Ιχνηλατώντας…

Παιχνίδια μιας άλλης εποχής

2 Δεκεμβρίου 2019 ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Παρακολουθώντας εμείς οι μεγάλοι τα σημερινά παιδιά να βυθίζονται όλο και περισσότερο στους υπολογιστές και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια με τους φανταστικούς ήρωες, αναπολούμε την εποχή που ήμασταν στην ηλικία τους και αλωνίζαμε τα σοκάκια και τις αλάνες παίζοντας τα δικά μας παιχνίδια.
Βέβαια, αν αναλογιστούμε τη μεγάλη χρονολογική διαφορά, η σύγκριση είναι αδύνατη και συνάμα αδόκιμη, όμως οι συνειρμοί έρχονται αυτόματα, ενώ οι απορίες των παιδιών για αυτά τα παιχνίδια τους δημιουργούν χαμόγελα και… συμπάθεια.
Τα πιο παλιά χρόνια τα παιχνίδια τα έφτιαχναν τα παιδιά μόνα τους. Παιχνίδια απλά αλλά διασκεδαστικά, που το μόνο που χρειάζονταν ήταν μια πέτρα, ένα κομμάτι ξύλο ή ένα σχοινί, σε συνδυασμό με την ατελείωτη, μεγαλειώδη, παιδική φαντασία. Κούκλες και μπάλες από παλιά ρούχα που έφτιαχναν με τη βοήθεια των μανάδων τους, κούνιες φτιαγμένες από ξύλο και σχοινί στηριγμένες σε δέντρα, πεντόβολα, πατίνια, σφεντόνες ήσαν μερικά από τα παιχνίδια που χάριζαν στα παιδιά ατελείωτες ώρες χαράς και ξεγνοιασιάς.

Είχαν την ευτυχία όμως εκείνα τα παιδιά να χαίρονται τα ομαδικά παιχνίδια στην ύπαιθρο. Οι αλάνες αμέτρητες, ο χρόνος ατέλειωτος, τα φροντιστήρια και τα ξενόγλωσσα σχολεία άγνωστα. Έτσι όλος ο χρόνος τους ήταν ελεύθερος για παιχνίδι.
Βέβαια το απόγευμα τα παιδιά φυλάγονταν να παίζουν φανερά, μήπως τα… δει ο δάσκαλος. Όταν αντίκριζαν το δάσκαλο στο δρόμο, χάνονταν στα σοκάκια ή κρύβονταν πίσω από τους τοίχους και τα δέντρα. Ήταν η παιδαγωγική της εποχής: ο μαθητής δεν έπρεπε να παίζει το απόγευμα αλλά να διαβάζει!
Τη δεκαετία του ’60- στα χρόνια της αθωότητας των παιδικών μου χρόνων- δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η πληθώρα παιδικών παιχνιδιών που συναντά κανείς σήμερα. Παρ’ όλα αυτά δε θυμάμαι ποτέ να πλήξαμε!
Τα περισσότερα παιχνίδια ήσαν ομαδικά και μας έδιναν την ευκαιρία να αποκτήσουμε φίλους, ενώ ταυτόχρονα μας δίδασκαν τη συλλογικότητα, τη συνεργασία, την άμιλλα, με τον πιο ήπιο και συνάμα διδακτικό τρόπο.
Θυμάμαι με νοσταλγία την παλιά μου γειτονιά με τους χωμάτινους δρόμους, τη γειτονιά που κατέθεσα την αγνότητα της ψυχής μου, που άφησα την ξεγνοιασιά μου να γυρνάει ξυπόλητη στα δρομάκια της, που έπαιξα ατέλειωτες ώρες κρυφτό, τυφλόμυγα, κουτσό και κλίτσικα, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου!

Τι ωραίες οι στιγμές εκείνες που αναζητούσαμε την ευκαιρία για… ξεπόρτισμα. Με την εμφάνιση του πρώτου «δραπέτη» από την οικογενειακή επίβλεψη, στο λεπτό γέμιζε η γειτονική αλάνα. Κι εκεί να δεις φωνές με το σχοινάκι, τα μήλα, τα καρύδια, το «Βαγγέο». Και τί δεν παίζαμε με τα πενιχρά μέσα της εποχής. Μέχρι που έβγαινε ο συνήθης «στριμμένος» γείτονας που με τη στεντόρεια φωνή του μας υποχρέωνε να λουφάξουμε στα σπίτια μας και φυσικά όσους είχαν ξεπορτίσει χωρίς γονική άδεια, τους περίμενε μια «επώδυνη» υποδοχή!!!
Σήμερα τα παλιά παιχνίδια κουβαλούν τη μυρωδιά του χρόνου. Σε μεταφέρουν σ’ έναν άλλο κόσμο γεμάτο παιδικά χαμόγελα. Ξεχασμένα και χαμένα στο χρόνο παιχνίδια, που μεγάλωσαν  γενιές, μαζί και τη δική μου…

Πηγή: https://www.iliaoikonomia.gr/content/paihnidia-mias-allis-epohis-grafei-i-katerina-anagnostopoyloy-sotiropoyloy

Δημοσιευμένο στην κατηγορία  Λογοτεχνία ,Υλικό Ετικέτες: Παιδική ηλικία.