Σύμφωνα με την ψυχολόγο Κέλλυ Σπυριδάκη η εμπιστοσύνη είναι μια από τις βασικές συνιστώσες μιας ζεστής σχέσης γονέα παιδιού, απαραίτητη για την μετέπειτα συναισθηματική ασφάλεια και ισορροπία του. Το αίσθημα αυτό θεμελιώνεται ήδη από τη βρεφική ηλικία, όταν το παιδί λαμβάνει μια φροντίδα καλά προσαρμοσμένη στις ανάγκες του, με συνέπεια και σταθερότητα. Ξεκινά λοιπόν να χτίζεται η πίστη στη σχέση με έναν άλλο άνθρωπο που μπορεί να το καταλάβει και να το ικανοποιήσει.
- Καθώς το παιδί μεγαλώνει, αναπτύσσεται σταδιακά και η λεκτική μας επικοινωνία. Προκειμένου η σχέση εμπιστοσύνης να συνεχίσει να εξελίσσεται, χρειάζεται, αρχικά, ο γονιός να είναι ψυχικά διαθέσιμος, να ακούει δηλαδή πραγματικά αυτό που προσπαθεί να εκφράσει το παιδί. Αυτό δεν απαιτεί μόνο χρόνο και ενέργεια, αλλά κυρίως το να μπορούμε να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα δικά μας ζητήματα: φόβους, ανασφάλειες, άγχη, επιθυμίες ώστε να συγκεντρωθούμε στο τί χρειάζεται το παιδί.
- Στην ίδια λογική, όταν το παιδί μας εμπιστεύεται κάτι είναι σημαντικό να ελέγξουμε το θυμό μας ή την αυθόρμητη κριτική μας. Επίσης, αποφεύγουμε να χρησιμοποιήσουμε ό,τι μας εκμυστηρεύτηκε το παιδί σε κάποιο μεταγενέστερο καβγά μας. Διαφορετικά, το παιδί θα νιώσει ότι το εξαπατήσαμε και τελικά ό,τι είπε το χρησιμοποιήσαμε εναντίον του.
- Ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας όμως για να μας εμπιστευτεί το παιδί είναι το να νιώθει ότι μπορούμε όντως να το βοηθήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να έχουμε κάνει κι εμείς κάποια δουλειά με τον εαυτό μας. Αν για παράδειγμα μας πιάνει πανικός ή θυμώνουμε πολύ όταν κάποιος του φερθεί άσχημα και δίνουμε απερίσκεπτες συμβουλές ή ανακατευόμαστε κάνοντας τα πράγματα χειρότερα τότε το παιδί θα το ξανασκεφτεί πριν έρθει να μας μιλήσει.
- Τέλος, ας τονίσουμε ότι προκειμένου να υπάρχει εμπιστοσύνη χρειάζεται να σεβόμαστε τον προσωπικό χώρο του παιδιού. Μερικές φορές από το άγχος μας ή από την περιέργεια μας μπορεί να έχουμε την τάση να θέλουμε να μαθαίνουμε τα πάντα για τη ζωή του, τους φίλους του, τι κάνει στο σχολείο, να ψάχνουμε τα πράγματα του ή αργότερα το κινητό του κλπ. Αυτό δημιουργεί αίσθημα παραβίασης και καχυποψίας στο παιδί που δεν αντισταθμίζεται με το να το διαβεβαιώνουμε ότι το κάνουμε με καλή πρόθεση ή για να το προστατεύσουμε.
Σεβόμαστε λοιπόν την ανάγκη του παιδιού
για ιδιωτικότητα και του δίνουμε χρόνο για να μοιραστεί μαζί μας ό,τι επιλέξει εκείνο. Αν έχουμε χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης το παιδί δε θα διστάσει να μας μιλήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν το κάνει χρειάζεται να του δώσουμε το χώρο για να διαχειριστεί μόνο του κάποιες καταστάσεις, κάτι που θα ενισχύσει την αυτονομία και την αυτοεκτίμηση του.
Ετικέτες: Ψυχολογία
