Η Miuccia κληρονόμησε την εταιρεία το 1978, οπότε οι πωλήσεις έφτασαν τα 450.000 δολάρια ΗΠΑ. Με τον Bertelli δίπλα της ως διευθυντή επιχείρησης, η Miuccia είχε χρόνο να εφαρμόσει τη δημιουργικότητά της στα σχέδια της εταιρείας. Θα συνέχιζε να ενσωματώνει τις ιδέες της στον οίκο Prada που θα τον άλλαζε.
Κυκλοφόρησε το πρώτο της σετ από σακίδια και τσάντες το 1979. Ήταν κατασκευασμένα από ένα σκληρό μαύρο νάιλον στρατιωτικών προδιαγραφών που ο παππούς της είχε χρησιμοποιήσει ως καλύμματα για κορμούς ατμόπλοιων. Η αρχική επιτυχία δεν ήταν στιγμιαία, καθώς ήταν δύσκολο να πουληθούν λόγω της έλλειψης διαφήμισης και των υψηλών τιμών, αλλά οι σειρές θα συνέχιζαν να γίνονται η πρώτη της εμπορική επιτυχία.
Στη συνέχεια, οι Miuccia και Bertelli αναζήτησαν λογαριασμούς χονδρικής για τις τσάντες σε πολυτελή πολυκαταστήματα και μπουτίκ σε όλο τον κόσμο. Το 1983, η Prada άνοιξε μια δεύτερη μπουτίκ στο κέντρο της Galleria Vittorio Emanuele στην εμπορική καρδιά του Μιλάνου, στον χώρο του προηγούμενου ιστορικού εμπορικού κεφαλαίου “London House” που διοικούσε ο Felice Bellini από το 1870 έως τη δεκαετία του 1960, που θυμίζει το αρχικό κατάστημα, αλλά με μια κομψή και μοντέρνα αντίθεση σε αυτό.
Η επόμενη μεγάλη κυκλοφορία ήταν ένα νάιλον tote. Την ίδια χρονιά, ο οίκος Prada άρχισε να επεκτείνεται σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες ανοίγοντας τοποθεσίες σε εξέχουσες εμπορικές περιοχές στη Φλωρεντία , το Παρίσι, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη. Μια σειρά παπουτσιών κυκλοφόρησε επίσης το 1984. Το 1985 η Miuccia κυκλοφόρησε την “κλασική τσάντα Prada” που έγινε αίσθηση εν μία νυκτί. Αν και πρακτικό και στιβαρό, οι κομψές γραμμές και η δεξιοτεχνία του είχαν μια πολυτέλεια που έγινε η υπογραφή της Prada. 
Το 1987, η Miuccia και ο Bertelli παντρεύτηκαν. Η Prada λάνσαρε τη γυναικεία έτοιμα ρούχα της το 1988, και τα σχέδια έγιναν γνωστά για την πεσμένη μέση και τις στενές ζώνες τους. Η δημοτικότητα της Prada αυξήθηκε όταν ο κόσμος της μόδας παρατήρησε τις καθαρές γραμμές, τα πολυτελή υφάσματα και τα βασικά της χρώματα.
Το λογότυπο της ετικέτας δεν ήταν τόσο προφανές σχεδιαστικό στοιχείο όσο εκείνα σε τσάντες από άλλες εξέχουσες μάρκες πολυτελείας όπως η Louis Vuitton . Προσπάθησε να διαφημίσει την έλλειψη κύρους της, συμπεριλαμβανομένης της ένδυσής της, προβάλλοντας μια εικόνα «αντι-κατάστασης» ή «αντίστροφου σνομπισμού».