95ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Ένα δέντρο μια φορά

Στην καρδιά του χειμώνα σε μια παγωμένη μεγαλούπολη

ένα ορφανό αγόρι αναζητά καταφύγιο

σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.

Κάθε μέρα στέκεται στα φανάρια

όπου πουλά χαρτομάντηλα,

χαζεύει τις λαμπρές βιτρίνες με τα παιχνίδια και τα γλυκά

και λίγο πριν γυρίσει στο κατάλυμα του

μαζεύει ένα σάπιο μήλο από τα σκουπίδια.

Στο πεζοδρόμιο του σπιτιού

στέκεται ένα ”πληγωμένο” δέντρο…

αδύναμο και μόνο.

Το δέντρο είναι ο μοναδικός φίλος του αγοριού.

photo via

Όταν το εγκαταλελειμμένο σπίτι θα κριθεί

κατεδαφιστέο και το δέντρο θα αποφασιστεί

ότι πρέπει να κοπεί, οι δυο τους θα μείνουν

μετέωροι στη σκληρή πραγματικότητα.

photo via

Θα αντικρίσουν μια χριστουγεννιάτικη

εικόνα θαλπωρής στην απέναντι πολυκατοικία

με μια οικογένεια να βρίσκεται ενωμένη στα ζεστά.
Τότε το δέντρο θα ζητήσει από το

αγόρι να το στολίσει για να το κάνει ωραίο,

καθώς αυτά θα είναι τα τελευταία Χριστούγεννα του.

Δεκάδες πυγολαμπίδες θα στολίσουν τα κλαδιά του και

ένα λαμπερό αστέρι θα φωτίσει την κορυφή του,

με μια ευχή του αγοριού.

Έπειτα το αγόρι θα ζητήσει μια χάρη,

να ξεκουραστεί στη ρίζα του.

photo via

Το δέντρο και το αγόρι

θα ζήσουν το όνειρο τους.. αυτό το παγωμένο

βράδυ. Μια πριγκίπισσα θα έρθει να τους

συναντήσει και θα τους πάρει μαζί τους

μακριά από αυτόν τον ”παγωμένο” κόσμο!

photo via

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα σήμερα

που κάνει τσουχτερό κρύο και εκατοντάδες

αστέγοι βρίσκονται στις πόλεις.

ζωγραφιές του βιβλίου από τον Νικ. Ανδρικόπουλο.

Μοναξιά, αποξένωση,

θλίψη, απόγνωση όλα αυτά τα θλιβερά συναισθήματα

στριμώχνονται σε αυτό το βιβλίο.

Μου θυμίζει το ”Κοριτσάκι με τα σπίρτα”,

όμως χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.

Ένα παιδί χωρίς σπίτι, χωρίς μια αγκαλιά

προσφέρει αυτά που δεν έχει το ίδιο

σε ένα δέντρο.

Κάπου διάβασα ότι το βιβλίο

στέλνει και ένα οικολογικό μήνυμα.. τι παράξενη

σύμπτωση στους καιρούς που ζούμε,

όπου κόβουμε τα δέντρα που έχουν απομείνει

στα δάση της μεγαλούπολης Αθήνας για να ζεσταθούμε.

Υπέροχη ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά με την

αριστουργηματική εικονογράφηση

του Νικόλα Ανδρικόπουλου.

Το 2009 το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά

μεταμορφώθηκε σε μια ταινία μικρού μήκους

με τη συνεργασία του ίδιου του συγγραφέα

και του Παναγιώτη Ράππα.

Τα 30 λεπτά της ταινίας,

ντύνονται με την υπέροχη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου και τις ερμηνείες του Μπάμπη Τσέρτου

και της Φωτεινής Δάρρα.

Αναρτήθηκε από Παραμυθητής

Ετικέτες: animation, Δικαιώματα του παιδιού, Όπου υπάρχουν άνθρωποι..., Ταινίες-vτοκυμαντερ

Δημοσιεύτηκε στις 8th Σεπτέμβριος 2013 στις 12:40 και βρίσκεται κάτω από Φιλαναγνωσία. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος και να αφήσεις σχόλιο. Το Pinging προσωρινά δεν επιτρέπεται.