Πριν από τρία χρόνια πήγα σε μια διαδήλωση εκπαιδευτικών στην Καλλιθέα. Επειδή τον καιρό της αντιμνημονιακής τρέλας είχα κρατήσει τις αποστάσεις μου από την γκρίνια του κλάδου (έλειπα εξάλλου στη Γερμανία με απόσπαση), είχα καιρό να παραβρεθώ σε διαδήλωση.  Μου έκανε εντύπωση το σύνθημα που φώναζαν: “Ε-ε-ε! Ο-ο-ο! Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω! Ουστ!” Καλά, κανείς δεν καταλάβαινε πόσο κακόγουστο ήταν; Το φώναζαν με ζέση και με πλήρη απουσία ένοχης συνείδησης στα πρόσωπά τους. Πρέπει να πω ότι ήμουν προκατειλημμένος εναντίον τους: Χρειαζόταν να έχει κανείς μεταπτυχιακά στην οικονομία για να καταλάβει ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα είχε το κράτος χρήματα να μας πληρώσει;

Περιέργως το μυαλό μου αμέσως πήγε στον τίτλο δύο περιοδικών της υψηλής διανόησης (μνημονιακών, αν τέλος πάντων έχει νόημα αυτή η κατηγοριοποίηση): Athens Review of Books και The Books Journal. Η ίδια σιγουριά εκ μέρους των εκδοτών, η ίδια ανικανότητα αποστασιοποίησης. Η ίδια κακογουστιά εντέλει. Καλά, δεν καταλάβαιναν το γελοίο του πράγματος; Αρκεί να φανταστεί κανείς τον εαυτό του να πηγαίνει στο περίπτερο και να λέει: Το The Books Journal μου δίνετε; Με τι προφορά, τι επιτονισμό; Γιατί δεν είναι όπως όταν πηγαίνεις στο αγγλικό βιβλιοπωλείο όπου εκεί πια απευθύνεσαι σε κάποιον εξειδικευμένο υπάλληλο.

Εν πάση περιπτώσει πρόκειται για δυο στιγμιότυπα με κοινή, κατά τη γνώμη μου, αιτία: τη μειωμένη αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται είτε με χυδαιολογία είτε με πιθηκισμό. Ένας φίλος ισχυρίζεται ότι τέτοιου είδους φαινόμενα θα εκλείψουν μόνο όταν η χώρα γίνει παραγωγική. Οψόμεθα!