Anatoly Yuryevich Moskvin (Russian: Анатолий Юрьевич Москвин; born 1 September 1966) is a Russian linguist, philologist, and historian from Nizhny Novgorod who was arrested in 2011 after the mummified bodies of 26 girls and women between the ages of three and 25 were discovered in his apartment.^{[1][2][3][4][5]} After exhuming the bodies from local cemeteries, Moskvin mummified the bodies himself before dressing and posing them around his home. Moskvin’s parents, who shared the apartment with him, knew of the mummies but mistook them for large dolls.^[1]

A psychiatric evaluation determined that Moskvin had suffered a form of paranoid schizophrenia. In May 2012, he was sentenced to court-ordered psychiatric evaluation^[6][7] and has since been held in a psychiatric hospital.^[2]

Vladimir Stravinskas, the head of the Investigative Committee of Russia for the Nizhny Novgorod region, called the case exceptional and unparalleled in modern forensics.

CAREER

A former lecturer in Celtic studies at Nizhny Novgorod Linguistic University,^[12] Moskvin previously worked at the Institute of Foreign Languages.^[13] A philologist, linguist and polyglot who speaks thirteen languages, Moskvin has written several books, papers and translations, all well-known in academic circles.^[8] Moskvin also occasionally worked as a journalist^[16] and regularly contributed to local newspapers and publications.^[11] Describing himself as a “necropolist”, Moskvin was considered an expert on local cemeteries in the Nizhny Novgorod region.^[8]

In 2005, Oleg Riabov, a fellow academic and publisher, commissioned Moskvin to summarize and list the dead in more than 700 cemeteries in forty regions of the Nizhny Novgorod Oblast.^[17] Moskvin claimed that between 2005 and 2007, he had gone on foot to inspect 752 cemeteries across the region, walking up to 30 km (18.6 miles) a day.^[10] During these travels, he drank from puddles, spent nights in haystacks and at abandoned farms, or slept in the cemeteries themselves, even going so far as to spend a night in a coffin being prepared for a funeral.^[8][9] On his extensive travels, Moskvin was sometimes questioned by police on the suspicion of vandalism and theft, but was never arrested or detained after stating his academic credentials and purpose.^[9] The work itself remains unpublished but has been described as “unique” and “priceless” by Alexei Yesin, the editor of Necrologies, a weekly paper to which Moskvin was a regular contributor.^[12][17] After Moskvin’s arrest, Yesin stated that he was confident there had been a mistake and Moskvin would soon be exonerated.^[9] Later, Yesin told the Associated Press that Moskvin was a loner who had “certain quirks” but who gave no indication that he was up to anything unusual.^[8]

Between 2006 and 2010, Moskvin worked as a freelance correspondent for the newspaper Nizhny Novgorod Worker, publishing articles twice a month. His father also sometimes wrote for the paper.^[9] During 2008, Moskvin wrote an extensive series of articles on the history of Nizhny Novgorod cemeteries that appeared in the paper.

ARREST AND CRIMINAL PROCEEDINGS

Moskvin was arrested on November 2, 2011, by police investigating a spate of grave desecrations in cemeteries in and around Nizhny Novgorod.^[8][13] Investigators from the Centre for Combating Extremism discovered the twenty-six bodies,^[1][2] initially reported as twenty-nine,^[8][11] in Moskvin’s flat and garage.^[8] Video^[18] released by police shows the bodies seated on shelves and sofas in small rooms full of books, papers and general clutter.^[8] Although only twenty-six bodies were discovered in his home, Moskvin was suspected of desecrating as many as 150 graves^[16] after police found numerous grave accoutrements such as metal nameplates removed from headstones. Police also discovered instructions for making the “dolls”, maps of cemeteries in the region, and a collection of photographs and videos depicting open graves and disinterred bodies, though none of this evidence could be conclusively connected to any of the bodies found in the apartment.^[8][11] According to the investigation, the bodies primarily came from cemeteries in the Nizhny Novgorod region, though some may have come from as far away as Moscow.^[2][3][13] Moskvin actively cooperated with investigators^[2] and claimed he made the dolls over the course of ten years. His parents, who were away for large portions of the year, were unaware of his activities.  

Moskvin was charged under Article 244 of the Criminal Code for the desecration of graves and dead bodies, a charge which carried up to five years in prison.^[2][3] Originally Moskvin was also accused of having defaced the graves of Muslims,^[2] considered a hate crime, but this charge was later dropped.^[12]

After a psychiatric evaluation, it was determined that Moskvin suffered from a form of paranoid schizophrenia.^[2] In a hearing on 25 May 2012, the Leninsky District court of Nizhny Novgorod deemed Moskvin unfit to stand trial, releasing him from criminal liability. He was instead sentenced to “coercive medical measures”.^[7] The prosecution was satisfied with the decision and did not appeal the verdict.^[5]

Moskvin was removed to a psychiatric clinic, with his stay to be reviewed regularly. In February 2013, a hearing approved an extension of his psychiatric treatment.^[19] Moskvin’s treatment was again extended April 2014,^[16] and yet again in July 2015.^[20] In 2014 a spokesman stated, “After three years of monitoring him in a psychiatric clinic, it is absolutely clear that Moskvin is not mentally fit for trial…He will therefore be kept for psychiatric treatment at the clinic.”^[16] In September 2018 Moskvin’s doctors stated that he was no longer dangerous and petitioned the Leninsky District Court of Nizhny Novgorod to release him for outpatient care from home;^[21] however, in February 2019 a subsequent psychiatric evaluation found that it was too early to release Moskvin, and the hospital withdrew their petition.

On June 14, 2015, sheriff’s deputies in Greene County, Missouri, United States, found the body of Clauddine “Dee Dee” Blanchard (née Pitre; born May 3, 1967, in Chackbay, Louisiana) face down in the bedroom of her house just outside Springfield,^[2] lying on the bed in a pool of blood from stab wounds inflicted several days earlier. There was no sign of her daughter, Gypsy Rose, who, according to Blanchard, suffered from chronic conditions including leukemia, asthma, and muscular dystrophy, and had the “mental capacity of a 7-year-old due to brain damage” she had suffered as a result of her premature birth.

After reading troubling Facebook posts earlier in the evening, concerned neighbors notified the police, reporting that Dee Dee might have fallen victim to foul play and that Gypsy Rose, whose wheelchair and medications were still in the house, might have been abducted. The following day, police found Gypsy Rose in Wisconsin, where she had traveled with her boyfriend, Nicholas Godejohn, whom she had met online. When investigators announced that she was actually an adult, and was not suffering from any of the physical and mental health issues which her mother claimed she had, public outrage over the possible abduction of a severely disabled girl gave way to shock and some sympathy for Gypsy Rose.^[3]

Further investigations found that some of the doctors who had examined Gypsy Rose had found no evidence of the claimed disorders. One physician suspected that Dee Dee suffered from Munchausen syndrome by proxy, a mental disorder that causes a parent or other caretaker to exaggerate, fabricate, or induce illness in a person under their care to obtain sympathy or attention. Dee Dee had slightly changed her name after her family, who suspected she had poisoned her stepmother, confronted her about how she treated Gypsy Rose. Nonetheless, many people accepted her situation as true, and the two benefited from the efforts of charities such as Children’s Mercy Hospital, Habitat for Humanity, Ronald McDonald House, and the Make-A-Wish Foundation.

Dee Dee had been making her daughter pass herself off as younger and pretend to be disabled and chronically ill, subjecting her to unnecessary surgery and medication, and controlling her through physical and psychological abuse. Marc Feldman, an international expert on factitious disorders, stated that this was the first case he had experienced in which an abused child killed an abusive parent.^[4] Gypsy Rose pleaded guilty to second-degree murder and is serving a 10-year sentence;^[1] after a brief trial in November 2018 Godejohn was convicted of first-degree murder^[5] and sentenced to life in prison without the possibility of parole.

CHILDHOOD OF GYPSY

According to Rod, who remained involved with his daughter at this point, by the time Gypsy was three months old, her mother was convinced that the infant suffered from sleep apnea and began taking her to the hospital where repeated overnight stays with a sleep monitor and other tests found no sign of the condition. Clauddine subsequently became convinced that Gypsy had a wide range of health issues, which she attributed to an unspecified chromosomal disorder.^[3] At some point, her mother claimed that Gypsy had muscular dystrophy, and made her use a walker.^[9]

Gypsy stated that when she was 7 or 8, she was riding on her grandfather’s motorcycle when they were involved in a minor accident. She suffered an abrasion to her knee. Her mother stated that doctors had given her a wheelchair which she would need to use.^[9]

Gypsy often went with her parents to Special Olympics events. In 2001, when Dee Dee claimed Gypsy was 8 (she was actually 10), she was named the honorary queen of the Krewe of Mid-City, a child-oriented parade held during Mardi Gras in New Orleans.  

Gypsy seems to have stopped going to school after second grade,^[1] possibly even as early as kindergarten.^[2] Her mother homeschooled her after that, supposedly because her illnesses were so severe. Gypsy managed to learn to read on her own through the Harry Potter books.^[1]

While Gypsy’s father Rod had remarried,^[3] Clauddine moved in with her father and stepmother. They would later claim that Clauddine, when preparing food for her stepmother, poisoned it with Roundup weed killer, leading to her own chronic illness during this period.^[11] During that time, she was arrested for several minor offenses, including writing bad checks.^[3] When the Pitres began to regularly confront her about her treatment of Gypsy and expressed suspicion about her role in her stepmother’s health, she left with Gypsy for Slidell. Her stepmother’s health returned to normal shortly afterward.^[11]

In Slidell, she and Gypsy lived in public housing; they paid their bills with Rod’s child-support payments and public assistance Clauddine had been granted due to her daughter’s supposed medical conditions. They spent most of their time visiting various specialists, mostly at Tulane Medical Center and the Children’s Hospital of New Orleans, seeking treatment of the illnesses Clauddine claimed Gypsy suffered from, which she now said included hearing and vision problems. While a muscle biopsy found no sign of the muscular dystrophy Clauddine insisted Gypsy had, she was successful in securing treatment for her daughter’s other purported issues. After she told doctors Gypsy had seizures every few months, they prescribed anti-seizure medication. Several surgeries were performed on her during this time and Clauddine regularly took Gypsy to the emergency room for minor ailments.^[3]

After Hurricane Katrina devastated the area in August 2005, Clauddine and Gypsy left their ruined apartment for a shelter in Covington set up for individuals with special needs. Clauddine said Gypsy’s medical records, including her birth certificate, had been destroyed in the flooding. A doctor there from the Ozarks suggested they relocate to her native Missouri, and the next month they were airlifted there.

MURDER

Godejohn returned to Springfield in June 2015, arriving while Gypsy and her mother were away at a doctor’s appointment. After they had returned home and Dee Dee had gone to sleep, he went to the Blanchard house. Gypsy allowed him in and allegedly gave him duct tape, gloves and a knife with the understanding that he would use it to murder Dee Dee.^[14]

Gypsy hid in the bathroom and covered her ears so that she would not have to hear her mother screaming. Godejohn then stabbed Dee Dee 17 times in her back while she was asleep.^[8] The two had sex in Gypsy’s room,^[14] and took $4,000 in cash that Dee Dee had been keeping in the house, mostly from her ex-husband’s child support checks. They fled to a motel outside Springfield where they stayed for a few days while planning their next move;^[17] during that time, they were seen on security cameras at several local stores. Gypsy said at that point she believed the two had managed to get away with their crime.^[14]

They mailed the murder weapon back to Godejohn’s home in Wisconsin to avoid being caught with it,^[18] then took a bus there. Several witnesses saw the pair on their way to the Greyhound station and noted that Gypsy wore a blonde wig and walked unassisted.  

INVESTIGARTION AND ARRESTS

After seeing a concerning Facebook status posted from Dee Dee’s account, the Blanchards’ friends suspected something was not right. When phone calls went unanswered, several of them went to the house.^[3]

While they knew that the two often left on medical trips unannounced, they saw that Dee Dee’s Nissan Cube, modified to hold Gypsy’s wheelchair, was still in the driveway, making that explanation unlikely. Protective film on the windows made it hard to see inside in the low light. No one answered the door, so they called 9-1-1. When the police arrived, they had to wait for a search warrant to be issued before they could enter, but they allowed one of the neighbors present to climb through a window, where he saw that the inside of the house was largely undisturbed, and that all of Gypsy’s wheelchairs were still present.^[3]

When the warrant was issued, police entered the house and soon found Dee Dee’s body. A GoFundMe account was set up to pay for her funeral expenses, and possibly Gypsy’s. All who knew the Blanchards feared the worst—even if Gypsy had not been harmed, they believed she would be helpless without her wheelchair, medications, and support equipment like the oxygen tanks and feeding tube.^[3]

Woodmansee, who was among those gathered on the Blanchards’ lawn, told police what she knew about Gypsy and her secret online boyfriend. She showed them the printouts she had saved, which included his name. Based on that information, police asked Facebook to trace the IP address from which the posts to Dee Dee’s account had been made. It turned out to be in Wisconsin; the next day police agencies in Waukesha County raided the Godejohns’ Big Bend home. Both he and Gypsy surrendered and were taken into custody on charges of murder^[3] and felony armed criminal action.^[19]

The news that Gypsy was safe was greeted with relief back in Springfield, where she and Godejohn were soon extradited and held on $1 million bond. But, in announcing the news, Greene County sheriff Jim Arnott warned “things are not always what they appear.” The media in Springfield soon reported the truth of the Blanchards’ lives: that Gypsy had never been sick and had always been able to walk, but her mother had made her pretend otherwise,^[3][19] using physical abuse to control her.^[8] Arnott urged people not to donate any money to the family until investigators learned the extent of the fraud.

O Ζόντιακ (αγγλικά:Zodiac) ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος, που έδρασε στην ευρύτερη περιοχή της βόρειας Καλιφόρνια, από το 1965 ώς το 1975 περίπου, και του οποίου η ταυτότητα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, αφού ποτέ δεν συνελήφθη.
Το παρατσούκλι Ζόντιακ προέκυψε από την υπογραφή με αυτό το ψευδώνυμο, που έβαζε ο ίδιος στα γράμματα που έστειλε στα Μ.Μ.Ε. Οι επιστολές αυτές περιλαμβάνουν, επίσης, τέσσερα κρυπτογραφημένα μηνύματα, από τα οποία μόνο δύο έχουν οριστικά αποκρυπτογραφηθεί.[1][2][3] Στον Ζόντιακ έχουν χρεωθεί πέντε διαπιστωμένες δολοφονίες, ενώ ο ίδιος είχε κάνει λόγο για 37 θύματα.                                          

Διάφοροι ύποπτοι έχουν κατά καιρούς ερευνηθεί και ανακριθεί από τις αστυνομικές αρχές και από ερασιτέχνες ερευνητές, αλλά δεν έχουν έλθει στην επιφάνεια «αποδεικτικά» στοιχεία. Η Αστυνομία του Σαν Φρανσίσκοχαρακτήρισε την περίπτωσή του «ανενεργή» τον Απρίλιο του 2004, αλλά την άνοιξε εκ νέου πριν από τον Μάρτιο του 2007.[4][5] Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή στην πόλη Βαλέχο, καθώς και στην περιοχή των κομητειών Νάπα και Σολάνο, όπου έδρασε ο δολοφόνος.[6] Το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Καλιφόρνιας διατηρεί ανοιχτή την «Υπόθεση Ζόντιακ»[7]

Ο σκιτσογράφος της εφημερίδας San Francisco Chronicle Ρόμπερτ Γκρέισμιθ ήταν ο πιο επίμονος ερασιτέχνης ερευνητής της υπόθεσης, και αυτός που έγραψε το μπεστ-σέλερ βιβλίο “Zodiac: The Full Story of the Infamous Unsolved Zodiac Murders in California”, το οποίο περιέχει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία για την υπόθεση.[8] Ο ίδιος ο Γκρέισμιθ θεωρεί, βάσει «περιστασιακών αποδεικτικών στοιχείων», ότι ο Άρθρουρ Λι Άλεν κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο Ζόντιακ. Αν και η Αστυνομία, στη διάρκεια των 20 επόμενων χρόνων, είχε ανακρίνει αρκετές φορές τον Άλεν, είχε μάθει τα πάντα για το όχι και τόσο καθαρό παρελθόν του, δεν μπόρεσε ποτέ να βρει κάποιο αποδεικτικό στοιχείο, που να τον συνδέει με τους φόνους του Ζόντιακ. Όπως και να έχει, ο Άλεν πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1992. Η αστυνομία συνέκρινε το DNA που είχε βρει από τους τόπους εγκλήματος με αυτό του Άλεν, αλλά ποτέ δεν υπήρξε αντιστοίχηση. Αυτό το στοιχείο, η γραφή του, που δεν ταίριαζε με του Ζόντιακ, και τα ανόμοια χαρακτηριστικά του Άλεν με το σκίτσο του Ζόντιακ ήταν μερικοί λόγοι, που τον έβγαζαν έξω από τους υπόπτους. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και πολλά εμπεριστατωμένα στοιχεία, που ζωγράφιζαν τον Ζόντιακ στο πρόσωπό του. Ποτέ, όμως, δεν κατηγορήθηκε για κανέναν φόνο του Ζόντιακ. Ο Ρόμπερτ Γκρέισμιθ, στο δεύτερο βιβλίο του σχετικά με την υπόθεση, πιστεύει ότι ο Άλεν είναι ο Ζόντιακ. Με βάση αυτά τα βιβλία, γυρίστηκε και η ομώνυμη ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, “Zodiac”, το 2007.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Οι πρώτοι φόνοι που αποδόθηκαν στον Ζόντιακ χρονολογούνται από το 1968, όταν βρέθηκαν δολοφονημένοι μέσα στο αυτοκίνητό τους η Μπέτι Λου Τζένσεν και ο Ντέιβιντ Φάραντεϊ. Το νεαρό ζευγάρι βρέθηκε δολοφονημένο στις 20 Δεκεμβρίου του 1968, σ’ ένα μέρος όπου σύχναζαν ζευγάρια για ν’ απομονώνονται, έξω από την πόλη Μπενίσια της Καλιφόρνια. Ο δολοφόνος πυροβόλησε πολλές φορές τα θύματα και δεν τους άφησε κανένα περιθώριο για να επιβιώσουν. Οι αστυνομικές αρχές της επαρχίας Σολάνο της Καλιφόρνια δεν μπόρεσαν ν’ ανακαλύψουν τον δράστη.

Στις 5 Ιουλίου, έπειτα από ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στο Αστυνομικό τμήμα της πόλης Βαλέχο της Καλιφόρνια, και σε απόσταση περίπου 4 μιλίων από τον προηγούμενο τόπο δολοφονίας, βρέθηκε και πάλι ένα νεαρό ζευγάρι να έχει πυροβοληθεί πολλές φορές μέσα στο αυτοκίνητό του, την προηγούμενη νύχτα, 4 Ιουλίου του 1969. Επρόκειτο για την Νταρλίν Φέριν και τον Μάικλ Μεζό, που και αυτοί έψαχναν μια ερημική τοποθεσία για ν’ απομονωθούν. Ο δολοφόνος πυροβόλησε τα θύματα γι’ ακόμα μια φορά στο σώμα και στον λαιμό. Η Φέριν ήταν ήδη νεκρή, όταν έφτασε η Αστυνομία, ενώ ο Μεζό, αν και βαριά τραυματισμένος, ήταν ζωντανός. Ο άγνωστος άντρας που τηλεφώνησε ανέλαβε την ευθύνη γι’ αυτήν τη δολοφονική επίθεση, αλλά και για την προηγούμενη, που είχε γίνει σχεδόν έξι μήνες πριν. Από τον Μεζό η αστυνομία κατάφερε να φτιάξει το σκίτσο με την περιγραφή του Ζόντιακ, ως ένας λευκός άντρας, γύρω στα 90 με 100 κιλά, κανονικού ύψους, με κοντοκουρεμένα ανοιχτόχρωμα σγουρά μαλλιά. Τον Αύγουστο του 1969 θα στείλει τρεις επιστολές στις εφημερίδες του Σαν Φρανσίσκο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις τρεις προαναφερθείσες δολοφονίες και απειλώντας για επόμενες εγκληματικές ενέργειες.

Στις 11 Οκτωβρίου του 1969, ο οδηγός ταξί Πολ Στάιν (Paul Stine) θα βρεθεί δολοφονημένος μέσα στο ταξί του, στην περιοχή Presidio Heights της πόλης του Σαν Φρανσίσκο. Τρία νεαρά αγόρια από ένα διαμέρισμα είδαν τον δολοφόνο να βγαίνει από το σταματημένο ταξί του Στάιν και να φεύγει από την περιοχή, περπατώντας αργά. Τα αγόρια μίλησαν και αυτά για έναν άντρα που ταίριαζε με τις μέχρι τότε περιγραφές του Ζόντιακ και βοήθησαν την Αστυνομία να φτιάξει ένα πιο συγκεκριμένο σκίτσο. Δυο μέρες αργότερα, η εφημερίδα “San Francisco Chronicle” έλαβε μία ακόμα επιστολή από τον Ζόντιακ, που περιείχε ένα κομμάτι από το ματωμένο πουκάμισο του Στάιν. Αν και σε διάστημα ενός έτους ανακρίθηκαν 2.500 ύποπτοι, δεν προέκυψε κανένα θετικό στοιχείο για την ταυτότητα του δολοφόνου.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Την 1η Αυγούστου του 1969 ο Ζόντιακ θα στείλει τρεις πανομοιότυπες επιστολές στις εφημερίδες “Vallejo Times Herald”, “San Francisco Chronicle” και “San Francisco Examiner” της Καλιφόρνια και θα ξεκινήσει την επικοινωνία με τα Μ.Μ.Ε. Σε αυτές τις επιστολές ο Ζόντιακ αναλάμβανε την ευθύνη για τις δύο πρώτες δολοφονικές επιθέσεις. (20 Δεκεμβρίου 1968 και 4 Ιουλίου 1969), αλλά κι έδινε πληροφορίες για τον εαυτό του, μέσω ενός κρυπτογραφήματος. Το κρυπτόλεξο αποτελείτο από 408 σύμβολα και ήταν χωρισμένο σε τρία κομμάτια, καθένα σταλμένο και σε διαφορετική εφημερίδα. Ο δολοφόνος απαίτησε να τυπώνονται σε κάθε εφημερίδα στην πρώτη σελίδα, αλλιώς «θα περνούσε όλο το σαββατοκύριακο σκοτώνοντας μοναχικούς ανθρώπους τη νύχτα, στη συνέχεια θα συνέχιζε να σκοτώνει, μέχρι να καταλήξει με μια ντουζίνα ανθρώπους».^[13].Οι απειλές του δεν πραγματοποιήθηκαν και οι επιστολές μαζί με τα κρυπτόλεξα δημοσιεύτηκαν την επόμενη εβδομάδα.
Μια εβδομάδα μετά, στις 7 Αυγούστου του 1969, ο Ζόντιακ έστειλε τη δεύτερη επιστολή του στην εφημερίδα “The San Francisco Examiner”, όπου έδινε στον εαυτό του το όνομα Ζόντιακ και η επιστολή ξεκινούσε με τη φράση: «Αγαπητέ εκδότη, σας ομιλεί ο Ζόντιακ» (Dear Editor, This is the Zodiac speaking).
Η επιστολή ήταν μια απάντηση στον αρχηγό της Αστυνομίας του Βαλέχο, Τζακ Στιλτς, ο οποίος, μ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα, ζήταγε περισσότερες αποδείξεις για το ότι όντως αυτός ήταν ο δολοφόνος. Ο Ζόντιακ τους έστειλε λεπτομέρειες που δεν είχαν εμφανιστεί στα Μ.Μ.Ε., καθώς κι ένα μήνυμα στην αστυνομία ότι, όταν σπάσουν τον κωδικό, «θα με έχουν».

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 

«Μου αρέσει να σκοτώνω ανθρώπους γιατί έχει πολύ πλάκα είναι πιο διασκεδαστικό και από το κυνήγι στο δάσος, επειδή ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο anamal από όλα είναι κάτι που μου δίνει το πιο συναρπαστικό experence είναι ακόμη καλύτερο από το να πηγαίνεις με μια κοπέλα, το καλύτερο είναι thae όταν πεθάνω θα ξαναγεννηθώ στον paradice και thei έχουν σκοτώσει θα γίνουν σκλάβοι μου δεν θα σας δώσω το όνομά μου, γιατί θα προσπαθήσει να sloi κάτω ή πάνω μου collectiog σκλάβους, για μετά θάνατον ζωή μου ebeorietemethhpiti»  

ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Από το 2017 η υπόθεση άρχισε να είναι και πάλι στο φως. Το ιδιωτικό κανάλι History Channel ξεκίνησε μια σειρά ντοκιμαντέρ, με σκοπό να εντοπίσει τον δολοφόνο Ζόντιακ. Η σειρά, με τίτλο Κυνηγώντας τον Ζόντιακ (HUNTING THE ZODIAC KILLER), αποτελείτο από δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα αποτελείτο από δυο αστυνομικούς, τον Κεν Μέινς, ειδικό ερευνητή ανεξιχνίαστων υποθέσεων και πρώην ντετέκτιβ του FBI, και τον Σαλ Λα Μπαρμπέρα, συνταξιούχο επιθεωρητή από το Τμήμα Εγκλημάτων Ποινικού/Συνασπισμού της Αστυνομικής Υπηρεσίας του Λος Άντζελες (LAPD). Η δεύτερη ομάδα αποτελείτο από τον Κέβιν Νάιτ, καθηγητή πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC) και διευθυντή έρευνας και συνεργάτη στο Ινστιτούτο Πληροφοριών των ΗΠΑ (ISI), τον Κρεγκ Μπάουερ, καθηγητή μαθηματικών στο York College της Πενσιλβανίας και αρχισυντάκτη του περιοδικού Cryptologia, ο οποίος υπηρέτησε ως μελετητής στο Κέντρο Κρυπτολογικής Ιστορίας της NSA, τον Ντέιβιντ Όραντσακ, προγραμματιστή λογισμικού και διαχειριστή ένος ιστότοπου σχετικά με τα κρυπτογραφήματα του Ζόντιακ, τον Ράιαν Γκάρλικ, καθηγητή υπολογιστικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Τέξας και τον Σούτζιθ Ράβι, ανώτερο ερευνητή επιστημόνα της Google. Η πρώτη ομάδα ανέλαβε να βρει στοιχεία από διάφορες υπηρεσίες, καθώς και τη συλλογή πληροφορίων από μάρτυρες της περιόδου που έδρασε ο Ζόντιακ, ενώ η δεύτερη ομάδα ανέλαβε να επεξεργαστεί -με τη βοήθεια ενός υπερυπολογιστή- ν’ αποκωδικοποιήσει το περίφημο κρυπτογράφημα 340 του Ζόντιακ. Η σειρά αυτή έφερε στο φως αρκετά στοιχεία, τα οποία μέχρι σήμερα ήταν άγνωστα. Νέους υπόπτους, νέες επιστολές του Ζόντιακ ενδεχομένως, νέα κρυπτογραφήματα, καθώς και μια πιθανή λύση του Ζ340.

Mary Vincent (born 1963) is an artist and victims’ advocate. She became known to the public after surviving a violent attack in which her arms were cut off while hitchhiking in 1978. Vincent has focused her adult life on her art, and she generally avoids the public spotlight.

Vincent is one of seven children and lived with her parents in Las Vegas. Her father worked as a mechanic and married her mother, a blackjack dealer, while serving in the military.” Mary’s parents were going through a messy divorce which caused her to run away from their home in Las Vegas. After a brief period living on the streets and inside unlocked cars, Mary hitchhiked to her grandfather’s home in Berkeley, California in September 1978.

ATTACK

After arriving in California and staying with her grandfather for a while Mary became homesick and decided to hitchhike back to Las Vegas. While hitchhiking back to Las Vegas Vincent was picked up by Lawrence Singleton, who violently raped and attacked her. After his attack, he left Vincent for dead after severing both of her arms with a hatchet. Vincent then climbed a cliff she was thrown off and walked nearly three miles to get help from drivers on nearby Interstate 5. 

AFTERMATH AND RECOVERY

In the hospital, Vincent immediately worked with police to help identify and find her attacker, insisting she postpone sleep to finish creating a composite sketch for investigators. She also testified in Singleton’s trial, leading to his ultimate conviction. Vincent won a civil judgment against her attacker and was awarded $2.56 million, but did not receive the payment due to her attacker’s unemployment and inability to pay.

ADULT LIFE

Vincent began using prosthetic arms within two weeks after the attack. As someone who likes to “tinker”, Vincent has used spare parts from broken-down electronics to modify her prosthetics into custom designs. Among the changes in her life after the attack, she began a career in art. As an adult, Vincent attended the University of Nevada, Las Vegas. She married and subsequently divorced a man named Tom, and she has two sons.

ADVOCACY

After her attacker was released from prison and attacked and murdered a woman, Vincent volunteered to testify against him again at his trial. She spoke openly about finding healing by becoming a victims’ advocate in support of victims’ rights and delivers motivational speeches.