Η Γερμανίδα παιδαγωγός Μαίρη Βέμπερ (Marie Weber) έφτασε στην Ελλάδα το 1892, σε ηλικία 21 ετών ως παιδαγωγός του μικρού πρίγκιπα Γεωργίου, γιου του διαδόχου Κωνσταντίνου και της Σοφίας σταλμένη από την Αυτοκράτειρα της Γερμανίας και μητέρα της Σοφίας. Ήταν μετρίου αναστήματος, με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.

Σε μία από τις καθημερινές βόλτες της στο Ζάππειο και την Ακρόπολη γνώρισε τον όμορφο 22χρονο γιατρό Μιχαήλ Μιμίκο που υπηρετούσε τη θητεία του ως δόκιμος αξιωματικός. Ο έρωτας κεραυνοβόλος. Αρχικά συνεννοούνταν με τα λίγα γαλλικά που γνώριζαν και οι δύο αλλά σύντομα η Μαίρη μιλούσε και έγραφε στα ελληνικά. Αντάλλασσαν επιστολές που τις έστελνε με το ταχυδρομείο στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο στου Μακρυγιάννη που ο Μιμίκος υπηρετούσε. Επτά μήνες συναντιόντουσαν οι δύο ερωτευμένοι είτε στην Ακρόπολη είτε στο Ζάππειο και στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Η Μαίρη έγραψε σχετικά στον πατέρα της ζητώντας την άδειά του να επισημοποιήσει τον δεσμό της αλλά λαμβάνει την κάθετη άρνηση του.

Αμέσως γράφει γράμματα στον αγαπημένο της, παρακαλώντας τον να συναντηθούν για να συζητήσουν τις εξελίξεις. Στέλνει 3 επιστολές στο Νοσοκομείο αλλά δεν λαμβάνει απάντηση μια που άρρωστος αυτός παραμένει στο σπίτι του. Η Μαίρη στέλνει την τέταρτη και τελευταία επιστολή στις 23 Φεβρουαρίου «Ελθέ σήμερον την πρωίαν εις τας ένδεκα εις την Ακρόπολιν. Είμαι πλέον απελπισμένη. Αν δεν έλθης αυτοκτονώ»!

Πράγματι, το πρωί ανεβαίνει στην Ακρόπολη, υπήρχαν μόνο 3 Γερμανοί τουρίστες και ο φύλακας. Περίμενε τον αγαπημένο της μέχρι τις 11, εκείνος δεν εμφανίστηκε, περιηγήθηκε στα μνημεία κόβοντας λουλούδια. Μετά μπήκε στο Παρθενώνα και κάθισε στο υψηλότερο σημείο του Δυτικού αετώματος. Ο φύλακας περιέγραψε: «Όπως ήτο ντυμένη στα λευκά, νέα, δροσερά, εφαίνετο ως ζωντανόν, ωραίον άγαλμα. Δεν εσήκωσα ούτε μια στιγμή τα μάτια μου, από πάνω της, χωρίς να ξέρω γιατί.» Αγνάντευε είκοσι λεπτά και ξαφνικά βρέθηκε αιμόφυρτη στη βάση του ναού πέφτοντας από το αέτωμα, ύψους 13 μέτρων. Όλοι έτρεξαν να βοηθήσουν, έσπευσαν να τη μεταφέρουν στο κοντινότερο νοσοκομείο, που ήταν το στρατιωτικό, στου Μακρυγιάννη αλλά με σοβαρά κατάγματα και εσωτερική αιμορραγία, εντός δύο ωρών, η Μαίρη έφυγε από την ζωή. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου που υπέγραψε ο γιατρός του παλατιού ανέφερε «η Μαρία Βέμπερ απεβίωσεν ένεκεν πτώσεως (τυχαίον συμβάν)»!

Ο Μιμίκος έφτασε στο νοσοκομείο που εργαζόταν, μία ώρα μετά το θάνατο της αγαπημένης του έχοντας πλήρη άγνοια για το τραγικό συμβάν. Παρέλαβε τα γράμματα της αγαπημένης του χωρίς όμως να προλάβει να τα διαβάσει επειδή αντιλήφθηκε ασυνήθιστη φασαρία και πήγε να δει τι γίνεται, πληροφορήθηκε για το θάνατο μίας νεαρής κοπέλας, όταν την αντίκρισε, κατέρρευσε.

Αργά το απόγευμα ο αδελφός του κατάφερε να τον απομακρύνει από δίπλα της και τον πρόσεχε όλη την νύχτα αλλά ο Μιχαήλ είχε πάρει την απόφασή του. Βρήκε πρόφαση ζητώντας από τον αδελφό του μια κουβέρτα. Μέχρι να τη φέρει, έβγαλε από το προσκεφάλι το υπηρεσιακό του περίστροφο, το έβαλε στην καρδιά, πυροβόλησε και ταξίδεψε να βρει την αγαπημένη του.

Οι δύο αγαπημένοι κηδεύτηκαν με διαφορά έξι ωρών. Στις 10 το πρωί η Μαίρη, σύμφωνα με το Προτεσταντικό τελετουργικό και στις 4 το απόγευμα μόλις δέκα βήματα παραπέρα, ο Μιχαήλ αλλά αδιάβαστος, αφού έτσι προβλέπουν οι κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τους αυτόχειρες. Οι φίλοι τους, που τους αγαπούσαν και γνώριζαν τον έρωτα τους, δεν άντεχαν να τους «βλέπουν» χώρια. Άλλωστε για αυτό δεν αυτοκτόνησε ο Μιμίκος; Για να είναι κοντά στην αγαπημένη του; Δύο μέρες μετά, τα μεσάνυχτα της 1ης Μαρτίου τέσσερις φίλοι του Μιχάλη άνοιξαν δεύτερο τάφο δίπλα σ’ εκείνον της Μαίρης και μετέφεραν το φέρετρο του αγαπημένου της, έτσι ώστε να ακουμπούν μεταξύ τους. Απόθεσαν ένα σημείωμα: «Ωρκίσθημεν να σας ενώσωμεν οι φίλοι σου και ιδού». Τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τυμβωρυχία, ωστόσο, το ζήτημα έληξε με παρέμβαση της πριγκίπισσας Σοφίας! 

Τραγική σύμπτωση, η Μαίρη είχε φύγει από την Γερμανία για να ξεχαστεί από το πλήγμα που είχε δεχτεί η οικογένειά της, αφού έναν χρόνο νωρίτερα είχε αυτοκτονήσει από έρωτα και ο αδελφός της στο Βερολίνο.

Όσα ακολούθησαν ήταν μοναδικά, ερωτευμένα ζευγαράκια έδιναν όρκους παντοτινής αγάπης πάνω από το μνήμα του Μιμίκου και της Μαίρης που ήταν πάντα στολισμένος με λουλούδια. Κάποιοι άνθρωποι το “για πάντα μαζί” το εννοούν με το πλέον απόλυτο τρόπο!.

Φωτο. Στο Α’ Νεκροταφείο, η επιγραφή στον τάφο τους, προσέξτε ότι οι καρδιές απεικονίζονται σύμφωνα με την ανατομία τους:

Καρδίαις, αν σμίξουνε στη γη σαν της καρδίαις μας πάλι

Να μη χωρίσουνε ποτέ η μια από την άλλη

Οι εν ουρανώ ερασταί……εν 1893 έτει……Μαίρη και Μιχαήλ