Ένα έθιμο που έρχεται από τα αρχαία χρόνια και κρατάει ως τις μέρες μας σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας είναι “τα χελιδονίσματα”.Το έθιμο αυτό αφορά τον ερχομό της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης.
Οι άνθρωποι μετά από το μακρύ χειμώνα δεν έβλεπαν την ώρα να έρθει η Άνοιξη, να πρασινίσουν και να ανθίσουν ξανά τα φυτά και τα δέντρα, να χαρούν τη γιορτή της φύσης και να επιδοθούν στις γεωργικές τους εργασίες.Από τη μεριά τους τα παιδιά ήθελαν να βγουν από το σπίτι, μετά το κλείσιμο του χειμώνα και να χαρούν το παιχνίδι τους στην ύπαιθρο. Γι΄αυτό είχαν έκδηλη ανυπομονησία.
Έτσι την παραμονή κάθε 1ης Μαρτίου έπαιρναν δύο κομμάτια ξύλο – το ένα το λύγιζαν, ώστε να φτιάξουν ένα ημικύκλιο, το ένωναν με το δεύτερο -ίσιο- ξύλο, πρόσθεταν στην κορυφή του μια ξύλινη, σκαλιστή χελιδόνα, το στόλιζαν με λουλούδια, πετραδάκια ή κοχύλια και η “χελιδόνα” τους ήταν έτοιμη.
Μόλις ξημέρωνε η 1η Μαρτίου, τα παιδιά κρατώντας τις χελιδόνες τους έβγαιναν στις γειτονιές και τραγουδούσαν το παρακάτω τραγούδι.Είναι καταπληκτικό πώς το τραγούδι αυτό έχει διασωθεί μέσα στους αιώνες και είναι χαρακτηριστικό ότι τα λόγια που τραγουδούσαν τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα μοιάζουν πολύ με τα λόγια του τραγουδιού στην νεοελληνική γλώσσα:
Ήλθε, ήλθε χελιδών ( Χελιδόνι πέταξε
ήλθε, ήλθε χελιδών ( ηύρε πύργο κι έκατσε
καλάς ώρας άγουσα ( και χαμοκελάηδησε
και καλούς ενιαυτούς. ( Μάρτη, Μάρτη μου καλέ.
Επί γάστερα λευκά ( Μάρτη, Μάρτη μου καλέ
επί νώτα μέλαινα ( και Φλεβάρη φοβερέ
ήλθε, ήλθε χελιδών ( κι αν χιονίσεις κι αν φλεβίσεις
και καλούς ενιαυτούς. ( πάλιν άνοιξη θ΄ανθίσεις.
