Στον Δάσκαλο
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυχές!
Κι ό,τι απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
μην τ’ αρνηθείς! θυσίασ’το, ως τη στερνή πνοή σου.
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μέσ’ το κορμί σου μένει,
μην κουραστείς! Είναι η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει
Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη.
Υπομονή. Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
