ailiadi's blog

 Μουσικό Σχολείο Τρικάλων

Σχολικό Έτος 2016-17

Μάθημα: Έκθεση-Έκφραση Α΄Λυκείου

Διδάσκουσα καθηγήτρια: Αμαλία Κ. Ηλιάδη (ΠΕ02-Φιλόλογος-Ιστορικός)

«Μαθητές και μαθήτριες σε ρόλο αφηγητή ξεδιπλώνουν τον περιγραφικό, εκφραστικό τους λόγο»

Η επιτυχής παραγωγή προφορικού και, εν συνεχεία, γραπτού λόγου από τους μαθητές/τριες Λυκείου προϋποθέτει τη λειτουργική παιδαγωγική  σχέση διδάσκοντος-διδασκομένου, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Η επίτευξή του εδράζεται σε μια σειρά αναλύσεων προβλημάτων και θεμάτων παιδαγωγικού και κατόπιν φιλολογικού-λογοτεχνικού και κοινωνιολογικού χαρακτήρα. Κατ’ επέκταση η αποτελεσματική διαχείριση της σχολικής τάξης απαιτεί έναν εκπαιδευτικό «μαέστρο» που θέτει ιεραρχημένους στόχους, εργάζεται για την επίτευξή τους, οργανώνει, υλοποιεί τα μορφωτικά του σχέδια με την άμεση εμπλοκή των μαθητών του. Αυτού του τύπου ο φιλόλογος εκπαιδευτικός με διακριτικότητα συμμετέχει  στη ρύθμιση της σχολικής ζωής των μαθητών του, υποστηρίζοντας αρχές και αξίες, προβάλλοντας πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς (πνευματικά ενδιαφέροντα, ψυχαγωγία, ανθρώπινες σχέσεις κλπ.). Επίσης, επιλαμβάνεται θεμάτων παιδαγωγικού χαρακτήρα και  διαχείρισης πολυμορφίας ιδιαιτεροτήτων, ως προς τη σχέση εκπαιδευτικού –μαθητή, αφού η εξατομικευμένη αγωγή σε περιπτώσεις που χρειάζεται (κατ’ ιδίαν συζήτηση, προσπάθεια να κατανοήσουμε δυσκολίες και προβλήματα, ή να ενθαρρύνουμε τον επιφυλακτικό μαθητή μας) μπορεί να ξεδιπλώσει, εσκεμμένα κρυμμένες ή άδηλες, ικανότητες εκφραστικού-εκθετικού λόγου μαθητών/τριών μας που ούτε τις φανταζόμαστε ότι υπήρχαν.

Ωστόσο, η ανάγκη ύπαρξης ορίων παραμένει: συζητάμε με ειλικρίνεια με την τάξη μας και θέτουμε από κοινού προϋποθέσεις συνεργασίας. Συμφωνούμε σε συγκεκριμένα όρια που τα συνδιαμορφώνουμε. Η εμπλοκή των μαθητών σε ένα τέτοιο «συμβόλαιο» τους κάνει πιο υπεύθυνους. Όταν αθετούνται οι συμφωνίες τις υπενθυμίζουμε. Απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη γι’ αυτό είναι  η διατήρηση ηρεμίας στην τάξη. Δεν δείχνουμε ανοχή σε συμπεριφορές αρνητικές, αλλά όμως επιλύουμε τα προβλήματα εντός της τάξης με την αποφυγή δημιουργίας έντασης με τη συμπεριφορά μας : αποφεύγουμε τους υψηλούς τόνους, τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και δεν συνδέουμε τη συμπεριφορά με την αξιολόγηση της επίδοσης ή με τιμωρίες. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να φαίνεται ότι είμαστε ωριμότεροι των μαθητών και ότι κυριαρχούμε στα συναισθήματά μας (αυτοέλεγχος και δικαιοσύνη).Παράλληλα επιβραβεύουμε τους μαθητές μας για ό,τι θετικό συνεισφέρουν στο μάθημα (δεν χρειάζεται να είμαστε φειδωλοί στον έπαινο).Έτσι, διορθώνουμε το λάθος όχι τον μαθητή, είμαστε δίκαιοι και δεν κάνουμε διακρίσεις γιατί οι διακρίσεις γίνονται αντιληπτές από τους εφήβους που έχουν αυξημένο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Αποφεύγουμε την  επιπόλαιη ακρόαση θεμάτων-προβλημάτων που συνεπάγεται τη μετάδοση του μηνύματος στους μαθητές ότι ο καθηγητής τους δεν υπολογίζει τις απόψεις τους ή τα συναισθήματά τους. Προτείνουμε και εφαρμόζουμε  την «εμπαθητική» ακρόαση με οπτική επικοινωνία, γλωσσική και παραγλωσσική συμμετοχή αφού αυτή μπορεί να οδηγήσει σε αξιοποίηση ιδιαίτερων δεξιοτήτων των μαθητών ως προς την πολιτισμική συνεισφορά τους  στο μάθημα με δραστηριότητες παραγωγής λόγου και κειμενικών μορφών λογοτεχνικής έκφρασης π.χ. με αφορμή ένα θέμα   αφηγηματικού-περιγραφικού, εκφραστικού λόγου. Με την ενθάρρυνση της συζήτησης που προηγείται της παραγωγής γραπτού λόγου, την έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, την δημιουργική αναζήτηση λύσεων σε συγκρουσιακές καταστάσεις, την απάντηση κομβικών ερωτημάτων και την παροχή πληροφοριών, την διόρθωση παρερμηνειών, την αποφυγή αγώνων «εξουσίας» λόγω δικής μας ανωριμότητας, την εστίαση στις δυνατότητες  συμπεριφοράς προσαρμοστικότητας εκ μέρους των μαθητών/τριών μας και την αναγνώριση και βοήθεια «επίλυσης» της αίσθησης έλλειψης δύναμης, οι μαθητές/τριές μας θα μας αποζημιώσουν ηθικά για την παιδαγωγική και μορφωτική μας προσπάθεια με τις δημιουργικές πρωτοβουλίες τους. (Βλ. Ν. Μαρτσελί-Α. Μπρακονιέ, Τα χίλια πρόσωπα της εφηβείας, εκδ. Καστανιώτη).

Η πρωτοβουλία αυτή της παραγωγής εκ μέρους των μαθητών/τριών μου αφηγηματικού-περιγραφικού, εκφραστικού λόγου οφείλεται στην ευνοϊκή τους διάθεση για έκφραση στο πλαίσιο του μαθήματος της Έκθεσης. Δεν πρόκειται για αποσπασματική και μεμονωμένη κίνηση, αφού αποτελεί μέρος ενός συνόλου σωμάτων κειμένων που παρήχθησαν κατά την εφετινή σχολική χρονιά και έχει βαθιά δημιουργικό χαρακτήρα, που συνάδει απολύτως με τη μεθοδολογία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η οποία δομεί κριτικές μαθητικές ταυτότητες σε  βάθος χρόνου και παράγει τα προσδοκώμενα οφέλη, αγκαλιάζοντας όλες τις τάξεις  της εκπαίδευσης στο Μουσικό Λύκειο του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων. Με τον τρόπο αυτό  το σχολείο  γίνεται ο υπεύθυνος φορέας παιδείας, λόγου και ήθους που επιτυχώς καθοδηγεί τους νέους  πάνω στα σοβαρά, κομβικά ζητήματα και θέματα στην πορεία της ζωής τους. Ακριβώς για τον λόγο αυτό, οι  σχετικές πρωτοβουλίες που προέρχονται από φιλόπονους και ανήσυχους πνευματικά εκπαιδευτικούς με δυνατότητα πειθούς και γνωστική αποτελεσματικότητα ως προς τα παραδοτέα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, δεν  έχουν τον χαρακτήρα του ευκαιριακού και επετειακού, αλλά  μεθοδεύονται με πολλή περίσκεψη, εξειδικευμένη γνώση και με εκπαιδευτική συνέπεια. Σε αυτές τις  περιπτώσεις, το όλο εγχείρημα, διακρινόμενο από την απαιτούμενη σοβαρότητα, τις απαραίτητες διευκρινίσεις και τον κατάλληλο σχεδιασμό, καθίσταται εξαιρετικά επιτυχημένο. Ας μην λησμονούμε πως η πνευματική εξέλιξη στην ιστορία της πολιτισμένης ανθρωπότητας  οφείλεται, εν πολλοίς, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα και μια πρακτική φιλοσοφία καινοτομίας, εναλλακτικότητας, ευελιξίας και γόνιμων συνεργειών. Σύμφωνα λοιπόν  με όσα διδάσκω  στο μάθημα της  Έκφρασης-Έκθεσης , ο περιορισμός της  «στεγνής» προσέγγισης αφηγηματικών και περιγραφικών κειμένων σε απειροελάχιστο ποσοστό και παράλληλα σε όποια, ελάχιστα «κελεύσματα» έρχονται σε σύγκρουση με όσα, κατά συνείδηση, ακολουθώ, την έλλογη δηλαδή κριτική προσέγγιση και σκέψη, βρίσκονται στις ρίζες της δικής μου παιδευτικής προτεραιότητας, στη βάση του «πυρηνικού» ερείσματος του αναλυτικού και συνθετικού στοχαστικού και αναστοχαστικού μου συστήματος.

Η Διδάσκουσα καθηγήτρια

 Αμαλία Κ. Ηλιάδη (ΠΕ02-Φιλόλογος-Ιστορικός)

ΘΕΜΑ: Να αφηγηθείτε ένα αξιοσημείωτο περιστατικό της ζωής σας που έχει αφήσει μέσα σας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του. (με εναλλαγή αφήγησης-περιγραφής, πραγματικό ή φανταστικό έως 600 λέξεις)

     Στη ζωή μας όλα είναι εικόνες, στιγμές και εμπειρίες .Ότι κι αν γίνει η καθημερινότητα μας γεμίζει με εμπειρίες είτε είναι καλές είτε είναι κακές, είτε προκαλούν καθημερινές είτε παντοτινές αλλαγές. Οι μεταβολές είναι αυτές που κάνουν την ζωή μας πιο δραστήρια και προφανώς πιο δύσβατη.

Ήταν Μάρτιος αν θυμάμαι καλά… ναι Μάρτης ήταν .Η κόκκινη κλωστή μπλεγμένη με την λευκή σχημάτιζαν ένα υπέροχο βραχιολάκι στο χέρι μου που με έκανε να θέλω να καλωσορίσω την άνοιξη … αφού για εμένα εκείνες οι κλωστές στο χέρι μου δημιουργούσαν μια ”προσαρμογή” από την παγωμένη εικόνα του κρύου χειμώνα , στη θερμή εικόνα του ζεστού καλοκαιριού .Λάτρευα την μουσική ,την μελωδία και τον ρυθμό… με έκαναν να ξεχνιέμαι, να φεύγω  από την καθημερινή-σύνθετη ρουτίνα και να ταξιδεύω  σε οποιονδήποτε προορισμό ήθελα.

Άλλη μια Τρίτη ξημέρωνε ,μια διαφορετική Τρίτη όμως ..ένιωθα στον αέρα ότι εκείνη η μέρα δεν θα ήταν καλή ..το κατάλαβα αυτό από την πρωινή ένταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμένα και την μητέρα μου .Ποτέ δεν μαλώναμε …μας άρεσε η ηρεμία.. έτσι μεγαλώσαμε με την ηρεμία και την εμπιστοσύνη δεν χρειαζόταν να συγκρουόμαστε με τα λόγια …γιατί όλα ήταν περιττά .

Θυμάμαι πως είχα φύγει από το σπίτι με πολύ θύμο, έκλεισα την πόρτα με δύναμη … και οι τελευταίες προτάσεις που άκουσα ήταν.. ένα «να προσέχεις» στοργικό όπως πάντα μέσα από το στόμα της μαμάς κι ένα αντιδραστικό ”θα κάνω ότι θέλω” από τη μεριά μου. Ήξερα πως είχε δίκιο ακόμα και τότε ..ακόμα και τη στιγμή που χτυπούσα με δύναμη την εξώπορτα ήξερα πως αυτή ήταν η σωστή και όχι εγώ .

Βγήκα από την αυλή πηδώντας πάνω από τα κάγκελα ..αντιδραστική και επαναστάτρια….πάντα ήθελα να ξεχωρίζω ,βέβαια το αν ξεχώριζα από τους άλλους με καλή  προδιάθεση ή με κακή δεν μπορούσα να  το καταλάβω τότε, τώρα μπορώ αλλά τώρα είναι πολύ αργά .

Ήμουν πολύ πιεσμένη ..ήξερα πως η μέρα μου δεν θα συνέχιζε καλά .Είπα να συνεχίσω την επανάσταση μου και να την φέρω σε ένα αρκετά ριψοκίνδυνο σημείο…

Στον δρόμο για το σχολείο αποφάσισα να βάλω ντα ακουστικά μου, για να ηρεμήσω τον εαυτό μου…αλλά και για να προσπαθήσω  να τον  ελέγξω.  Εκείνα τα δευτερόλεπτα μέσα στο μυαλό μου επικρατούσε το επαναστατικό στοιχείο του χαρακτήρα μου.

Η μαμά μου πάντα με προστάτευε ..μου έλεγε ” είναι μακρύς ο δρόμος κι επικίνδυνος να πας από το μονοπάτι ”.Θυμάμαι εκείνα τα λόγια …και αφού είχα επιλέξει να το φτάσω στα άκρα ..πήρα την απόφαση αλλά και το ρίσκο να ακολουθήσω τον δρόμο με τα μεγάλα φώτα ,και τα κινούμενα αυτοκίνητα που είχες την αίσθηση ότι για κάποιον περίεργο λόγο ,σε είχαν σημαδέψει …και απλά την ώρα που τον διέσχιζες …επικρατούσε το συναίσθημα του φόβου .Εκείνη την στιγμή ήμουν κενή.. δεν ένιωθα … δεν μπορούσα να νιώσω ούτε φόβο, ούτε τρόμο ,ούτε τρόμο παρά μόνο οργή.

Έτσι αποφασίζω να κάνω να κάνω ένα βήμα εκτός πεζοδρομίου και να βγω σαν μικρός επαναστάτης στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο. Ανατρίχιασα την ώρα που το έκανα .. το σώμα μου ήθελε να με προειδοποιήσει .. αλλά εγώ δεν το άκουσα. Ακούγοντας το ‘βαλς των χαμένων ονείρων’ καταφέρνω να πείσω τον εαυτό μου ,πως ότι προέκανα ..ήταν ένα λάθος το οποίο μπορώ να διορθώσω.

Σκέφτομαι να ανέβω στο πεζοδρόμιο .Το μυαλό μου μένει στη σκέψη …δεν πρόλαβα….λίγο. .λίγο…ήθελα…δεν πρόλαβα … όσα  δεν μπορούσα να νιώσω πριν από λίγο τα ένιωσα εκείνα τα δυο λεπτά .

Καθώς προχωρούσα και σκεφτόμουν να ανέβω στο πεζοδρόμιο νιώθω ένα κύμα αέρα να σχηματίζεται πίσω μου… Τα μακριά καστανά μαλλιά μου είχα ανασηκωθεί και όλα μαζί σχημάτιζαν ένα πυροτέχνημα το οποίο διήρκησε μόνο για λίγα δεύτερα του δευτερολέπτου .Νιώθω  το σιδερένιο μπροστινό μέρος ενός αυτοκινήτου να  ακουμπάει αρχικά τα πόδια μου και ύστερα , την πλάτη μου … η τελευταία μου εικόνα εκείνης της μέρας ήταν τα φώτα του δρόμου με συνδυασμό των αυτοκινήτων … να αργοσβήνουν και σιγά-σιγά να εξαφανίζονται .Μετά επικρατούσε μόνο το συναίσθημα του πόνου ,τίποτε άλλο …  ο πόνος ήταν τόσο  έντονος που τη στιγμή εκείνη πραγματικά δεν ήξερα … αν ζούσα ή όχι …

ΚΕΝΟ……

”κώμα” έτσι το είπαν οι γιατροί … πέντε μήνες πέρασαν κι εγώ ακόμα δεν είχα καταλάβει το τι γινόταν .Μια η εικόνα του ασθενοφόρου, μια του μαύρου κενού και μια η εικόνα των γνωστών μου , των αγαπημένων μου ατόμων στο νοσοκομείο να κλαίνε …

Ανοίγω τα μάτια μου θέλω να μιλήσω …μα δεν μπορώ .. Ήθελα απλά να πω τέσσερις  λέξεις ΄…”Συγνώμη”,”Σ΄αγαπώ”,”Είχες δίκιο”.

Ο καιρός περνούσε μέσα στο νοσοκομείο …γιατροί από σχεδόν όλο τον κόσμο ερχόντουσαν για να με δούνε .Όλοι έλεγαν τα ίδια λόγια …”Συγνώμη αλλά είναι ακατόρθωτο”, το ήξερα πως όποια ελπίδα κι αν είχα να ζήσω ..είχε αυτοκαταστραφεί μέσα μου το ίδιο λεπτό.

Μου έλεγαν…πως έχω δυο μήνες….κι από το ατύχημα πέρασαν δυο χρόνια …. έζησα… κατάφερα το ακατόρθωτο , είχα βάλει στοίχημα με τον θάνατο και ήμουν η νικήτρια …

Η παρέα ενός αναπηρικού αμαξιδίου  ..έχει γίνει πλέον η συντροφιά μου ..πλέον μπορεί να μην μπορέσω να νιώσω ξανά την σημασία του να τρέχω… την αίσθηση του δροσερού νερού το καλοκαίρι .Μα μπορώ να απολαύσω την ζωή ,ίσως με  λίγες αισθήσεις λιγότερες ..μα…. είναι υπέροχο το να ζεις ,να γελάς, να τραγουδάς ,να  γεύεσαι και να απολαμβάνεις τις εμπειρίες που έρχονται και φεύγουν  σαν φθινοπωρινά φύλλα …

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις ευχάριστες και στενάχωρες …μεικτές .Η απόλαυση δεν σταματάει ίσα.. ίσα…που και το αμαξίδιο που κουβαλάω, με κάνει να  απολαμβάνω την αίσθηση της καθημερινής βόλτας.

Οι δύσκολες καταστάσεις δεν ορίζονται στο πως θα καταπολεμηθούν από την ζωή ..εμείς…επιλέγουμε πως θέλουμε να καταπολεμήσουμε μια δυσκολία ..με χαρά… ή με λύπη…. Εγώ απαντώ για τον εαυτό μου και επιλέγω την χαρά γιατί πρέπει να ευχαριστούμε κάθε μέρα το ότι ζούμε και έχουμε την δυνατότητα να δημιουργούμε νέες εμπειρίες στους εαυτούς μας.

Ταμπακοπούλου Μαρία, μαθήτρια Α2 Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων

Θέμα: Να αφηγηθείτε ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό της ζωής σας, που έχει αφήσει μέσα σας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του.( με εναλλαγή αφήγησης -περιγραφής, πραγματικό ή φανταστικό, έως 600 λέξεις)

Ο κάθε άνθρωπος, από τη γέννηση μέχρι και το θάνατό του, συμμετέχει σε σημαντικά ή ασήμαντα γεγονότα, βιώνει και συλλέγει ποικίλες εμπειρίες και ερεθίσματα, που τον χαρακτηρίζουν για όλη του τη ζωή. Ένα τέτοιο γεγονός αποτέλεσε για μένα το ταξίδι μου στο Παρίσι, και ιδίως η επίσκεψη στον Πύργο του Άιφελ, ένα πασίγνωστο αξιοθέατα του Παρισιού, φημισμένο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Μολονότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από κείνη την ονειρική στιγμή, ήμουν οκτώ χρονών τότε, παραμένει ως τώρα νωπή, φρέσκια, σπαρταριστή στον νου μου. Αντικρίζοντάς τον, αρχικά, δεν μου δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο αίσθημα. Ένας πύργος σαν όλους τους άλλους, σκέφτηκα, τίποτε παραπάνω. Και μάλιστα, μου φάνηκε και λιγάκι άσχημος. Τι σίδερα ήταν αυτά; Σαν μισοτελειωμένος μού φάνηκε. Απογοητευμένη, αποφάσισα μόνη μου να μην ανέβω. Τι, θα ανέβαινα μόνη μου σε ένα μισοτελειωμένο πύργο με κάτι σιδεριές; Μετά το αυστηρό βλέμμα της μητέρας μου, “φόρεσα” ένα ψεύτικο μειδίαμα και έκανα την καρδιά μου πέτρα: θα ανέβω, σκέφτηκα, μα αν πέσει, θα το θυμίζω μία ζωή στους δικούς μου!

Έτσι, με γρήγορους ρυθμούς, βγάλαμε τα εισιτήρια( τα οποία, ομολογουμένως, είχαν μία ιδιαίτερη φινέτσα, ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει και να συμπαθήσει ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, χαρακτήρα) και μπήκαμε στον πρώτο ανελκυστήρα. Μετά από λίγο, φτάνουμε στο πρώτο όροφο. Καφετέριες, εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία με ζεστά κρουασάν στις βιτρίνες τους, μυρωδιές άφθονες, ο καφές, που ερεθίζει τη μύτη σου, το ακριβό γυναικείο άρωμα της γυναίκας με το κόκκινο καπέλο, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που παρουσιάζει όλο καμάρι ο ιδιοκτήτης του φούρνου. Εξάφνου, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Ένιωσα ένα κύμα μαγείας, ενέργειας να με χτυπά και να με μαγεύει κάνοντάς με να ρουφάω ωσάν σφουγγάρι κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που έβλεπα μπροστά μου. Τι ήταν αυτό; Πρώτη φορά νιώθω έτσι! Σαν να μου αρέσει αυτός ο πύργος λιγάκι.

Ενθουσιασμένη, μα και ψύχραιμη, ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο. Μαγαζιά παντού, καταστήματα με σουβενίρ, ρούχα, παπούτσια, τσάντες. Πολύχρωμες βιτρίνες, ενδιαφέρουσες συνθέσεις, που σαγηνεύουν τον επισκέπτη. Θυμάμαι συγκεκριμένα ένα φόρεμα ανεπανάληπτο, που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Ήταν κόκκινο, αυτό το κόκκινο της φωτιάς, που σε παρασέρνει στο χορό του πάθους και του έρωτα. Ήταν μακρύ, με αέρινο ύφασμα, που του προσέδιδε μία ανεξήγητη ζωντάνια. Είχε κάποιες διακριτικές λεπτομέρειες στο μπούστο και στα μανίκια, που το μετέτρεπαν, στα παιδικά μου μάτια, στο απόλυτο κομψοτέχνημα, τον ύμνο της τέχνης της ένδυσης, σε ένα ρούχο, που μόνο σπουδαίες γυναίκες θα φορούσαν. Μπορεί να σας φανεί χαζό, μα με στιγμάτισε τούτο το φόρεμα. Ακόμα το θυμάμαι. Ναι, πλέον είμαι σίγουρη, μου αρέσει αυτός ο Πύργος!

Υπνωτισμένη από τις εικόνες, που έβλεπα γύρω μου, ανεβαίνω στην κορυφή του πύργου. Σαν τώρα το θυμάμαι. Η αίσθηση του αέρα στο πρόσωπό μου, η αρχική μου φοβία να παρατηρήσω την θέα από ψηλά, το δέος, που με κατέκλυσε, σαν αντίκρισα την πόλη του φωτός απλωμένη γύρω από τον Σηκουάνα, τι μαγεία, τι ευλογία! Ο αέρας κελαρύζει σαν μουσική στα αυτιά μου. Η εικόνα είναι ομορφότερη και από τον πιο όμορφο πίνακα ζωγραφικής. Ο πύργος, αυτός ο μισοτελειωμένο άσχημος πύργος, αποδεικνύεται η σπουδαιότερη εμπειρία της ζωής μου. Αγναντεύω, ζαλισμένη από την ομορφιά τούτου του κόσμου, όταν η μητέρα μου με φωνάζει. Ήρθε η ώρα να φύγουμε…

Κατεβαίνοντας με τους ανελκυστήρες, αναλογίζομαι όσα είχα δει. Πόσες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει η ζωή. Ο πύργος τα κατάφερε, με υπνώτισε με τα χρώματα, τις μυρωδιές, τους ήχους του, με μάγεψε… Καθώς μπαίνουμε στο λεωφορείο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, κοιτώ για τελευταία φορά τον Πύργο. Ξέρετε κάτι; Δεν είναι τόσο άσχημος τελικά!!!

Νικολάου Όλγα-Ηλιάνα, μαθήτρια Α2 Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων

Να αφηγηθείτε ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό που έχει αφήσει μέσα σας ανεξίτηλο το αποτύπωμα σας. Με εναλλαγή αφήγησης-περιγραφής, πραγματικό και φανταστικό.

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Κατά  τη  διάρκεια της  ζωής  μας όλοι έχουμε ζήσει καταστάσεις που μένουν χαραγμένες  στη μνήμη  μας .Όλες αυτές οι αναμνήσεις και οι καταστάσεις  που βιώνουμε  είτε ευχάριστες  είτε  δυσάρεστες  δημιουργούν  το  χαρακτήρα  και την  προσωπικότητα που είμαστε  σήμερα. Ως   άνθρωποι  καθημερινά ζούμε  περιστάσεις με τις  οποίες  ερχόμαστε αντιμέτωποι  και με  θάρρος και  αισιοδοξία προς το μέλλον,  θα πρέπει  να συνεχίζουμε τη ζωή μας  προσμένοντας  μια φλόγα  ελπίδας, το φωτεινό  σημάδι στη ζωή μας  για  να επιβεβαιωθεί  και το απόφθεγμα <ουδέν κακόν αμιγές καλού >.

Ήταν  καλοκαίρι και μάλιστα ο πιο καυτός του μήνας ,  Αύγουστος , όταν  για εμένα άλλαξαν πολλά .Δεν ήταν  σαν τα  προηγούμενα  καλοκαίρια, δεν τους έμοιαζε ,ήταν διαφορετικό γιατί αυτό προκάλεσε  αλλαγή  στον τρόπο  σκέψης  μου ,στον   τρόπο  που εγώ βλέπω την  κοινωνία. Τολμώ    να πω πως μετέβαλε  ολόκληρο το είναι μου και άλλαξε ριζικά ολόκληρη την μέχρι  στιγμής  κοσμοθεωρία  μου.

Μεσημέρι  η  ώρα  3μμ,  η ώρα που εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν στο παλιό  σχολείο της  γειτονιάς  μου .Όλοι  μας ασχολιόμασταν  κάτω  από τον καυτό  ήλιο με διάφορα αθλήματα  όπως  μπάσκετ, ποδόσφαιρο  Και  άλλα .Ένιωθα  ευτυχισμένη  που επιτέλους τους  ξαναβρήκα και  τους  είχα  δίπλα μου γιατί  πράγματι τα  τελευταία  τέσσερα  χρόνια είχαμε αποξενωθεί ο ένας από τον άλλον.

Το τείχος αυτό ανάμεσά  μας <έσπασε> το περσινό  καλοκαίρι όταν πραγματικά  κατάλαβα και ήμουν  πλέον έτοιμη να απαντήσω  στην κλασσική  ερώτηση: ΤΙ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΙΛΟΣ; Συνειδητοποίησα  λοιπόν  πως  φίλος δεν είναι  αυτός  που πιθανόν  γνωρίζεις περισσότερα  χρόνια  αλλά εκείνος που είπε , είμαι εδώ για εσένα και κατάφερε να κάνει πράξη αυτά τα λόγια αποδεικνύοντας το έμπρακτα .

Εκείνο  λοιπόν  το μεσημέρι  παίζοντας με τους φίλους  μου βόλεϊ  προσπάθησα να αποκρούσω την αντίπαλη  επίθεση και δυστυχώς δεν τα κατάφερα γιατί έπεσα στο έδαφος  .Άρχισα  να κλαίω  γοερά μη μπορώντας να κουνήσω το πόδι μου και πίστεψα  ότι δεν θα  ξαναπερπατήσω   ποτέ .Τότε   όλοι  μαζεύτηκαν ,γύρω από το κεφάλι μου προσπαθώντας να  καταλάβουν τι έπαθα και να με κάνουν να νιώσω  καλύτερα .Ομολογώ πως αυτό δεν το είχα  ξαναζήσει, ήταν  πρωτόγνωρο  συναίσθημα,  εκείνα τα παιδιά ενδιαφέρθηκαν   για εμένα .Αφού με σήκωσαν από το έδαφος όπου  ήμουν και σπάραζα από τον  πόνο σαν να ήταν  πόνοι  γέννας  με  πήγαν  όλοι  μαζί  σπίτι μου.

Στη  συνέχεια στο νοσοκομείο  μαζί με τους  γονείς μου αποφάσισαν να έρθουν και αυτοί για συμπαράσταση .Εκεί ο γιατρός  έβγαλε το πόρισμα  Η  κατάσταση ήταν   σοβαρή το έβλεπα στα κατάμαυρα  γεμάτα  θλίψη και τρόμο μάτια του γιατί και εκείνος φοβόταν να μου πει τι ακριβώς  πρόβλημα  έχω στο πόδι .Τελικά το ξεστόμισε, <μετατόπιση   επιγονατίδας >μας   είπε και τον κοιτάζαμε  απορημένοι.

Η  επόμενη  μέρα και όλες οι επόμενες  μέρες έτσι όπως κυλούσε ο χρόνος ήταν δύσκολες .Φοβόμουν και  μόνο στην ιδέα ότι θα το ξαναπάθαινα και πιθανόν να είμαι μόνη μου χωρίς βοήθεια ,απροστάτευτη  να  πονάω   χωρίς  κανένας  να είναι εκεί  για  να  με βοηθήσει.

Ήξερα  όμως  ότι θα έχω δίπλα  μου τους φίλους μου και τους γονείς μου που με αποδέχονται και με αγαπάνε με όλα μου τα  ελαττώματα .Εξάλλου αυτά τα ελαττώματα  μας κάνουν  διαφορετικούς  και  κατά τη γνώμη μου είναι και τα πιο ωραία μας  προτερήματα και  στοιχεία που  διαμορφώνουν τον εαυτό μας. Από  εκείνη την ημέρα  συνειδητοποίησα πως  δεν είμαι μόνη μου και πως άτομα  εκτός από την οικογένεια μου  νοιάζονται για εμένα και  έχω και  εγώ μια θέση  στην καρδιά τους.

Τέτοιες  στιγμές  αντιλαμβάνεται  κανείς πως  στη ζωή πραγματικός  πλούτος είναι η φιλία και η αξία της είναι μεγαλύτερη από τα χρήματα .Άλλωστε   στη  ζωή  ευτυχισμένους  μας κάνουν τα πιο απλά  πράγματα που δεν χρειάζεται  χρήματα για να τα αποκτήσεις .Εκτός αυτού από πότε   χρειάζεται  κανείς χρήματα για μα είναι άνθρωπος. Όντως η καλοσύνη πέθανε και πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως μας συμπεριφέρονται. Αλλά  κατά  βάθος κανείς  δεν είναι κακός με τη θέλησή  του.

Μετά  από αυτό τον  τραυματισμό που τελικά τον ξεπέρασα  χάρη  σε αυτούς κατάλαβα πως ανά  πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε που μπορεί να μας στερήσει την ζωή μας και πως σε αυτή τη ζωή όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται. Σ  εμένα προσωπικά για να καταλάβω τι σημαίνει φιλία που τόσα  χρόνια πριν η λέξη αυτή δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου . Άλλωστε  και τις  αποτυχίες που συμβαίνουν στην ζωή μας πρέπει να τις  αντιμετωπίζουμε με θάρρος και θετικό πνεύμα. Γιατί  με τους ανθρώπους που αγαπάς   δίπλα  τους  όλες οι δυσκολίες με την ομόνοια και την αγάπη ξεπερνιούνται.

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ  ΧΑΡΑΤΣΑΡΗ, μαθήτρια  της  Α2  τάξης  του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων.

Κατά την διάρκεια της ζωής μας πολλές είναι οι εμπειρίες που βιώνουμε αλλά ελάχιστες είναι αυτές που μένουν στην μνήμη μας για πάντα. Συνήθως οι στιγμές αυτές σε κάνουν να νιώθεις συγκίνηση έντονη συναισθηματική φόρτιση και έτσι τις θυμάσαι όσα χρόνια και 44 αν περάσουν.

Το περασμένο καλοκαίρι το σχολείο μου στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών, διοργάνωσε εκδρομή στην Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από τα αξιοθέατα ή τα άλλα μέρη που επισκέφθηκα αλλά συνέβη κάτι που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην μνήμη μου. Το παιδί που με φιλοξενούσε, ο Σαντιάγκο ήταν αρκετά φιλόξενος και ήθελε να με ξεναγήσει στην γειτονιά του προκειμένου να δω την ζωή σαν ντόπιος Αργεντίνος. Έτσι λοιπόν αν και ήταν επικίνδυνο να βγούμε μόνοι μας έξω και ειδικά το βράδυ, συνεχίσαμε την βόλτα μας. Τα φώτα της πόλης ήταν μαγευτικά το βράδυ, η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη και η βραδιά ζεστή. Ένιωσα ότι δεν είμαι τουρίστας και ότι ανήκω εδώ και διασκέδασα πραγματικά περπατώντας αμέριμνος χωρίς να ξέρω τι μας περιμένει. Είναι αυτή η ηρεμία πριν χτυπήσει ο τυφώνας.

Μετά από λίγη ώρα ο Σαντιάγκο πρότεινε να πάμε σε ένα εικοσιτετράωρο μίνι μάρκετ για να βρούμε κάτι να φάμε καθώς η βόλτα πλησίαζε στο τέλος της. Μπήκαμε λοιπόν στο μαγαζί και καθώς περνούσαμε στους διαδρόμους αναποφάσιστοι και σκεπτικοί ακούσαμε δυνατές φωνές και ένα κρότο. Ο Σαντιάγκο έντρομος έπεσε κάτω και έπιασε το κεφάλι του το ίδιο έκανα και εγώ. Γρήγορα μου εξήγησε ότι είμαστε στην μέση ένοπλης ληστείας.

Από ένα καθρεφτάκι που βρισκόταν κοντά στην είσοδο είδα την μεταμφίεση τους. Ο ένας φορούσε ένα απλό κράνος από μηχανή και ο άλλος μια φρικιαστική μάσκα κλόουν. Τα πρόσωπα τους ήταν πλήρως καλυμμένα αλλά όχι τα όπλα τους τα οποία ήταν μεγάλα και βαμμένα χρυσά. Επίσης ο τρόπος που φερόντουσαν ήταν πολύ οργανωμένος και αυτό μαρτυρούσε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έχουν κάνει κάτι τέτοιο. Αντάλλαξαν ορισμένες κουβέντες με τον μαγαζάτορα σε έντονο τόνο όμως μέσα στον πανικό δεν ρώτησα ποτέ τον Σαντιάγκο τι έλεγαν. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας δυνατός πυροβολισμός και στην συνέχεια ανατριχιαστική σιωπή. Τα λεπτά μέχρι να σηκωθούμε και να δούμε το φρικιαστικό θέαμα μου φάνηκαν αιώνας. Ο καταστηματάρχης είχε ένα αβάστακτο βλέμμα κοιτώντας στο απέραντο. Ήταν μετά από αυτό που κατάλαβα ότι είχε μια σφαίρα στο μέτωπο του και η πληγή φρέσκια αιμορραγούσε. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα το θέαμα χωρίς να κουνιέμαι ή να μιλώ. Στα βάθος άκουγα τον Σαντιάγκο να προσπαθεί να καλέσει βοήθεια ενώ έτρεμε.

Οι σειρήνες ακούστηκαν ύστερα από λίγο και έπρεπε μαζί με τον φίλο μου να εξηγήσουμε τι συνέβη. Ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες ένοπλης ληστείας και μάλιστα με σκοτωμένο θύμα. Μόλις το συνειδητοποίησα ανατρίχιασα. Περιγράψαμε με όση περισσότερη ακρίβεια μπορούσαμε τους εγκληματίες και καλέσαμε την οικογένεια του φίλου μου να έρθει να μας πάρει από τον τόπο του εγκλήματος.

Ύστερα από αυτό το περιστατικό επέστρεψε στην Ελλάδα με το πρώτο αεροπλάνο. Όσοι έμαθαν το περιστατικό με ρωτούσαν διάφορα όμως δεν ήμουν ακόμα σε θέση να απαντήσω. Μίλησα ωστόσο γι αυτό με την μητέρα μου με την όποια νιώθω οικεία. Πολλά είναι τα βράδια που βλέπω εφιάλτες με τον άτυχο εκείνο άντρα. Η σκηνή του εγκλήματος γυρνά στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Με στοιχειώνει ακόμη και σήμερα. Είναι από εκείνα τα περιστατικά που όσα χρόνια και αν περάσουν είναι απολύτως βέβαιο πως ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ή να κάνω πως δεν συνέβη. Έχει χαραχθεί πλέον στην μνήμη μου και ως έναν βαθμό μου άρεσε που έζησα μια τόσο έντονη εμπειρία.

Μπατατέγας Σωτήριος, μαθητής Α2 Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων

Θέμα: Να αφηγηθείτε ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό της ζωής σας που έχει αφήσει μέσα σας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του( με εναλλαγή αφήγησης, περιγραφής, πραγματικό-φανταστικό).

Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που πήγαμε διακοπές ένα καλοκαίρι στην Κρήτη με την οικογένεια μου, όμως οι αναμνήσεις από τότε έχουν μείνει στο μυαλό μου. Οι καλοκαιρινές διακοπές αυτές ήταν και είναι αξέχαστες, αφού εκτός από τα καινούρια πράγματα που είδα σαν μικρό κορίτσι , συνέβη και ένα περιστατικό που τρόμαξε όλη την οικογένεια μου.

Πριν από εφτά χρόνια περίπου, η οικογένεια μου και εγώ αποφασίσαμε να πάμε ένα καλοκαιρινό ταξιδάκι στην Κρήτη. Ξυπνήσαμε πρωί-πρωί όλοι μας, ετοιμαστήκαμε γρήγορα-γρήγορα και αρχίσαμε το ταξίδι για την Κρήτη. Ένα πράγμα που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν το καράβι. Το καράβι αυτό μου φαινόταν τεράστιο, η διακόσμηση του ήταν αρκετά κομψή και η διαδρομή του ήταν μαγευτική! Ο ουρανός είχε χρώματα πορτοκαλί, ροζ, κίτρινο, η θάλασσα ήταν απέραντη και γαλήνια, δεν τελείωνε ποτέ. Ίσως να υπερβάλλω, όμως αυτό έβλεπαν τα μάτια μου και έτσι ένιωθα.

Όταν φτάσαμε στο προορισμό μας, φυσικά ήμασταν κουρασμένοι και εξαντλημένοι, παρόλα αυτά εγώ είχα όρεξη για να δω και άλλα καινούρια πράγματα. Πήγαμε μετά στο ξενοδοχείο, ξεκουραστήκαμε και επειδή η ώρα ήτανε κατάλληλη για ένα μπάνιο στην θάλασσα αποφασίσαμε να πάμε σε μια παραλία! Αυτή η παραλία ήταν μακριά, οπότε πήγαμε με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μόλις φτάσαμε, εγώ και ο αδελφός μου μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Στην παραλία υπήρχαν πολλά δέντρα το μέρος ήταν εκθαμβωτικό! Αρχικά όταν πρώτο έμπαινες στην θάλασσα ήταν αρκετά βαθιά, αλλά καθώς προχωρούσες η άμμος ανέβαινε και έφτανε σε σημείο η θάλασσα να είναι μέχρι τα πόδια σου! Επίσης, υπήρχε και ένα μονοπάτι που σε οδηγούσε σε μια άλλη «κρυφή» παραλία που ήταν και αυτή εξίσου όμορφη. Αφού κάναμε τα μπανάκια μας, πήγαμε ξανά στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε τα ρούχα μας και να βγούμε έξω για μια βόλτα. Τα μαγαζιά ήταν υπέροχα, οι άνθρωποι φιλικοί, τα σπίτια ήτανε σχετικά παλιά, όμως ένα πράγμα που δεν ήταν τόσο ωραίο ήταν ότι δεν υπήρχε μεγάλο πλάτος στους πεζόδρομους, και αυτό ήταν αρνητικό για τον αδελφό μου. Αφού οι δρόμοι ήτανε μικροί σε πλάτος και υπήρχε αρκετός κόσμος, καθώς βαδίζαμε μέσα στο πλήθος, ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι ο αδελφός μου είχε χαθεί. Αυτό που διέκρινα μέσα στα μάτια των γονιών μου ήταν φόβος, χαμός, απελπισία, κάτι που δεν το είχα ξαναδεί στα μάτια τους. Άρχισα να φοβάμαι και εγώ πιο πολύ από ότι φοβόμουν, διότι δεν ήθελα να πάθει κάτι ο αδελφός μου.

Μετά από περίπου δέκα λεπτά ψάχναμε ακόμη να βρούμε τον χαμένο μου αδελφό. Ο πατέρας μου αποφάσισε να πάρει τηλέφωνο στην αστυνομία για να τον βρουν, αλλά εκείνη τη στιγμή που ο πατέρας μου έβγαζε από το σακάκι του το κινητό του είδαμε όλοι τον αδελφό μου να κάθεται μόνος του, να κοιτάει χαμένος το πλήθος. Τρέξαμε όλοι σε αυτόν και τον αγκαλιάσαμε και αυτός άρχισε να χαμογελάει που επιτέλους τον βρήκαμε. Εκείνη τη στιγμή όλοι νιώσαμε βαθιά ανακούφιση. Τις υπόλοιπες μέρες που περάσαμε στην Κρήτη τις περάσαμε φανταστικά, όμως πάλι με την αγωνία μην χάσουμε ξανά τον αδελφό μου.

Οι διακοπές αυτές, μου έχουν μείνει αξέχαστες και ακόμη και σήμερα τις αφηγούμαι στους φίλους μου. Παρόλο το γεγονός που έγινε με τον αδελφό μου την πρώτη μέρα των διακοπών, οι υπόλοιπες μέρες ήταν φανταστικές. Είδαμε καινούριες, μαγευτικές περιοχές, θαυμάσαμε την πόλη στην οποία μέναμε «τα Χανιά» και μάλιστα επειδή μας άρεσε το μέρος αυτό για διακοπές καθώς και οι άνθρωποι, πήγαμε ξανά στην Κρήτη το μεθεπόμενο καλοκαίρι.

Ελισάβετ Σδράκα, μαθήτρια Α2’ Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων

Ήταν 18 Μαΐου και ώρα 14:00μ.μ. ο ήλιος έκαιγε περιμένοντας στην στάση των Αστικών λεωφορείων να γυρίσουμε σπίτι από μια κουραστική μέρα εγώ και η αδερφή μου.

Εκείνο το πρωί κατεβήκαμε στην πόλη με την αδερφή μου για να κάνουμε μερικά ψώνια για το αυριανό τραπέζι γενεθλίων της. Αφού, αγοράσαμε μερικά πράγματα κατά τις 14:00μ.μ. πήγαμε στην στάση των λεωφορείων και περιμέναμε μέχρι να έρθει το αστικό να γυρίσουμε σπίτι. Περιμένοντας, λίγα λεπτά μακριά ήταν ένας κύριος με μηχανή. Φορούσε μαύρα ρούχα με καπέλο και γυαλιά. Όση ώρα περιμέναμε αυτός ο άγνωστος κύριος περίμενε μέχρι να έρθει το αστικό και να φύγουμε. Εγώ φαντάστηκα πως κάποιον περίμενε. Καθώς επιβιβαστήκαμε έφυγε γρήγορα σαν αστραπή από μπροστά μας. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι συζητούσα με την αδερφή μου για αυτόν τον άγνωστο που περίμενε στην στάση κοιτώντας μας παράξενα.

Το επόμενο πρωί πήγα στην πόλη για να αγοράσω το δώρο για τα γενέθλια της αδερφής μου. Το τοπίο ήταν υπέροχο, τα πουλάκια κελαηδούσαν και ο ήλιος έλαμπε. Αφού έκανα μια βόλτα στην Κεντρική Πλατεία μιλώντας με γνωστούς που έβρισκα γύρισα στην στάση. Εκεί βρίσκονταν ηλικιωμένοι άνθρωποι με τα καροτσάκια με τα ψώνια γυρνώντας από την Λαϊκή αλλά και νέοι άνθρωποι που τελείωναν τις δουλειές τους και γυρνούσαν στα σπίτια τους. Καθώς περιμέναμε ο άγνωστος τύπος ξανάρθε και περίμενε με την μηχανή στο ίδιο ακριβώς σημείο με χτες.

Εγώ γύρισα σπίτι σκεπτόμενη τον άγνωστο που περίμενε στην στάση. Το απόγευμα στο πάρτυ γενεθλίων της αδερφής μου είχα μείνει στο δωμάτιο μου λίγο φοβισμένη αλλά και απορριμμένη. Κατά τις 7:00 ήρθε η μητέρα μου στο δωμάτιο και με ρώτησε κάπως φοβισμένη ‘’τι συμβαίνει’’ εγώ της είπα ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ύστερα μου είπε να πάω κάτω στο πάρτυ της αδερφής μου. Πέρασα ωραία αλλά δεν μπορούσε να μου φύει η σκέψη αυτού του άγνωστου στην στάση.

Μετά από καμιά εβδομάδα και συγκεκριμένα ήταν Δευτέρα μεσημέρι αυτός ο άγνωστος ήταν πάλι στην στάση. Αφού, ήρθε το αστικό μπήκαμε εμείς τα παιδιά και στο τέλος οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Ξαφνικά, ακούω μια κυρία από έξω να φωνάζει <<Βοήθεια!>> ο οδηγός του αστικού σταμάτησε απότομα και κατεβήκαμε για να δούμε τι συμβαίνει. Ο άγνωστος μηχανόβιος είχε αρπάξει την τσάντα της ηλικιωμένης κυρίας. Αφού, μας είπε τι ακριβώς είχε συμβεί λιποθύμησε από το φόβο πέφτοντας στο πάτωμα και χτυπώντας στο κεφάλι της. Ειδοποιήσαμε το ασθενοφόρο και εκείνο μετέφερε αιμόφυρτη την κυρία με το μπλε φόρεμα της στο νοσοκομείο.

Το αστικό αφού επιβιβαστήκαμε μας πήγε τον καθένα σπίτι μας. Εγώ φτάνοντας είχα πανικοβληθεί διηγούμενη στους γονείς μου τι ακριβώς είχε συμβεί. Εκείνοι  τρομαγμένοι προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν και μου έλεγαν πως θα πάμε να δούμε την κυρία που βρισκόταν στο νοσοκομείο. Την επόμενη μέρα πήγα στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν η κυρία; Αλλά βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση η ζωή της. Γυρίζοντας σπίτι ειδοποίησα τους γονείς μου για το τι γινόταν με την κυρία.

Μετά από ένα μήνα ξαναπήγα με τους γονείς μου στο νοσοκομείο η κυρία Δέσποινα όπως μας είπε ότι την έλεγαν ήταν αρκετά καλά. Επίσης, μας είπε αν μπορούμε να ειδοποιήσουμε τα παιδιά της τα οποία βρίσκονταν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Γερμανία εμείς το κάναμε και εκείνη μας ευχαρίστησε για όλα όσα κάναμε για αυτήν. Το απόγευμα της ίδιας μέρας έδειξε στην τηλεόραση ότι βρέθηκε ο κλέφτης που έκλεψε την τσάντα και φυλακίστηκε για πάντα. Εγώ ένιωσα μεγάλη χαρά και ανακούφιση που όλα πήγαν καλά.

Το περιστατικό αυτό θα μείνει χαραγμένο για πολύ καιρό στην μνήμη μου.

                       Πατσιά Ηλιάνα, μαθήτρια Α2 Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων