Τα μαθηματικά είναι ένα μάθημα στο οποίο τα περισσότερα παιδιά συναντούν δυσκολίες, το αντιπαθούν ή το φοβούνται.  Επομένως είναι μια πρόκληση για τον δάσκαλο/τη δασκάλα να προσπαθήσει να αλλάξει αυτές  τις αρνητικές στάσεις των παιδιών απέναντι στα μαθηματικά.

Ένας τρόπος να γίνει αυτό είναι να εμπλέξουμε τα παιδιά σε γνήσια προβλήματα που να προέρχονται από την καθημερινότητά τους.  Προβλήματα μοναδικά που να αφορούν την τάξη,  το σχολείο, την περιοχή που ζουν.  Έτσι, τα μαθηματικά μπαίνουν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και συνεπώς γίνονται πιο διαχειρίσιμα για τους μαθητές και τις μαθήτριες.  Το οικείο πλαίσιο είναι η σκαλωσιά που δημιουργούμε για το παιδί, ώστε να μην αποπροσανατολιστεί από αφηρημένες και κάποιες φορές άγνωστες σε αυτό έννοιες.

Ένα γνήσιο πρόβλημα στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν ακόμη και παιδιά που έχουν δυσκολίες στο γλωσσικό μάθημα είναι η μέτρηση του μήκους διαφόρων αντικειμένων που βρίσκονται στην τάξη. Η μέτρηση του μήκους μπορεί να ακούγεται απλό ζήτημα αλλά για τα παιδιά δεν είναι.  Στη διδασκαλία του μήκους εμπλέκονται οι ακέραιοι, οι δεκαδικοί αριθμοί, ακόμη και οι συμμιγείς. Τα παιδιά πρέπει να εξοικειωθούν με αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους που υπάρχουν για να συζητάμε για το μήκος ενός αντικειμένου. Επιπλέον, πρέπει οπωσδήποτε τα παιδιά να μάθουν να χειρίζονται σωστά όργανα μέτρησης μήκους (χάρακες, μεζούρες, μετροταινίες).  Η αλληλεπίδραση με χειραπτικά υλικά και όργανα είναι απαραίτητη σε καθημερινή σχεδόν βάση, καθώς με αυτόν τον τρόπο καλλιεργούνται χρήσιμες δεξιότητες και τα μαθηματικά γίνονται λιγότερο αφηρημένα.

Στην παρακάτω διδασκαλία, αφού κάναμε μια συζήτηση για το τι είναι (και τι δεν είναι) μήκος, έγραψα στον πίνακα μια λίστα με το τι πρέπει να μετρήσουν τα παιδιά και τους τη διάβασα: πχ. μήκος του πίνακα, της έδρας, του χάρτη, του φελλοπίνακα κ.α.  Στη συνέχεια, χώρισα τα παιδιά σε ομάδες των 2-3 ατόμων και τους ζήτησα να μετρήσουν και να καταγράψουν τα αποτελέσματα. Οι ομάδες πήγαιναν κυκλικά από το ένα αντικείμενο στο άλλο.

Στο τέλος, όλοι μαζί συγκρίναμε τα αποτελέσματά μας και είδαμε ποιοι μέτρησαν με μεγαλύτερη ακρίβεια τα αντικείμενα. Επίσης, σημαντικό ήταν ότι κάποιες ομάδες χρησιμοποίησαν ακέραιους (πχ. 153 εκ.), ενώ κάποιες άλλες δεκαδικούς (πχ. 1,53μ. ) στην καταγραφή των μετρήσεων, πράγμα το οποίο θίξαμε στη συζήτηση. Εγώ πρόσθεσα ότι και οι δύο μετρήσεις είναι εξίσου σωστές και δεκτές. Ουσιαστικά είναι δύο διαφορετικοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα.  Το αποτέλεσμα: όλοι/ες πέρασαν καλά. Ωστόσο, η διδασκαλία δεν τελειώνει εδώ. Πλέον οι μετρήσεις των παιδιών μάς δίνουν υλικό για το επόμενο μάθημα. Την επόμενη φορά μπορούμε να κάνουμε κι άλλες μετατροπές και να εισάγουμε και τους συμμιγείς. Ήδη, όμως, δώσαμε κίνητρο σε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν στη διδασκαλία μας και, επιπρόσθετα,  το μάθημά μας βασίζεται πάνω σε αυτά που κάνουν τα παιδιά.