ailiadi's blog

“Οι ηθοποιοί”

Πως η ζωή μας βαλτώνει στην επανάληψη…

Σαν ταινία μοιάζει χιλιοπαιγμένη.

Κι εμείς, πανομοιότυπα ανθρωπάκια,

βγαλμένα από την ίδια μήτρα,

ηθοποιοί-φαντάσματα ενός παλιού θεάτρου

παίζουμε ακούραστα τους ρόλους μας.

Όμως, με κούρασε η “υποκριτική” μας τέχνη

Μοιάζει πολύ με την υποκρισία.

2/6/1997

“Επιθυμία αθωότητας”

Σ’ ένα άνυδρο τοπίο

σ’ ένα βράχο ξερό του Αιγαίου

θέλω ν’ απλώσω τη ζωή μου και το σώμα μου.

Να τα χαϊδεύει ο ήλιος

να τα ποτίζει η αρμύρα και το κύμα.

Κι η χαύνωση η γλυκιά

πώς θα με σέρνει στο βυθό!

Σαν μαγική σειρήνα, σαν τελευταίος πειρασμός

για τ’ άγνωστο, για τη χαμένη Ατλαντίδα

της αθωότητάς μας…

(Δακτυλογράφηση:Βάσω Κ. Ηλιάδη)

“Οι παλιοί θαλασσινοί”

Το ψάθινο καπέλο μου ρουφάει τη βροχή

σαν πέφτει, όπως τα δάκρυα απόμαχων θαλασσινών

που σε λιμάνια ερημικά

θρηνούν την καταντιά τους…

Αν κι ήξεραν απ’ την αρχή τη θάλασσα:

σαν μια ανυπότακτη τρελλή

πότε τους ηρεμούσε, πότε τους μαστίγωνε…

Στην αγκαλιά της ρίχτηκαν απ’ την αρχή

όπως οι παλιοί εκείνοι άγιοι, οι σαλοί,

που από “θείο έρωτα” εσπαρταρούσαν…

Τώρα, πια, τους απόμεινε η καλή βροχή.

Πέφτει στα πρόσωπά τους σαν θεραπεία αγνή

δροσίζοντας τον πυρετό της νοσταλγίας…

Τα μάτια τους σαν πέτρινα καρφιά

στηλώνονται μακριά απ’ τη στεριά

στη θάλασσα, στο απέραντο γαλάζιο…

Κι όταν οι στέρνες τ’ ουρανού, κλειστές,

χάσκουν, οδυνηρές πληγές, για μακρινά ταξίδια

Τότε οι παλιοί θαλασσινοί,

στ’ όνειρο μπαίνουν, σε γερό σκαρί

και φεύγουνε απ’ τη θάλασσα τη βαλτερή

που πνίγει το νησί τους.

Σαν τους τρελλούς, τους άγιους σαλούς

που από “θείο έρωτα” εσπαρταρούσαν…

19/04/1996

 
“Ένας Άγιος”

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης

με τις απότομες μεταστροφές του,

με τις απρόοπτες υπερβολές του,

μ’ έκανε το παράλογο να σέβομαι.

Στο βίο του ο “Φτωχούλης του Θεού”

ύψωσε το παράλογο σε λογικό.

Μες στα ρουμάνια πάλαιψε μ’ αντίξοες δυνάμεις

που “αδελφές” τις αποκάλεσε.

Σαν άλλος υπεράνθρωπος κι αυτός

έδειξε σ’ έναν κόσμο άπληστο

πως τα μόνα λογικά πλάσματα

είναι τα πετεινά τ’ ουρανού.

“Η καθηγήτρια-μαθήτρια-παιδί”

Η αποκάρωση μιας σκονισμένης τάξης του Λυκείου

με σέρνει, πολύ πίσω, στο χρόνο…

Η έδρα μου μεταμορφώνεται

γίνεται θρανίο μαθητικό

που πάνω του ονειρευόμουνα το μέλλον.

Γλυκιά κούραση του μεσημεριού, έλα,

έλα και κάνε με ξανά χαρούμενη,

γνήσια χαρούμενη κι αθώα.

Σαν τότε στα μαθητικά μου χρόνια,

που το μυαλό μου ανάδευε τους κύκλους της ζωής

σαν σαπουνόφουσκες στον κρύο αέρα

που το κορμί μου, νάρκη, το μούδιαζε,

η προσδοκία του έρωτα…

Του Έρωτα των μύθων και του θαύματος…

Τώρα η έδρα μου

υπογραμμίζει το ρόλο της καθηγήτριας

που έχω αναλάβει.

Τονίζει την “υπεροχή” μου.

Δεν πέταξα τα όνειρά μου στα σκουπίδια.

Δεν έπαψα να προσδοκώ τον Έρωτα.

Μέσα μου, ζει τη μυστική ζωή της

η χαμένη παιδικότητα.

Τα μάτια μου τα θαλασσιά,

έχουν πολλά να πουν γι’ αυτή στους “μυημένους”,

όταν δακρύζουν σιωπηλά τ’ απόβραδα.

Κι όταν η μοναξιά μου με κυκλώνει

στο κρεβάτι μου το βράδυ

οι κύκλοι τηςζωής, σα σαπουνόφουσκες μου γνέφουν

να τις σπάσω…

“Συναλλαγή κι επιθυμία”

Κι ήρθαν οι άνθρωποι

Ήρθαν μόλις τους αναζήτησα.

Όχι γιατί δέχτηκαν την πρόσκλησή μου

ή γιατί άκουσαν τη φωνή μου

να τους καλεί, στο δάσος ή στην έρημο.

Ήρθαν απλώς και μόνο από σύμπτωση

Από μια διαβολεμένη συγκυρία

Από μια ευτυχισμένη σύμπτωση

για να πούνε τα δικά τους

για ν’ ακούσουνε και τα δικά μου.

Κι αυτό λέγεται επικοινωνία

ή αλλιώς συναλλαγή με κουβέντες

στον κόσμο αυτόν που όλοι κι όλα

συναλλάσσονται

δίχως να γδέρνεται το πετσί μας,

δίχως να ποτίζεται η σκέψη μας

απ’ τα χρώματα του συνανθρώπου μας.

Θέλω να συγχωνευτώ με μια αντρική καρδιά,

να εισχωρήσω στην ουσία της

κι αυτή να διεισδύσει στη δική μου γυναικεία

όπως κάνω τόσο αυθόρμητα κι αβίαστα

με τη θεική αδερφή μου.

Στους αιώνες των αιώνων θα το κάνω.

Αμήν.

22/01/1998