Διαβάζετε αυτές τις λέξεις τώρα επειδή 600 εκατομμύρια έτη πριν, ένα υδρόβιο ζώο που καλείται Ύδρα ανέπτυξε φωτοδεκτικά γονίδιά- την απαρχή της ζωικής όρασης. Δεν ήταν μία 20-20 όραση* τότε παρόλα αυτά.
Οι Ύδρες είναι ένα γένος των του γλυκού νερού ζώων που συγγενεύουν με τα κοράλλια και τις μέδουσες, μετρούν μόνο μερικά χιλιοστόμετρα στη διάμετρο και υπάρχουν για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.
Οι επιστήμονες στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Santa Barbara μελέτησαν τα γονίδια που συνδέθηκαν με την όραση (αποκαλούμενα οψίνες) σε αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα και βρήκαν τις πρωτεΐνες οψίνες σε όλο τους το σώμα.
Αν και δεν έχουν τα μάτια ή οποιαδήποτε συγκεκριμένα φωτοδεκτικά όργανα, οι ερευνητές σκέφτονται ότι οι φωτοευαίσθητες πρωτεΐνες που συγκεντρώνονται στη στοματική περιοχή των Υδρών τις βοηθούν να χρησιμοποιήσουν την φωτοευαισθησία στην αναζήτηση θηραμάτων.
Επειδή οι μελέτες των ζώων που εξελίχθηκαν νωρίτερα, όπως οι Σπόγγοι, δεν παρουσιάζουν την ίδια φωτοευαισθησία, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να επισημάνουν τη Προκάμβρια περίοδο ως αυτήν που η ζωική όραση άρχισε αρχικά να εξελίσσεται.
«Έχουμε τώρα ένα χρονικό πλαίσιο για την εξέλιξη της ζωικής φωτόευαισθησίας,» είπε ο υπεύθυνος της έρευνας David Plachetzki, ένας επί πτυχίο σπουδαστής του UC Santa Barbara. «Ξέρουμε ότι οι πρόδρομοί του υπήρξαν κατά προσέγγιση 600 εκατομμύρια έτη πριν».
Αυτά τα συμπεράσματα, που εκτίθενται λεπτομερώς σε ένα πρόσφατο τεύχος του online περιοδικού PLoS ΟΝΕ, αντιμετωπίζουν διαφωνίες από αντί-εξελικτικούς ότι η εξέλιξη μπορεί μόνο να αποβάλει γνωρίσματα και δεν μπορεί να παραγάγει νέα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, λένε οι συντάκτες.
«Η εργασία μας δείχνει ότι τέτοιες αξιώσεις κάνουν λάθος απλά,» είπε ο άλλος συντάκτης Τodd Oakley, επίσης ένας βιολόγος του UC Santa Barbara. «Παρουσιάζουμε πολύ σαφώς ότι οι συγκεκριμένες μεταλλακτικές αλλαγές σε ένα συγκεκριμένο αντίγραφο γονιδίου (της οψίνης) επέτρεψαν στα νέα γονίδια να αλληλεπιδράσουν με διαφορετικές πρωτεΐνες με νέους τρόπους. Σήμερα, αυτές οι διαφορετικές αλληλεπιδράσεις κρύβονται κάτω από τους γενετικούς μηχανισμούς της όρασης, οι οποίοι είναι διαφορετικοί στις διάφορες ζωικές ομάδες.»
*η 20-20 όραση σημαίνει το μάτι ότι σας μπορεί να δει τι το μέσο ανθρώπινο μάτι βλέπει σαφώς σε 20 πόδια (περίπου 6 μέτρα δηλαδή).
Πηγή: LiveScience
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όλο και περισσότεροι κάτοχοι ενυδρείων, την Άνοιξη, μπαίνουν στην διαδικασία να μαζεύουν ζωντανή τροφή από λίμνες και άλλα σημεία με νερό στην φύση, για να ταΐσουν τα ψάρια τους. Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα απασχόληση, αφού αφ’ ενός μας φέρνει σε άμεση επαφή με την φύση, κάτι που οι πιο πολλοί δεν το κάνουν χωρίς κίνητρο, αλλά και πολύ θετική για τα ψάρια μας που συνήθως αρκούνται στις έτοιμες τροφές που προμηθευόμαστε από τα καταστήματα.
Πριν όμως ξεκινήσουμε για μια τέτοια ενέργεια πρέπει να βεβαιωθούμε ότι στις φυσικές ή τεχνητές λίμνες που θα πάμε να συλλέξουμε ζωντανή τροφή δεν ζουν ψάρια. Ο λόγος είναι προφανής: Αν ζουν ψάρια στα νερά που θα επισκεφτούμε έχουμε πολλές πιθανότητες να μεταφέρουμε μαζί με την τροφή και ανεπιθύμητους ή παθογόνους οργανισμούς στο ενυδρείο μας. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια να βρεθούμε εμείς σε μπελάδες αντιμετώπισης τους και τα ψάρια μας με προβλήματα που μπορεί να τους στοιχίσουν ακόμα και την ζωή.
 Σαλιγκάρι Radix peregra με ύδρες Hydra vulgaris πάνω στο κέλυφός του.
φωτογραφία: Günter H. Stanjek |
Αν το νερό δεν έχει μέσα ψάρια δεν είναι σίγουρο ότι δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ πιο περιορισμένες
Μεταξύ άλλων είναι πιθανό να μεταφέρουμε στο ενυδρείο μας, μαζί με την ζωντανή τροφή ή ακόμα και κάποια φυτά και πολύποδες του γένους Hydra sp.
Η Ύδρα του γλυκού νερού είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος της κλάσης των HYDROZOA γιατί ζει στο γλυκό νερό σε αντίθεση με τα άλλα υδρόζωα που ζουν στην θάλασσα και συνήθως σε αποικίες. Φτάνουν σε μήκος, ανάλογα με το είδος τα 1 έως 3 cm.
Μέσα στο ενυδρείο είναι ανταγωνιστές των ψαριών στην τροφή, αφού με τα μικρά τους πλοκάμια συλλαμβάνουν και τρώνε μικροοργανισμούς που είναι τροφή και για ψάρια μας. Πέρα από αυτό όμως, πολλές φορές πιάνονται με τα πλοκάμια τους στις λάρβες των ψαριών ή σε μικρά ψαράκια και αν δεν τα θανατώσουν, τους προκαλούν βλάβες και καθυστέρηση στην ανάπτυξη τους.
Οι ύδρες έχουν την δυνατότητα να πολλαπλασιάζονται με διάφορους τρόπους. Ένας τρόπος είναι να βγάζουν στο πλάι του σώματος τους εκβλαστήματα σαν μικρά παρακλάδια. Αυτά μετατρέπονται σε έτοιμα άτομα και αποκολλούνται από το σώμα του μητρικού οργανισμού. Αν μια ύδρα κοπεί στα δυο ή περισσότερα κομμάτια, αυτά τα κομμάτια μετατρέπονται σε νέα ολοκληρωμένα άτομα. Εκτός αυτών των δυο τρόπων, πολλαπλασιάζονται και με μια πολύπλοκη διαδικασία, με ωάρια και σπερματοζωάρια από διαφορετικά άτομα.
Για να αντιμετωπίσουμε τις ύδρες στο ενυδρείο έχουμε δυο τρόπους. Τον βιολογικό και τον χημικό.
Ο χημικός τρόπος δεν είναι και ο καλύτερος και τον χρησιμοποιούμε μόνο σαν τελευταίο όπλο αφού κάθε προσθήκη χημικών μέσα στο νερό μόνο κακό μπορεί να κάνει μαζί με την θεραπεία. Ένα φάρμακο που είναι αποτελεσματικό κατά των υδρών είναι αυτό που διάφορες εταιρείες προτείνουν για την αντιμετώπιση των σαλιγκαριών.
Ο βιολογικός τρόπος δεν είναι άλλος από την μεταφορά στο ενυδρείο ψαριών που τρώνε τις ύδρες. Κάποια από αυτά είναι τα λαβυρινθόψαρα και συγκεκριμένα τα μπλε γκουράμι Trichogaster trichopterus sumatranus τα Makropodus opercularis και τα Colisa chuna. Έχει παρατηρηθεί ότι και τα ζωοτόκα Xiphophorus helleri τρώνε κάποιες φορές τις ύδρες. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε όμως είναι ότι αρχικά πρέπει τα ψάρια να μείνουν 2-4 μέρες χωρίς τροφή, γιατί δεν τρελαίνονται κιόλας για τις ύδρες!!! Επίσης μετά από λίγες μέρες συχνά σταματάει η όρεξη τους για αυτές.
Δεν είναι όμως αυτή μια λύση που εξαφανίζει όλες τις ύδρες. Απλά τις κρατάμε με αυτό τον τρόπο σε έλεγχο. Για να εφαρμόσουμε όμως την μέθοδο με τα ψάρια θα πρέπει αρχικά να ελέγξουμε αν τα ψάρια που έχουμε μέσα στο ενυδρείο μας μπορούν να δεχτούν τα λαβυρινθόψαρα. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να βάλουμε αυτά τα ψάρια σε ένα ενυδρείο με αφρικάνικες κιχλίδες.
Κάποιοι προσπαθούν να τις τραβούν μηχανικά για να τις απομακρύνουν. Με το δεδομένο όμως ότι ακόμα και ένα μικρό κομμάτι αν μείνει δημιουργείται ένα νέο άτομο, ούτε και αυτή είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη λύση.
Άλλος ένας τρόπος που προτείνεται από χομπίστες είναι να βγάλουμε από το ενυδρείο όλα τα ψάρια και να ανεβάσουμε την θερμοκρασία του νερού στους 42 C°.
