“Παραμύθια”
Πες μου παραμύθια
να τρέφεται η παιδική ψυχή μου.
Πες μου ιστορίες παλιές,
στεφανωμένες απ’ την αίγλη των καιρών.
Πες μου για γίγαντες καλούς
ν’ αναπαυτεί η καρδιά μου.
Κουράστηκε πολύ απ΄την αλήθεια…
Ζητά μια ανάπαυλα μικρή,
μην της την αρνηθείς:
είν’ το νερό της, η τροφή της.
Μα κι αν της αρνηθείς εσύ,
αλλού θα ψάξει για να βρει δροσιά…
μες σε δρομάκια σκονισμένα.
Πίσω από σκαλισμένες πόρτες
που κείτονται ξεχασμένες αυλές, χορταριασμένες…
κι έχουν να μου διηγηθούν αμέτρητες, άγνωστες ιστορίες,
τέτοιες που θέλγουν και τους πτωχούς τω πνεύματι.
“Ελληνισμός”
Η Ανατολή σκορπίζει τ’ αρώματα πού’ θρεψαν τις μνήμες μας
κάτω από κέδρους υψηλόκορμους. Λιβανικές σημύδες…
Η ορφάνια μας λιγόστεψε μέσα στο φως
Τ’ αρώματα μας πρόσθεσαν ελπίδες…
Η Δύση που μας θώραε σκωπτικά
υψώνει λάβαρα που μας τιμούνε: “Ex oriente lux”
Μέσα σε χρώματα, φωνές και πανηγύρια,
οι μουσικές οι αλλιώτικες που μας μεθούνε…
Κι όλες οι πόλεις, μητροπόλεις, πια, του κόσμου:
Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια,
Κάιρο, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Αθήνα…
Μας γνέφουν απροσπέλαστες και μακρινές
θεία δώρα που για πάντα, πια, χαθήκαν.
Καθηγητές γράφουν μελέτες, άρθρα, βιβλία
για τον “Μείζονα Ελληνισμό”…
Κι “αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις…”
Είναι ένας στίχος, όλος θλίψη και καημό
Γιατί, άλλωστε, να δείξω γενναιότητα;
Προ τετελεσμένων γεγονότων ωδή ψέλνω.
Η Αφροδίτη κι ο Απόλλωνας πού’ ρθαν
απ’ την Ανατολή του αρώματος, της μουσικής, της τέχνης
ξέρουν τον πόνο ν’ απαλύνουν μαγικά.
“Ανέλπιδο ταξίδι”
Αυτό το ανέλπιδο ταξίδι δεν έχει γυρισμό.
Θα πάω μακριά, πολύ μακριά απ’ την απάτη του έρωτα
Κρυμμένη απ’ τους ανθρώπους
θα χύνω δάκρυα τις νυχτιές
που το πρωί θα γίνονται δροσοσταλίδες
Κι όλα τα πρωινά του κόσμου τα θλιμμένα
θα ξεκινώ για τη δουλειά μου ανέκφραστη.
Κι όταν γυρνώ στο σπίτι μου
η μοναξιά μου θ’ απλώνει τα φτερά της
σαν τη μάνα μου, να με σκεπάσει.
Σ’ αυτό το ανέλπιστο ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
η μοναξιά μου θα με θρέφει.
13/9/1997
“Μου χρειάζεται ένα θαύμα”
“Πάμε ξανά στα θαύματα”
που λέει και το τραγούδι
Μου χρειάζεται ένα θαύμα
ν’ αρπάξει τη χαμοζωή μου
να την απογειώσει
να δω τη απ’ τον ουρανό.
Και θαύμα θά’ ταν πια
να μπολιαζόταν η ψυχή μου ξανά
απ΄τον έρωτα, απ’ την αγάπη τη μεγάλη,
την αληθινή.
Το ψέμα μόλυνε την πληγή μου
και κακοφόρμισε.
Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να με σώσει
Να μ’ αρπάξει απ’ το τέλμα
να μ’ απλώσει σαν πολύχρωμο μαντήλι μπρος στο φως
για να στεγνώσω απ’ την πίκρα
που με πότισε σα δηλητήριο…
Μικρά θαύματα, ωστόσο, μου συμβαίνουν κάθε μέρα.
Στην καρδιά μου τώρα η μουσική
γράφει τραγούδια
Αύριο θα τα ψιθυρίσω με μένα πάλι,
παρηγοριά στη μοναξιά μου.
20/1/1998
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.