Σπουδαία παιδαγωγός. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές της στη Γαλλία και στη Γερμανία. Το 1924, καθηγήτρια στη Μαράσλειο, κατηγορήθηκε ότι διδάσκει ?υλιστικά την ιστορία?. Το επεισόδιο αυτό ήταν η αφορμή να ξεσπάσουν τα Μαρασλειακά, που είχαν ως κύριο στόχο τη διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία.Η Ρόζα Ιμβριώτη υπήρξε η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης (1934). Το 1936 ίδρυσε το ?Πρότυπον Σχολείον Ανωμάλων Παίδων?. Κατά τη κατοχή, συμμετέσχε ενεργά στην ομάδα που συνέταξε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), ανέλαβε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας (1944) στην Ελεύθερη Ελλάδα και συνέβαλε στη συγγραφή του αναγνωστικού ?Τα Αετόπουλα?. Η ?ευγνωμονούσα πατρίς? την αντάμειψε με φυλάκιση και εκτόπιση από το 1948 μέχρι το 1951.Ως στέλεχος της ΕΔΑ, η Ρόζα Ιμβριώτη αντιτάχθηκε στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των Παπανδρέου – Παπανούτσου (1964), υποστηρίζοντας ένα ?δημιουργικό δυναμικό ανθρωπισμό που πρέπει να καθορίζει τους εθνικούς παιδαγωγικούς σκοπούς?. Το 1967, έγινε μέλος του ΚΚΕ.Εκτός από το πρακτικό παιδαγωγικό της έργο, άφησε και σημαντικό συγγραφικό, σχετιζόμενο με εκπαιδευτικά ζητήματα και με ζητήματα που αφορούν τη νεολαία. Ηταν παντρεμένη με το μαρξιστή φιλόσοφο και αγωνιστή Γιάννη Ιμβριώτη.Αποσπάσματα από τις αναμνήσεις της Ρόζας Ιμβριώτη από το στρατόπεδο της Λάρισας και τα κρατητήρια του στρατηγείου Κεντρικής ΕλλάδαςΠυκνά και πικρά έρχονται τα μηνύματα αυτούς τους μήνες στο γυναικείο στρατόπεδο. Το αίσθημα του κινδύνου γίνεται πια κοινός θησαυρός. Στο στρατόπεδο σήμερα μοιάζουν με κυνηγημένο κοπάδι οι εξόριστες που στριμώχνονται με ορθάνοιχτα μάτια σε μια σκηνή. Αλλες κάθονται κατάχαμα κι άλλες ορθές και κοιτάζουν αμίλητες.Μια κοπέλα σωριασμένη, παραζαλισμένη, αναμαλλιασμένη κρατάει και στριφογυρίζει στα χέρια της ένα γράμμα και μουρμουρίζει ??Τρελλάθηκε, ακούτε; Τρελλάθηκε πάνω στα βασανιστήρια. Αχ! αδερφέ μου ? Ετσι, λένε, τρελλαίνονται!! Η κοπέλα θρηνολογάει και γύρω οι γυναίκες κάθονται βουβές και τρομαγμένες. (?)(?) ?Τούτο τον τελευταίο καιρό κάπου δέκα γυναίκες πήρανε το μαύρο μαντάτο. Ο άντρας της μιανής, τ΄ αδέρφι της άλλης, ο γιός της τρίτης εκτελέστηκαν, αφού πρώτα βασανίστηκαν ανείπωτα. (?)(?) ?Κι είναι κι άλλα γράμματα τούτα από ζωντανούς νεκρούς. Και σαστίζεις και τα κρύβεις, γιατί πια δε γνωρίζεις τον άνθρωπό σου. Και το διαβάζεις στα κρυφά, μουλωχτά και τρεμουλιάζει η καρδιά σου. Και η ψυχή σου ανταριάζεται. Τα γράμματα με το χειρότερο μήνυμα: ο άνθρωπός σου δεν είναι πια άνθρωπος. Διαβάζεις το γράμμα του και παγώνεις. Αυτό το γράμμα το σαστισμένο, το παραλογισμένο που μιλάει για άλλους ανθρωπιστικούς δρόμους, για κάποιες αμφιβολίες για τη ζωή και το νόημά της, για αποτραβηγμό στον εαυτό σου, για ανάνηψη. Και τρέμεις, γιατί συλλογιέσαι πως τούτη η ψυχή που γράφει, έχει μαρτυρήσει κι απάνω στο μαρτύριο ξέχασε τον άνθρωπο κι έμεινε το τρομαγμένο ζώο?.(?) ?ο φρουρός, ένα παιδί ως 25 χρονών, φαινόταν απορεμένος:– Το ξέρετε πως πάτε στη Μακρόνησο;Πως, δεν τόξερα; Τούτο με γέμιζε με ευτυχία. Θα γυρνούσα πια στο περιβάλλον μου, στους δικούς μου. Πόσο τώνοιωσα βαθειά τούτο ?τους δικούς μου?. Αυτή τη στιγμή, μ΄ ένωνε μ΄ αυτό τον κόσμο ένας βαθύτερος δεσμός, η ηθική συνείδηση. Είμαστε οι άνθρωποι που μείναμε ελεύθεροι και πιστοί στη δική μας πεποίθηση, ακόμα κι όταν ολόκληρος ο κόσμος στάθηκε εναντίον μας. Μπορεί να μην είχα πια σπίτι, να μην είχα πια φίλους, να μην είχα πια που να πατήσω το πόδι μου, χωρίς να φέρω τον κατατρεγμό. Μπορεί να μην έχω θέση ανάμεσα σε τούτους τους ανθρώπους που μιλάνε και γελάνε και πράττουνε κατά πώς τους αρέσει – έτσι νομίζουνε ? Ομως εκεί στη Μακρόνησο είναι πια το σπιτικό μου είναι οι δικοί μου. Εκεί δε νιώθεις μόνη, ολότελα μόνη, έστω και την ώρα του μαρτυρίου. Κάποιος άλλος θα είναι κοντά σου, θα βασανίζεται, μπορεί κιεκείνος, όμως θα πεις μια κουβέντα την ώρα της ανάπαυλας, θα νοιώσεις τη ζέστα και τη συμπόνια, η κοινή συνείδηση σου παραστέκει και σε λυτρώνει. (?)?.(?)?Πάλι με καταγράφουνε, πάλι με αριθμούνε, πάλι μου κάνουν χίλιες δυό ερωτήσεις και διαπιστώσεις στο γραφείο. Μα όλες τούτες τις ταπεινώσεις τις ξεπερνάω εύκολα πια, βάζουν σφραγίδες και παραδίνουν το φάκελλό μου. Ολα μου φαίνονται τώρα μικροπράγματα
