Με το όνομα Αιγόκερως (Λατινικά, ονομαστική: Capricornus, γενική: Capricorni, αστρον. σύμβολο: Cap), φέρεται αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που αναγνώρισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.

Είναι νότιος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, αμφιφανής στην Ελλάδα. Συνορεύει με τους αστερισμούς Τοξότη, Μικροσκόπιον, Νότιο Ιχθύ, Υδροχόο και Αετό. Το όνομά του σημαίνει «Αίγα (γίδα) με κέρατα» και οφείλεται στον `Αρατο. Στους Ίωνες απαντά ως Αιγοκέρευς. Επιθυμούσαν όλοι να τον διακρίνουν έτσι από την Αίγα του Ηνιόχου, τον αστέρα που κυριαρχεί στον βόρειο χειμερινό ουρανό. Ο Ερατοσθένης τον γνώριζε με το όνομα Παν ή Αιγι-Παν, δηλαδή ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας μεταμορφωμένος κατά το ήμισυ σε ψάρι από τη βουτιά του στο Νείλο, από όπου και η σημερινή συνηθισμένη αγγλική απόδοση του όρου. Αλλά ο `Αρατος και ο Πτολεμαίος έβλεπαν στους αστέρες του μία απλή και πλήρη γίδα ή κάποιο πολύ παρόμοιο ζώο. Το ίδιο και άλλοι αρχαίοι λαοί: Ο Αιγόκερως ήταν γνωστός ως Bahi, Vahik, Goi και Nahi στην Περσία, Gadjo στη Συρία (όλα σημαίνουν γίδα) και Al Jady στην Αραβία (=ίβηξ, το είδος Capra beden), Mriga και Makara στην Ινδία (αντιλόπη). Ωστόσο, η σύνδεση με το υγρό στοιχείο ήταν ισχυρότατη, αφού ο Αιγόκερως ως ζώδιο φιλοξενούσε τον `Ηλιο κατά το χειμώνα, δηλαδή την υγρή και βροχερή εποχή στις μεσογειακές και άλλες εύκρατες χώρες. Εμφανίζονται λοιπόν στους Ρωμαίους, μετά τις αρχικές λατινικές ονομασίες του Caper (Αυσόνιος), Flexus Caper (Μανίλιος) και Hircus corniger (Βιργίλιος), και η aequoris Hircus («νερόγιδο»), μαζί με πολλά «υδάτινα» επίθετα στους ποιητές τους, π.χ. Neptuni proles (παιδί του Ποσειδώνος), Pelagi Procella (Θύελλα της Θάλασσας), Imbrifer (Βροχοφόρος), Signum hiemale (Σημείον Χειμώνος), καθώς και το παρόμοιο αρχαιοελληνικό Αθαλπής. Επεκράτησε έτσι βαθμιαία η απεικόνιση: κεφάλι και σώμα γίδας, ουρά ψαριού. Από το ασσυριακό Munaha («γιδόψαρο») μέχρι συριακή σφραγίδα του 187 π.Χ., και στα δυτικά μεσαιωνικά χειρόγραφα. Ακόμα και οι Κινέζοι το μετέτρεψαν από το δικό τους ζώδιο του Ταύρου σε Mo Ki («γιδόψαρο»). Σύμφωνα με τον Καίσιο (Caesius) ο αστερισμός αυτός παριστάνει τον Απόστολο Σίμωνα τον Ζηλωτή, μολονότι σε άλλη εργασία του, ο Caesius, όσο και ο Postellus, θεωρούν ότι ο Αιγόκερως αντιπροσωπεύει τον Αζαζήλ, τον αποδιοπομπαίο τράγο των Εβραίων.

Η Ανδρομέδα (Λατινικά, ονομαστική: Andromeda, γενική: Andromedae, αστρον. σύμβολο: And), είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο στον κατάλογό του της «Μαθηματικής Συντάξεως» και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που αναγνώρισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.

Βρίσκεται νότια του αστερισμού Κασσιόπη, και μεταξύ των αστερισμών Πηγάσου και Περσέως, νότια δε αυτού 3 λαμπροί αστέρες δημιουργούν τον αστερισμό του Τριγώνου. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα.
Η «Ανδρομέδα» αναγνωρίζεται σχετικά εύκολα από τους τρεις λαμπρούς αστέρες δεύτερου μεγέθους που συνδέουν το τετράπλευρο του Πηγάσου με το τόξο του Περσέως. Από το τετράπλευρο του Πηγάσου ο βορειότερος αστέρας ανήκει στην Ανδρομέδα και είναι ο «α» Ανδρομέδας, που κακώς από πολλούς προσμετράται ως αστέρας του Πήγασου, προκειμένου να συμπληρώνεται το τετράπλευρο. Ο αστέρας αυτός, ο α, είναι δευτέρου μεγέθους και ο μεν Πτολεμαίος τον αποκαλεί «ο εν τη κεφαλή» οι δε Άραβες τον ονόμαζαν «Σιρράχ». Εξ αυτού στη συνέχεια ο «β», ο κατά Πτολεμαίο «κείμενος εν τη ζώνη» και κατά τους Άραβες ο «Μιραχ» του οποίου και ακολουθεί ο «γ» ο «εν τω αριστερώ πόδι» στον κατάλογο του Πτολεμαίου που σήμερα ονομάζεται «‘Αλαμάκ» εκ των Αράβων. Οι «β» και «γ» αν και αμυδρότεροι είναι εξ ίσου δευτέρου μεγέθους (2,4).
Οι τρεις αυτοί αστέρες «α», «β» και «γ» ευρισκόμενοι σε ίση σχεδόν απόσταση μεταξύ τους αποτελούν τους σημαντικότερους του αστερισμού, παρόλο που σ΄ αυτόν περιλαμβάνονται «εν συνόλω» 86 αστέρες από δευτέρου μέχρι και έκτου μεγέθους δυνάμενοι να παρατηρηθούν δια γυμνού οφθαλμού (εκτός πόλεων και κατά ασέληνη νύκτα).
Επίσης άνωθεν του «β» και κάθετα προς τη νοητή ευθεία των «α», «β» και «γ» κύριων αστέρων υπάρχουν έτεροι δύο αμυδρότεροι μεν αλλά λαμπροί, οι «μ» και «ν» της Ανδρομέδας, ειδικά ο «ν» απέχει από τον «β» όσο ο «β» από τον «α». Επίσης οι «β», «μ» και «ν» αποτελούν και το περίζωμα της Ανδρομέδας.

Τώρα άνωθεν και λίγο δεξιότερα του αστέρα «ν» της Ανδρομέδας υπάρχει ο περίφημος «Νεφελοειδής της Ανδρομέδας», που αποτελεί ένα ολόκληρο γαλαξία σαν τον δικό μας: Είναι ο Μέγας Γαλαξίας της Ανδρομέδας, το μακρινότερο ουράνιο «αντικείμενο» που γίνεται ορατό με γυμνό μάτι.

Η Μικρά Άρκτος (Λατινικά, ονομαστική: Ursa Minor, γενική Ursae Minoris αστρον. σύμβολο: UMi) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι αειφανής στην Ελλάδα.

Το σημαντικότερο ξεχωριστό γνώρισμα της Μικράς Άρκτου είναι ότι στα χρόνια μας περιέχει το Βόρειο Ουράνιο Πόλο. Συνορεύει μόνο με τους αστερισμούς Καμηλοπάρδαλη, Δράκοντα και Κηφέα. Τα επτά φωτεινότερα άστρα της Μικράς Άρκτου δίνουν την εντύπωση ότι σχηματίζουν μια κουτάλα, όμως τα 4 είναι αμυδρά. Το άστρο στην άκρη του χερουλιού της κουτάλας είναι ο Πολικός Αστέρας (Polaris), ο αστέρας που χρησιμεύει για τον εντοπισμό του Βορρά, όσο και του αστερισμού του: Βρίσκεται αν προεκτείνουμε το ευθύγραμμο τμήμα μεταξύ των α και β Μεγάλης Άρκτου προς την πλευρά του α κατά το πενταπλάσιο αυτού.

Η Μεγάλη Άρκτος (Λατινικά: ονομαστική Ursa Major, γενική Ursae Majoris αστρον. σύμβολο: UMa) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι αειφανής στην Ελλάδα. Υπήρξε ανέκαθεν ο γνωστότερος αστερισμός, ως προς το τμήμα του με το χαρακτηριστικό σχήμα της «κατσαρόλας» ή το λεγόμενο «άροτρο». Ως ο τρίτος μεγαλύτερος σε έκταση αστερισμός , συνορεύει με οκτώ άλλους, που είναι οι εξής: Δράκων, Καμηλοπάρδαλις, Λυγξ, Μικρός Λέων, Λέων, Κόμη Βερενίκης, Θηρευτικοί Κύνες και Βοώτης.