Βραδιά Όσκαρ προχτές, το Αίγιο, η πόλη των τριών Όσκαρ, ο πρώτος Έλληνας που κέρδισε το πολυπόθητο βραβείο, ο Ερμής Παναγιωτόπουλος ή Hermes Pan, ο χορογράφος του θρυλικού Φρεντ Αστέρ, 17 ταινίες μαζί του συμπεριλαμβανομένων και των 10 ταινιών του με Τζίντζερ Ρότζερς, πρώτα δούλευε τα βήματα με τον πρώτο και ακολουθούσε η δεύτερη «Με τον Φρεντ ήμουν η Τζίντζερ, και με τη Τζίντζερ ήμουν ο Φρεντ…..κάποιες φορές φορούσα τα ψηλοτάκουνα της Τζίντζερ για να χορέψω με τον Αστέρ σε πραγματικές συνθήκες!». Ο Φρεντ τον αποκαλούσε «ο άνθρωπος πίσω από όλες τις ιδέες μου», συχνά δε, λόγω της ομοιότητάς τους, ο Παν τον ντούμπλαρε σε κάποιες εντυπωσιακές φιγούρες επί της οθόνης.
Κέρδισε το βραβείο Όσκαρ για το «Damsel in Distress» (1936) όταν η Ακαδημία έδινε ακόμη βραβείο για το καλύτερο χορευτικό, έτσι το Όσκαρ του θεωρείται συλλεκτικό αφού δόθηκαν συνολικά μόνο τρία! Ήταν αυτός που το 1960 χορογράφησε την είσοδο της Ελίζαμπεθ Τέιλορ ως Κλεοπάτρα στη Ρώμη, στην θρυλική ταινία. Σχεδόν μόνιμος συνοδός της Ρίτας Χέιγουορθ σε όλα τα πάρτι του Χόλυγουντ ήταν αυτός που κρατούσε το φέρετρο στην κηδεία της. Το εντυπωσιακό νεοκλασικό του 1860 της οικογένειας Παναγιωτόπουλου, χρυσοχόου στο επάγγελμα με μεγάλη περιουσία, ο “Ωνάσης” της εποχής του, έχει περιέλθει στην κατοχή του Δήμου ως πολιτιστικό κέντρο.
Από το Αίγιο και ο Αλέξανδρος – Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, γνωστός ως Αλεξάντερ Πέιν, δύο φορές νικητής του βραβείου Όσκαρ για καλύτερο διασκευασμένο σενάριο «Πλαγίως/ Sideways» (2004) και «Οι Απόγονοι/The Descendants» (2011) και τρεις φορές υποψήφιος για το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη. «Ο παππούς έφυγε από το Αίγιο το 1912-1913 και έφθασε στην Νεμπράσκα που τότε ήταν Άγρια Δύση, κάποιος Έλληνας είχε πυροβολήσει έναν αστυνομικό και υπήρχε προκατάληψη εναντίον τους, τους έβαζαν με το ζόρι στα τρένα και τους έδιωχναν. Για να ανοίξει το εστιατόριο του αναγκαστικά άλλαξε το επώνυμο του και διάλεξε το Πέιν που στα αγγλικά σημαίνει πόνος, αν και το έγραφε Payne. Στην φωτο δείχνει την φωτογραφία του ίδιου, όταν το 1966, σε ηλικία 5 ετών επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Αίγιο και πόζαρε στη βιτρίνα του μαγαζιού του παππού του, που τότε λειτουργούσε ως μαγαζί υαλικών.
Προχτές το βράδυ ο Γιώργος Λάνθιμος από την ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου, τη σειρά “Δέκα Mικροί Mήτσοι”, το βιντεοκλίπ «Άντεξα» του Σ. Ρουβά, προπομπός του Κυνόδοντα και την καλύτερη τηλεοπτική διαφήμιση των τελευταίων δεκαετιών «Πουτ δε κοτ ντάουν σλόλιε» διεκδίκησε 10 βραβεία και πήρε τα 4!!! Μπράβο του, απίστευτη νίκη!
Τσάρλι Τσάπλιν: Ενα Οσκαρ που ήρθε έστω και αργά
Μεγάλωσε στα χαμόσπιτα του Λονδίνου. «Εζούσαν εις μίαν σοφίταν με ένα στρώμα απλωμένο είς το πάτωμα. Ενα μοναδικόν ζευγάρι παπούτσια τα εχρησιμοποιούσαν εναλλάξ, η μητέρα του, ο αδελφός του και αυτός». Μετά τον θάνατο του πατέρα του από αλκοολισμό και τις περιοδικές νοσηλείες της μητέρας του σε ψυχιατρικά νοσοκομεία οι αδελφοί Τσάπλιν «εγκατέλειψαν την σοφίταν των και εγύριζαν σαν αγρίμια….επαιτούσαν, εκοιμώντο είς το ύπαιθρον, επεινούσαν» λέει η βιογραφία του παραπέμποντας στα μυθιστορήματα του Τσαρλς Ντίκενς.
Από τα ίδια του τα βιώματα εμπνεύστηκε την πιο αναγνωρίσιμη κινηματογραφική φιγούρα στον κόσμο, τον μικρό αλήτη, τον Σαρλώ (στη Λατινική Αμερική, Καρλίτος), χαρίζοντας μας θρυλικές ταινίες-ορόσημα, που ο κόσμος λάτρεψε: Το Χαμίνι (1921), ο Χρυσοθήρας (1925), Τα Φώτα της Πόλης (1931), Μοντέρνοι Καιροί (1936), Ο Μεγάλος Δικτάτωρ (1940), Τα Φώτα της Ράμπας (1952). Στο απόγειο της φήμης του, έλαβε περισσότερες από 73.000 επιστολές σε δύο μέρες, ο πρώτος ηθοποιός που έγινε εξώφυλλο στο «Time» και ο πρώτος, αν και πραγματικό πρόσωπο, που έγινε ήρωας κόμικ! Στο «Το χαμίνι» (The kid) χρησιμοποίησε ως ηθοποιό, ένα μικρό αγόρι 7 ετών « Λένε πως τα μωρά και τα σκυλιά είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί στον κινηματογράφο. Αφήστε ένα δωδεκάμηνο μωρό σε μια μπανιέρα με ένα σαπούνι και όταν προσπαθήσει να το πάρει θα δημιουργήσει χείμαρρους γέλιου. Όλα τα παιδιά είναι μεγαλοφυΐες, αρκεί να τους επιτρέψεις να το δείξουν»
Δεκατρία χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου στις ταινίες, αυτός αντιστεκόταν σθεναρά, έλεγε « Οι κινηματογραφικές ταινίες χρειάζονται ήχο όσο οι συμφωνίες του Μπετόβεν χρειάζονται στίχο», όμως η άνοδος του Ναζισμού τον ανάγκασε να βάλει ήχο, να μιλήσει και να πάρει θέση. Καμία άλλη να μην είχε γυρίσει, μόνο για την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» θα περάσει στην ιστορία, μια ανελέητη πολιτική σάτιρα εναντίον του Χίτλερ εκμεταλλευόμενος την ομοιότητά τους! Η σκηνή που χορεύει μπαλέτο με το μπαλόνι-υδρόγειο θεωρείται σήμερα σκηνή ανθολογίας, το μπαλόνι που τελικά σκάει και καταστρέφεται είναι ο κόσμος του Δικτάτορα.
Ο Χίτλερ απαγόρευσε την προβολή της σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. Περίεργος όμως ο ίδιος παρήγγειλε μια κόπια μέσω Πορτογαλίας. «Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτηκε για την ταινία», δήλωνε ο Τσάπλιν. […] Βέβαια, αν γνώριζα την πραγματική θηριωδία των Γερμανών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ίσως να μην την έκανα ποτέ, δεν θα έσπαγα ποτέ πλάκα με τέτοια παραφροσύνη». Ο «Μεγάλος Δικτάτωρ» στον οποίο είχε γράψει και την μουσική ! υποψήφια για 5 Όσκαρ, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του, το πανανθρώπινο μήνυμα-διάγγελμα στο τέλος της ταινίας πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία του κόσμου:
«Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας, Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω, θέλω να βοηθήσω όλο τον κόσμο. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς. Η Γη είναι πλούσια και μπορεί να θρέψει όλο τον κόσμο. Υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η επιστήμη μάς έκανε κυνικούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ, αισθανόμαστε ελάχιστα. Περισσότερο κι από τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά και καλοσύνη. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή. Φέρτε την αγάπη μέσα στις καρδιές σας και όχι το μίσος!»
Λόγω των πεποιθήσεών του, την εποχή του Μακαρθισμού του απαγορεύεται η είσοδος στην χώρα, θα μείνει για πάντα στην Ελβετία, από ενοχές το Χόλυγουντ που δεν τον βράβευσε ποτέ, θα τον καλέσει για να τον τιμήσει δίνοντας του το Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας του, τότε μόνο, το 1972 θα επισκεφθεί και πάλι την Αμερική, μετά από 20 χρόνια εξορίας. Η πιο συγκινητική στιγμή και το πιο παρατεταμένο χειροκρότημα (12 λεπτά) στην ιστορία του θεσμού, με όρθιους όλους τους προσκεκλημένους στην παράδοση του βραβείου στον μεγάλο καλλιτέχνη για το «γέλιο που γενναιόδωρα μας πρόσφερε ως μεγάλη κληρονομιά του 20ου αιώνα, του αιώνα με τις εκατόμβες των θυμάτων, τα βασανιστήρια ανθρώπου από τον άνθρωπο, με τα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις !( ΑΓΛΑΪΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ)
https://www.youtube.com/watch?v=x6B5yAUp59k
“Σε κάθε του έργο έρχεται και ξανάρχεται αυτή η πάλη του Αδύνατου με τους Δυνατούς, η πάλη του Φτωχού με τους Πλούσιους. Αν στην πάλη αυτή, ο ένας, ο αδύνατος, ο φτωχός, συντριβόταν, οι ταινίες του Τσάπλιν θα ήταν μελόδραμα, αν νικούσε κι ευτυχούσε, θα ήταν απλά ένα συμβατικό «χάπι-εντ». Ο Τσάπλιν διάλεξε πολύ βαθύτερο δρόμο: Ο αδύνατος, ο μόνος, με την εξυπνάδα του, με τη λυγεράδα του, γελοιοποιεί τους δυνατούς, εξευτελίζει τη σοβαρότητά τους, κουρελιάζει την αξιοπρέπειά τους, κατατροπώνει τη δύναμή τους. Είναι μια νίκη χωρίς κέρδος άλλο από τη χαρά που νιώθει ο Δαυίδ για τη συντριβή του Γολιάθ. Ο Τσάπλιν, κι όταν νικάει , αρνιέται τους καρπούς της νίκης του, δε δέχεται να γίνει ο ίδιος πλούσιος, δυνατός, δυνάστης ίσως. Του φτάνει να γκρεμίσει, έστω και για λίγο, τη Δύναμη απ’ το θρόνο της. Έπειτα, ξαναγυρίζει στη φτώχεια του και στη μοναξιά του. Ξέρει πως η ευτυχία δεν υπάρχει στη Δύναμη και στον Πλούτο . Παίρνει πάλι το μεγάλο δρόμο, μόνος, γυμνός, έρημος, με την πίκρα στην καρδιά, με τη μάσκα του χαμόγελου στα χείλια και με μια πάντα ανικανοποίητη δίψα για τη μεγάλη Αγάπη” (1958, Μάριος Πλωρίτης «Το μυστικό του Ανθρωπάκου»)
«Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν με βλέπει να κλαίω».
«Απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιεινό για μένα, από φαγητά, άτομα, πράγματα και καταστάσεις, παλιά το έλεγα «υγιή εγωισμό», σήμερα το λέω ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
«Η Ζωή σου χαμογελά όταν είσαι ευτυχισμένος, αλλά σου υποκλίνεται όταν κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους».
«Χρειάζεσαι Δύναμη μόνο όταν θέλεις να βλάψεις, αλλιώς μόνο η Αγάπη είναι αρκετή για όλα τα άλλα»
Δημήτρης Τριάντος
