα Βαγγέλης σε μας, στους Αγίους Αναργύρους, βάνει και δικά του λόγια. Όταν λέει  να πούμε, “άλαλα τα χείλη των ασεβών”, βάζει: “των μη προσκυνούντων οι κερατάδες την εικόνα σου την σεπτήν”.   

Ο κύρ Στρατής ξεσπάει σ’ ένα πλατύ γέλιο. Οι άλλοι δε γελούν, γιατί ούτε ο κυρ Αλέξαντρος γέλασε.

• Γέλα μωρέ Θεοφάνη, γέλα να σε δει ο θεός, που μου κάθεσαι τρεις ώρες αλάργα.
• Πώς να γελάσει, λέει ο Νήφωνας, αφού δεν έχει κρασί.
• Πλησίασε, αδελφέ. Φέρε το ποτήρι σου, τον καλεί ο Αλέξαντρος.

Ο κύρ Θεοφάνης έρχεται με το ποτήρι, χωρίς να μιλήσει, στην καρέκλα που άφησε άδεια ο κύρ Γιάννης ο Μανάφτης. Είναι φτωχός και δεν έχει για το κρασί του. Ό,τι πιει απ’ τα κεράσματα. Γι’ αυτό κάθεται πάντα παράμερα και δεν μιλάει, ώσπου να τον καλέσουν […]».

ΜΙΧ. ΠΕΡΑΝΘΗΣ, Ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Εστία, Αθήνα 1994, 105-106, [δέκατη έκδοση].

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Διατηρώ την ορθογραφία του συγγραφέα.