Serial killers

Ο Αντώνης Δαγκλής (γέννηση 1974 – 2 Αυγούστου 1997) ήταν Έλληνας κατά συρροή δολοφόνος που καταδικάστηκε για τις δολοφονίες τριών γυναικών και προσπάθησε να δολοφονήσει άλλες έξι στην Αθήνα στις 23 Ιανουαρίου του 1997. Γνωστός και ως ο “Αντεροβγάλτης των Αθηνών”,^[1] καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης.^[2]

Η μητέρα του Δαγκλή ήταν ιερόδουλη ενώ ο ίδιος ήταν νταλικέρης.^[3] Τα θύματά του ήταν μόνο ιερόδουλες και έδρασε τα έτη 1992 εώς 1995. Το 1989 συνελήφθη για επίθεση σε μία ομάδα αντρών με μαχαίρι στο Ζάππειο.^[4]

Αρχικά, ο Δαγκλής ήταν ύποπτος για δύο δολοφονίες αφού συνελήφθη για βιασμό και απαγωγή μίας Αγγλίδας τουρίστριας, με το όνομα Ανν Χάμσον.^[5] Όταν την απήγαγε, την ανάγκασε να του κάνει στοματικό έρωτα. Ωστόσο, όταν αυτή του είπε πως κάνει πορνεία προσωρινά ώστε να βγάλει λεφτά για να αγοράσει εισητήριο επιστροφής, την ελευθέρωσε. Μετά τη σύλληψή του, ο Δαγκλής ομολόγησε το βιασμό, τον στραγγαλισμό και τον διαμελισμό δύο γυναικών, την πρόθεσή του να δολοφονήσει άλλες έξι γυναίκες, και την ληστεία όλων των οκτώ γυναικών.^[6] Αργότερα ομολόγησε το διαμελισμό δύο γυναικών, Ελένης Παναγιωτοπούλου, ετών 29, και την Αθηνά Λαζάρου, ετών 26, με ένα πριόνι, και τις πέταξε γύρω από την Αθήνα.^[7] Έπειτα, ο Δαγκλής ομολόγησε τον προηγουμένως άλυτο φόνο μία ιερόδουλης, της οποίας το διαμελισμένο σώμα βρέθηκε σε ένα κάδο το 1992.^[8][9]

Κατά τη διάρκεια της δίκης του, ο Δαγκλής είπε στο δικαστήριο: “Μισούσα όλες τις ιερόδουλες και συνεχίζω να τις μισώ. Πήγαινα να τις δω για σεξ αλλά ξαφνικά άλλες εικόνες έρχονταν στο μυαλό μου. Άκουγα φωνές οι οποίες με διέταζαν να σκοτώνω. Μία φορά σκέφτηκα να πνίξω τη μνηστή μου, αλλά συγκράτησα τον εαυτό μου”.^[10]

ΘΑΝΑΤΟΣ-ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Ο Αντώνης Δαγκλής αυτοκτόνησε στις 2 Αυγούστου του 1997, βρέθηκε απαγχωνισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρικού Καταστήματος των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού, με τον συγκρατούμενό του, Γ. Μακρίδη, να έχει αυτοκτονήσει και εκείνος

Ο Τζέφρυ Λιονέλ Ντάμερ (Jeffrey Lionel Dahmer, 21 Μαΐου 1960 – 28 Νοεμβρίου 1994) ,γνωστός ως ο κανίβαλος του Μιλγουόκι, ήταν Αμερικανός κατά συρροή δολοφόνος .Υπεύθυνος για δεκαεπτά δολοφονίες νεαρών ανδρών μεταξύ των ετών 1978 και 1991 ^[9] με ιδιαίτερα σκληρές μεθόδους (συμπεριλαμβανομένων πράξεων σεξουαλικής βίας, νεκροφιλίας, κανιβαλισμού), καταδικάστηκε το 1992 σε ισόβια κάθειρξη ^[9] και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου δύο χρόνια αργότερα από τον Κρίστοφερ Σκάρβερ, έναν συγκρατούμενο του που πάσχει από σχιζοφρένεια 

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Το 1978, αμέσως μετά το διαζύγιο των γονιών του ^[15] και μετά την αποφοίτηση του , ο Ντάμερ πραγματοποίησε τον πρώτο του φόνο. Το θύμα ήταν ο Steve Hicks, ένας δεκαεννιάχρονος που πήρε στο αμάξι του από ωτοστόπ ^[9]. Ο Ντάμερ πήρε τον νεαρό άνδρα στο σπίτι των γονιών του που ήταν άδειο , του πρόσφερε μπύρα, είχε σεξουαλική επαφή μαζί του και στη συνέχεια τον σκότωσε . Αργότερα τεμάχισε το πτώμα και έκρυψε τα κομμάτια σε σακούλες σκουπιδιών.^[16]

Αμέσως μετά το έγκλημα, ο Ντάμερ εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, από το οποίο αποχώρησε μετά από μόλις έξι μήνες ^[17], λόγω προβλημάτων αλκοολισμού . Χωρίς να θέλει να βρει δουλειά , αναγκάστηκε από τον πατέρα του να στρατολογηθεί σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση στη Γερμανία .Ο Ντάμερ απελάθηκε λόγω του όλο και πιο σοβαρού προβλήματός του με το αλκοόλ. Πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ντάμερ ζούσε αρχικά στο Μαϊάμι Μπιτς και αργότερα μετακόμισε στο σπίτι της γιαγιάς του στο West Allis, όπου κατηγορήθηκε δύο φορές για αλκοολισμό και δημόσια ασέβεια. ^[18][19] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ντάμερ συνέχισε να καλλιεργεί τα πάθη του διαλύοντας νεκρούς σκίουρους σε οξύ και κρατώντας κλεμμένα μανεκέν στην ντουλάπα του.

Τον Σεπτέμβριο του 1987, ο Ντάμερ συναντήθηκε με τον Στίβεν Τουόμι σε ένα γκέι μπαρ .^[19]Μετά την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ, ο δολοφόνος σκότωσε το θύμα του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου , έβαλε το σώμα σε μια βαλίτσα ^[19] και την πήγε στο κελάρι του σπιτιού της γιαγιάς του. ^[19] Επτά μήνες αργότερα σκότωσε, με τον ίδιο τρόπο τον Jamie Doxtator, έναν δεκατετράχρονο αγόρι .^[20] Τον Μάρτιο του 1988 δολοφόνησε τον Richard Guerrero, ένα αγόρι μεξικάνικης καταγωγής, που συνάντησε επίσης σε ένα γκέι μπαρ.

ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΔΙΚΗ

Στις 22 Ιουλίου 1991, ο Ντάμερ προσκάλεσε τον Τρέισι Έντουαρντς στο σπίτι του, όπου του έδωσε μια δόση υπνωτικών χαπιών ^[9], τον έδεσε με χειροπέδες στο χέρι και τον ανάγκασε να βγει στην κρεβατοκάμαρα ^[26]. Παρατηρώντας την παρουσία φωτογραφιών από διαμελισμένα πτώματα που κρέμονταν στους τοίχους και μια αφόρητη μυρωδιά που προερχόταν από ένα βαρέλι, ο Έντουαρντς χτύπησε τον Ντάμερ και κατάφερε να φύγει από το διαμέρισμα ^[9].Στη συνέχεια έπεισε τους αστυνομικούς να πάνε και να ελέγξουν το διαμέρισμα του Ντάμερ ^[27]μέσα στο οποίο βρέθηκαν πολλά ανθρώπινα μέλη στο ψυγείο, ζωγραφισμένα ανθρώπινα κρανία και άλλα.^[28]

Προκειμένου να διεξαχθεί η δίκη (η οποία ξεκίνησε στις 30 Ιανουαρίου 1992), υιοθετήθηκαν αυστηρά μέτρα ασφαλείας για την προστασία του κατηγορουμένου από πιθανή επίθεση από τις οικογένειες των θυμάτων.^[29] Αν και η υπεράσπιση είχε επικαλεστεί ψυχική ασθένεια για τον πελάτη της,^[30][31] ο Ντάμερ κρίθηκε ένοχος για τις 15 κατηγορίες και στις 13 Ιουλίου 1992 ^[30] καταδικάστηκε σε ποινή ισόβιας κάθειρξης για κάθε δολοφονία που διέπραξε.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Φυλακίστηκε στο Σωφρονιστικό ίδρυμα Columbia στο Portage του Γουινσκόνσιν ^[32] και κατά τους πρώτους μήνες της κράτησής του, ο Ντάμερ έγινε χριστιανός. ^[33]Μετά από επίθεση που δέχθηκε στις 3 Ιουλίου 1994, ^[34] προτάθηκε να τεθεί σε απομόνωση .Ο Ντάμερ αρνήθηκε και κατέληξε και πάλι να δεχτεί επίθεση από τον Κρίστοφερ Σκάρβερ, έναν κρατούμενο που πάσχει από σχιζοφρένεια ^[35] που τον χτύπησε με μία ράβδο ενός αλτήρα που είχε κλαπεί από το γυμναστήριο της φυλακής. ^[35] Αυτή η επίθεση ήταν θανατηφόρα για αυτόν και τελικά πέθανε ενώ μεταφερόταν στο νοσοκομείο λόγω τραύματος στο κεφάλι. Ο εγκέφαλός του αφαιρέθηκε αργότερα και αποθηκεύτηκε για επιστημονική μελέτη.

Ο Τεντ Μπάντι (αγγλ. Ted Bundy, πλήρες όνομα Θίοντορ Ρόμπερτ Μπάντι, αγγλ. Theodore Robert Bundy, γεννημένος ως Κάουελ, αγγλ. Cowell, και επίσης γνωστός ως Νέλσον, αγγλ. Nelson, γενν. Μπέρλινγκτον, Βερμόντ, ΗΠΑ, 24 Νοεμβρίου 1946 – Φλόριντα, 24 Ιανουαρίου 1989^[5]) ήταν Αμερικανός κατά συρροήν δολοφόνος, απαγωγέας, βιαστής, διαρρήκτης και νεκρόφιλος, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία ενός σημαντικού αριθμού γυναικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, μεταξύ των οποίων και μικρών κοριτσιών.

Ο Μπάντι συνελήφθη από τις Αμερικανικές Αρχές για πρώτη φορά το 1974

και σύντομα συγκέντρωσε τις υποψίες της Αστυνομίας για προγενέστερα ανεξιχνίαστα εγκλήματα, τα οποία όπως αποδείχθηκε, είχε διαπράξει ο ίδιος. Δραπέτευσε από τις φυλακές και συνέχισε την εγκληματική του δράση έως και το 1978, όταν πιάστηκε εκ νέου στη Φλόριντα. Καταδικάστηκε τρις εις θάνατον σε δυο διαφορετικές δίκες και εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα στις 24 Ιανουαρίου 1989.^[6]. Από τη βιογράφο Άν Ρουλ περιγράφηκε ως «σαδιστικό άτομο που λάμβανε ευχαρίστηση από τον ανθρώπινο πόνο και τον έλεγχο, έως θανάτου, που ασκούσε πάνω στα θύματά του»

ΣΠΟΥΔΕΣ

Ο Τεντ Μπάντι αποφοίτησε από το Λύκειο Γούντροου Ουίλσον της Τακόμα το 1965. Το επόμενο έτος ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Πάτζετ Σάουντ. Το 1966 μεταφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον (University of Washington) με σκοπό να μελετήσει τα Κινέζικα. Παρ’ όλα αυτά το 1968 αποφάσισε να το εγκαταλείψει. Αργότερα εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Τέμπλ στην Φιλαδέλφεια για ένα μόνο εξάμηνο, ενώ το 1970 επέστρεψε στο πανεπιστήμιο και διακρίθηκε στον τομέα της ψυχολογίας. Τέλος, το 1974 εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο της Γιούτα (University of Utah) για να σπουδάσει Νομική

ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Συνολικά, έως και την τελευταία ημέρα πριν καταλήξει στην ηλεκτρική καρέκλα, ομολόγησε 30 φόνους γυναικών και μικρών κοριτσιών μεταξύ του 1974 και του 1978, σε 7 διαφορετικές πολιτείες, αλλά ο πραγματικός αριθμός παραμένει άγνωστος. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αστυνομικών, οι οποίοι προσέθεσαν και κάποιες άκρως ύποπτες δολοφονίες, ο απολογισμός ήταν 35 ή 36 θύματα και πιθανώς κάποια από αυτά ακόμα και πριν το 1970, αν και κάποια δημοσιεύματα κατά καιρούς έχουν βγάλει εκτιμήσεις για απολογισμό 100 νεκρών γυναικών ή και ακόμα μεγαλύτερες. H τελευταία ομολογία του Μπάντι έγινε μόλις 45 λεπτά πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Mετά από αναβολές ετών, και μια πολύ μεγάλη σειρά νομικών αγώνων που έδωσαν τόσο οι δικηγόροι του Μπάντι όσο και ψυχίατροι, με σκοπό να γίνει επανεξέταση της καταδίκης του πάνω σε μια καινούρια βάση (αυτή της ελαττωμένης ευθύνης λόγω ψυχιατρικής νόσου), ο Μπάντι τελικά εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα (γνωστή ως “Old Sparky”) της Φυλακής της Πολιτείας της Φλόριντα, στις 24 Ιανουαρίου 1989, σε ηλικία 42 ετών, μπροστά σε ένα κοινό 42 μαρτύρων που αποτελούνταν από αστυνομικούς, δημοσιογράφους και εκπροσώπους του νόμου. Στις 7:06 το πρωί της Τρίτης 24 Ιανουαρίου 1989, ηλεκτρισμός 2000 Volts διαπέρασε το σώμα του και στις 7:16 διαπιστώθηκε ο θάνατός του, από τους δύο γιατρούς που ήταν παρόντες. Τα τελευταία λόγια του πριν πεθάνει απευθύνθηκαν στον δικηγόρο του, Τζιμ Κόλμαν (Jim Coleman), και τον ιερέα που είχε περάσει κοντά του το τελευταίο βράδυ της ζωής του, Φρεντ Λώρενς (Fred Lawrence) και ήταν: “Τζιμ και Φρεντ, θα ήθελα να μεταφέρετε την αγάπη μου στην οικογένειά μου και τους φίλους μου”.

Χιλιάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και 20 αστυνομικών εκτός υπηρεσίας, πανηγύριζαν και χόρευαν στον δρόμο απέναντι από την φυλακή την στιγμή που η θανατική του ποινή λάμβανε χώρα, ενώ κάποιοι άλλοι, λιγότεροι σε αριθμό, διαδήλωναν σιωπηλά, κρατώντας αναμμένα κεριά και πλακάτ, σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία απέναντι στη βαρβαρότητα της θανατικής ποινής. Η σορός του Μπάντι αποτεφρώθηκε στο Γκέινσβιλ της Φλόριντα. Kατόπιν παράκλησης από τους γονείς του, οι στάχτες του (που με τη διαθήκη του ο Μπάντι τις είχε αφήσει στη δικηγόρο και αγαπημένη του φίλη Νταϊάνα Βάινερ) φυλάχθηκαν για διάστημα μερικών μηνών στη Φλόριντα από τον καθηγητή κοινωνιολογίας και πολέμιο της θανατικής ποινής, Μάικλ Ρέιντλετ (Michael Radelet), με την παράκληση να τους παραδοθούν μόνο όταν τα χιόνια στα βουνά της πολιτείας της Oυάσιγκτον θα είχαν πια λιώσει. Οι στάχτες του Μπάντι όντως επιστράφηκαν στους γονείς του, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένο αν τελικά διασκορπίστηκαν σε μυστική περιοχή στην οροσειρά των Κασκέιντ, στη πολιτεία της Ουάσινγκτον, όπως ο ίδιος ο Τεντ είχε ζητήσει στη διαθήκη του.

O Ρίτσαρντ Ραμίρεζ (Richard Ramirez) (29 Φεβρουαρίου 1960 – 7 Μαΐου 2013) ήταν διαβόητος Αμερικανός διαρρήκτης, βιαστής και κατά συρροήν δολοφόνος που έδρασε στην πολιτεία της Καλιφόρνια από τον Ιούνιο του 1984 ως τον Αύγουστο του 1985. Συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές στις 31 Αυγούστου του 1985, δικάστηκε για 13 δολοφονίες ^[1], 5 απόπειρες δολοφονιών, 11 βιασμούς και 14 διαρρήξεις. Καταδικάστηκε εις θάνατον στις 7 Νοεμβρίου του 1989. Ο Ραμίρεζ παρέμεινε μελλοθάνατος για πάνω από 23 χρόνια, πριν πεθάνει από καρκίνο των λεμφαδένων στις 7 Ιουνίου του 2013 στην κρατική φυλακή της Καλιφόρνια, Σαν Κουέντιν (San Quentin State Prison).

Ο Ραμίρεζ καταγόταν από οικογένεια εργατών Μεξικανών του Τέξας και από μικρός είχε ακραία και συχνά παραβατική συμπεριφορά. Στην εφηβεία άρχισε την χρήση ναρκωτικών και μάλιστα συνελήφθη δύο φορές για χρήση «μαλακών ναρκωτικών».
Στα 20 του χρόνια μετακομίζει στην Καλιφόρνια. Άστεγος και άνεργος, άρχισε τις κλοπές αυτοκινήτων για να εξασφαλίζει τα χρήματα για τα ναρκωτικά και σύντομα άρχισε να εισβάλει και σε σπίτια με σκοπό να κλέψει. Τους άντρες τους σκότωνε αμέσως ενώ τις γυναίκες αφού πρώτα τις κακοποιούσε και τις βίαζε. Τα δε παιδιά που τυχόν έβρισκε, είτε τα βίαζε είτε τα απήγαγε και μετά τα εγκατέλειπε. Η δράση του είχε θορυβήσει τόσο τις Αρχές όσο και τα Μ.Μ.Ε. τα οποία του έδωσαν το παρατσούκλι “Night Stalker”. Ύστερα από την περιγραφή του από μια γυναίκα που κατάφερε να του ξεφύγει, η Αστυνομία έδωσε στις εφημερίδες την φωτογραφία και τα στοιχεία του, αφού ο Ραμίρεζ είχε ποινικό μητρώο. Έτσι, όταν τον αναγνώρισαν οι πελάτες μιας κάβας ποτών, τον κυνήγησαν, τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν στην Αστυνομία. ^[2]

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τα χρόνια που πέρασε ο Ραμίρεζ στην Καλιφόρνια, πριν αρχίσει την εγκληματική του δράση. Άστεγος και χωρίς δουλειά, συνήθως κοιμόταν σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και αυτοκίνητα σε απόμερες γωνιές. Τρεφόταν με ότι έβρισκε, άρχισε να κάνει ενέσεις κοκαΐνης και έκλεβε σπίτια ή αυτοκίνητα προκειμένου να εξασφαλίζει τη δόση του. Μάλιστα, μία φορά συνελήφθη για την κλοπή ενός αυτοκινήτου.
Στις 28 Ιουνίου 1984 στην περιοχή “Glassell Park” του Λος Άντζελες, δολοφόνησε μέσα στο σπίτι της, μαχαιρώνοντας επανειλημμένα, την 79 χρονη Jennie Vincow.
Στις 17 Μαρτίου 1985 στο προάστιο “Rosemead” του Λος Άντζελες, πυροβόλησε με σκοπό να ληστέψει την 20χρονη Maria Hernandez την ώρα που έβγαινε από το αυτοκίνητό της. Η σφαίρα δεν την πέτυχε, αλλά η συγκάτοικός της, Dayle Okazaki 34 χρονών, που βγήκε από το σπίτι ακούγοντας τον πυροβολισμό, δολοφονήθηκε από τον Ραμίρεζ.
Την ίδια μέρα, λίγες ώρες αργότερα και με τον ίδιο τρόπο (τραβώντας την έξω από το αμάξι) για τον ίδιο λόγο (να την ληστέψει) πυροβόλησε και σκότωσε την 30χρονη Veronica Yu.

ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΔΙΚΗ

Το πρωί της 31ης Αυγούστου του 1985 και αφού ο Ραμίρεζ είχε επιστρέψει από μια επίσκεψη στον αδερφό του στο Τουσόν της Αριζόνα, πολίτες τον είδαν και τον αναγνώρισαν σε ένα μίνι μάρκετ της μεξικάνικης συνοικίας του Λος Άντζελες. Ο Ραμίρεζ τράπηκε σε φυγή. Μάλιστα, προσπάθησε δυο φορές να κλέψει κάποιο αυτοκίνητα ώστε να διαφύγει γρηγορότερα, αλλά ο αριθμός των πολιτών που τον κυνηγούσαν μεγάλωνε διαρκώς και έτσι στο τέλος τον έπιασαν. Σε λίγο εμφανίστηκε και η Αστυνομία για να τον συλλάβει, σώζοντάς του ταυτόγχρονα τη ζωή από τους πολίτες που τον έδερναν αλύπητα.Η δίκη του Ραμίρεζ άρχισε σχεδόν τρία χρόνια μετά τη σύλληψη του.

Στις 22 Ιουλίου 1988, άρχισε η διαδικασία εκλογής ενόρκων ενώ στις 30 Ιανουαρίου του 1988 άρχισε η δίκη, με την εναρκτήρια αγόρευση του δημόσιου κατηγόρου που ενοχοποιούσε τον Ραμίρεζ για 13 δολοφονίες και 30 ακόμα κακουργηματικές πράξεις. Επίσης, παρουσίασε 400 αποδεικτικά στοιχεία που τα έθεσε υπόψιν του δικαστηρίου. Στις 14 Απριλίου 1988 και αφού εξετάστηκαν 137 μάρτυρες και 521 αποδεικτικά στοιχεία, ο δημόσιος κατήγορος ολοκλήρωσε το έργο του. Τις αμέσως επόμενες ημέρες, έλαβε το λόγο η υπεράσπιση, προσπαθώντας να μειώσει το εύρος των κατηγοριών και να απαλλάξει τον Ραμίρεζ από όσες ήταν δυνατόν. Από τις 22 έως τις 25 Ιουλίου, οι δικηγόροι και των δυο πλευρών έκαναν τις αγορεύσεις τους, ενώ οι ένορκοι συγκεντρώθηκαν την αμέσως επόμενη μέρα. Είχαν να μελετήσουν 8.000 σελίδες δικογραφίας και 655 πειστήρια εγκλήματος. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1988 οι ένορκοι ανακοίνωσαν ότι είχαν φτάσει σε ομόφωνη απόφαση: έκριναν ένοχο τον Ραμίρεζ και για τις 43 κατηγορίες που του αποδόθηκαν. Έτσι, στις 3 Οκτωβρίου το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι τον καταδίκαζε σε θανατική ποινή. Στις 9 Νοεμβρίου καθαρογράφηκε η καταδίκη του σε θάνατο 19 φορές. Μεταφέρθηκε και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του στην πτέρυγα μελλοθανάτων των φυλακών Σαν Κουέντιν της Καλιφόρνια.

ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ