Μνήμες Ελλήνων…

«Οι Έλληνες δεν μνησικακούν, οφείλουν όμως να θυμούνται και να διδάσκονται από την ιστορία τους»

και…

«Όποιος ξεχνάει το παρελθόν, δεν έχει ούτε μέλλον ούτε παρόν».

…

Έτσι εμείς τα παιδιά του ΣΤ1 (2010 -2011) αποφασίσαμε (στα πλαίσια των μαθημάτων Γλώσσας και Ιστορίας) να «κατασκευάσουμε» ένα μικρό αφιέρωμα για τις ΧΑΜΕΝΕΣ αλλά ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, περισσότερο την προσοχή μας στη μεγάλη Μικρασιατική καταστροφή.

Σ’ αυτή την εργασία παρουσιάζουμε την ιστορία του Ελληνισμού των παραλίων της Μικράς Ασίας (και όχι μόνο) από πολλές «οπτικές γωνίες» (ηθών, εθίμων, τραγουδιών, λογοτεχνίας, αφήγησης, μαρτυριών …).

Μέσα από αυτές (κομμάτι του Ελληνισμού κι εμείς) θέλαμε να καταχωρήσουμε (γνωρίζοντάς τες) τις τραυματικές εμπειρίες και την συλλογική μνήμη της εθνικής μας κοινότητας.

Είναι κοινά αποδεκτό πως μόνο μια λέξη – «καταστροφή» – μπορεί να αποδώσει και να αποτυπώσει τη μεγάλη ποσοτικά και ποσοστιαία αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού στη σύγχρονη ιστορία..

Μαζί με τη λέξη – «γενοκτονία» – περιγράφουμε τις απερίγραπτες ταλαιπωρίες που υπέστη άνθρωπος… απ’ άνθρωπο… με στόχο… την εξόντωση της ανθρώπινης ύπαρξης…

Ένα όμως είναι το τελικό δίδαγμα – μήνυμα για όλους μας μέσα απ’ αυτά που πρέπει να φτάσει στις ψυχές σαν ανατολίτικο μυρωδικό και να τις γλυκάνει…

Ποιο;

Πάρτε μια γεύση…

Ο Γεφυροποιός του Αιγαίου

«Βαρέθηκα οι διαχωριστικές γραμμές

να μας χωρίζουν πάντα»

Στις όχθες φύτεψα δεντράκια

και τα ποτίζω κάθε μέρα

να βγάλουν ρίζες να στεριώσουν.

Ρίχτηκα ύστερα με τα μούτρα στη

δουλειά

και χρόνια τώρα προσπαθώ να στήσω

γέφυρα

να δέσω το Αιγαίο με σκοινιά,

για να περνάω απέναντι στους γείτονες

και φίλους.

Κομμάτι κατορθώνω, κομμάτι προχωρώ…

Μα στις δεκαεννιά του Μάη, κάθε χρόνο,

φυσάει ένας αέρας ματωμένος

απ’ τους μπαξέδες της Ανατολής

και κατακαίει την καρδιά μου.

Αφρίζει ο μαύρος Πόντος ανάκτηση

κι η Ιστορία κοκκινίζει από ντροπή

κρυμμένη στα σκοτάδια της ψυχής της.

Μ’ έναν πυρρίχιο χορό

ανάβω τις φρυκτωρίες του καιρού

και χαιρετώ τις αλησμόνητες πατρίδες

των γονιών μου.

Τρέμει η γέφυρα τη μέρα αυτή

και πιο πολύ βαθαίνει το νερό,

τα δέντρα μου μαραίνονται

και ψήνονται στο πυρετό.

Μα είναι αποφασισμένο

το γεφύρι να υψωθεί και να σφιχτούν τα

χέρια.

Λίγο ακόμα και θ’ ανοίξουν οι καρδιές.

Να θυμάμαι και να προχωρώ.

Να θυμάμαι και ν’ ανεβαίνω.

Καλύτερα να στήνεις μια γέφυρα,

παρά να πυρπολείς μια χώρα.

Ας όψονται οι αίτιοι και η κακιά η ώρα.

Νίκος Ταταράς

Λυκειάρχης

Το ΣΤ1 (2010 – 11)

ευχαριστεί όλους όσους

δώσανε – δίνουν και θα

δίνουν το καθημερινό

τους αγώνα για να

πάμε από τα λόγια…

στις πράξεις…