Μνήμη Θ. Αγγελόπουλου, που έφυγε  σαν χτες, σκηνοθετώντας. Για την προ-τελευταία του ταινία “το Λιβάδι που δακρύζει” (2004) στήθηκε το μεγαλύτερο κινηματογραφικό ντεκόρ που έχει στηθεί έως σήμερα στην Ελλάδα και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.

Σε σχέδια του αείμνηστου σκηνογράφου Γιώργο Πάτσα φτιάχτηκε στη λίμνη Κερκίνη ένα ολόκληρο Μακεδονίτικο χωριό της δεκαετίας του 1930. Κατασκευάστηκαν συνολικά 92 σπίτια, η εκκλησία, το κοινοτικό κατάστημα και το διώροφο καφενείο του «χωριού», όλα μεταφερόμενα, χωρίς θεμέλια. Οι κάτοικοι της περιοχής συνέβαλαν με κάθε τρόπο στο γύρισμα της ταινίας, είτε ως κομπάρσοι είτε ως τεχνίτες στην κατασκευή των σπιτιών.

Την περιοχή είχε ερωτευτεί ο Αγγελόπουλος, την Λίμνη με τα δεκάδες σπάνια πουλιά, τα χρώματά τους, τους ήχους τους και το μαγικό καθρέφτισμα των ορεινών όγκων που περιβάλλουν τα νωχελικά νερά της. Η ομίχλη, το πολύ κρύο, το ψιλόβροχο και η περιορισμένη ορατότητα, καιρικά φαινόμενα συνηθισμένα για την περιοχή, θεωρήθηκαν ιδανικά για τα πλάνα της ταινίας.

Την εποχή των γυρισμάτων και το διάστημα που ακολούθησε την προβολή της, δεκάδες Έλληνες και ξένοι επισκέπτες έφταναν στην λίμνη προκειμένου να θαυμάσουν και να φωτογραφίσουν το «Αγγελοχώρι» όπως το αποκαλούσαν οι ντόπιοι που η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.

Όπως συμβαίνει πάντα στην χώρα μας, μετά την ολοκλήρωση και την προβολή της ταινίας, παρά τις υποσχέσεις αρμοδίων, ουδείς ενδιαφέρθηκε προκειμένου το εντυπωσιακό σκηνικό, να «ξεστηθεί» οργανωμένα και να «κτιστεί» εκ νέου δίπλα στη Κερκίνη σε θέση που δεν θα το κατέστρεφαν τα νερά της λίμνης, αποτελώντας μια μόνιμη τουριστική ατραξιόν της περιοχής και ταυτόχρονα φόρο τιμής στον τελευταίο ποιητή του κινηματογράφου που ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς να κάνει εκπτώσεις…

Δημήτρης Τριάντος