Παρασκευή! Γυρίζω απ’ το σχολείο τρέχοντας. Φτάνω στο σπίτι, δυο τετράγωνα πιο πέρα, και ,αφού φάω το αηδιαστικά υγιεινό φαγητό της μαμάς, στέλνω μήνυμα στη Μαρίνα να πάμε για ποδήλατο. Στις έξι ακριβώς είμαστε και οι δυο στο πάρκο. Επτά παρά, έρχονται και οι άλλοι…, ο Σωκράτης, η Φανή, η Νεφέλη, ο Αναστάσης, η Όλγα… Σίγουρα θα συναντηθούμε και το Σάββατο. Το κανονίζουμε. Ίσως τα  κορίτσια να πάμε για ψώνια ή και για παγωτό. Πάντως το βραδάκι θα συναντηθούμε όλοι στο σπίτι μου για να δούμε ταινία και να φάμε ποπ κορν.

Αρκετά όμως με τα σχέδια… Ξεκινάμε να παίζουμε κρυφτό για να καταλήξουμε να τρέχουμε και να κυνηγιόμαστε σαν τρελοί. Γελάμε, πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, σπρωχνόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και μετά ξαναχτυπιόμαστε και ύστερα  ξαναγκαλιαζόμαστε…

–Μαρία! Μαρία! Ξύπνα παιδί μου!

–Τι έγινε; Που είναι οι άλλοι;

–Έλα, παιδί μου! Όνειρα βλέπεις; Έλα ,τελευταία μέρα σήμερα,… Παρασκευή…  Θα αργήσεις στο σχολείο… Τελείωνε! Και μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου το self-test…Και μάσκα! Και αντισηπτικό! Και πρόσεχε… δεν χρειάζεται να είσαι πολύ κοντά με τα άλλα παιδιά ….να κρατάς αποστάσεις…

Τραβάω με δύναμη το πάπλωμα πάνω απ΄ το κεφάλι μου. Κλείνω πάλι τα μάτια μου. Λίγο, πέντε λεπτά ακόμη …να μην κρατώ αποστάσεις…