Πολλοί εκπαιδευτικοί διακονούν και τη λογοτεχνία,

καταφέρνοντας να κρατάνε και τα δύο καρπούζια σε μια μασχάλη.

Με αφορμή την έκδοση ενός ακόμα βιβλίο συναδέλφου,

φτιάχνω μια πρόχειρη λίστα:

• Δώρα Κασκάλη, Κάτω, εκδ. Γαβριηλίδη.

• Μια παλιότερη πλούσια ανθολογία του Κώστα Ακρίβου

για το σχολείο στη λογοτεχνία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο:

• Και ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα για τον σύλλογο των καθηγητών

από τις εκδόσεις Ίνδικτος και τη φιλόλογο Έλσα Λιαροπούλου:

Αντιγράφω από τη συνέντευξη της Σοφίας Νικολαΐδου για το νέο της μυθιστόρημα:

Στο βιβλίο σας ανακαλύπτουμε και ένα σπάνιο είδος: τον «καλό δημόσιο υπάλληλο», έναν φιλότιμο και ανήσυχο καθηγητή. Ποια περιθώρια έχει μέσα σε ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα να κάνει κάποιος τη δουλειά του;

Πολλά. Δουλεύω είκοσι χρόνια σε σχολείο. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνθρωποι κάνουν με επιστημονική επάρκεια και παιδαγωγικό κέφι τη δουλειά τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Όπως παντού, έτσι κι εδώ. Ένα κακό παράδειγμα αρκεί, για να μουντζουρώσει τα πάντα.

Πώς σχολιάζετε όλη αυτή την κόντρα ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους και τους «άλλους» που είναι της μόδας τώρα τελευταία;

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εύκολος στόχος. Όμως δημόσιο δε σημαίνει ραχάτι, υπευθυνοανευθυνότητα και ανικανότητα. Αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν υπήρχαν δάσκαλοι και γιατροί που κάνουν με υποδειγματική σοβαρότητα τη δουλειά τους, κάτω από συνθήκες όχι μόνο αντίξοες αλλά αποκαρδιωτικές, δε θα είχε μείνει τίποτα όρθιο. Ναι, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. Κοιτάμε μόνο πώς θα βγάλουμε το μάτι του άλλου. Όλοι εναντίον όλων. Και όλοι μαζί με όλους, όταν πρόκειται για τα καλά και συμφέροντα.