Η ανατρεπτική τέχνη του γκράφιτι
14 Δεκεμβρίου 2019 ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Η τέχνη του δρόμου έχει τη ρετσινιά ότι είναι προκλητική, ασεβής, βλάσφημη, αιρετική και παράνομη φυσικά, την ίδια ώρα που καταστρέφει τη δημόσια περιουσία και επιφέρει βανδαλισμούς σε κοινόχρηστους χώρους.Και κάποτε έτσι ήταν ακριβώς! Γιατί το γκράφιτι πρωτοχρησιμοποιήθηκε πράγματι από συμμορίες και σπείρες του δρόμου για να σηματοδοτούν τις ζώνες επιρροής τους μέσα στα αστικά περιβάλλοντα και όπως ξέρουμε οι κακοποιοί δεν νοιάζονται για την καλλιτεχνική αρτιότητα των σημαδιών που αφήνουν στους τοίχους.
Τα χρόνια πέρασαν βέβαια από τότε και τα ορνιθοσκαλίσματα απέκτησαν προοδευτικά αισθητική περιβολή, αποτελώντας ένα πλούσιο σε εκφραστικότητα και δυναμική μέσο, την ίδια ώρα που είναι εδώ για να μεταδώσει κοινωνικούς προβληματισμούς και πολιτικό μήνυμα. Μια σωστή τέχνη δηλαδή εξ ορισμού! Ή πάλι και όχι, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους σφοδρούς πολέμιους της street art, από δημοτικά συμβούλια και ιδιοκτήτες κατοικιών δηλαδή, που ορκίζονται ότι τίποτα το δημιουργικό δεν έχει ο βανδαλισμός, εξισώνοντας την τέχνη του δρόμου με την ίδια την καταστροφική μανία μιας μερίδας της νεολαίας.
Τι κι αν ο θεσμός της τέχνης έχει ήδη αποδεχθεί το γκράφιτι ως παιδί του φιλοξενώντας το σε μουσεία και γκαλερί; Τι κι αν τόνοι μελάνης έχουν χυθεί από κριτικούς τέχνης και κοινωνικούς αναλυτές προσπαθώντας να εξηγήσουν ότι το παράνομο είναι συνώνυμο της εφήμερης αυτής τέχνης; Τι κι αν περίφημοι παραδοσιακοί καλλιτέχνες της σύγχρονης εποχής έχουν ξεπηδήσει από τον χώρο του γκράφιτι και επιστρέφουν συχνά-πυκνά εκεί; Σε όποιον δεν αρέσει αυτή η μορφή τέχνης σπεύσει να την αναθεματίσει, λες και η αισθητική του καθενός είναι το μέτρο του παντός.Αν τα γκράφιτι ήταν όμως ωραία, αισθητικά άρτια δηλαδή, μεταμορφώνοντας μουντούς τοίχους φτωχογειτονιών, και γίνονταν κατόπιν άδειας (μην πούμε ακόμα και έπειτα από πρόσκληση), χάνοντας έτσι το παράνομο και θρασύ της φύσης τους, τότε θα ήταν τέχνη; Αν μάλιστα μετέδιδαν ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά σχόλια από πάνω, τότε δύσκολα θα τα χαρακτήριζε κανείς βανδαλισμό, αφού η ίδια η πράξη της καταστροφής θα είχε καταστρατηγηθεί.
Όχι βέβαια ότι τα χρειάζεται το γκράφιτι όλα αυτά, καθώς λειτουργεί πράγματι στο χάσμα μεταξύ συντηρητικών ηθών και απόλυτης απελευθέρωσης. Τα έργα του δεν θα είχαν εξάλλου την ίδια απήχηση αν έχαναν αυτή την αίσθηση της θρασύτητας και του βανδαλισμού που είναι σύμφυτα με την ύπαρξή του. Αν δεν σε έκανε να αντιπαρατεθείς με τον εαυτό σου δηλαδή για να βγάλεις συμπέρασμα, τότε δεν θα άξιζε πράγματι η ζωγραφική με σπρέι πάνω σε τοίχους.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/798650/i-anatreptiki-tehni-tou-grafiti
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Νεοελληνική Γλώσσα ,Υλικό Ετικέτες: Κείμενα.
Πρόσφατα σχόλια