Βιβλιοφάγοι club

Ο καπετάν Αντρέας Mιαoύλnς κοίταξε το Λευτέρn λυπnμένα: «Είσαι μικρός, μωρέ- έπρεπε τώρα ήσυχα να μαθαίνεις τα γράμματά σου, να σκαρφαλώνεις στους Βράχους, να ρίχνεις πετονιές… Να γελάς, μωρέ, έπρεπε…”. Ο καπετάνιος τώρα θύμωσε: ‘Και συ Βλέπεις σκοτωμούς αντίς τραγούδια, ακούς μπαταριές να σφυρίζουν πλάι σου… Σκέψου όμως, Λευτέρn, πως θα ‘ρθει μια μέρα χάρn σε μας που τα παιδιά θα ζούνε ξένοιαστα. Εμείς σκοτωνόμαστε για να ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα χαίρονται, δε θα σκιάζονται, γιατί δε θα ‘ναι πια σκλάβοι. Και τότε θ’ αρχίσει άλλος αγώνας: να κερδίσουμε τον εαυτό μας. Σε μια λεύτερn πατρίδα αρμόζει να ζούνε λεύτεροι άνθρωποι…”. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρnμα από το ναυτικό αγώνα του μεγάλου σnκωμού, όλο πλοκή, δράσn, περιπέτεια, αυτοθυσία, οράματα. 

Λοιπόν…… από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω τον σχολιασμό του συγκεκριμένου βιβλίου. Και για να προλάβω τα εγκεφαλικά, όχι δεν σκοπεύω να πω πως ήταν χάλια βιβλίο. Ήρεμα. Απλά κάνω έτσι γιατί το πώς απέκτησα το βιβλίο έχει μια αρκετά μεγάλη ιστορία και με πιάσαν τα δάχτυλα μου μόνο που το σκέφτομαι.  

Λοιπόν. Πέρυσι στο σχολείο μας είχε έρθει ένα κορίτσι απο την Αθήνα….. Μιλάμε βρήκα το άλλο μου μισό! Ώσπου πέρασε η χρονιά και ήρθε η ώρα της να φύγει…. Είχε ένα βιβλιοπολείο του νησιού μου μια ας την πούμε έκθεση βιβλίων, όπου επί της ουσίας έβγαζε τρεις πάγκους φίσκα με βιβλία και τα προοθούσε. Πάμε λοιπόν, γνωστά βιβλιοσκούλικα και οι δύο και χαζεύουμε. Πέφτει το μάτι της φίλης μου πάνω στο βιβλίο, και λέει: 

• Αχ, το έχω αυτό. Θα σου αρέσει πάρα πολύ εσένα!  
• Να δω! (διαβάζω την περίληψη) Μπα, δεν νομίζω…  
• Δεν σου φάνηκε ενδιααφέρον?  
• Για να είμαι ειλικρινής όχι. Τέλος πάντων, πάμε λίγο παραπέρα  να δούμε…. 

Αυτό το σκηνικό παίχτηκε τέλη Ιουνίου. Και βρίσκω τον εαυτό μου 2 μήνες μετά να κρατάω το βιβλίο στο χέρι έτοιμη να το βάλω στο ράφι (αφού το κατάπια μέσα σε 2 μέρες) και να σκέφτομαι:”Αχ ρε (όνομα φίλης) που να πάρει και να σηκώσει (που δεν είπα αυτό είπα κάτι μακράν βαρύτερο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) δίκιο είχες τελικά!” Και μετά εννοείται ότι άρχισα το μιρολόι του τέστιν “ Γιατί ‘άφησες!” ή “Πού θα βρω εγώ τώρα άλληνα!” ή “Πάει τελείωσα έφυγε τ’άλλο μου μισό κι εγώ απόμεινα μοναχή μου!” ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΓΕΛΑΤΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ!!!! 

Αυτά σχετικά με το βιβλίο. Και για όσους δεν καταλάβανε την γνώμη μου για το βιβλίο, τότε τι να πω…. ξαναδιαβάστε το άρθρο και ελάτε στα σχόλια ζητόντας μου το link που του αντιστoiχει στο public. Μέχρι τότε, καλό υπόλοιπο! 

Ο Δον Κιχώτης είναι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας κι εξακολουθεί να συγκινεί μέχρι σήμερα. Οι δύο χαρακτηριστικοί ήρωες του έργου, ο ονειροπαρμένος Δον Κιχώτης, που αποφασίζει ξαφνικά να γίνει ιππότης για να υπερασπιστεί τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους, παρέα με τον αγαθό ιπποκόμο Σάντσο Πάντσα, θα μπλεχτούν σε χίλιες δύο περιπέτειες. Αυτό το αταίριαστο κι όμως αχώριστο ζευγάρι συμβολίζει τη διπλή ανθρώπινη φύση, τη φαντασία και τη λογική, που μπλέκονται και αντιμάχονται η μια την άλλη, αλλά τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας.

Λοιπόν, τώρα, σε αυτήν την κριτική βιβλίου, σκοπεύω να πάω ενάντια στην γνώμη  πιθανότατα κάθε βιβλιοφάγου που υπάρχει σε αυτή τη γη. Γιατί? Γιατί αυτό το βιβλίο είναι από τα πιο χάλια που έχω διαβάσει. Τώρα, στοίχημα ότι θα αρχίσετε να ωρύεστε μονάχοι σας σούρνοντας μου τα εξ αμάξης, αλλά έχω επιχειρήματα που στηρίζουν την άποψή, για αυτό πάρτε μια ανάσα και ακούστε, ή μάλλον διαβάστε…

Πρώτα πρώτα, δεν βρήκα κάποιο ενδιαφέρον στο όλο σκηνικό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με καθήλωσε, δεν το διάβαζα ώρες σερί όπως κάνω με τα περισσότερα βιβλία, παρά ένα τεταρτάκι και άμα, μετά το βαριόμουν. Γενικώς μου αρέσουν τα βιβλία με δράση, κάτι που κατά την γνώμη μου πάντα, ο Δον Κιχώτης δεν έχει.

Δεύτερον, για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να ξεχωρίσω πότε αυτά που έγραφε ο συγγραφέας ήταν πραγματικά και πότε φαντασιώσεις του Δον Κιχώτη, πράγμα που με εκνεύρισε αφάνταστα. Βέβαια, αυτό μπορεί να είναι προσωπικό θέμα, δηλαδή να φταίω εγώ που δεν το κατάλαβα, αλλά τι στο καλό….

Να μην τα πολυλογώ, δεν μου άρεσε. Γενικώς δεν το έχω με την κλασική λογοτεχνία, την βαριέμαι. Τώρα, κάποιος θα μου πει «Κοπέλα μου, δεν ξέρεις να διαβάζεις βιβλία κανονικά…». Δεν είναι ότι δεν ξέρω να διαλέγω, είναι ότι απλά δεν μου αρέσουν τα μονότονα βιβλία. Θέλω δράση, κίνηση, εικόνες. Δεν είναι ότι ο Δον Κιχώτης είναι γενικώς χάλια, εμένα δεν μου ταιριάζει. Αυτό που παραθέτω εδώ είναι η γνώμη μου.

«27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επόμενη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: « Σήκω, έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες?»

Όταν οι Ιταλοί φτάνουν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο – μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, τον διωγμών.

Με οδηγό τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική ιστορία και την εφηβεία προ των πυλών ο Πέτρος, με την αδελφή του και τους φίλους του, δε διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση, έχοντας πάντα για σύνθημα ένα τραγούδι:

Πάντα μπροστά μας,

Για μια καινούργια ζωή….»

Σχόλια: κατ’ αρχήν, να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο το έχω διαβάσει πάνω από…μμμμ… 10 τουλάχιστον φορές. Μου αρέσει πάρα πολύ.

Πρέπει να πω το εξής, να κάνω μια μικρή αναδρομή στο Δημοτικό, κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο με κυνηγούσε, να το πω έτσι, πολύ πριν καν το πάρω στα χέρια μου. Λοιπόν, κάναμε την γιορτή για την 28^η Οκτωβρίου. Η περισσότερη «παράσταση» είχε καταληφθεί από αφήγηση γεγονότων, όμως υπήρχαν 2 σκετσάκια, μικρού μήκους μεν, αλλά υπήρχαν. Και μαντέψτε: ήταν και τα δύο αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο, το οποίο ήρθε στην κατοχή μου περίπου… 3 ή 4 χρόνια μετά από το περιστατικό, χάρης τον παππού μου, στον οποίο οφείλω τα περισσότερα βιβλία της βιβλιοθήκης μου.   

Κλείνοντας, να πω πως γίνεται πολύ λεπτομερής αφήγηση των χαρακτήρων, των καταστάσεων κ.λπ. του βιβλίου. Βοηθάει να κατανοήσεις τι επικρατούσε εκείνη την περίοδο, και μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο ακόμα και για να ανεβάσεις τους βαθμούς στην ιστορία, πράγμα που όλα τα ιστορικά μυθιστορήματα κάνουν, και οι πληροφορίες είναι ακόμα πιο αξιόπιστες αν έχουν γραφτεί από συγγραφείς που ζήσαν εκείνη την εποχή ( σημείωση: σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, την γεωγραφία καθώς και την ιστορία, την έχω ΜΕΓΑΛΟ ΑΧΤΙ! ???? )

Έχετε διαβάσει το βιβλίο? Αν ναι σας άρεσε? Αν όχι, θα μπείτε στον κόπο, ή μπα? Γράψτε μου στα σχόλια και καλή σας ημέρα(ή και νύχτα, αναλόγως)!

«Η Άννα είναι μαθήτρια Δημοτικού, και σκέτος πονοκέφαλος για την μαμά της. «Αλλ’ έτσι είναι η μαμά της. Όλο φωνάζει. Και τα θηλυκά, ακόμα λέει, δεν πρέπει να έχουν ούτε μεγάλο πόδι ούτε μεγάλο στόμα ούτε μεγάλο μπόι ούτε μεγάλη ιδέα. Η Άννα όμως δεν λογαριάζει, έτσι κι αλλιώς τον εαυτό της για θηλυκό. Τι συμβαίνει όμως στην Άννα, όταν η γυναικεία της φύση αρχίζει να παίρνει το επάνω χέρι;»

«Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι» είναι ίσως το καλύτερο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει και αναφέρεται σε αυτήν την μετάβαση από την παιδική προς την εφηβική ζωή. Πρέπει να πω πως ταυτίστηκα με την ηρωίδα, καθώς από αρκετά μικρή ηλικία και εγώ αντιπάθησα τις κούκλες και συμπάθησα τα τόξα και τ ’ακόντια… μπορεί να μην είμαι ακριβώς όπως η Άννα του βιβλίου, αλλά σε κάποια σημεία βρήκα τον εαυτό μου, και πιστεύω πως θα τον βρείτε κι εσείς, όχι μόνο στην Άννα, αλλά και σε άλλους ήρωες του βιβλίου!»