Όπου Έλληνας επί γης, η ίδια πίκρα… Οι διαπιστώσεις του συγγραφέα, εξαιρετικά απολαυστικές και σωστές… ρωγμή στο τείχος κάθε άρνησης…

«Σαν φλασιά μου ήρθε στο νου τότε η αγαλλίαση που θα ένιωσαν οι πρώτοι πρωινοί διαβάτες της Αθήνας, στις 30 Μαΐου 1941, όταν απομακρύνοντας το βλέμμα από τα πτώματα τα διάσπαρτα στο δρόμο, άλλα γαζωμένα από ριπές πολυβόλων κι άλλα σκελετωμένα ή τυμπανισμένα από την πείνα, κι ατενίζοντας το βράχο της Ακρόπολης, είδαν στη θέση της χιτλερικής σημαίας με τη σβάστικα να κυματίζει η γαλανόλευκη σημαία της λευτεριάς, που ύψωσαν κάτω από τη μύτη του κατακτητή ο Μανόλης Γλέζος κι ο Νίκος Σάντας.

Βραχεία παρηγοριά κι αυτή. Συλλογίστηκα τις ενδόμυχες σβάστικες που δεν αποκαθηλώθησαν οι δύο αγωνιστές, κι οι οποίες σε Μακρόνησο, Γυάρο κι Αη Στράτη εμψύχωναν Ελλήνων χέρια που χτίσαν νέους Παρθενώνες, Έλληνες για να φυλακίσουν. Άρχισα να εκνευρίζομαι. Διέκρινα στη συμπεριφορά μου μια υποβόσκουσα μαγκιά που διόλου δεν γούσταρα, γιατί κατά βάθος πιστεύω πως μόνη αληθινή μαγκιά είναι η εκ νεκρών ανάσταση του Θεανθρώπου Σωτήρα κι όλα τ’ άλλα είναι τζαμπαμαγκιές του κερατά».

ΓΑΒΡΙΗΛ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΝΤΖΙΚΗ, Το Βυζάντιο έχει ρεπό, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2013, 545.